Σημασία δεν έχει τι κοιτάς αλλά τι βλέπεις…

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Aμέτρητες και ανεξέλεγκτες.

Στην ηρεμία της νύχτας ιδίως πολλαπλασιάζονται με τρελούς ρυθμούς. Ποια είμαι, τι κάνω, που πάω, τι θέλω; Υπαρξιακά ερωτήματα  χωρίς τέλος.

Βιώνουμε μια πραγματικότητα θλιβερή, σχεδόν σχιζοφρενική.

Οικονομική κρίση, κατάρρευση αξιών, ανεργία, φτώχια, κατάθλιψη, εγκληματικότητα, πόλεμοι, άδικοι θάνατοι αθώων ψυχών… κι όμως η ζωή συνεχίζεται. Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αναμφίβολα μας αγγίζουν, μας επηρεάζουν, μας εξοργίζουν, μας προβληματίζουν… κι όμως η ζωή συνεχίζεται.

Επαναλαμβάνομαι το ξέρω, όχι για να το εμπεδώσουμε, αλλά για να δώσω έμφαση στην αντιφατικότητα της.

 Γιατί έτσι είναι η ζωή.

Σκληρή όμως ταυτόχρονα τόσο όμορφη. Και το σημαντικότερο…δεν κάνει στάσεις. Τρέχει και πρέπει να τρέξεις κι εσύ μαζί της αλλιώς κάθεσαι στη γωνίτσα σου και την παρατηρείς.

Ο κόσμος μας άλλωστε δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος.

Απλώς μερικά χρόνια πριν βρισκόμασταν όλοι στο  δικό μας ροζ συννεφάκι  καθώς η  πλασματική ευημερία που ζούσαμε μας δημιουργούσε μια ασπίδα προστασίας. Όλα διαδραματίζονταν μακριά από την πόρτα μας.  Τώρα πλέον όλοι (σχεδόν) νιώθουμε πιο ευάλωτοι από ποτέ. Όλα είναι ρευστά και επισφαλή.

Αυτό που έχει σημασία λοιπόν και αυτό που κάνει τη διαφορά  είναι η στάση μας απέναντι σε όσα συμβαίνουν.

Θα σε πάρει από κάτω ή θα το παλέψεις;

Ένα από τα πολλά που συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας είναι ότι όσο πιο αδύναμοι νιώθουμε απέναντι στις καταστάσεις, με την έννοια ότι δεν έχουμε πια αυτό το σύνδρομο του μικρού θεού, τόσο πιο ουσιαστικές γίνονται οι μέρες μας. Τόσο πιο πολύ βίωμα μας γίνεται η περίφημη ρήση ”άδραξε τη μέρα” που οι 30 plus πρωτοακούσαμε στην αγαπημένη ταινία “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” και υιοθετήσαμε ως motto στα νεανικά μας χρόνια.

Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την αθανασία και κάθε μέρα παρά τα δεκάδες προβλήματά της είναι μια μικρή ζωή, γι’ αυτό πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που την απολαμβάνουμε. Η ζωή μας μοιάζει μ’ έναν Μαραθώνιο δρόμο όπου σημασία έχει η συμμετοχή κι όχι η νίκη ούτε καν ο τερματισμός. Ξέρω όλα αυτά σας ακούγονται κλισέ, αλλά είναι η αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Θα μου πείτε ότι κάποιες  μέρες δεν έχετε όρεξη για «τρέξιμο». Δε θέλετε να σηκωθείτε από το κρεβάτι για να πάτε στη δουλειά. Πατάτε και ξαναπατάτε το snooze παρατείνοντας λίγο τη γλύκα του ύπνου  τυλιγμένοι στα σκεπάσματά σας που σας προφυλάσσουν απ’ όλα τα κακά. Εκείνες τις μέρες αντιμετωπίστε τις  σαν ένα δώρο μοναδικό που έχει κάτι ξεχωριστό να σας προσφέρει. Κάθε μέρα εννοείται, αλλά εκείνες τις μέρες χρειάζεστε μια παραπάνω ώθηση.

Τι είναι αυτό το κάτι;

Δεν έχετε παρά να βγείτε έξω από το καβούκι σας για να το ανακαλύψετε. ‘Όσο η μέρα ξετυλίγεται επιφυλάσσει στιγμές. ‘Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια υποψία φλερτ, ένα τραγούδι από ένα πλανόδιο μουσικό, η αγαπημένη σου μουσική καθ’οδόν για τη δουλειά, μια κουβέντα με ένα φίλο, ένα ποτήρι κρασί το βράδυ για να χαλαρώσεις, ένα χάδι, μια αγκαλιά. Ο καθένας ό,τι έχει, καλό είναι να το εκτιμήσει.

Πράγματα απλά που όμως δίνουν νόημα στη καθημερινότητά μας.

Άλλωστε σημασία έχει πάντα ο τρόπος. Η ζωή είναι αυτή που είναι. Μπορεί κάποιοι να είναι περισσότεροι ευνοημένοι από κάποιους άλλους, αλλά το πως θα επιλέξεις να ζήσεις τη ζωή σου είναι και λίγο έως πολύ στο χέρι σου. Η οπτική από την οποία θα την αντικρίσεις. Γιατί ο τρόπος που όλοι κοιτάζουμε είναι ο ίδιος, ωστόσο αυτό που βλέπουμε είναι διαφορετικό. Ο τρόπος που βλέπουμε τα πάντα γύρω μας αντανακλά τη σκέψη και τη διάθεσή μας.

Όλοι γνωρίζουμε το κλασικό παράδειγμα με το μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι.

Να ταξιδέψουμε και λίγο στο χρόνο; Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί που κοιτάζαμε ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα και λέγαμε ότι μοιάζουν με διάφορα σχήματα; Mία καρδιά, ένα σκυλάκι, ένα μπαλόνι.(Εγώ το κάνω ακόμα όταν θέλω να αποφορτιστώ). Ο καθένας έβλεπε αυτό που ήθελε. Αυτό που βλέπει ο ένας μπορεί να μην το βλέπει ο άλλος γιατί η ερμηνεία που δίνουμε στα πράγματα συνδέεται με τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Επίσης κάπου διάβασα ότι η αισιοδοξία είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό που αποτελεί προνόμιο μερικών τυχερών. Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη καθώς οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μπορούμε να μάθουμε να είμαστε αισιόδοξοι.

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, το προσυπογράφω. Η αισιοδοξία είναι μια κατάκτηση. Θέλει κόπο και προσπάθεια. Ίσως χρειαστεί να περάσεις μέσα από συμπληγάδες, όταν όμως καταφέρεις να ισορροπήσεις το μέσα με το έξω θα νιώσεις ένα αίσθημα ελευθερίας να σε κατακλύζει.

Θα ξυπνάς το πρωί και θα νιώθεις ήρεμος είτε η μέρα είναι ηλιόλουστη είτε βροχερή, είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι, είτε είσαι μόνος σου είτε με κάποιο άνθρωπο κοντά σου. Δεν είναι εύκολο αλλά κανένας στόχος δεν είναι εύκολος.

Τίποτα που αξίζει πραγματικά στη ζωή μας δεν επιτυγχάνεται με ευκολία και αυτό είναι που καθιστά και το ταξίδι τόσο γοητευτικό.

Πηγή:www.galsnguys.gr/

Γιατί δεν παίρνουμε αυτά που θέλουμε από τη ζωή;

Φίλες και φίλοι, πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν αυτά που θέλουν απ’ τη ζωή τους και ενδεχομένως υποφέρουν, για 3 βασικούς λόγους που είναι (πλην θεμάτων υγείας και φυσικών καταστροφών) οι εξής:

1. Δεν ξέρουν πως να βγάζουν χρήματα.

2. Δεν ξέρουν πως να αγαπούν

3. Δεν ξέρουν πως να πιστεύουν στον εαυτό τους

Αυτές είναι, κατά τη γνώμη μου, οι τρεις πιο σημαντικές «δεξιότητες ζωής» (life skills) που, δυστυχώς, δεν μας τις διδάσκουν στα σχολεία.

