Αρχική » Άρθρα με ετικέτα 'digital parenting'
Αρχείο ετικέτας digital parenting
The hidden fires of the Flame Nebula*
Προβληματική χρήση μέσων από τα παιδιά
Η χρήση ψηφιακών μέσων έχει αυξηθεί σημαντικά σε όλες τις ηλικιακές ομάδες και σε όλο και μικρότερες ηλικίες, συμπεριλαμβανομένων των νηπίων, των μαθητών και των παιδιών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η υπερβολική έκθεση στα μέσα που στη βιβλιογραφία αναφέρεται με τον όρο «Προβληματική Χρήση Μέσων» (ΠΧΜ- PMU) (Domoff et al., 2019) κατά την πρώιμη παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε αρκετές αρνητικές αναπτυξιακές συνέπειες σε παιδιά κάτω των 10 ετών. Σε πρόσφατη έρευνα καταδείχθηκε ότι η ΠΧΜ στην ηλικία των 4-11 ετών σχετίζεται με το «ταπεραμέντο» των παιδιών και τη γονεϊκή διαμεσολάβηση (Digital mediation) (Emond et al., 2024).
Αναπτυξιακοί κίνδυνοι της ΠΧΜ από τα παιδιά:
– Έλλειψη αυτορρύθμισης (συναισθηματική, εστίαση προσοχής, εσωτερικός αυτοέλεγχος-σκέψεις, συμπεριφορές, συναισθήματα).
-Εξωτερικευμένες συμπεριφορές αρνητικού τύπου ειδικά όταν τοποθετούνται όρια χρήσης (γκρίνια, παράπονα, κλάματα έως και εκρήξεις) (Emond et al., 2024).
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ο κίνδυνος ανάπτυξης ΠΧΜ στα παιδιά αυξάνει ειδικά για τα μεγαλύτερη σε ηλικία αγόρια (το φύλο φαίνεται σημαντική μεταβλητή) όταν η ενασχόληση με τα μέσα υπερβαίνει τις 2 ώρες την ημέρα (Rega et al., 2023).
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα:
- Η ΠΧΜ οδηγεί σε πολλές αρνητικές συνέπειες για την ανάπτυξη και την ευημερία των παιδιών (π.χ. περισσότερες προβληματικές συμπεριφορές, προβλήματα ύπνου, αυξημένα συμπτώματα κατάθλιψης, χαμηλότερη συναισθηματική νοημοσύνη και χαμηλότερες ακαδημαϊκές επιδόσεις).
- Τα παιδιά που παρουσίαζουν αρνητικά ψυχολογικά συμπτώματα, μια δυσλειτουργική σχέση γονέα-παιδιού και δυσκολίες στο σχολικό περιβάλλον είναι πιο επιρρεπή στην ανάπτυξη ΠΧΜ.
- O αυξημένος γονεϊκός έλεγχος και αυξημένη γονεϊκή οικειότητα «ζεστασιά» (authoritative parenting style-γονείς που ελέγχουν τη χρήση του διαδικτύου, θέτοντας σαφή και αυστηρά όρια και παράλληλα είναι ανοιχτοί στην επικοινωνία και τη συζήτηση με το παιδί τους) είναι αποτρεπτικός στην ανάπτυξη ΠΧΜ.
Φαίνεται πως η ΠΧΜ από τα παιδιά επηρεάζεται άμεσα από το οικογενειακό περιβάλλον. Ένα δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να δημιουργεί στα παιδιά αρνητικά συναισθηματικά και ψυχολογικά συμπτώματα, τα οποία προσπαθούν να διαχειριστούν μέσω της διαφυγής στον εικονικό κόσμο με αποτέλεσμα τον κίνδυνο ανάπτυξης ΠΧΜ (Rega et al., 2023).
Μήπως όμως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος; (βλέπε Domoff et al., 2019)
Ωστόσο ένα είναι σίγουρο!
Οι μελλοντικές παρεμβάσεις πρόληψης θα πρέπει να στοχεύουν τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς, με στόχο τη βελτίωση των ικανοτήτων αυτορρύθμισης και νοηματοδότησης, καθώς και των στρατηγικών γονεϊκής διαμεσολάβησης (Digital mediation) και των γενικών γονεϊκών πρακτικών (digital parenting & parenting styles).
