Θεατρική παράσταση στην Πάργα.

Τα παιδιά του ΚΔΑΠ ΦΑΣΜΑ το Σάββατο 12/11/2016 και ώρα 19:00 θα παίξουν στο Πνευματικό Κέντρο ”Το Όνειρο Του Σκιάχτρου” έργο του Ευγένιου Τριβιζά .Τα έσοδα αυτής της παράστασης θα τα διαθέσουν στο σχολείο τους , με αυτή τους την προσπάθεια θέλουν να βοηθήσουν οικονομικά το Γυμνάσιο στο οποίο φέτος πρώτη χρονιά φοιτούν. Τα έσοδα της περσινής τους παράστασης τα είχαν διαθέσει στην ΄’Κιβωτό Του Κόσμου ” στην οποία έχουν δεσμευτεί να πάνε να παίξουν σύντομα.
Σας περιμένουμε όλους !!!!!!!!

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ

Μπράβο στα παιδιά και στους συντελεστές αυτής της προσπάθειας. Αξίζει να παρακολουθήσουμε την παράσταση, να χειροκροτήσουμε τα παιδιά, να ενισχύσουμε και να υποστηρίξουμε αυτή την δημιουργική έκφραση του μέλλοντός μας.  

Τρόμος και αθλιότητα του τρίτου Ράιχ -Φωτογραφίες από την παράσταση του σχολείου μας

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η .«Τρόμος και αθλιότητα του Γ´ Ράιχ»

“Αντιγόνη” του Σοφοκλή, στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης Πρέβεζας, την Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016, ώρα 21.30΄.

Δείτε τις ειδικές προσφορές προπώλησης για κάθε πόλη από την Viva.gr.

Το είδαμε: http://romiazirou.blogspot.gr/

Τα αριστουργήματα του Σαίξπηρ. Απόσπασμα από τον ΑΜΛΕΤ.

 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ

ΠΟΛΩΝΙΟΣ

Κι αυτές τις λίγες συμβουλές μου χάραξέ τες καλά στη μνήμη σου.

Στις σκέψεις σου μην επιτρέπεις να μιλάνε κι έργο μην κάνεις σκέψη πρόχειρη.

Καταδεχτικός να είσαι ,αλλά ποτέ υπερβολικά οικείος.

Αυτούς που φίλους λογαριάζεις -και τους έχεις δοκιμάσει- γάντζωσέ τους στην καρδιά       με κρίκους ατσαλένιους ,                                                                                           αλλά μην τραχύνεις την παλάμη σου χαιρετώντας τον πρώτο τυχόντα νεόκοπο                     κι  ανώριμό σου φίλο.

Φυλάξου απ’ τους καβγάδες, αλλά, άμα μπλέξεις,  κράτα μια στάση που οι άλλοι                    να φυλάγονται από σένα.

Όλους να τους ακούς, εσένα λίγοι να σ’ ακούνε.                                                                               Παίρνε τη γνώμη ολωνών, μα έχε τη δικιά  σου κρίση.

Τα ρούχα σου να είναι όσο αντέχει το πουγκί σου ακριβά, χωρίς εκκεντρισμούς -πλούσια μα όχι φανταχτερά:γιατί συχνά το ράσο κάνει τον παπά.                                                               Και στη Γαλλία, οι πρώτοι σε καταγωγή και αξιώματα κατέχουν τα πρωτεία σε κομψότητα και χάρη.

Ποτέ μην δίνεις δανεικά, μα ούτε και να παίρνεις: εάν αρχίσεις και δανείζεις, έχασες  και δανεικά και φίλους, εάν αρχίσεις να δανείζεσαι, θα βγεις απ’το λογαριασμό σου.

Και, πάνω απ’ όλα: μείνε πιστός στον εαυτό σου΄ άρα φυσιολογικά-όπως η μέρα ακολουθεί τη νύχτα- ούτε στους άλλους θα μπορείς να είσαι ψεύτης

ΑΜΛΕΤ:ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ , ΣΚΗΝΗ :3

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΕΛΙΕΣ.

Δραστηριότητες του Σχολείου μας

1. Ταξιδεύοντας με τους στίχους του ” Άλκη Αλκαίου”

Είσοδος ελεύθερη

2. Θεατρική Παράσταση Γυμνασίου -ΓΕΛ Πάργας

Η Θεατρική ομάδα Γυμνασίου και ΓΕΛ – Πάργας παρουσιάζει την Τετάρτη 13/05/2015 στις 18:30 μ.μ. στο κάστρο της Πάργας τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη.
Είσοδος 5 €.