1.Σε ό,τι αφορά στα χρήματα, το περιβάλλον μας διδάσκει ότι «το χρήμα διαφθείρει τον άνθρωπο» και ότι «οι πλούσιοι είναι σκληροί και ανήθικοι», οπότε ενστερνιζόμενοι τέτοιες αντιλήψεις –πεποιθήσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, αποφεύγουμε το κέρδος και την παραγωγή πλούτου, μην τυχόν και γίνουμε κι εμείς κακοί άνθρωποι. Ή μας έρχονται λεφτά και τα διώχνουμε, κάνουμε αυτο-σαμποτάζ και τα χάνουμε, τα σπαταλούμε, δεν τα διεκδικούμε, τα απαξιώνουμε, τα σνομπάρουμε.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για περιοριστικές πεποιθήσεις, αφού το χρήμα ως «ενέργεια» δεν έχει καμία ποιότητα από μόνο του (είναι όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν είναι ούτε «καλό» ούτε «κακό»). Οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν με βάση το χαρακτήρα τους. Και μη μου πείτε ότι το χρήμα αλλοιώνει το χαρακτήρα, γιατί θα σας απαντήσω ότι δεν κάνει κάτι τέτοιο, απλά το μόνο που κάνει είναι να «δείχνει» το χαρακτήρα κάποιου –τον φέρνει στην επιφάνεια, ο άνθρωπος ξεσκεπάζεται όταν δεν υπάρχει ο φόβος της φτώχειας…

Αλλά πώς παράγονται τα χρήματα; Ο μόνος υγιής τρόπος παραγωγής χρημάτων είναι η προσφορά εργασίας με αξία. Όταν κάνουμε μια δουλειά δίνοντας κάτι που αξίζει, συνεισφέρει στη βελτίωση των πραγμάτων, της ζωής των ανθρώπων, τότε παράγεται αξία. Αυτό γίνεται με τρεις τρόπους:

• (α) την απόκτηση γνώσεων,
• (β) τη μεθοδική εργασία και
• (γ) την προσωπική βελτίωση

–για να προσφέρω περισσότερα, πρέπει εγώ να γίνομαι διαρκώς καλύτερος, να μαθαίνω και να εξελίσσομαι ως άτομο, να αναπτύσσω τις δεξιότητες και παράλληλα τις αρετές μου.

Αν δεν πάρουμε αυτά τα διδάγματα, τότε μπορεί να υιοθετήσουμε την τρέχουσα λογική της κοινωνικής κουλτούρας κατά την οποία τα λεφτά δεν παράγονται, αλλά «έρχονται» από κάπου (δίκην παρθενογεννήσεως). Δηλαδή τα «δίνουν» οι μπαμπάδες, οι εργοδότες, οι καλές γνωριμίες, ο διορισμός, οι «κολλητοί», η τύχη κτλ. Αποτέλεσμα: κακή νοοτροπία! Δεν προσπαθούμε να μάθουμε, να δουλέψουμε, να βελτιωθούμε σε προσωπικό επίπεδο, αλλά να τα «πάρουμε» με διάφορους τρόπους, λες και μας τα χρωστάγανε. Και μετά θυμώνουμε κιόλας που μας δώσανε λίγα!

Φαντάζεστε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα επιδιώκουν τα χρήματα με υγιή τρόπο, θα τα χρησιμοποιούν για το καλό και θα τα παράγουν μέσα από πραγματική συνεισφορά εργασίας, προϊόντων ή υπηρεσιών με αξία; (μοιάζει ουτοπικό ε;).

2.Ένα άλλο σημαντικό πράγμα που δεν μας μαθαίνουν στα σχολεία, είναι το πως να αγαπάμε και να μοιραζόμαστε. Ο ένας μαθητής είναι καλύτερος από τον άλλον επειδή παίρνει καλύτερους βαθμούς ή έχει καλύτερες επιδόσεις σε κάποιο άθλημα. Το ατομικό επίτευγμα επιβραβεύεται και δικαιολογείται ως «άμιλλα» μεταξύ των ανθρώπων.

Δεν υπάρχει καμία άμιλλα, αγαπητοί φίλοι. Υπάρχει «εγώ είμαι καλύτερος κι εσύ είσαι χειρότερος» και «εγώ τα καταφέρνω, ενώ εσύ όχι». Αυτό το στυλ ανταγωνιστικότητας μας υποβάλλεται ως φυσιολογικό μοτίβο συσχετισμού με τους άλλους ανθρώπους και όταν μεγαλώνουμε το συνεχίζουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Πάμε στη δουλειά και κάνουμε τους έξυπνους στον εργοδότη, πάμε να μιλήσουμε με τον πελάτη και προσπαθούμε να του αποδείξουμε ότι αυτός είναι λάθος κι εμείς «σωστοί», κάνουμε προσωπικές σχέσεις και στους καβγάδες μας προσπαθούμε να «έχουμε δίκιο». Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε, αφού έχουμε «προγραμματιστεί» να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο με νικητές και χαμένους; όπου κάποιος πρέπει να κερδίζει και οι άλλοι να χάνουν;

Από την άλλη μεριά, φαντάζεστε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν πρώτα το συμφέρον του άλλου και μετά το δικό τους; (ακούγεται ουτοπικό ε;)

3.Και τρίτο, κι όχι λιγότερο σημαντικό, δεν μας διδάσκεται πως να σεβόμαστε και να εκτιμούμε τον εαυτό μας. Οι γονείς μας μαλώνουν γιατί δεν κάναμε καλά εκείνο ή το άλλο, είναι φειδωλοί στον έπαινο, οι δάσκαλοι επίσης μας επιπλήττουν, γιατί λειτουργήσαμε αυθόρμητα και μιλούσαμε μέσα στην τάξη, οι φίλοι μας κρίνουν με βάση τα ρούχα που φοράμε και τη μάρκα κινητού που έχουμε ή τα μέρη που συχνάζουμε.

Αν δεν τα πάμε καλά στα μαθήματα είμαστε «λίγοι», αν δεν έχουμε αγαλματένια κορμοστασιά δεν είμαστε επαρκείς για το αντίθετο φύλο, αν δεν περάσουμε στο πανεπιστήμιο είμαστε «κακοί» μαθητές και αποτυχημένοι. Οπότε, μόλις μεγαλώσουμε και πάρουμε μια θέση «εξουσίας» στη δουλειά ή στη ζωή (γίνουμε ας πούμε προϊστάμενοι, γονείς εμείς οι ίδιοι κλπ.) –τι κάνουμε; αρχίζουμε και κρίνουμε και εμείς τους πάντες και τους υποδεικνύουμε τα σφάλματά τους (με τη δικαιολογία να τα βελτιώσουν) κι έτσι καλύπτουμε τη δική μας μειωμένη αυτοεκτίμηση, υποθάλποντας την αυτοεκτίμηση των άλλων.

Όμως, η χαμηλή αυτοπεποίθηση οδηγεί σε μια αίσθηση ότι συνεχώς κάτι μας λείπει, νιώθουμε ότι «δεν είμαστε αρκετά καλοί», όλα μας φταίνε, είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι, φοβισμένοι μη μας κρίνουν, ανασφαλείς και ευερέθιστοι, λες και βιώνουμε μια μόνιμη κατάσταση πολέμου. Πώς να αποδώσουμε το μέγιστο του δυναμικού μας, να είμαστε παραγωγικοί και δημιουργικοί, να κάνουμε τις επιλογές συντρόφων που αληθινά θέλουμε και να βιώσουμε εσωτερική ηρεμία και γαλήνη, αν αισθανόμαστε έτσι;

Πάντα θα λειτουργούμε με κριτήριο «μην τυχόν και γίνει αυτό ή το άλλο», δηλαδή αμυντικά και οριακά ίσα-ίσα για να μην κάνουμε λάθος, μη μας απορρίψουν, ποτέ όμως δίνοντας τον πραγματικό μας εαυτό και αξιοποιώντας τις δυνάμεις και τα ταλέντα μας.