Βιβλιογραφία
Domoff, S. E., Borgen, A. L., & Radesky, J. S. (2020). Interactional theory of childhood problematic media use. Human Behavior and Emerging Technologies, 2(4), 343-353. https://doi.org/10.1002/hbe2.217
Domoff, S. E., Harrison, K., Gearhardt, A. N., Gentile, D. A., Lumeng, J. C., & Miller, A. L. (2019). Development and validation of the Problematic Media Use Measure: A parent report measure of screen media “addiction” in children. Psychology of popular media culture, 8(1), 2–11. https://doi.org/10.1037/ppm0000163
Emond, J. A., Carlson, D., Ballarino, G., & Domoff, S. E. (2024). Validating the Problematic Media Use Measure in Preschool-Aged Children: Associations With Children’s Screen Media Use, Bothersome Pestering to Use Screen Media, and Emotional Self-Regulation. Technology, Mind, and Behavior https://doi.org/10.1037/tmb0000135
Rega, V., Gioia, F., Boursier, V. (2023). Problematic Media Use among Children up to the Age of 10: A Systematic Literature Review. Int. J. Environ. Res. Public Health, 20, 5854. https://doi.org/10.3390/ijerph20105854
Οικογένεια και διαδίκτυο. Η επικοινωνία ως μέσο πρόληψης κινδύνων.
Αγαπητοί γονείς,
Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, είναι ζωτικής σημασίας να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ασφάλεια των παιδιών μας στο διαδίκτυο. Ενώ ο κυβερνοχώρος προσφέρει απεριόριστες ευκαιρίες για μάθηση και επικοινωνία, υπάρχουν και προκλήσεις που απαιτούν την προσοχή μας. Καταρχάς, είναι σημαντικό να ενημερωθούμε για τις βασικές έννοιες της διαδικτυακής ασφάλειας, να γνωρίζουμε τους κινδύνους που ενδέχεται να αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας στο διαδίκτυο, καθώς και τους τρόπους πρόληψης.
Εστιάζουμε στην πρόληψη, κάνοντας ένα βήμα προς το μέλλον ώστε να μη φτάσουμε στην ανάγκη της αντιμετώπισης!
Οι κίνδυνοι του διαδικτύου είναι πολλοί και αρκετά γνωστοί: Κυβερνοεκφοβισμός (Cyberbullying), Παραβίαση της Ιδιωτικής ζωής και των Προσωπικών Δεδομένων, Επαφή με Άγνωστους (Online Predators) και η Παρακολούθηση και ο Διαδικτυακός Εκφοβισμός από Ενήλικες (Grooming), Διαδικτυακή εξάρτηση (Digital Addiction), Παρακολούθηση Ακατάλληλου Ηλικιακά ή Βίαιου Περιεχομένου, Κοινωνικά Δίκτυα και Πίεση Κοινωνικής Αποδοχής (Social Media Pressure), Παραπληροφόρηση (Misinformation, Disinformation, Malinformation).
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις διαδικτυακές δραστηριότητες των παιδιών μας και να τα εκπαιδεύσουμε στην αναγνώριση και την αντιμετώπιση των κινδύνων. Το πιο σημαντικό όμως είναι ενθαρρύνουμε την ανοιχτή επικοινωνία με τα παιδιά μας, ως βασικό μέσο πρόληψης ενάντια στους κινδύνους του διαδικτύου (Rutkowski et al., 2021).
Πώς μπορούμε να ενθαρρύνουμε την ανοιχτή επικοινωνία με τα παιδιά μας σχετικά με την ψηφιακή τους δραστηριότητα και ποιες είναι οι βασικές λέξεις κλειδιά προς αυτό;
- Καθιερώνουμε ένα Ανοιχτό θετικό κλίμα Επικοινωνίας: Δημιουργήστε ένα περιβάλλον όπου τα παιδιά νιώθουν άνετα να μιλήσουν για τις ψηφιακές τους εμπειρίες, χωρίς φόβο κριτικής.
