Φυγή Αμίλητη, κυνηγημένη φτάνει σ’ ερειπωμένο τοίχο. στηρίζεται και περιμένει ένα κελάδημα, ένα στίχο. Γύρω το δάσος με τις μπόρες φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία. Κι ήτανε ημέρες ανθοφόρες -επέρασαν- κι ήτανε μία… Τώρα την άβυσσο ρωτάει πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα, ενώ στα μάτια της κρατάει φως όλη, εκείνη την ημέρα. Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά …

Συνέχεια του άρθρου ‘Костас Кариотакис – Κ. Καρυωτάκης, Φυγή’ »