Οι «Τρωάδες» απ τη θεατρική μας ομάδα ταξιδεύουν στην Τεργέστη

Η ειρωνεία είναι η ψυχική διάθεση ενός ανθρώπου που έχει μέσα του μια δυνατή συγκίνηση, μα που δεν εμπιστεύεται καθόλου τον εαυτό του στην πλημμύρα της. Και η μυθιστορία είναι γενικά η ψυχική διάθεση του ανθρώπου που γυρίζει τις πλάτες στην πραγματικότητα γιατί τον αηδιάζει.
Στα 416 π.Χ. ο Ευριπίδης ένιωσε για πρώτη φορά ένα δυνατό κλονισμό, πέρα από κάθε ρομαντική ή ειρωνική σκέψη σχετικά με την Αθήνα. Εκείνη τη χρονιά έτυχε να συμβεί ένα επεισόδιο με πολύ μικρή στρατιωτική σημασία. Γι αυτό όμως ο Θουκυδίδης αφιερώνει 26 κεφάλαια , συνέχεια, σ ένα πολύ σημαντικό μέρος του έργου του.
Το επεισόδιο είναι η πολιορκία και η άλωση απ τους Αθηναίους ενός μικρού νησιού που το έλεγαν Μήλο, η σφαγή όλων των ενήλικων ανδρών και ο ανδραποδισμός των γυναικών και των παιδιών. Το νησί δεν είχε στρατιωτική αξία και οι άνθρωποι ζούσαν απ τα φτωχά χωράφια τους.
Γιατί τότε τόσο μεγάλα έκταση στην αφήγηση του Θουκυδίδη;
Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θουκυδίδης πήρε τον πόλεμο στη Μήλο, σαν το μεγάλο τυπικό παράδειγμα των αρχών που οδηγούσαν τις πράξεις της φιλοπόλεμης παράταξης των Αθηναίων στην τελευταία περίοδο του πολέμου. Μπορούμε να είμαστε σχεδόν βέβαιοι, ότι το ξεχώρισε σαν ένα τυπικό δείγμα «αμαρτίας» που οδηγεί στην τιμωρία – αυτό το σφάλμα της «ύβρεως» που, όπως πίστευαν οι Έλληνες, συντροφευόταν με μια θεόσταλτη τυφλότητα κι οδηγούσε ολόισα στην καταστροφή.
Με ψυχρά και μετρημένα λόγια εξηγούν οι Αθηναίου πρέσβεις στο συμβούλιο των Μηλίων ότι εξυπηρετεί πολύ τα σχέδιά τους το να γίνει η Μήλος υποτελής της Αθηναικής ηγεμονίας. Δε θα ισχυριστούν ότι οι Μήλιοι τους έβλαψαν στο παραμικρό, αλλά δε θέλουν να υπάρχουν ανεξάρτητα νησιά, γιατί είναι κακό παράδειγμα για τους άλλους.
Η δύναμη της Αθήνας είναι πρακτικά ακατανίκητη. Η Μήλος είναι ελεύθερη να υποταχτεί ή να καταστραφεί.
«Θα το ρισκάρουμε» απαντούν οι Αθηναίοι «το ζήτημα τώρα δεν είναι το τι προτιμάτε, να ζήσετε ή να πεθάνετε»
Οι Μήλιοι προτείνουν να μείνουν ουδέτεροι. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Δεν θα υποταχτούν παρόλο που ξέρουν ότι η Αθήνα είναι ασύγκριτα ισχυρότερη σε ανθρώπους, καράβια και στρατιωτική εμπειρία.
«Πολύ θλιβερή εκτίμηση των πραγμάτων» λένε οι Αθηναίοι …
Ο Ευριπίδης πρέπει να στριφογυρνούσε μες το μυαλό του το έγκλημα της Μήλου. Παρουσίασε ένα περίεργο δράμα, έργο ενός προφήτη πιο πολύ παρά ενός ποιητή. Ο τίτλος του ήταν «Τρωάδες» και η υπόθεσή του η μεγαλύτερη νίκη που είχαν κερδίσει τα ελληνικά όπλα, ή άλωση δηλ. της Τροίας απ το στρατό του Αγαμέμνονα.
Διηγείται όμως την άλωση με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Μας κάνει αντί για δόξα, να βλέπουμε μόνο ντροπή, τύφλωση και έναν κόσμο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Στην αρχή του έργου βλέπουμε θεούς σκεφτικούς πάνω απ τα ερείπια της Τροίας. Μόνο έρημα άλση, ιερά των θεών κόκκινα απ το αίμα και άταφα πτώματα που μολύνουν τον αέρα. Και οι νικητές όλο νοσταλγία και ανησυχία, χωρίς να ξέρουν γιατί, γυρίζουν εδώ και κει περιμένοντας τον άνεμο που θα τους πάρει μακριά απ τη χώρα αυτή που οι ίδιοι την έκαναν φρικτή.
Το δράμα αυτό είναι η κατάκτηση μιας πόλης που πρωτύτερα φαινόταν ότι είναι μια μεγάλη χαρά, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη δυστυχία. Όταν περάσει η ορμή της μάχης και δεν μένει τίποτα άλλο πια, μένει μόνο να περιμένεις και να σκέφτεσαι. Μια κατάκτηση που δεν την ένιωσαν σαν κάτι δικό τους εκείνοι που την κέρδισαν αλλά εκείνοι που την δοκίμασαν σ όλη της την πληρότητα, οι κατακτημένες γυναίκες.