- Ακούμε τα παιδιά με Ενδιαφέρον (ενεργητική ακρόαση): Εκδηλώστε γνήσιο ενδιαφέρον για τις ψηφιακές δραστηριότητες των παιδιών σας. Κάντε ερωτήσεις και ακούστε με προσοχή.
- Μιλούμε για τους Ψηφιακούς Κινδύνους: Ενημερώστε τα παιδιά για τους ψηφιακούς κινδύνους, αλλά κάντε το με τρόπο που να είναι ενημερωτικός και χωρίς να προκαλεί πανικό.
- Καθορίζουμε Όρια χρήσης και Κανόνες: Συμφωνήστε μαζί τους σε κοινούς κανόνες για τη χρήση του διαδικτύου και των φορητών συσκευών και τηρήστε όλοι αυτούς τους κανόνες.
- Μοιραζόμαστε Τις Δικές Μας Εμπειρίες: Μιλήστε για τις δικές σας ψηφιακές εμπειρίες και το πώς αντιμετωπίζετε τα θέματα ασφαλείας online.
- Ενθαρρύνουμε την Εμπιστοσύνη: Επισημάνετε ότι είναι σημαντικό να σας ενημερώνουν για οποιοδήποτε πρόβλημα ή ανησυχία online, υπογραμμίζοντας την εμπιστοσύνη που έχετε σε αυτά.
- Χρησιμοποιούμε Εκπαιδευτικά Εργαλεία: Αξιοποιήστε εργαλεία που εκπαιδεύουν τα παιδιά για την ασφαλή χρήση του διαδικτύου, ψηφιακά παιχνίδια για παράδειγμα Γίνε ήρωας του Διαδικτύου και Διαδραστικά παιχνίδια
Λέξεις κλειδιά: «Ακούω ενεργητικά-προσεκτικά», «κατανοώ», «καθοδηγώ», «συζητώ ανοιχτά» «εμπιστεύομαι και εμπνέω εμπιστοσύνη» «ορίζω και τηρώ κανόνες μαζί με τα παιδιά μου».
Κλείνοντας, η ενίσχυση της επικοινωνίας μας με τα παιδιά είναι το κλειδί της πρόληψης κινδύνων. Να είμαστε προσβάσιμοι, να ακούμε τις ανησυχίες τους και να μοιραζόμαστε τις δικές μας απόψεις. Με αγάπη, στήριξη και ενεργή συμμετοχή, μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας από την προσχολική ηλικία να αναπτύξουν μια υγιή και ασφαλή σχέση με το διαδίκτυο.
Βιβλιογραφία
Rutkowski, T. L., Hartikainen, H., Richards, K. E., & Wisniewski, P. J. (2021). Family communication: examining the differing perceptions of parents and teens regarding online safety communication. Proceedings of the ACM on Human-Computer Interaction, 5(CSCW2), 1-23.
Επιπλέον Υλικό
https://saferinternet4kids.gr/wp-content/uploads/2017/06/Asfales-diadiktio_gia_goneis.pdf
Γονείς και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Food for thought II
Η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Instagram, Viber, Tik Tok, You Tube, Snapchat κτλ.), και η δραστηριοποίηση σε διαδικτυακές ομάδες είναι πλέον διαδεδομένη είτε ως μορφή ψυχαγωγίας είτε ως μορφή επικοινωνίας με την κοινότητα. Οι γονείς παρακινούνται να ασχοληθούν με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ), καθώς αναζητούν πληροφορίες για διάφορα θέματα και αποζητούν την εμπειρία άλλων γονέων, καθώς και την κοινωνική υποστήριξη και τη σύνδεσή τους με την κοινότητα. Για παράδειγμα, οι γονείς αξιοποιούν τα ΜΚΔ για πληροφορίες σχετικά με προβλήματα υγείας τόσο πριν όσο και μετά την ιατρική διάγνωση του παιδιού τους (Frey et al., 2022). Ωστόσο, αυτή η κοινωνική αλληλεπίδραση μέσα σε ομάδες μπορεί να κρύβει κινδύνους, αλλά και φαίνεται να σχετίζεται με τις πρακτικές που χρησιμοποιούν οι γονείς για την ανατροφή των παιδιών τους.