Φαντάζεστε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα δίνουν το μέγιστο της παραγωγικότητάς τους, σ’ αυτό που ο καθένας μας είναι προορισμένος να ξεχωρίσει και θα είναι ο αληθινός του εαυτός; (φαίνεται ουτοπικό ε;)

Στο βαθμό που δεν αλλάζουμε, οι δυσκολίες και τα προβλήματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο θα μεγεθύνονται. Ο ναρκισσισμός μέσα στην κοινωνία θα εξακολουθεί να έχει τη μορφή επιδημίας, η εκμετάλλευση, η αδικία, η φτώχεια, ο θυμός, η αγωνία, οι δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις θα συνεχίζονται.

Η λύση είναι να κοιτάξουμε προς τα μέσα, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αυτογνωσία, να βρούμε τα στερεότυπα σκέψης και αντίδρασής μας στις καταστάσεις που δεν είναι ωφέλιμα και να αποφασίσουμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε για τον εαυτό μας και για την κοινωνία –και αυτό επιτυγχάνεται με συνεχή προσωπική ανάπτυξη!

«Να εργάζεσαι σκληρότερα με τον εαυτό σου, απ’ ό,τι στην εργασία σου. Εργαζόμενος πάνω στη δουλειά σου θα βγάλεις τα προς το ζην, εργαζόμενος με τον εαυτό σου θα κερδίσεις μια περιουσία». Jim Rohn

Του Γιώργου Προφέτη, PhD

Πηγή: omorfizoi

Το είδαμε: antikleidi.com

Ο γιος και το σημειωματάριο.

Κάποτε ήταν ο γιος ενός πολύ πλούσιου ανθρώπου στο κολλέγιο και κόντευε να τελειώσει. Ο πατέρας του, του είχε υποσχεθεί πως όταν έφτανε στην αποφοίτηση θα του έπαιρνε σαν δώρο ό,τι εκείνος ήθελε. Πράγματι, ο γιος, που δεν είχε στερηθεί ποτέ τίποτα, έφτασε στην αποφοίτηση και ζήτησε ένα ολοκαίνουριο και πανάκριβο αυτοκίνητο.

Το επόμενο πρωί ο πατέρας τον κάλεσε στο γραφείο του για να του δώσει το δώρο του. Προς μεγάλη έκπληξη του γιου, ο πατέρας του, του έδωσε ένα μικρό τυλιγμένο πακέτο. Ανοίγοντας το περιτύλιγμα, ο γιος αντίκρυσε ένα πανέμορφο δερματόδετο σημειωματάριο μαζί με μια υπέροχη χειροποίητη πένα. Δεν φάνηκε όμως να ενθουσιάζεται… εξοργίστηκε τόσο πολύ που πέταξε με δύναμη το δώρο του πατέρα του στο πάτωμα και έφυγε, χτυπώντας την πόρτα πίσω του και φωνάζοντας: «Κράτα το σημειωματάριο εσύ, θα πάρω το αυτοκίνητο μόνος μου, δεν σε έχω ανάγκη παλιοτσιγγούνη»!

Ο θυμός του γιου ήταν τόσο έντονος που έφυγε από το σπίτι και έκανε χρόνια να δει τον πατέρα του. Έπιασε μια καλή δουλειά μετά τις σπουδές του, βγάζοντας πολλά χρήματα και πήρε μόνος του το αμάξι που ήθελε. Μεγαλώνοντας όμως κάτι άλλαζε μέσα του και μετάνιωνε για την πράξη του. Σκεφτόταν, λοιπόν, να βρει ξανά τον πατέρα του και να του ζητήσει συγγνώμη. Δυστυχώς, όμως, πριν προλάβει να το κάνει, ο πατέρας του πέθανε.

Βαθιά θλιμμένος, γύρισε στο πατρικό του σπίτι για την κηδεία και αποφάσισε να μείνει εκεί το βράδυ. Καθώς οι σκέψεις και οι μνήμες περνούσαν από το μυαλό του, ψαχούλευε τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα του με ένα στενάχωρο χαμόγελο στα χείλη του. Κοιτάζοντας φωτογραφίες και διάφορα πράγματα του παρελθόντος, έπεσε πάνω σε εκείνο το σημειωματάριο που του είχε χαρίσει ο πατέρας του. Το άνοιξε, λοιπόν, και με μεγάλη του έκπληξη, έπεσαν ένα ζευγάρι κλειδιά από τις σελίδες του. Στη σελίδα που ήταν τα κλειδιά, ο πατέρας του είχε γράψει:

«Σου αγόρασα το αυτοκίνητο που ήθελες, αλλά το πραγματικό δώρο μου είναι αυτό το σημειωματάριο. Όπως βλέπεις, οι σελίδες του είναι κενές και η πένα αχρησιμοποίητη. Αυτό συμβαίνει γιατί σε περιμένουν να γράψεις εσύ ο ίδιος την ιστορία της ζωής σου. Μην στηρίζεσαι σε κανενός τις δυνάμεις πέρα από τις δικιές σου. Θα πέσεις πολλές φορές στη ζωή σου.Δεν θα το αποτρέψω αυτό. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι δίπλα σου να σε σηκώσω μέχρι να μπορέσεις να σηκώνεσαι μόνος σου, όπως όταν ήσουν μικρός. Σε αγαπώ πολύ… ο πατέρας σου».

Πηγή:enallaktikidrasi.com

8 απλές αλήθειες που ξεχνάμε

Μια γρήγορη υπενθύμιση για μερικές απλές αλήθειες που ξεχνάμε, και δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε μπροστά και να προοδεύσουμε:

1. Η εκπαίδευση και η ευφυΐα δεν μπορούν να αξιοποιηθούν χωρίς δράση.

Δεν έχει σημασία αν έχετε IQ ανάλογο μιας ιδιοφυΐας ή κατέχετε διδακτορικό δίπλωμα στην κβαντική φυσική. Χωρίς την ανάληψη δράσης, δεν μπορείτε να αλλάξετε τίποτα ή να σημειώσετε κάποια πρόοδο. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο γνωρίζω  πώς γίνεται κάτι, και στο πως γίνεται στην πραγματικότητα. Η γνώση και η υψηλή  νοημοσύνη είναι άχρηστα εφόδια, αν δεν συνοδεύονται από δράση. Τόσο απλά.

2. Η ευτυχία και η επιτυχία είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Υπάρχουν πολλοί πετυχημένοι επιχειρηματίες που κερδίζουν πολλά χρήματα κάθε χρόνο, και όλοι τους ζηλεύουμε και τους έχουμε ως πρότυπο. Όμως πολλοί από αυτούς δεν είναι ευτυχισμένοι. Αισθάνονται μόνοι και συνειδητοποιούν ότι το τίμημα της επιτυχίας τους είναι ότι δεν μπορούν να διαθέσουν αρκετό χρόνο για τον εαυτό τους.

Από την άλλη, όλοι έχουμε γνωρίσει άτομα χαρούμενα, αισιόδοξα, ευτυχισμένα, που όμως επαγγελματικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως πετυχημένα. Για παράδειγμα, ένας ναυαγοσώστης σε μία παραλία μπορεί να αισθάνεται πολύ ευτυχής επειδή βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την φύση και την θάλασσα, και επιπλέον ασχολείται καθημερινά με ένα άθλημα που αγαπάει (όπως το windsurfing). Όμως η επαγγελματική του ζωή δεν μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη.

“Τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο;” και “Τι είναι αυτό που θα με κάνει πετυχημένο;” είναι δύο σημαντικές ερωτήσεις που πρέπει να θέσετε τον εαυτό σας. Αλλά είναι δύο διαφορετικά ζητήματα.

