Υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα της καθημερινότητας που αξίζει να τα προσέξει κανείς λίγο παραπάνω γιατί πραγματικά κρύβουν ένα μεγαλείο μέσα στην απλότητά τους. Θα σας μεταφέρω ένα τέτοιο στιγμιότυπο ευθύς αμέσως.
Χρόνος: Κυριακή 3-10-2010 το πρωί. Τόπος: Ι. Ναός της του Θεού Σοφίας στην Ανατολή Ιωαννίνων. Μια εικόνα λίγο πολύ γνώριμη. Ένα παιδάκι αρχίζει να κλαίει απαρηγόρητα καθώς – μετά, ίσως, από κάποια σκανδαλιά – ο πατέρας του το οδηγεί στη μητέρα του με σχετική βιασύνη και κρατώντας το αρκετά σφιχτά από το μπράτσο. Ο πατέρας μοιάζει να είναι αρκετά θυμωμένος. Το παιδάκι, μια γλυκιά, χαριτωμένη φιγούρα με ξανθά μαλλάκια και γαλάζια μάτια τα οποία πλαισιώνονταν από ένα ζευγάρι μπλε γυαλιά. Αφέθηκε στην αγκαλιά της μάνας του, ζητώντας χάδι, τρυφερότητα και κατανόηση. Ο πατέρας πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα.
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα λεπτά και το παιδάκι αποζήτησε εκ νέου την πατρική αγκαλιά. Φαινόταν να τα είχε ξεχάσει όλα. Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει και δεν υπήρχαν κρατούμενα στην καρδιά του μικρού μπόμπιρα.
Βλέποντας αυτή την εικόνα, σκέφτηκα πόσο οι ενήλικες χαρακτηρίζονται από εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές.
Ένας πικρός λόγος, μια παράξενη ματιά, μια αδικία, οποιαδήποτε σημαντική ή ασήμαντη αφορμή είναι αρκετή για να κρατούμε έχθρα “γεννεές δεκατέσσερις” με τους συνανθρώπους μας. Η συγχωρητικότητα έχει εξοβελιστεί από τη ζωή μας, η κατανόηση το ίδιο. Με λίγα λόγια, η αγάπη έχει στερέψει στις καρδιές μας. Το συμφέρον πρυτανεύει, η λογική του ατομισμού διώχνει κάθε έννοια συγκατάβασης, ο εγωϊσμός μοιάζει ακατακίνητος.
Κι όμως, ο Χριστός υπέδειξε την αθωότητα των παιδιών ως παράδειγμα που πρέπει να μιμηθούμε τονίζοντας ότι “ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. ιη’ 3). Εναπόκειται σ’ εμάς να διδαχθούμε από τα μαθήματα που παραδίδουν τα παιδιά, στο βαθμό τουλάχιστον που τους επιτρέπουμε να εκδηλώσουν πτυχές της άδολης καρδιάς τους.
Ετικέτες: παιδική αθωότητα
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.