Πρόσφατες μελέτες διερεύνησαν τον τρόπο χρήσης των ΜΚΔ από τους γονείς σε σχέση με τους τέσσερις τύπους γονεϊκότητας. Καταδείχθηκε ότι οι γονείς που εφαρμόζουν επιτρεπτικές (permissive/ indulgent) γονεϊκές πρακτικές είναι πιθανότερο να υπερεκθέτουν τα παιδιά τους στα ΜΚΔ (sharenting) και να επιτρέπουν στα παιδιά τους να δημιουργήσουν λογαριασμούς στα ΜΚΔ από πολύ μικρή ηλικία (Amon et al., 2022).
Γενικότερα, η ενασχόληση με τα κοινωνικά δίκτυα φαίνεται να προκαλεί διάσπαση της προσοχής των γονέων, μειώνοντας το επίπεδο της καθημερινής επαφής τους με το παιδί. Παρεμποδίζεται η οικοδόμηση ασφαλούς προσκόλλησης του παιδιού με τον γονέα και παράλληλα περιορίζεται η ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού (σωματικών, συναισθηματικών, γνωστικών) (Andangsari et al., 2013). Μάλιστα σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις η υπερβολική ενασχόληση των γονέων φάνηκε να αυξάνει την πιθανότητα τραυματισμού του παιδιού λόγω της μειωμένης επίβλεψής του (Golden, 2015 . Ralston, 2012).
Άλλες έρευνες ασχολήθηκαν συγκεκριμένα με τη σχέση της υπερβολικής χρήσης των ΜΚΔ από τους γονείς και τους διαφορετικούς τύπους γονεϊκότητας (Scott et al., 2014 . Radesky et al., 2014). Παρότι στην πλειονότητα τους οι γονείς ταυτίστηκαν με τον επιτακτικό – επίσημο (authoritative) τύπο γονεϊκότητας που περιλαμβάνει πιο ισορροπημένες γονεϊκές πρακτικές, καταδείχθηκε ισχυρή θετική συσχέτιση μεταξύ του χρόνου χρήσης των ΜΚΔ με τον αυταρχικό (authoritarian) τύπο γονεϊκότητας (Ante-Contreras, 2016). Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο χρόνο οι γονείς αφιερώνουν στα ΜΚΔ τόσο πιο αυταρχικού τύπου γονεϊκές πρακτικές εφαρμόζουν για την οριοθέτηση της συμπεριφοράς των παιδιών τους (π.χ. επιπλήξεις, εφαρμογή «συνεπειών», «timeouts» – αυστηρούς περιορισμούς με ελάχιστη επεξήγηση για τους λόγους αυτών των περιορισμών).
Γενικότερα έχει καταδειχθεί ερευνητικά ότι η αυξημένη χρήση των ΜΚΔ σχετίζεται με διάφορες προβληματικές ψυχικές καταστάσεις και συμπεριφορές των χρηστών. Αυτές περιλαμβάνουν νευρωτισμό, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοελέγχου, καθώς και επικίνδυνες συμπεριφορές όπως η αποστολή μηνυμάτων κατά τη διάρκεια της οδήγησης (Bianchi & Phillips, 2005 . Radesky et al., 2014). Ως εκ τούτου, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η υπερβολική χρήση των ΜΚΔ μπορεί να οδηγήσει σε ποικίλες αρνητικές συμπεριφορές ακόμα και στα πλαίσια του γονεϊκού ρόλου, όπως η χρήση αυταρχικών πρακτικών ανατροφής των παιδιών.