3. Ο καθένας διευθύνει τη δική του επιχείρηση.

Δεν έχει σημασία το πώς βγάζετε τα προς το ζην ή για ποιον  δουλεύετε. Στην πραγματικότητα εργάζεστε μόνο για ένα άτομο, τον εαυτό σας. Το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι πουλάτε και σε ποιον; Ακόμα και όταν έχετε μια θέση πλήρους απασχόλησης ως μισθωτός, εξακολουθείτε να διευθύνετε τη δική σας επιχείρηση. Πουλάτε μια μονάδα της ύπαρξής σας (μια ώρα της ζωής σας) σε μια καθορισμένη τιμή (τη σχετική αναλογία του μισθού σας) σε έναν πελάτη (ο εργοδότης σας).

Λοιπόν, πώς μπορείτε να εξοικονομήσετε χρόνο και να αυξήσετε τα κέρδη σας; Η απάντηση είναι λίγο διαφορετική για τον καθένα. Αλλά είναι μια απάντηση που θα πρέπει να επιδιώκετε.

4. Όταν έχετε πάρα πολλές επιλογές, παρεμποδίζεται η λήψη αποφάσεων.

Τον 21ο αιώνα, όπου η πληροφορία τρέχει με την ταχύτητα του φωτός και οι ευκαιρίες για καινοτομία φαίνονται ατελείωτες, έχουμε μια ατελείωτη σειρά από επιλογές όταν πρόκειται για το σχεδιασμό της ζωής και την καριέρας μας.Αλλά δυστυχώς, οι πολλές  επιλογές  συχνά οδηγούν  σε αναποφασιστικότητα, σύγχυση και απραξία.

Αρκετές επιστημονικές μελέτες του μάρκετινγκ έχουν δείξει ότι όσο  περισσότερες επιλογές έχει ο καταναλωτής, τόσο λιγότερα προϊόντα συνήθως αγοράζει. Είναι βέβαιο ότι είναι ευκολότερο να επιλέξουμε το καλύτερο προϊόν ανάμεσα σε τρία προϊόντα, παρά ανάμεσα σε εκατοντάδες προϊόντα.

Αν προσπαθείτε να πάρετε μια απόφαση για κάτι στη ζωή σας, μην σπαταλάτε όλο το χρόνο σας αξιολογώντας και την τελευταία λεπτομέρεια της κάθε δυνατής επιλογής. Μελετήστε προσεκτικά τα δεδομένα, επιλέξτε αυτό που θεωρείτε ότι είναι η καλύτερη επιλογή, και δώστε τον πυροβολισμό για να ξεκινήσετε. Εάν οι εκτιμήσεις σας διαψευστούν, επιλέξτε κάτι άλλο και συνεχίσετε πάλι προς τα εμπρός.

5. Κάθε λάθος που κάνετε είναι πρόοδος.

Τα λάθη μας διδάσκουν σημαντικά μαθήματα. Κάθε φορά που κάνετε ένα, πηγαίνετε ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο σας. Το μόνο λάθος που μπορεί να σας βλάψει πραγματικά είναι η επιλογή να μην κάνετε τίποτα, απλά επειδή είστε πάρα πολύ φοβισμένοι μήπως κάνετε  λάθος.

Επομένως, μην διστάζετε – μην αμφισβητείτε τον εαυτό σας.  Ποτέ δεν θα είστε 100% σίγουροι ότι κάτι θα λειτουργήσει όπως επιθυμείτε, αλλά μπορείτε πάντα να είστε 100% σίγουροι ότι η απραξία δεν θα λειτουργήσει θετικά για εσάς. Τις περισσότερες φορές η απραξία είναι η χειρότερη επιλογή!

Είτε θα πετύχετε είτε θα γίνεται πιο σοφοί από τα λάθη σας. Και στις δύο περιπτώσεις θα έχετε κέρδος.

6. Μπορούμε να είμαστε καλοί και σε πράγματα που δεν μας αρέσει να κάνουμε.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι  προκειμένου να είναι κάποιος καλός σε κάτι, θα πρέπει απαραίτητα να του αρέσει αυτό που κάνει.  Δεν είναι αλήθεια. Όλοι μπορούμε να σκεφτούμε παραδείγματα επιτυχημένων επαγγελματιών που δεν αγαπούν με πάθος τη δουλειά που κάνουν.

Αν καταφέρουμε να δώσουμε στον εαυτό μας τα απαραίτητα κίνητρα για να προσπαθήσει και να αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο για την τελειοποίηση μιας δεξιότητας ή την βελτίωση των εργασιακών δεδομένων του, τότε θα διαπιστώσουμε άμεσα ότι μπορούμε να είμαστε πολύ καλοί και σε πράγματα που δεν μας αρέσουν να κάνουμε.

7. Τα προβλήματα που έχουμε με τους άλλους, συνήθως ξεκινούν από εμάς.

Πολύ συχνά, τα προβλήματα που έχουμε με τους άλλους – σύζυγο, γονείς, αδέλφια, κ.λπ. – στην πραγματικότητα δεν οφείλονται σ’ αυτούς. Πολλά από τα προβλήματα που νομίζουμε ότι έχουμε μαζί τους, δημιουργούνται υποσυνείδητα στο μυαλό μας. Μπορεί να έκαναν κάτι στο παρελθόν που άγγιξε κάποιο φόβο ή ανασφάλεια μας. Ή ίσως δεν έκαναν κάτι που θεωρούσαμε ότι έπρεπε να κάνουν.

Εφόσον πραγματικά ισχύει αυτό, οι μικρές αντιξοότητες είναι ευκολότερο να επιλυθούν. Άλλωστε είμαστε υπεύθυνοι για  τις δικές μας αποφάσεις. Μπορούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε να γεμίζουμε το κεφάλι μας με γεγονότα από το παρελθόν, ή αν προτιμάμε να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας στα θετικά γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά μας.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η προθυμία να δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά – να αφήσουμε τις σκέψεις για το «τι συνέβη» και “τι θα έπρεπε να είχε συμβεί”, και να εστιάσουμε την ενέργειά μας στο «τι συμβαίνει» και «τι θα μπορούσε να γίνει τώρα και στο μέλλον».

8. Σπάνια οι συναισθηματικές αποφάσεις είναι καλές αποφάσεις.

Οι αποφάσεις που καθοδηγούνται από έντονα συναισθήματα αποδεικνύονται συνήθως λανθασμένες και σίγουρα όχι σοφές αποφάσεις. Λαμβάνουμε αυτές τις  αποφάσεις καταβάλλοντας την ελάχιστη προσπάθεια λογικής σκέψης και χωρίς να σταθμίζουμε και να αξιολογούμε τα πραγματικά δεδομένα

Η καλύτερη συμβουλή είναι απλή: Μην αφήνετε τα συναισθήματα να καθοδηγούν τη σκέψη σας και να υπερκεράζουν τη νοημοσύνη σας. Ηρεμήστε και μη βιάζεστε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις που μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή σας.

