Ο Χανς πήγαινε σπίτι του. Ήταν πιο πριν στον μυλωνά και τον βοηθούσε με μια δουλειά του. Στον δρόμο συνάντησε τον κ. Γιώργο.

-Γεια σας κύριε Γιώργο!

-Γεια σου Χανς! Τι κάνεις; Κουρασμένος φαίνεσαι.

-Καλά είμαι αλλά όντως κουράστηκα. Ήμουν στον μυλωνά. Τώρα τελευταία με φωνάζει συνεχώς για βοήθεια και νιώθω εξαντλημένος.

-Γιατί δεν του το λες; Θα καταλάβει.

-Μου υποσχέθηκε το καροτσάκι του. Το χρειαζόμοπυν κι αν δεν δουλέψω δεν θα μου το δώσει.

-Μα αυτό είναι εκμετάλλευση. Σε χρησιμοποιεί για να του κάνεις δουλειές. Καλά δεν το έχεις καταλάβει τόσον καιρό;

-Όχι δε νομίζω ότι είναι έτσι.

-Κάνε ό,τι νομίζεις. Πάντως μην τον αφήνεις να σε χρησιμοποιεί άλλο.

-Καλά εντάξει καλό μεσημέρι…

-Καλό μεσημέρι…και σκέψου αυτά που είπα…

Και όντως το έκανε. Όλη τη νύχτα ο Χανς σκεφτόταν τα λόγια του κυρ Γιώργη. Κατά τις 6 το πρωί συνειδητοποίησε πως όντως ο κυρ Γιώργης είχε δίκιο. Όντως ο μυλωνάς τον εκμεταλλευόταν.

Την επόμενη μέρα ο Χανς μίλησε γεμάτος άγχος και αγωνία στον φίλο του λέγοντάς του πως δεν θέλει να συνεχιστεί αυτό που γίνεται. Ο μυλωνάς νευρίασε και του έβαλε τις φωνές. Ο Χανς όμως ήταν αποφασισμένος. Δεν άλλαξε την γνώμη του.

-Θα σταματήσει αυτό. Αν με ξαναεκμεταλλευτείς, η φιλία μας τελείωσε.

Ο μυλωνάς είχε μείνει άφωνος. Δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο. Ήταν ανένδοτος όμως.

-Ας τελειώσει λοιπόν. Οι αληθινοί φίλοι δεν μιλάνε έτσι ο ένας στον άλλο.

Τότε ο Χανς έφυγε. Την επόμενη μέρα ο μυλωνάς είχε βρει καινούργιο κορόιδο.

Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος…Ακριβώς πριν από  μια βδομάδα η μητέρα μου συμφώνησε να με πάρει μαζί της στο στο σπίτι του δασκάλου για να δώσω τα λουστρίνια στην κόρη του. όταν κατάφερα να είμαι μόνος μαζί της της τα έδωσα! Τα πήρε με το αριστερό της χέρι, ενώ με το δεξί χάιδεψε απαλά τον αριστερό μου ώμο, λέγοντάς μου “σ’ ευχαριστώ πολύ” και μετά κατευθύνθηκε στο δωμάτιό της. Το άγγιγμα της ήταν τόσο απαλό…

Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα που πήρα άδεια λέγοντας ότι είμαι άρρωστος, ενώ στην πραγματικότητα κατασκοπεύω την κόρη του δασκάλου. Αυτήν την στιγμή κάθεται μαζί με άλλα δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Δεν μου αρέσει καθόλου πόσο κοντά κάθεται στην Αναστασία αυτός ο περίεργος τύπος που απ’ ό,τι έμαθα τον λένε Παναγιώτη. Πρέπει να κάνει αμέσως πιο πέρα ο Παναγιώτης από την Αναστασία μου. Δεν αντέχω να τους βλέπω έτσι. Την πρώτη φορά που τους είδα δεν με πείραξε, αλλά τώρα…

