Ο ΚΟΚΟΡΑΣ-ΖΑΧ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

 Αφιερωμένο στους υπερόπτες αλλά όχι περήφανους, στους αλαζονικούς αλλά μηδέποτε πρωταθλητές.  Ένας κόκορας ολάσπρος
με ψηλό λειρί,
καμαρώνει και φουσκώνει
και λιλιά φορεί,
και θαρρεί πως το κοτέτσι
μόλις τον χωρεί.

 Άμα βρει κανένα σπόρο
μέσα στην αυλή,
το κεφάλι του σηκώνει
και το διαλαλεί,
να το μάθουνε σε Δύση
και σ’ Ανατολή!

Τη στιγμή, που σουλατσάρει
με το βήμ’ αργό,
«δεν ξανάειδα, λεν οι κότες,
τέτοιο στρατηγό»!
Μα κι ο ίδιος συλλογιέται:
«Μωρέ τ’ είμαι ’γώ!»

Ξάφνου βλέπει ένα γεράκι.
Αχ! την ώρα αυτή
το βαρύ περπάτημά του
έχει μπερδευτεί,
κι αστραπή μες στο κοτέτσι
τρέχει να κρυφτεί.

Το είδαμεhttp://akrasakis.blogspot.com

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ – Μπέρτολτ Μπρεχτ (1936)

  Η προγραμματισμένη για σήμερα θεατρική παράσταση, της θεατρικής ομάδας του σχολείου μας, του έργου του Μπρεχτ “ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Γ’ ΡΑΪΧ, αναβάλλεται λόγω προβλήματος στην ΘΕΟΦΑΝΕΙΟ αίθουσα. 

Για….. αποζημίωση το ποίημα του ΜΠΡΕΧΤ:ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

 Ευλογημένη να’ ναι η αμφιβολία ! Σας συμβουλεύω
να τιμάτε χαρούμενα και προσεκτικά εκείνον
που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα !
Άμποτε νά ‘σαστε συνετοί και να μη
δίνετε το λόγο σας με σιγουριά πάρα πολλή.

Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε
την ξέφρενη φυγή ανίκητων στρατών.
Παντού
κάστρα απάτητα κυριεύονται και
της Αρμάδας τα καράβια, που ήταν
αμέτρητα σαν έκανε πανιά, στο γυρισμό
εύκολα τα μετρούσες.

Έτσι μια μέρα στάθηκε ένας άνθρωπος στην απάτητη βουνοκορφή
κι ένα πλεούμενο έφτασε στην άκρη της
απέραντης θάλασσας

Α , όμορφο που ‘ ναι το κούνημα του κεφαλιού
για τις “ατράνταχτες αλήθειες!
Α , θαρρετή που ‘ ναι η φροντίδα του γιατρού
για τον άρρωστο που γιατρεμό δεν έχει !

Μα απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι σαν οι φοβισμένοι
αδύναμοι σηκώνουν το κεφάλι και
παύουν να πιστεύουν
στων τυράννων τους τη δύναμη!

Α , με πόσο κόπο καταχτήθηκε κείνο το σοφό αξίωμα!
Πόσες θυσίες κόστισε !
Πόσο δύσκολο στάθηκε να βρεθεί
πως τα πράγματα ήταν έτσι κι όχι αλλιώς!
Με στεναγμό ανακούφισης το ‘ γραψε ένας άνθρωπος μια μέρα
στης Γνώσης το βιβλίο .
Καιρό πολύ έμεινε χαραγμένο εκεί μέσα και γενιές ολόκληρες
ζήσανε μαζί του , το ‘ βλεπαν σαν αλήθεια αιώνια
κι όσοι το ξέρανε καταφρονούσαν όσους τ’ αγνοούσαν.
Μα κάποτε , μια υποψία μπορεί να γεννηθεί , γιατί μια καινούρια
εμπειρία
τραντάζει το ατράνταχτο αξίωμα . Ξυπνάει η αμφιβολία.
Και μιαν άλλη μέρα ένας άλλος άνθρωπος στοχαστικά σβήνει
απ’ το βιβλίο της Γνώσης
το αξίωμα με μια μονοκοντυλιά.

Ενώ διαταγές τον ξεκουφαίνουν , ενώ τον εξετάζουν
για τις φυσικές του ικανότητες γιατροί μουσάτοι , ενώ
τον επιθεωρούν
λαμπερά υποκείμενα με χρυσά γαλόνια , ενώ τον κατηχούνε
πανηγυριώτικοι παπάδες που του τριβελίζουνε τ’ αυτιά μ’ ένα
βιβλίο γραμμένο απ’ το Θεό τον ίδιο
ενώ τον δασκαλεύουν
ανελέητοι δάσκαλοι , ο φτωχός ακούει να του λένε
πως ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος των κόσμων
και πως την τρύπα στη σκεπή της κάμαράς του
την έχει σχεδιάσει ο Θεός αυτοπροσώπως.
Αληθινά, του είναι δύσκολο πολύ
ν’ αμφιβάλει για τον κόσμο τούτο.
Ιδρωκοπάει ο άνθρωπος χτίζοντας σπίτι όπου ποτέ του
δε θα κατοικήσει.
Μα δεν ιδρωκοπάει λιγότερο κι όποιος δικό του χτίζει σπίτι.