Πηγή:antikleidi.com/

«Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω»: Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά

Εννιά χρόνια μετά την τεράστια εκδοτική επιτυχία του βιβλίου «Όλα σού τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη», ο Δημήτρης Μπουραντάς «ξαναχτυπά» με το νέο του μυθιστόρημα (και συνέχεια του προηγούμενου) «Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω». Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα 27 Μαρτίου από τις εκδόσεις Πατάκη.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου

«Είναι ίσως η μόνη αλήθεια ότι η ζωή μας είναι μία και μικρής διάρκειας. Τόσο μικρής που, μόνον όταν φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, κατανοούμε πόσο γρήγορα πέρασε. Τότε κατανοούμε ότι, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε χρόνος που περνά, δεν ξανάρχεται. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε πολλά χρόνια στη ζωή μας. Μπορούμε όμως να δώσουμε πολλή ζωή στα χρόνια μας και στα χρόνια αυτών που αγαπάμε. Μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο, ίσως και δύο ζωές, αν ζήσουμε πλούσια. Αν κάνουμε αυτό το ταξίδι με αυθεντικότητα, με νόημα και με έρωτα για τη ζωή. Μπορούμε να το πετύχουμε. Αρκεί να κάνουμε πράξη το carpe diem (άδραξε τη μέρα) και να ζήσουμε τις περισσότερες στιγμές με αγάπη, με ψυχική ηρεμία και γαλήνη, με αίσθηση δημιουργίας, με χαρά, με γνήσια φιλία και συντροφιά, με αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια, με ελπίδα, αυτοπεποίθηση κι ελευθερία. Αντίθετα, χωρίς αυτά θα ζήσουμε μισή ζωή. Ίσως και καμία, αν αφεθούμε στη φυλακή της ματαιοδοξίας, των αρνητικών συναισθημάτων και του συνεχούς άγχους…»

Λίγα λόγια από τον συγγραφέα

«Όπως και στο πρώτο μου μυθιστόρημα, το Όλα σού τα’ μαθα, μα ξέχασα μια λέξη, έτσι και σε τούτη τη συνέχειά του, το ζητούμενο για μένα είναι να αποτελέσει έναν καθρέφτη για να δούμε πιο ξεκάθαρα τον εαυτό μας και τους θεμελιώδεις κοινωνικούς μας ρόλους ως σύντροφοι, γονείς, εργαζόμενοι και πολίτες. Να μας δώσει ιδέες (έστω και μία ιδέα!) για να κάνουμε σωστές επιλογές, δηλαδή τα σωστά πράγματα σωστά, και να ζήσουμε όσο γίνεται καλύτερα και πιο πλούσια τη μία και μικρής διάρκειας ζωή μας σε μια κοινωνία συνοχής και ευημερίας, σε μια πατρίδα που αξίζει σε μας και στα παιδιά μας. Για να δώσουμε δηλαδή χρόνια στη ζωή μας. Εύχομαι ολόψυχα να συμβεί σε σας και σ’ αυτούς που αγαπάτε».

Είπαν για το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά

• «Ήθος, πάθος και λόγος για μια πατρίδα που αξίζει σε μας και στα παιδιά μας». Νίκος Κουτσιανάς, ιδρυτής APIVITA & APIGEA
• «Ένα συναρπαστικό και μαθησιακό ταξίδι στην υπαρξιακή, συναισθηματική και κοινωνική νοημοσύνη». Δήμητρα Ιορδάνογλου, επίκουρη καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
• «Καθρέφτης και πυξίδα για συντρόφους, γονείς, παιδιά, δασκάλους και πολίτες». Κατερίνα Ζηρίδη, πρόεδρος Εκπαιδευτηρίων Νέας Γενιάς Ζηρίδη
• «Η λέξη που μας δίνει εκφράζει τη ρήση του Αντρέ Μπρετόν: “Μία λέξη και όλα σώζονται, μια λέξη και όλα χάνονται”». Σπυριδούλα Βαρλοκώστα, καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
• «Τα πιο εμπνευσμένα και χρήσιμα μαθήματα που έχω πάρει μέχρι τώρα». Μαριλένα Χρυσανθακοπούλου, φοιτήτρια Νομικής, 1ο βραβείο SKADDEN

Παρουσίαση του βιβλίου

Οι Εκδόσεις Πατάκη και ο ΙΑΝΟS (Σταδίου 24, Αθήνα) σας προσκαλούν τη Δευτέρα 27 Μαρτίου στις 18:30 στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μπουραντά «Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω».

Το βιβλίο παρουσιάζουν και συζητούν με τον συγγραφέα οι:

• Σπυριδούλα Βαρλοκώστα, Καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
• Γιάννης Πολίτης, δημοσιογράφος
• Νίκος Κουτσιανάς, ιδρυτής και αντιπρόεδρος APIVITA
• Γιώργος Μουχταρίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός και διευθυντής Pepper 96.6

Τη συζήτηση συντονίζει η δημοσιογράφος Άντζελα Καραγεοργίου

Πηγή:tvxs.gr

Δική μας σημείωση: Τα βιβλία είναι, διαχρονικά, ένα υπέροχο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε σε γνωστούς, φίλους και στον…..εαυτό μας.

Γιατί οι σύγχρονες σχέσεις είναι τόσο εύθραυστες.

Οι σχέσεις σήμερα είναι σίγουρα πιο περίπλοκες και εύθραυστες από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Δείτε παρακάτω, 11 λόγους που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε γιατί συμβαίνει αυτό.

1. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι .Συχνά, δεν είμαστε προετοιμασμένοι να συμβιβαστούμε, να θυσιάσουμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε άνευ όρων. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, γιατί τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα. Δεν αφήνουμε τα συναισθήματά μας να ωριμάσουν και συχνά βάζουμε χρονικά όρια σε αυτά που πρέπει να αισθανόμαστε.

2. Συγχέουμε την αγάπη με άλλα συναισθήματα. Πολλές φορές θέλουμε να συναντάμε ανθρώπους που θα έρθουν μαζί μας σινεμά ή σε ένα κλαμπ και όχι ανθρώπους που μπορούν να μας καταλάβουν και να μας υποστηρίξουν στις μεγάλες στεναχώριες μας. Δεν θέλουμε να είναι βαρετή η ζωή μας και γι’ αυτό επιλέγουμε ανθρώπους που μπορούν να μετατρέψουν την ζωή μας σε περιπέτεια. Αλλά δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για αλλαγές που έρχονται αναπόφευκτα, μετά από ένα διάστημα ρομαντικής αγάπης και αμοιβαίων συναισθημάτων.

3. Κολλάμε σε ένα τέλμα. Μετά από ένα διάστημα, δεν έχουμε χρόνο και χώρο για την αγάπη, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι κυνηγώντας υλικά οφέλη.

4.Θέλουμε άμεσα αποτελέσματα. Όταν ερωτευόμαστε, θέλουμε οι σχέσεις μας να είναι ώριμες από την αρχή. Ωστόσο, αυτή η ωριμότητα και η αμοιβαία κατανόηση μπορεί να έρθει μόνο μετά από χρόνια κοινής ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψουν χρόνο και υπομονή, ακόμα και σε ζητήματα αγάπης.

5. Προτιμάμε να σπαταλάμε την δύναμή μας. Οι περισσότεροι προτιμούν να περάσουν μια ώρα με 100 διαφορετικούς ανθρώπους, παρά μια μέρα με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Σήμερα, είναι πολύ δημοφιλής η νοοτροπία του απλά να συναντάμε ανθρώπους, παρά να τους γνωρίζουμε καλύτερα. Είμαστε άπληστοι και θέλουμε όλα να γίνονται πολύ γρήγορα. Ξεκινάμε σχέσεις και τις τελειώνουμε μόλις βρεθεί ένας “καλύτερος” υποψήφιος.

6. Εξαρτόμαστε από την τεχνολογία. Η τεχνολογία μας έχει φέρει πιο κοντά. Είμαστε τόσο κοντά, που καμιά φορά δυσκολευόμαστε να ανασάνουμε. Μηνύματα, φωνητικά μηνύματα, τσατ και βιντεοκλήσεις, έχουν αντικαταστήσει την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Δεν θέλουμε πια να περνάμε χρόνο μαζί, αφού ξέρουμε ήδη τα πάντα ο ένας για τον άλλον.

7.  Δεν μπορούμε να μείνουμε σε ένα μέρος για πολύ. Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε προορισμένοι για να κάνουμε σχέσεις και η ιδέα μιας μόνιμης σχέσης μας τρομάζει. Δεν αφιερώνουμε πια την ζωή μας σε έναν άνθρωπο και αποφεύγουμε οτιδήποτε μόνιμο.