Όμως δεν είναι σίγουρο εάν τα ΜΚΔ από μόνα τους επιδρούν στην επιλογή του τύπου γονεϊκότητας ή τελικά το μορφωτικό επίπεδο των γονέων είναι η μεταβλητή που κρύβεται πίσω από τις επιλογές των γονέων. Στην προαναφερθείσα έρευνα, βρέθηκε αρνητική συσχέτιση μεταξύ του μορφωτικού επιπέδου των γονέων και του χρόνου που αφιερώνουν στα ΜΚΔ (Ante-Contreras, 2016). Δηλαδή, όσο χαμηλότερο είναι το μορφωτικό επίπεδο των γονέων τόσο περισσότερο χρόνο οι γονείς αναλώνουν στα ΜΚΔ. Επομένως, η επιλογή του τύπου γονεϊκότητας, καθώς και των αντίστοιχων γονεϊκών πρακτικών, θα μπορούσε να αποδοθεί όχι στην αυξημένη χρήση των ΜΚΔ, αλλά στο επίπεδο εκπαίδευσης των γονέων. Μήπως τελικά το επίπεδο εκπαίδευσης των γονέων επιδρά στην επιλογή του τύπου γονεϊκότητας και πρακτικών οριοθέτησης των παιδιών στον πραγματικό, αλλά και στον ψηφιακό κόσμο και παράλληλα καθορίζει τον χρόνο ενασχόλησής τους με τα ΜΚΔ; Μήπως μαζί με τα παιδιά να πρέπει να προχωρήσουμε σε συστηματική εκπαίδευση των γονέων;
Επί του παρόντος δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική ή φορέας που να ασχολείται άμεσα και συστηματικά με το θέμα της υπερβολικής χρήσης των ΜΚΔ και την πιθανή επακόλουθη επίδρασή τους ανατροφή των παιδιών. Ένα είναι απολύτως σίγουρο. Τα ΜΚΔ έχουν προσδώσει ένα νέο χαρακτήρα στην κοινωνία μας, στην επικοινωνία και στους τρόπους συνεργασίας μεταξύ ατόμων και ομάδων και κατ’ επέκτασιν στους αντίστοιχους θεσμοθετημένους και μη ρόλους που όλοι μας καλούμαστε να εκπληρώσουμε. Ο στοχασμός και ο επαναπροσδιορισμός των τρόπων αξιοποίησής τους είναι σημαντικό να γίνεται συστηματικά από γονείς και εκπαιδευτικούς, εφόσον, όπως όλα δείχνουν, συνδέονται με το μεγάλωμα και την εκπαίδευση των παιδιών.
Βιβλιογραφία
Amon, M. J., Kartvelishvili, N., Bertenthal, B. I., Hugenberg, K., & Kapadia, A. (2022). Sharenting and children’s privacy in the united states: Parenting style, practices, and perspectives on sharing young children’s photos on social media. Proceedings of the ACM on Human-Computer Interaction, 6(CSCW1), 1-30.
Andangsari, E. W., Gumilar, I., & Godwin, R. (2013). Social networking sites use and psychological attachment need among Indonesian young adults population. International Journal of Social Science Studies, 1(2), 133-138.
Ante-Contreras, D. (2016). Distracted parenting: How social media affects parent-child attachment (Publication No. 292)[Doctoral thesis, California State University].
Bianchi, A. & Phillips, J. G. (2005). Psychological predictors of problematic mobile phone use. CyberPsychology and Behavior 8(1). 39-51.
Frey, E., Bonfiglioli, C., Brunner, M., & Frawley, J. (2022). Parents’ use of social media as a health information source for their children: A scoping review. Academic pediatrics, 22(4), 526-539.
Golden, T. D. (2015). The crisis of presenteeism: Maintaining our focus while harnessing technology’s benefits. Organization Management Journal, 12(2), 102-105.
Radesky, J. S., Kistin, C. J., Zuckerman, B., Nitzberg, K., Gross, J., KaplanSanoff, M., Augustyn, M., & Silverstein, M. (2014). Patterns of mobile device use by caregivers and children during meals in fast food restaurants. Pediatrics 133(4). 843-849.
Ralston, S.J. (2015). What’s wrong with distracted parenting? Three ethical Analyses (manuscript submitted for publication). Available at: http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=2708445
Επιπλέον υλικό
Digital parenting. Απειλή, πρόκληση ή ευκαιρία;
Τα παιδιά βιώνουν καθημερινά την έκθεση σε ψηφιακές πληροφορίες και εμπειρίες, ενώ οι γονείς αποτελούν τους πρώτους διαμεσολαβητές στην εποικοδομητική και ασφαλή χρήση των ψηφιακών συσκευών και του διαδικτύου. Το Digital parenting (ψηφιακή γονεϊκότητα) περιγράφει τις γονεϊκές προσπάθειες και πρακτικές για την υποστήριξη και οριοθέτηση των παιδιών τους στα ψηφιακά περιβάλλοντα (Benedetto & Ingrassia, 2020).