Να οι αστόχαστοι που ποτέ δεν αμφιβάλλουν.
Η χώνεψη τους είναι άψογη , και η κρίση τους αλάθευτη.
Δεν πιστεύουν στα γεγονότα , πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους .
Αν χρειαστεί , πρέπει αυτούς τα γεγονότα να πιστέψουν.
Είναι απέραντα υπομονετικοί με τον εαυτό τους .
Τα επιχειρήματα τα ακούν με αυτί σπιούνου.

Στους αστόχαστους που ποτέ δεν αμφιβάλλουν
συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν δρούνε.
Τούτοι αμφιβάλλουν όχι για να πάρουν μιαν απόφαση , αλλά
για να μην πάρουν απόφαση καμιά. Τα κεφάλια τους
τα χρησιμοποιούνε μόνο για να τα κουνάνε . Με σκοτισμένο
πρόσωπο
ειδοποιούν τους επιβάτες των καραβιών που βουλιάζουν,
πως το νερό είν’ επικίνδυνο.
Κάτω απ’ του δήμιου το μπαλτά
αναρωτιούνται αν δεν είναι άνθρωπος κι αυτός.
Μουρμουρίζουν σκεφτικά
πως ” το θέμα δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα ” , και
πηγαίνουνε να πέσουν.
Μοναδική τους δράση , ο δισταγμός.
Αγαπητή τους φράση : ” Δεν είναι ακόμα ώριμο για συζήτηση”.

Γι’ αυτό, αν παινεύεις την αμφιβολία
μην παινέψεις
την αμφιβολία που καταντάει απελπισία!
Τι ωφελεί η αμφιβολία εκείνον
που δε μπορεί ν’ αποφασίσει;
Μπορεί να πράξει λάθος
όποιος δε γυρεύει πολλούς λόγους για να δράσει.
Μα όποιος π ά ρ α π ο λ λ ο ύ ς γυρεύει
μένει άπραγος την ώρα του κινδύνου.

Εσύ , που είσαι αρχηγός , μην ξεχνάς
πως έγινες ό,τι είσαι, επειδή είχες αμφιβάλει γι’ άλλους
αρχηγούς !
Άσε λοιπόν αυτούς που οδηγείς
ν’ αμφιβάλλουνε κι εκείνοι !

Άλκης Αλκαίος:Πουλί σε δέντρο αρχοντικό

 Από παιδί χανόσουνα στα βάθη και στα ύψη
ποιο άστρο τα κανόνισε βροχή να μη σου λείψει
κι έφευγες πάντα βιαστικά σαν να σε κυνηγούνε
εκείνα που περάσανε κι εκείνα που θα `ρθούνε

Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα `φευγαν τα σύννεφα φαντάσου
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου

Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει
αυτός που όλα τα `χασε ματώνει μα δεν κλαίει
αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει
αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει

Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα `φευγαν τα σύννεφα φαντάσου
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου

Απρίλιος: Η καρδιά της άνοιξης

 Eugène Grasset (1841-1914), Απρίλιος. 1896. Το ημερολόγιο φέρει τον τίτλο “Η ωραία κηπουρός”. Για κάθε μήνα αντιστοιχεί η εικόνα μίας κοπέλας στον κήπος. Ο κήπος και η ενδυμασία της κοπέλας αλλάζουν κάθε φορά ανάλογα με την εποχή του χρόνου.

 

Και ένα ποίημα βαθύτατο λυρικό και ερωτικό της Μαρίας Πολυδούρη για τον Απρίλιο με τίτλο:Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερίνης κιθάρας,( εικόνες art nouveau της εικονογράφου Elizabeth Sonrel  1876-1953). Η Sonrel δημιούργησε μεγάλο αριθμό διαφημιστικών αφισών και καρτ ποστάλ με υπέροχα πορτρέτα γυναικών. Το έργο της κινείται στην ονειρική ατμόσφαιρα των Προραφαηλιτών ζωγράφων και του συμβολισμού.

Ὁ Ἀπρίλης κ᾿ ἡ Σελήνη μέσα στο άλσος

σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι

περάσαν μ᾿ εὐθυμία.