8. Έχουμε γίνει “σεξουαλικά απελευθερωμένοι”. Η γενιά μας έχει ξεχωρίσει το σεξ από την αγάπη. Σήμερα, οι άνθρωποι πρώτα έχουν σεξουαλικές επαφές και μετά αποφασίζουν αν θέλουν να έχουν σχέση. Το σεξ εκτός γάμου είναι φυσιολογικό και πράγματα όπως “φίλοι με προνόμια” και “ελεύθερες σχέσεις”, έχουν γίνει μέρος της σύγχρονης ζωής.

9. Στηριζόμαστε πολύ συχνά στη λογική. Λίγοι άνθρωποι από τις νεότερες γενιές μπορούν να αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά και να ξεπεράσουν δυσκολίες, όπως ο χρόνος και η απόσταση.

10. Φοβόμαστε πολλά πράγματα. Φοβόμαστε τις καινούργιες σχέσεις, τις απογοητεύσεις, τις συναισθηματικές πληγές και τις πληγωμένες καρδιές. Γι’ αυτό δεν αφήνουμε άλλους ανθρώπους να μας πλησιάσουν. Χτίζουμε τοίχους γύρω από τον εαυτό μας και μερικές φορές αυτοί οι τοίχοι δεν μας αφήνουν να δούμε την ζωή, όπως είναι πραγματικά.

11.Δεν εκτιμάμε πια τις σχέσεις. Πλέον, δεν σημαίνει κάτι το να αφήσουμε έναν άνθρωπο που αγαπάμε, να φύγει. Είμαστε πολύ απογοητευμένοι από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.

  Πηγή: tilestwra.com, mensxp.com

Το είδαμε: http://antikleidi.com

Ο κύκλος του θυμού

Ο Μανώλης πήγε στη δουλειά του αργοπορημένος. Ο εργοδότης του είχε τα νεύρα του γιατί ακυρώθηκε μια συμφωνία. Βλέποντας τον Μανώλη καθυστερημένο, ξέσπασε τον θυμό του. Τον αποκάλεσε ουρλιάζοντας «άχρηστο», «τεμπέλη» και «αχάριστο». Ο Μανώλης θύμωσε πάρα πολύ με τους χαρακτηρισμούς του αφεντικού του, όμως δεν αντιμίλησε. Μέσα του συνέβη μια έκρηξη η οποία δεν μπορούσε να εκδηλωθεί. Η ένταση συνέχισε να συσσωρεύεται μέχρι που έφτασε η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του.

Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Μανώλης κάθισε να φάει. Η σύζυγός του όμως, η Μαρία, που ήταν η σειρά της να μαγειρέψει, έριξε περισσότερο αλάτι στο φαγητό από ότι έπρεπε. Ο Μανώλης δοκίμασε το φαγητό και ξέσπασε όλη την ένταση που είχε συσσωρεύσει από το πρωί στη γυναίκα του. Μάλιστα, την αποκάλεσε φωνάζοντας και χτυπώντας το τραπέζι «άχρηστη» και «ανοικοκύρευτη». Η Μαρία θύμωσε πάρα πολύ με την υπερβολική αντίδραση του Μανώλη και καθώς γύρισε εκνευρισμένη να πάει στο σαλόνι σκόνταψε στα παιχνίδια της κόρης της, της Έλενας.

Γύρισε προς την Έλενα, η οποία την κοίταζε έντρομη, και της έβαλες τις φωνές, καθώς επίσης κλώτσησε τα παιχνίδια της και έφυγε. Η Έλενα, πληγωμένη και θυμωμένη ταυτόχρονα, παράτησε τα παιχνίδια της και έτρεξε στο δωμάτιό της. Εκεί, βρισκόταν ο αδερφός της ο Νικόλας με δύο φίλους του που έπαιζαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η Έλενα, μπήκε με φόρα στο δωμάτιο και τους έδιωξε όλους κακήν κακώς, φωνάζοντας τόσο στον αδερφό του όσο και στους φίλους του.  Οι φίλοι του Νικόλα ένιωσαν προσβεβλημένοι και θυμωμένοι από τη συμπεριφορά της Έλενας και έφυγαν.

Ο Νικόλας όμως, αντί να μπει κι αυτός στον κύκλο του θυμού, είπε στην Έλενα «Αδερφούλα μου! Σε αγαπώ πολύ! Είχα φυλάξει μια σοκολάτα για εσένα. Παρ’ την», και της έδωσε τη σοκολάτα. Η Έλενα βγήκε αμέσως από το θυμό της και αγκάλιασε τον αδερφό της.

Το βράδυ, το αφεντικό του Μανώλη, ο Μανώλης και η Μαρία ένιωθαν ενοχές για τη συμπεριφορά τους. Δημιουργήθηκε ένα μεγάλος κύκλος θυμού που άρχισε από το αφεντικό του Μανώλη, εξαπλώθηκε στην οικογένειά του και μεταφέρθηκε έξω από αυτήν μέσα από τους φίλους του Νικόλα.

Ο Νικόλας ήταν αυτός που έσπασε τον κύκλο. Για να το πράξει όμως έπρεπε να κάνει μια υπέρβαση. Έπρεπε να μην επιτρέψει να μπει κι αυτός στον κύκλο. Και είναι υπέρβαση διότι είναι εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε και να επεκτείνουμε τον κύκλο. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα ξεσπάσει επάνω σας να θυμάστε ότι απλά πάει να επεκτείνει τον κύκλο του θυμού. Αξίζει λοιπόν να αντισταθείτε και να τον βοηθήσετε να βγει κι εκείνος από αυτόν. Μη γίνετε τροφή. Απεναντίας κλείστε αυτούς τους κύκλους κι ανοίξτε κύκλους ευγνωμοσύνης και χαράς. Γιατί όλα κύκλοι είναι. Και όλα επιστρέφουν πάλι σε εμάς…
 Πηγή:enallaktikidrasi.com/

8 Μάρτη: Γυναίκα εσύ ζωή

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ

Οι γυναίκες δεν τρέφουν καμιά εκτίμηση στην ωραία εμφάνιση. Τουλάχιστον, οι ευπαρουσίαστες.

Η μόνη γοητεία του παρελθόντος έγκειται στο ότι είναι παρελθόν· ωστόσο οι γυναίκες ποτέ δεν γνωρίζουν πότε πέφτει η αυλαία. Επιζητούν πάντα και μια έκτη πράξη.

Οι γυναίκες είναι χαριτωμένα τεχνητές, ωστόσο δεν έχουν καμιά αίσθηση της τέχνης.

Ο άντρας παντρεύεται από κούραση· η γυναίκα από περιέργεια· και οι δυο απογοητεύονται.

Όταν μια γυναίκα ανακαλύπτει πως ο σύζυγός της είναι απολύτως αδιάφορος προς αυτήν, είτε καταλήγει φοβερά κακοντυμένη, είτε φοράει κομψότατα φορέματα, τα οποία πρέπει να πληρώσει ο σύζυγος μιας άλλης γυναίκας.

Πάντα! Τρομακτική λέξη. Οι γυναίκες τρελαίνονται να την χρησιμοποιούν. Καταστρέφουν κάθε ρομαντικό στοιχείο πασχίζοντας να το κάνουν να κρατήσει για πάντα.

Σε μια σωστή κοινωνία, μια γυναίκα πάντα ξανανιώνει κερδίζοντας τον θαυμαστή κάποιας, όταν μια άλλη χάνει τον δικό της.

Μην εμπιστεύεσαι ποτέ μια γυναίκα που φοράει μωβ ή μια γυναίκα που έχει πατήσει  τα τριανταπέντε και ακόμη τρελαίνεται για ροζ κορδέλες. Σημαίνει πως έχει παρελθόν.

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μια γυναίκα μπορεί να αλλάξει έναν άντρα, είναι να του προκαλέσει τέτοια αφόρητη πλήξη ώστε να χάσει όλο το ενδεχόμενο ενδιαφέρον του για τη ζωή.

