Η εκπαίδευση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Πολύ συχνά, άλλωστε, τονίζεται από επίσημα και μη, χείλη ο καθοριστικός της ρόλος στη διαμόρφωση της πορείας της κοινωνίας και στη συγκρότηση του κάθε ανθρώπου. Πολύ μελάνι χύνεται στην προσπάθεια εντοπισμού των κακώς κειμένων και στη διατύπωση ιδεών, προτάσεων και οραματισμών για το μέλλον του οικοδομήματος της εκπαίδευσης.
Μερικές φορές όμως, οι σοβαρές και μακροσκελείς αναλύσεις φαντάζουν τόσο αδυσώπυτα δύσπεπτες, που προτιμά κανείς μερικές αράδες έξυπνα υφασμένου χιούμορ, ικανού να αποτυπώσει με γλαφυρότητα όψεις της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Προς Θεού, δεν υποννοώ ότι δε θα πρέπει να γίνονται σοβαρές αναλύσεις ούτε ότι προς χάριν της κούρασης του αναγνώστη, αυτές θα πρέπει να είναι σύντομες. Απλώς, υποστηρίζω ότι όταν το μυαλό είναι κουρασμένο, μοιάζει με όαση η παράθεση σύντομων κωμικών κειμένων ή σκίτσων, που με μεγαλύτερη ευστοχία και περισσότερα εύληπτα παρουσιάζουν την πραγματικότητα, όπως τη ζει ένας μαθητής ή ένας εκπαιδευτικός.
Θα μοιραστώ, λοιπόν, μαζί σας μερικές κωμικές ατάκες, ευφυολογήματα και ανέκδοτα, όπως αυτά παρατίθενται εμβόλιμα στο κείμενο του εξαιρετικού – κατά τη γνώμη μου – βιβλίου του Νίκου Ι. Χανιωτάκη “Το χιούμορ στη διδασκαλία” από τις εκδόσεις Ελληνικά γράμματα.
“Παράτησα το σχολείο στην πέμπτη τάξη εξαιτίας της πνευμονίας. Όχι γιατί είχα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να τη συλλαβίσω.”
R. Graziano
Όταν αντιγράφεις κάποιον λέγεται «κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας», όταν αντιγράφεις πολλούς μαζί λέγεται «έρευνα».
Συνώνυμο είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμε, όταν δεν ξέρουμε την ορθογραφία της πρώτης λέξης που είχαμε σκεφτεί.
Δάσκαλος: – “Θα ησυχάσετε επιτέλους ή θα με αναγκάσετε να βάλω ωτοασπίδες;”
Μικρός μου έλεγε η μάνα μου: – “Φάε το φαί σου να μεγαλώσεις να πας και σχολείο”. Κι εγώ ο βλάκας το έτρωγα.
Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει το γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε ως αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
– “Με τόσα χρήματα” είπε, “θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο.”
– “Αγόρασε” είπε ο Αρίστιππος, “κι έτσι θα έχεις δύο.”
Το σχολείο είναι μια χαρά, μόνο εκείνες τις ώρες ανάμεσα στα διαλείμματα βαριέμαι.
Οι πραγματικοί ήρωες στο μάθημα της Ιστορίας είναι οι μαθητές.
Ένας τουρίστας θαυμάζει το νέο κτήριο του Υπουργείου Παιδείας στην Αθήνα:
– “Πόσοι άραγε δουλεύουν εδώ μέσα;” ρωτά κάποιον και εκείνος, αφού σκέφτεται για λίγο, απαντά: – “Περίπου οι μισοί.”
Γιωργάκη, μέτρησε μέχρι το είκοσι χωρίς να χρειαστεί να βγάλεις τα παπούτσια σου.
Όποτε ζητούν παρουσίες στην τάξη, οι μαθητές δεν ξέρουν αν πρέπει να απαντήσουν «παρών» ή «αθώος».
Μη ροχαλίζεις μέσα στην τάξη, σκέψου λίγο και τον διπλανό σου που θέλει να κοιμηθεί!
Η δασκάλα μαλώνει έναν μαθητή για τις κατ’ οίκον εργασίες του.
– “Δεν ντρέπεσαι; Τί εργασίες είναι αυτές; Ακατανόητες, γεμάτες λάθη, γράψιμο ελεεινό… Θα το πω στον μπαμπά σου…”
– “Καλά θα του κάνετε, κυρία, γιατί εκείνος τις έγραψε!… Δεν μπορώ να τα ακούω εγώ μια ζωή!”
Τηλεφώνησα στο δάσκαλό μου για να του πω ότι έσπασα το πόδι μου σε δύο μέρη και μου είπε να πάψω να πηγαίνω σ’ αυτά τα μέρη!
Να είστε καλοί με τα παιδιά σας γιατί αυτά θα επιλέξουν το γηροκομείο σας!
Δάσκαλος: – “Σε τιμωρώ να βγεις από την τάξη!”
Μαθητής: – “Κι εγώ σας τιμωρώ όλους να μείνετε στην τάξη!”
Ποτέ δεν κατάλαβα τί είναι αληθινή ευτυχία, παρά μόνο όταν πήγα στο σχολείο. Τότε όμως ήταν πολύ αργά!
Ποτέ δε θα είχε υπάρξει ο Πλάτωνας, αν εξέταζε και βαθμολογούσε ο Σωκράτης.
Η διδασκαλία ήταν τόσο ωραία που, ενώ άρχιζε στις οκτώ, όταν κοιτούσες το ρολόι σου μετά από μία ώρα, αυτό έδειχνε οκτώ και πέντε.
Αν είχα μόνο μία μέρα να ζήσω, θα την περνούσα στην τάξη μου: θα μου φαινόταν ατελείωτη.
“Φυσικά και υπάρχει πολλή γνώση στα πανεπιστήμια. Οι πρωτοετείς φέρνουν λίγη, οι τελειόφοιτοι δεν παίρνουν πολλή κι έτσι η γνώση συσσωρεύεται.”
A. L. Lowell
Όσο υπάρχουν εξετάσεις, η πρωινή προσευχή είναι αναγκαία στα σχολεία.
Μου αρέσουν οι κατ’ οίκον εργασίες, με ενθουσιάζουν. Μπορώ να κάθομαι επί ώρες και να τις κοιτάζω.
Τα πτυχία copies κτώνται.
Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τί περιμένουν;
Και μιας ο λόγος περί αγίων και μάλιστα ανθρώπων σύγχρονων με μας, είναι άξια αναφοράς η περίπτωση του Ρώσου νεομάρτυρα Ευγενίου Ροντιόνωφ, ο οποίος γεννήθηκε το 1977 – ναι, καλά διαβάσατε – και το νήμα της ζωής του κόπηκε γιατί αρνήθηκε να βγάλει το σταυρό που φορούσε.