Ήταν ένα ωραίο πρωινό Σαββάτου γύρω στις 6.30 το πρωί. Η μητέρα μου είπε να σηκωθεί νωρίς μιας και είχε να πάει στην αγορά και να τελειώσει ορισμένες δουλειές που είχε. Εγώ και η αδελφή μου κοιμόμασταν μέχρι που άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Πήγα να το σηκώσω, ενώ η αδελφή μου εκνευρισμένη πήγε να πιεί νερό. Ακούμπησα το κινητό στο γραφείο σοκαρισμένη. Μόλις μου είχε ανακοινωθεί ότι ξεκίνησε ο πόλεμος…Έτρεξα στην αδελφή μου να της ανακοινώσω τα νέα, αλλά ήδη είχε αρχίσει ο συναγερμός….Τότε ήρθε η μητέρα μου άσπρη σαν φάντασμα. Μας είπε να καθίσουμε και μας ανακοίνωσε το φριχτό νέο. Λόγω του πολέμου θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε το Αγρίνιο και να πάμε στην Αθήνα. Στην συνέχεια θα έπρεπε να ταξιδέψω εκτός συνόρων για Αμερική, ενώ η αδελφή μου θα έβρισκε αργότερα τον πατέρα μου. Με δάκρυα στα μάτια κούνησα το κεφάλι μου και πήγα να ετοιμάσω τα πράγματά μου. Είχε ήδη πάει 9.οο και όλοι στην γειτονιά ήταν σε μεγάλη αναστάτωση. Κατεβαίναμε προς την πλατεία όπου βρήκαμε το λεωφορείο που θα ξεκινούσε για Αθήνα. Είδα τον πατέρα μου μέσα στο αμάξι να μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του. Με αγκάλιασε, μου έδωσε χρήματα και τον σταυρό του και μου ευχήθηκε καλό ταξίδι. Σε όλη την διαδρομή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το αν θα ξανασυναντήσω την οικογένειά μου και αν θα καταφέρω να επιβιώσω χωρίς τα πρόσωπα που αγαπώ…

Είχαμε πάει εκδρομή με την «Περιηγητική» στην Πελοπόννησο. O Γιάννης, η Νέλλη και εγώ. Ήταν καλοκαίρι, ζέστη φοβερή. Φτάσαμε αργά στο Άργος, και, κουρασμένοι όλοι όπως ήμασταν, μετά το φαγητό πέσαμε να κοιμηθούμε. Πού να μας πιάσει όμως ύπνος. Η κάμαρα του ξενοδοχείου έβραζε. Ξαναντυθήκαμε και βγήκαμε έξω. Πήραμε τη δημοσιά και χωρίς να το καταλάβουμε βγήκαμε έξω από την πόλη, στον κάμπο. Συνεχίσαμε να περπατάμε στο χωματόδρομο ανάμεσα από τα ποτισμένα μποστάνια που ανάδιναν δροσιά μαζί με όλες τις μυρωδιές της βρεμένης γης και των όσων φύτρωναν εκεί πάνω. Το μόνο που ακούονταν ήταν τα τρι τρι των γρύλων και πού και πού γαβγίσματα σκύλων σαν προσπερνούσαμε κανένα κοιμισμένο χωριουδάκι. Πόση ώρα περπατούσαμε δεν ξέρω, μα κάποια στιγμή σταμάτησαν και οι γρύλοι, σταμάτησαν και τα σκυλιά, ακόμα και το ελάχιστο θρόισμα που έκανε το μικρό αεράκι ανάμεσα στις καλαμποκιές κι αυτό σταμάτησε. Το φεγγάρι έφεξε πιο δυνατά, και παρουσιάστηκε μπροστά μας, πνιγμένο μέσα στα κυπαρίσσια, ένα νεκροταφειάκι. Oι άσπροι του τάφοι φέγγανε, τα κυπαρίσσια κατάμαυρα. Και ξαφνικά, μέσα στην ησυχία, ακούστηκε μια βαριά ανάσα. Εισπνοή… εκπνοή… και πάλι εισπνοή… εκπνοή… βαριά βαριά και σχεδόν σφυριχτά.

Από το βιβλίο της Μ. Ιορδανίδου “Η αυλή μας” (απόσπασμα από το βιβλίο Κείμενα Ν. Λογ. Α΄ Γυμνασίου)