Ο ιδανικός σύζυγος

Τίποτα δεν γερνάει τόσο γρήγορα τις γυναίκες όσο ο γάμος τους με τον γενικό κανόνα.

Άπαξ και ένας άντρας έχει αγαπήσει στο παρελθόν μια γυναίκα, είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε γι αυτήν στο μέλλον, εκτός από το να συνεχίσει να την αγαπάει.

Μια γυναίκα που φοράει επτά και τρία τέταρτα νούμερο γάντια δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για οτιδήποτε.

Οι γυναίκες διαθέτουν καταπληκτικό ένστικτο. Μπορούν να ανακαλύψουν τα πάντα εκτός από το καταφανές.

Οι γυναίκες δεν αφοπλίζονται ποτέ με φιλοφρονήσεις, οι άντρες πάντα.

Η επιστήμη δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο πρόβλημα των γυναικών. Δεν μπορεί ποτέ να τα βγάλει πέρα με το παράλογο. Γι αυτό και δεν έχει μέλλον σ αυτόν τον κόσμο.

Το πρώτο χρέος μιας γυναίκας είναι απέναντι στη μοδίστρα της. Το δεύτερο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.

Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ

Οι γυναίκες μας θέλουν πάντα καλούς. Και αν είμαστε καλοί, όταν μας συναντήσουν, δεν μας ερωτεύονται. Προτιμούν να μας βρίσκουν ανεπίδεκτα κακούς και να μας αφήνουν απωθητικά καλούς.

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο σαν την αφοσίωση μιας παντρεμένης γυναίκας. Κάτι για το οποίο κανένας παντρεμένος δεν έχει την παραμικρή ιδέα.

Μπορείς πάντα να αναγνωρίσεις τις γυναίκες που εμπιστεύονται τους συζύγους τους· φαίνονται απολύτως δυστυχισμένες.

Το κλάμα είναι το καταφύγιο των άχαρων γυναικών και η καταστροφή των χαριτωμένων.

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να πέσεις πάνω σε γυναίκα που δείχνει απόλυτη κατανόηση. Τέτοιες συναντήσεις καταλήγουν πάντα σε γάμο.

Οι κακές γυναίκες σε παιδεύουν, οι καλές σε κάνουν να βαριέσαι. Αυτή είναι η μόνη διαφορά τους.

Η σημασία να είσαι σοβαρός

Τα κορίτσια δεν παντρεύονται ποτέ τον άντρα με τον οποίο φλερτάρουν. Δεν το βρίσκουν σωστό.

Όλες οι γυναίκες γίνονται σαν τις μητέρες τους – αυτή είναι η τραγωδία τους. Ο άντρας όχι. Αυτή είναι η δική του.

Μια γυναίκα χωρίς σημασία

Είκοσι χρόνια αισθηματικής περιπέτειας κάνουν μια γυναίκα να μοιάζει με ερείπιο, όμως είκοσι χρόνια γάμου την κάνουν να μοιάζει με δημόσιο κτίριο.

Οι γυναίκες είναι εικόνες· οι άντρες, προβλήματα· θέλεις να μάθεις τι εννοεί πραγματικά μια γυναίκα; παρατήρησέ την, μην την ακούς.

Δεν υπάρχει ειδύλλιο στις μέρες μας· οι γυναίκες έχουν γίνει υπερβολικά πνευματώδεις· τίποτα δεν καταστρέφει τόσο ολοκληρωτικά ένα ειδύλλιο όσο η αίσθηση του χιούμορ στη γυναίκα.

Οι άχαρες γυναίκες ζηλεύουν πάντα τους συζύγους τους, οι όμορφες ποτέ· δεν έχουν χρόνο, είναι πάντα απασχολημένες ζηλεύοντας τους άντρες άλλων γυναικών.

Το γυναικείο φύλο; Σφίγγα δίχως μυστικά.

Ο άντρας πάντα επιθυμεί να είναι ο πρώτος έρωτας μιας γυναίκας· η γυναίκα θέλει να είναι το τελευταίο ειδύλλιό του.

Η ιστορία της γυναίκας είναι η ιστορία της επαχθέστερης μορφής τυραννίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος: η δυναστεία των αδυνάτων επί των ισχυρών. Το μόνο τυραννικό καθεστώς που διαρκεί.

Οι γυναίκες μας αγαπούν για τα ελαττώματά μας· αν έχουμε αρκετά, θα μας συγχωρήσουν τα πάντα, ακόμα και τη γιγάντια νοημοσύνη μας.

Οι γυναίκες περνούν πολύ καλύτερα απ τους άντρες σ αυτόν τον κόσμο· υπάρχουν πολύ περισσότεροι απαγορευμένοι καρποί γι αυτές.

Πως περιμένουμε από μια γυναίκα να είναι ευτυχισμένη με έναν άντρα που επιμένει να της συμπεριφέρεται σαν να  επρόκειτο για ένα τέλεια λογικό ον;

Οι στίχοι του τραγουδιού

Ρούχα από χώμα και νερό προτού φορέσεις
ήμουν μαζί σου σ’ έναν άλλο ουρανό
κι αν ξέχασες τον δρόμο είμαι εδώ
να σου θυμίσω τα παλιά να μην πονέσεις

Γυναίκα είσαι ζωή
απ’ τη φωτιά των άστρων
απ’ του Ήλιου το φιλί
πνοή του ανέμου, ανάσα μου
τραγούδι σε γιορτή

Κατέβηκα μαζί σου μέχρι εδώ
όνειρο φαίνεται παλιό και ξεχασμένο
έκρυψες φως μέσα σε σώμα μυστικό
κράτησα μνήμες που με φέρανε κοντά σου

Η μαύρη κουκίδα

Κάποτε, ένας καθηγητής ζωγράφισε μια μαύρη κουκίδα στο κέντρο μια λευκής σελίδας.

Στη συνέχεια την έδειξε στους μαθητές της τάξης του και τους ρώτησε: Παιδιά μου, τι βλέπετε;

– Μια μαύρη κουκίδα, απάντησαν εν χορώ οι μαθητές.

Όλοι σας επικεντρωθήκατε στην μαύρη κουκίδα που είναι τόσο μικρή, απάντησε ο καθηγητής, και δεν προσέξατε ολόκληρη άσπρη κόλλα στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η κουκίδα !

Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Αυτό καταλήγουμε να κάνουμε με τις ζωές μας. Αντί να απολαμβάνουμε τη ζωή, επικεντρωνόμαστε στα σκοτεινά σημεία της ζωής μας. Σε μικρά προβλήματα υγείας, σε πολυτέλειες που δεν έχουμε, σε διαφωνίες που έχουμε στις σχέσεις μας, κλπ.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σκοτεινά σημεία είναι πολύ μικρά και λίγα. Και όμως τα επιτρέπουμε να επηρεάζουν και να μολύνουν τη σκέψη μας.

Η ζωή είναι μια αλληλουχία στιγμών, συνέχισε στοχαστικά ο δάσκαλός τους.

Η πραγματική ευτυχία είναι να τις αντιμετωπίζετε όπως τις αρμόζει, γιατί αυτές συνθέτουν τη μεγάλη λευκή σελίδα και μην επικεντρώνετε την προσοχή σας στο μελανό σημείο.

antikleidi.com

Το είδαμε:enallaktikidrasi.com

ΕΡΩΤΑΣ νυν και αεί…Όχι μόνο χθες.

          Ο έρωτας δεν είναι επέτειος.(Γιάννης Π. Τζήκας)

« Έρωτα ανίκητε στη μάχη,…Να σ’ αποφύγει εσένα δεν μπορεί ούτε θνητός κανείς ούτε αθάνατος κι αυτόν που τον κατέχεις τον τρελαίνεις». Έτσι τραγούδησε ο Σοφοκλής τον Έρωτα, «το μέγιστο ανάμεσα στους νόμους»…και «αλλοίμονο μ’ εμάς παίζει η Αφροδίτη, θεά που δεν μπορεί κανείς να τη νικήσει».

