3 Οκτ 2011

Τί πετυχαίνει η ύπαρξη κατειλημμένων σχολείων;

Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: Ειδήσεις, εκπαίδευση

Διογκώνεται το κύμα καταλήψεων σχολικών μονάδων τόσο στα Γιάννενα όσο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Διαβάζω κείμενα που προβάλλουν το δικαίωμα των μαθητών ν’ αγωνίζονται για τη διασφάλιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πώς επιτυγχάνεται η προάσπιση του δημοσίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης με τα δημόσια σχολεία κλειστά. Σε ένα κοινωνικό τοπίο όπου πλέον έχει καταρρακωθεί κάθε έννοια έλλογης αντιμετώπισης των γεγονότων και πρωτοτυπίας στις κινητοποιήσεις, δυστυχώς χρησιμοποιούμε τα παιδιά για να δώσουμε ένα ακόμη πλήγμα στην ήδη πολύπαθη εκπαίδευση. Και εξηγούμαι. Το ότι χάνονται τόσες πολλές διδακτικές ώρες με τόση ευκολία, δεν απαξιώνει έτι περισσότερο το ήδη καταρρακωμένο στη συνείδηση πολλών – για να μην πω, όλων – δημόσιο σχολείο; Νομίζω πως η απάντηση είναι ναι. Μόνοι κερδισμένοι είναι οι καθηγητές του δημοσίου που αμοίβονται χωρίς να εργάζονται και ασφαλώς οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και όσοι κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Μα υποτίθεται πως επιδιώκαμε την δωρεάν παροχή του αγαθού της εκπαίδευσης και οι πράξεις μας συντείνουν είτε με την ενεργό παρότρυνση είτε με την παθητική σιωπή, στη διαιώνιση μιας στρεβλής κατάστασης. Αν δεν αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση, τότε είτε δεν έχουμε διαύγεια πνεύματος είτε υποκρινόμαστε.

Επίσης, δεν μπορώ να μην σχολιάσω την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν ορισμένοι τους βανδαλισμούς στον χώρο του σχολείου και το ισχυρό μήνυμα που εκπέμπεται σε μαθητές ή εξωσχολικούς ότι μπορούν να καταστρέφουν δημόσια περιουσία ή να απειλούν διευθυντές και παρόλα αυτά ν’ απολαμβάνουν το “δικαίωμα” της ατιμωρησίας. Η εμπλοκή εισαγγελικών αρχών και αστυνομικών δυνάμεων καταγγέλεται ως πρακτική τρομοκράτησης των μαθητών και ως λύση προτάσσεται ο διάλογος. Είμαι, ασφαλώς, υπέρ του διαλόγου, αλλά τα περισσότερα από τα προβαλόμενα αιτήματα υπερβαίνουν τη δυνατότητα επίλυσης στον χώρο ενός μεμονωμένου σχολείου. Πρόκειται για ευρύτερα κοινωνικά ζητούμενα. Και απλώς διατυπώνονται για το άλλοθι της κατάληψης.

Νομίζω πως ο χώρος της παιδείας θα έπρεπε να μείνει μακριά από φαινόμενα καταλήψεων. Υπάρχει ανάγκη το σχολείο να είναι ανοικτό. Ίσως τώρα, περισσότερο από ποτέ. Πρέπει όλοι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ν’ αντισταθούμε στην προσπάθεια περαιτέρω υποβάθμισης του ρόλου του.

Ετικέτες:

Αφήστε μια απάντηση