Σύμφωνα με τη θεωρία του Vygotsky (1986), η Ζώνη Επικείμενης Ανάπτυξης αναδεικνύει τη γονεϊκή διαμεσολάβηση (parental mediation) ως κομβικό σημείο στην αλληλεπίδραση των παιδιών με τα ψηφιακά εργαλεία αλλά και στην ασφαλή χρήση τους. Βάσει αυτής το παιδί μπορεί σε μία συνεργατική δραστηριότητα με την κατάλληλη υποστήριξη από έναν ενήλικα ή έναν ικανότερο συνομήλικο να καταφέρει περισσότερα από ότι εάν επιχειρούσε ατομικά. Με τον τρόπο αυτό βελτιώνονται σταδιακά οι δεξιότητές του, καθώς και η υπευθυνότητά του, ώστε να προσπαθήσει στη συνέχεια μόνο του.
Ωστόσο τα σημερινά παιδιά δείχνουν να έχουν σχεδόν “ενστικτώδη” κατανόηση των ψηφιακών εργαλείων σε σημείο που παρατηρείται η “αντίστροφη κοινωνικοποίηση” (reverse socialization), όπου τα παιδιά κατέχουν περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες από τους ενήλικες (Grossbart et al., 2002). Αυτή η κατάσταση δημιουργεί νέες προκλήσεις στον γονεϊκό ρόλο, δημιουργώντας το ψηφιακό χάσμα μεταξύ των γενεών. Το ψηφιακό χάσμα είναι εμφανέστερο σε οικογένειες με χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, όπου και η πρόσβαση στις ψηφιακές δυνατότητες (συσκευές, διαδίκτυο και εκπαίδευση στις ψηφιακές δεξιότητες) είναι περιορισμένη (Nikken, & Opree, 2018). Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια φαίνεται το χάσμα αυτό να μικραίνει και οι γονείς να έχουν αποκτήσει ψηφιακές δεξιότητες και γνώσεις ώστε να μπορούν να τις μοιραστούν με τα παιδιά τους (Mascheroni, & Cuman, 2014).
Όμως, το ψηφιακό περιβάλλον αλλάζει συνεχώς και τα τελευταία χρόνια δύο είναι οι βασικές προκλήσεις όσον αφορά στον γονεϊκό έλεγχο: (α) η χρήση φορητών συσκευών και (β) η απεριόριστη σύνδεση με το διαδίκτυο. Εξαιτίας αυτών έχει διευρυνθεί ο χρόνος ενασχόλησης με ψηφιακές συσκευές και πλοήγησης στο διαδίκτυο, ανεξαρτήτως περιστάσεων ή χώρου. Τελικά, η ψηφιακή γονεϊκότητα φαίνεται να είναι αρκετά πολύπλοκη διαδικασία, ενώ έρευνες έχουν καταγράψει τέσσερις διαφορετικούς τύπους:
- Αμέτοχος – αδιάφορος (laissez-faire/ negligent) – μειωμένος γονεϊκός έλεγχος και μειωμένη γονεϊκή οικειότητα «ζεστασιά». Γονείς που δείχνουν αδιάφοροι για τις διαδικτυακές δραστηριότητες των παιδιών τους, καθώς και το πλαίσιο χρήσης των συσκευών. Ασχολούνται μόνο με την προσωπική τους χρήση του διαδικτύου.
- Επιτρεπτικός (permissive/ indulgent) – μειωμένος γονεϊκός έλεγχος και αυξημένη γονεϊκή οικειότητα «ζεστασιά». Γονείς που παρότι συζητούν με τα παιδιά τους για ψηφιακές εφαρμογές είναι πολύ υποχωρητικοί και δεν θέτουν σαφή όρια.