«…Ο Έρωτας, που είναι ο πιο ωραίος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, και όλων των θεών και όλων των ανθρώπων δαμάζει μες στα στήθη τους τη γνώση και τη φρονιμάδα» η παρακαταθήκη του Ησίοδου στη «Θεογονία».

Και «δια του Έρωτος συνέρχονται εις εν άπαντα» θεωρούσε ο Εμπεδοκλής.

«Ο έρωτας που κινεί τον ήλιο και τα άλλα άστρα» (L’amorchemoveilsoleel’ alterstele), έγραψε ο Ντάντε Αλιγκέρι.

«Υιόν του Πόρου και της Πενίας», μας τον παραδίδει ο Πλάτων στο «Συμπόσιο» και «Δαίμονα» τον αποκαλεί.

Θεός και δαίμονας, λοιπόν, και ανατροπέας της καθημερινότητάς μας. Για τούτο και οι άνθρωποι τον φοβούνται. Πώς να αντέξουν το πάθος; Πώς να αντέξουν την τραγικότητα του Έρωτα;

Διότι ο Έρωτας δεν είναι μόνον έκσταση και άφατη ευτυχία. Είναι και ευτελισμός και φυλακή. Ο Έρωτας εν τέλει είναι βίωμα, «ιερή μανία» και «νιρβάνα», είναι ο αναβαθμός και η πτώση μας. Και παρά τους φόβους μας αναπότρεπτη η βίωσή του.

Ο Έρωτας δεν κήρυξε ποτέ δόγματα, δεν αναζήτησε μαθητές και οπαδούς, δεν προσπάθησε να προσηλυτίσει κανένα, οικιοθελώς προσεχόμαστε σ’ αυτόν με σεβασμό και πάθος, παρακινούμενοι από την έμφυτη ανάγκη για συνεύρεση, για συν-ουσία.. Δεν ίδρυσε καμιά θρησκεία, δεν έκανε ποτέ προπαγάνδα, δε συνεργάστηκε με καμιά εξουσία για να επιβληθεί και να επικρατήσει, δεν απαίτησε ποτέ την επέτειό του-της μιας μέρας τη γιορτή του. Ο Έρωτας δεν είναι δώρα- άδωρα επετειακά αμπαλαρισμένα με κόλλες χρυσαφιές και κορδελίτσες και δεν είναι καρδουλίτσες γλυκερές- υποκατάστατα που μας βγάζουν από την ετήσια υποχρέωσή μας.

  Στις μέρες μας, δυστυχώς, τον Έρωτα τον αποθέσαμε στο μαυσωλείο των συναισθημάτων και τον ανασύρουμε επετειακώς για να (τάχα) τον τιμήσουμε ξορκίζοντας τις ενοχές μας. Υποτιμήσαμε την αξία του, καθώς υιοθετήσαμε την εκχυδαϊσμένη του μορφή τη βασισμένη στην ταχεία αποκόμιση ηδονής, ήτοι ταυτίσαμε τον Έρωτα με το sex και τον μετατρέψαμε σε άνυδρο σεξουαλισμό. Ανακαλύψαμε, βλέπεις άλλα «ιερά» κι άλλες «αξίες» κυριευμένες από το άγχος για το ματαιόδοξο: τον πλουτισμό, την επαγγελματική και κοινωνική μας ανέλιξη πατώντας επί «πτωμάτων», την πρόσβαση στην εξουσία, τη φήμη (χυδαία δημοσιότητα), την αγοραπωλησία με κανόνες εμπορίου, τον αγοραίο σεξουαλισμό ως δήθεν ελευθερία επιλογής συντρόφου.  Δυστυχώς ο Έρωτας βιώνεται ως στείρα ηδονή και χάθηκε η ομορφιά του.   Στην εποχή μας, στην εποχή της τεχνολογίας, όπου φαίνεται να κατακερματίζονται όλοι οι κοινωνικοί δεσμοί, ο Έρωτας περισσότερο από κάθε άλλη σχέση με τον άλλον εμφανίζεται ως μια έντονη λατρεία της υποκειμενικότητας ήτοι έμπλεος ιδιοτέλειας και ναρκισσισμού

Αλλά όπως μας λέει ο ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: «Ο Έρωτας δεν είναι αναζήτηση της δικής μας μυστικής υποκειμενικότητας, που δεν κατορθώσαμε να βρούμε στον κοινωνικό μας βίο. Ο Έρωτας είναι μάλλον η απαλλοτρίωση της υποκειμενικότητας…Τι είναι αυτή η αμοιβαία επιθυμία των εραστών, που γυρεύουν και αγγίζουν ο ένας τον άλλον, αν όχι μια απόπειρα να υπερβούν το «είναι» τους με την ελπίδα ότι θα φτάσουν σε κείνη την ηθική κορυφή που είναι η αληθινή επικοινωνία; Ο Έρωτας δεν μπορεί να είναι η αναζήτηση του εαυτού που περνάει μέσα από την εργαλειοποίηση του άλλου. Πρέπει να είναι η άνευ όρων παράδοση του εαυτού μας στην ετερότητα που προκαλεί ρωγμές στην ταυτότητά μας, όχι για να ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας, αλλά για να ανοίξουμε την ταυτότητά μας σε αυτό που εμείς δεν είμαστε».

     Μην αφήνουμε τον Έρωτα γυμνό και απροστάτευτο. Ας τον βιώσουμε ως μέγιστη ευτυχία και ως μέγα πόνο. Ναι, και ως πόνο, «δεν έμαθες τον έρωτα και ξέρεις από πόνο;», λέει μια τούρκικη παροιμία. Ας παραχωρήσουμε στον Έρωτα αυτό που του αναλογεί στην κάθε μας στιγμή. Ας τον επαναφέρουμε από την εξορία στην οποία οι λογής έμποροι, εξουσιαστές και εξουσιολάγνοι, μας εξανάγκασαν ( και με δική μας ευθύνη) να τον στείλουμε.  

Ο Γιάννης Π. Τζήκας είναι συντάκτης του  ιστολογίου: www.itzikas.wordpress.com

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ(ΣΟΦΟΚΛΗ-ΑΝΤΙΓΟΝΗ)

Έρως ανίκατε μάχαν,

Έρως, ος εν κτήμασι πίπτεις,

ος εν μαλακαις παριαιίς

νεάνιδος εννυχεύεις,

φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς

και σ’ ουτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς

ουθ’ αμερίων σε γ’ ανθρω-

πων, ο δ΄έχων μέμηνεν.

συ και δικαίους αδίκους

φρένας παρασπάς επί λώβα

συ και τόδε νείκος ανδρών

ξύναιμον έχεις ταράξας

νικά δ΄εναργής βλεφάρων

ίμερος ευλέκτρου

νύμφας, των μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς

θεσμών, άμαχος γαρ εμπαί-

ζει θεός Αφροδίτα.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

( Έρωτα που ‘σαι ακαταμάχητος

Έρωτα που τα πλούτη εξανεμίζεις

που ξενυχτάς στα απαλά

μάγουλα της κοπέλας,

που βρίσκεσαι ακόμα και στα πέλαγα

ή και στις κατοικίες των ξωμάχων.

Να σ’ αποφύγει εσένα δεν μπορεί

Ούτε θνητός ούτε αθάνατος

Κι αυτόν που τον κατέχεις τον τρελαίνεις

Εσύ και των δικαίων τα μυαλά

Τα παρασέρνεις στ’ άδικο. Για σένα

ακόμα και ομοαίματοι μαλώνουν.

Νικά ο πόθος λάμποντας στης κορασιάς τα μάτια,

αυτός που ‘ναι ο μέγιστος ανάμεσα στους νόμους,

γιατί αλλοίμονο μ’ εμάς παίζει η Αφροδίτη,

θεά που δεν μπορεί κανείς να τη νικήσει ).

Και η μικρή μας επιθυμία:Εδώ να μείνεις-Ελευθερία Αρβανιτάκη.