Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος…Ακριβώς πριν από  μια βδομάδα η μητέρα μου συμφώνησε να με πάρει μαζί της στο στο σπίτι του δασκάλου για να δώσω τα λουστρίνια στην κόρη του. όταν κατάφερα να είμαι μόνος μαζί της της τα έδωσα! Τα πήρε με το αριστερό της χέρι, ενώ με το δεξί χάιδεψε απαλά τον αριστερό μου ώμο, λέγοντάς μου “σ’ ευχαριστώ πολύ” και μετά κατευθύνθηκε στο δωμάτιό της. Το άγγιγμα της ήταν τόσο απαλό…

Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα που πήρα άδεια λέγοντας ότι είμαι άρρωστος, ενώ στην πραγματικότητα κατασκοπεύω την κόρη του δασκάλου. Αυτήν την στιγμή κάθεται μαζί με άλλα δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Δεν μου αρέσει καθόλου πόσο κοντά κάθεται στην Αναστασία αυτός ο περίεργος τύπος που απ’ ό,τι έμαθα τον λένε Παναγιώτη. Πρέπει να κάνει αμέσως πιο πέρα ο Παναγιώτης από την Αναστασία μου. Δεν αντέχω να τους βλέπω έτσι. Την πρώτη φορά που τους είδα δεν με πείραξε, αλλά τώρα…