- Επιτακτικός – επίσημος (authoritative) – αυξημένος γονεϊκός έλεγχος και αυξημένη γονεϊκή οικειότητα «ζεστασιά». Ελέγχουν τη χρήση του διαδικτύου, θέτοντας σαφή και αυστηρά όρια και παράλληλα είναι ανοιχτοί στην επικοινωνία και τη συζήτηση με το παιδί τους.
- Απολυταρχικός (authoritarian) – αυξημένος γονεϊκός έλεγχος και μειωμένη γονεϊκή οικειότητα «ζεστασιά». Θέτουν αυστηρά όρια και κανόνες ενώ δεν συζητούν και δεν επικοινωνούν ουσιαστικά με τα παιδιά τους.
(Özgür, 2016 . Valcke, 2010).
Σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες, ο τύπος ψηφιακής γονεϊκότητας που επιλέγουν οι γονείς επηρεάζεται από τις προσωπικές γνώσεις, δεξιότητες και πεποιθήσεις τους και επιδρά σημαντικά στη χρήση των ψηφιακών συσκευών και του διαδικτύου από τα παιδιά. Το μέγιστο επίπεδο χρήσης ψηφιακών συσκευών και διαδικτύου παρατηρήθηκε στις περιπτώσεις γονέων που επέλεγαν τον επιτρεπτικό τύπο, ενώ το χαμηλότερο επίπεδο χρήσης παρατηρήθηκε στα παιδιά που οι γονείς εφάρμοζαν τον επιτακτικό (Özgür, 2016 . Valcke, 2010).
Εσείς ποιον τύπο επιλέγετε τελικά;
Στον ακόλουθο σύνδεσμο υπάρχει το σχετικό τεστ http://handbook.parentnets.com/article/en/1b-diagnosis/index.html
http://handbook.parentnets.com/article/en/1b-diagnosis/index.html
Το διαδίκτυο και η χρήση ψηφιακών συσκευών προσφέρουν στα παιδιά πολλαπλές εμπειρίες (μάθηση, επικοινωνία, ψυχαγωγία, κοινωνικοποίηση κ.α.) που επιδρούν στην ανάπτυξή τους παράλληλα και σε συνδυασμό με τις εμπειρίες από την πραγματική ζωή. Αποτελούν ευκαιρίες αλληλεπίδρασης, επικοινωνίας και συνεργασίας στην καθημερινότητα, εφόσον τα παιδιά ασχολούνται σε συγκεκριμένα και σαφώς οριοθετημένα πλαίσια είτε από κοινού με τους γονείς τους, τα αδέρφια ή συνομηλίκους με την κατάλληλη καθοδήγηση. Για το λόγο αυτό, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να εξοπλίσουν τα παιδιά με γνώσεις, δεξιότητες και στάσεις ώστε η πλοήγησή τους να είναι ασφαλής και καρποφόρα.
Βιβλιογραφία
Benedetto, L., & Ingrassia, M. (2020). Digital Parenting: Raising and Protecting Children in Media World. In Parenting L. Benedetto and M. Ingrassia (Eds). DOI: 10.5772/intechopen.92579
Grossbart, S., McConnell-Hughes, S., Pryor, S., & Yost, A. (2002). Socialization aspects of parents, children, and the internet. Advances in Consumer Research, 29, 66-70
Mascheroni, G., Cuman, A., (2014). Net Children Go Mobile: Final Report (Deliverables D6.4, D5.2). Milano: EDUCatt. Available from: http://netchildrengomobile.eu/reports/
Nikken, P., & Opree, SJ. (2018). Guiding young children’s digital media use: SES-differences in mediation concerns and competence. Journal of Child and Family Studies, 27, 1844-1857
Özgür, H. (2016). The relationship between Internet parenting styles and Internet usage of children and adolescents. Computers in Human Behavior, 60, 411-424.
Valcke, M., Bonte, S., De Wever, B., Rots, I. (2010). Internet parenting styles and the impact on internet use of primary school children. Computers in Education, 55, 454-464. DOI: 10.1016/j.compedu.2010.02.009
Vygotsky LS. (1986). Thought and Language. Cambridge, MA: MIT Press
Επιπλέον υλικό
https://saferinternet4kids.gr/wp-content/uploads/2017/06/Asfales-diadiktio_gia_goneis.pdf
Πρόσφατα σχόλια