Και τώρα στη  γαλήνη εἶνε ἁπλωμένη

ρεμβαστική ματιά, ἡ μελαγχολία.

Δυο δέντρα ἀναπολοῦνε

μία νύχτα καταιγίδας, που οι κορφές τους

ἐρωτικά μπλεχτῆκαν

και στην ἀνάμνησή τους ξεπετιέται

λυγμός ἀπό  χορδές που δονηθῆκαν.

Elizabeth Sonrel (1876-1953), Απρίλης.

– Στον ὕπνο σου κόρη γλυκειά…

Ἕν᾿ ἀνοιχτό παράθυρο

στο ἁγιόκλημα πνιγμένο

κ᾿ ἡ κόρη κρίνο, με το φῶς

τοῦ φεγγαριοῦ ντυμένο.

– Τοῦ τραγουδιοῦ μου ἡ φωνή…

Κι᾿ ἀγγίζει στον ἀμύριστο

κάλυκα τῆς καρδιᾶς της

σαν ὄνειρον ἀθώας χαρᾶς

ὁ πρῶτος ἔρωτάς της.

Και λίγο λίγο σκοτεινιάζει το ἄλσος.

Στο κυπαρίσσι στάθηκε ἡ Σελήνη

βαθια συλλογισμένη.

Ὁ Ἀπρίλης πια βαρέθηκε να δίνη

φιλιά. Φεύγει κ᾿ ἡ Νύχτα κουρασμένη.

Ὅλα σιγῆσαν μόνο για να μείνη

το φλογερό παράπονο:

– Γιατί μ᾿ ἔχεις σ᾿ αἰώνια τυράννια…

το κλάμα τῆς κιθάρας που ἀνεβαίνει

προς τη χλωμή Σελήνη, προς τα οὐράνια…

Από την ποιητική συλλογή Ηχώ στο χάος (1929)

 Κ Α Λ Ο   Μ Η Ν Α !!!

Πηγή:annagelopoulou.blogspot.gr

Οδυσσέα Ελύτη: H ποδηλάτισσα

 Τα παιδιά της θεατρικής ομάδας μας ταξιδεύουν για τη Μεσσήνη. Τους συντροφεύουμε με την αγάπη μας και τους συνοδεύουμε με το  δροσερό τραγούδι  Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ που ερμηνεύει η Αφροδίτη Μάνου, ποίηση:Οδυσσέας Ελύτης, μουσική:Μιχάλης Τρανουδάκης

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα

περπάτησα που `κανε κάθε

μέρα η ποδηλάτισσα.

Βρήκα τα φρούτα που `χε

στο πανέρι της, το δαχτυλίδι

που `πεσε απ’ το χέρι της.

Βρήκα το κουδουνάκι και το

σάλι της, τις ρόδες,

το τιμόνι, το πεντάλι της.

 Τη ζώνη της, τη βρήκα σε

μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη

που `μοιαζε με δάκρυ.

Τα μάζεψα ένα ένα και τα

κράτησα κι έλεγα πού `ναι

πού `ναι η ποδηλάτισσα.

Την είδα να περνά πάνω

απ’ τα κύματα, την άλλη μέρα

πάνω από τα μνήματα.

Την τρίτη νύχτωσ’ έχασα

τ’ αχνάρια της, στους ουρανούς

άναψαν τα φανάρια της.

Από τα Ρω του Έρωτα (1979)

Alan Kingsbury: Photography by Simon Cook

21 Μαρτίου:Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης δημιουργήσαμε την παρακάτω αφίσα

Άλκης Αλκαίος: Αργώ

Τον Άλκη Αλκαίο, τιμά  το 1 Γ.Ε.Λ Φιλιππιάδας. Συγχαίρουμε τους συναδέλφους για την πρωτοβουλία, ευχόμαστε  καλή επιτυχία στην εκδήλωση…..

…και τους αφιερώνουμε την Αργώ:

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Όλα τα βλέπω ρόδινα απόψε,
μέσα στου πυρετού μου την αχλή.
Γείρε στο πλάι μου παλιέ μου πόθε
και μέχρι να ρθει η ανατολή,
λύσε τα φρένα τα σχοινιά μου κόψε.

Μες το μυαλό μου έγιναν κουβάρι,
όσα έζησα κι όσα έχω ονειρευτεί.
Του χρόνου όλα τα σβήνει το σφουγγάρι
κι εσύ Αργώ με χάρτινο πανί,
σε σκοτεινά νερά έχεις σαλπάρει.

Φεύγει η αγάπη φεύγει σαν αέρας,
στου δρόμου την πολύβουη ερημιά.
Μην ψάχνεις το χρυσόμαλλο το δέρας
Κολχίδα δεν υπάρχει τώρα πια ,
παιχνίδια είμαστε της κάθε μέρας.

Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι,
μ ένα παλιό τραγούδι χαρωπό.
Το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι
και λέει στο γλυκό του τον σκοπό,
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει.

Διάλειμμα ψυχής

«Πότε πότε είναι καλό να κάνουμε ένα διάλειμμα στην καταδίωξη της ευτυχίας και απλά να είμαστε ευτυχισμένοι.»

Γκιγιόμ Απολινέρ, Γάλλος ποιητής και συγγραφέας

Διδακτική επίσκεψη-σχολικός περίπατος του σχολείου μας σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο της Νικόπολης και στην Πρέβεζα. Διάλειμμα ψυχής και καλλιέργεια πνεύματος.

Κάτω από ΠΟΙΗΣΗ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ | 0 Σχόλια

Αφιέρωμα στον στιχουργό και ποιητή Άλκη Αλκαίο στον Βόλο

 Το Κέντρο Πολιτισμού « Ιωλκός» σε συνεργασία με την Διεύθυνση Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π.-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. του Δήμου Βόλου,όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα magnesianews.gr, συνεχίζουν τον κύκλο αφιερωμάτων σε καταξιωμένους Έλληνες συνθέτες και στιχουργούς. Στις 6 Μαρτίου 2017, ημέρα Δευτέρα στις 8 μ.μ στο θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής προγραμματίζουν ένα αφιέρωμα στον μεγάλο μας στιχουργό – ποιητή Άλκη Αλκαίο.
Στην εκδήλωση ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μέσω skype, θα αναφερθεί για τη πολυετή συνεργασία του με τον ποιητή, ενώ θα μιλήσει γιαυτόν η φιλόλογος Μαρία Γεωργιάδου, η οποία έχει ασχοληθεί μέσω της διατριβής της με το έργο του.
Το μουσικό κομμάτι της βραδιάς έχουν επιμεληθεί οι : Φώτης Τάμπας, φωνή-κιθάρα, Μαρία Καργαδούρη φωνή, Τόλης Κόκκινος, πιάνο και Τάσος Μισοκέφαλος, μπουζούκι. Τιμή εισιτηρίου 3 ευρώ.

Είμαστε περήφανοι για τον Βαγγέλη,συγχαίρουμε τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία τους. Ελπίζουμε ότι οι Ηπειρώτες της Μαγνησίας, και όχι μόνο αυτοί, να τιμήσουν με την παρουσία τους την εκδήλωση.

Δωράκια για όλους:

Το τραγούδι σε στίχους του Αλκαίου ” Η Άνοιξη της Πάργας” και τα δύο τραγούδια-αναμνήσεις που αναφέρονται σ’αυτό (Rosa Bianca και Natalie)

Rosa Bianca

Natalie

Γελάστε….μαθηματικά!!! και όχι μόνο.

 Από το Μαθηματικό Ημερολόγιο (www.mathhmagic.blogspot.gr)Δεύτερη ευκαιρία ψυχαγωγίας,για όσους δεν ικανοποιήσαμε, αλλά και γι’αυτούς που φανατικά μας παρακολουθούν.

Τραγούδι: Άνοιξη,  στίχοι του δικού μας Άλκη Άλκαίου,μουσική Μάριου Τόκα και ερμηνεία Δημήτρη Μητροπάνου. Απολαύστε το.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Στου έρωτα το πρώτο αχ καράβι κέντησα
πήρα το δρόμο του Σεβάχ, στον κόσμο αρμένισα,
μαργαριτάρι και λωτός ήσουν στο Μόλυβο,
μια στο βυθό να σε ζητώ και μια στον Όλυμπο.

Στο Ταζ Μαχάλ και στο Ντεπό άγκυρα έριξα
στη γέφυρα των στεναγμών τα δάκρυα μέτρησα,
στην αγκαλιά μιας ξωτικιάς αποκοιμήθηκα,
ήπια νερό της λησμονιάς και σε θυμήθηκα.

Δώσ’ μου το ρίγος το παλιό δίχως καμώματα
κι αν θα `μαι λίγος, θα χαθώ τα ξημερώματα.

Ήρθε μια Άνοιξη μικρή και μαραζιάρικη
και στην εξέδρα την πικρή λόγοι δεκάρικοι,
ξενυχτισμένες διαδρομές που πήγαν άδικα,
για να κλειστούν στα ρετιρέ και στα τρελάδικα.

Κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό τον πόνο ξόρκισα
χρόνια πληρώνω και χρωστώ, κι ας λες πως ξόφλησα,
βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά να δω τη θάλασσα,
άλλαξα μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξα.

Δώσ’ μου το ρίγος το παλιό δίχως καμώματα
κι αν θα `μαι λίγος, θα χαθώ τα ξημερώματα.