ΟΙ ΤΡΩΑΔΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΓΕΣΤΗ

Θέατρο : Δημιουργία και όχι μίμηση

Παγκόσμια μέρα θεάτρου σήμερα .Παραθέτουμε το άρθρο του Kšištof Varlikovski για την μέρα αυτή.

«Τους καλύτερους καλλιτέχνες του θεάτρου πιο εύκολα τους βρίσκεις μακριά από τη σκηνή. Και οι πλείστοι από αυτούς γενικά δεν ενδιαφέρονται για το θέατρο, ως μια μηχανή αντιγραφής δραματικών συμβάσεων και αναπαραγωγής κοινοτυπιών. Αναζητούν την πάλλουσα πηγή, τα ζώντα ρεύματα που έχουν την τάση να παρακάμπτουν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη των ανθρώπων, που τείνουν να μιμούνται τον έναν κόσμο ή τον άλλο. Μιμούμαστε αντί να δημιουργούμε κόσμους, οι οποίοι να εστιάζονται ή έστω να βασίζονται στον διάλογο με ένα κοινό και σε αισθήματα που διογκώνονται κάτω από την επιφάνεια. Και πράγματι, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αποκαλύπτει τα κρυμμένα πάθη καλύτερα από το θέατρο.
Τις περισσότερες φορές στρέφομαι προς την πεζογραφία για καθοδήγηση. Καθημερινά φέρνω στο μυαλό μου συγγραφείς οι οποίοι σχεδόν εκατόν χρόνια πριν αφηγήθηκαν προφητικά μα και διακριτικά την παρακμή των Ευρωπαϊκών θεών, εκείνο το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας στο σκοτάδι, ένα σκοτάδι που δεν έχει ακόμη φωτιστεί. Φέρνω στο μυαλό μου τον Φραντς Κάφκα, τον Τόμας Μαν, τον Μαρσέλ Προυστ. Σήμερα θα λογάριαζα ανάμεσα στους προφήτες και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι. Η κοινή αίσθηση που είχαν του αναπόφευκτου τέλους του κόσμου – όχι του πλανήτη, αλλά του προτύπου των ανθρωπίνων σχέσεων – και της κοινωνικής τάξης πραγμάτων και αναταραχής, είναι δριμύτατα επίκαιρη για μας, εδώ και τώρα. Για μας που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου.
Για μας που ζούμε απέναντι στα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που εκρήγνυνται καθημερινά σε νέους τόπους και σε ρυθμούς τόσο γοργούς που ούτε τα πανταχού παρόντα ΜΜΕ δεν προλαβαίνουν να καταγράφουν. Αυτές οι πυρκαγιές γρήγορα καταντούν πληκτικές και εξαφανίζονται από τα δελτία τύπου, για να μην επιστρέψουν ποτέ. Και εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι, τρομοκρατημένοι, και εγκλωβισμένοι. Δεν μπορούμε πια να κτίζουμε πύργους, και τα τείχη που πεισματικά κατασκευάζουμε δεν μας προστατεύουν από τίποτα, αντιθέτως, αυτά τα ίδια έχουν ανάγκη από προστασία και φροντίδα, απομυζώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωτικής μας ενέργειας.
Δεν έχουμε πια το κουράγιο για να προσπαθούμε να δούμε πέρα από την πύλη, πίσω από το τείχος. Και είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που θα πρέπει να υπάρχει το θέατρο και εδώ θα πρέπει να αναζητήσει τη δύναμή του. Στο να κρυφοκοιτάζει μέσα εκεί, όπου απαγορεύεται. ’Ο μύθος αναζητεί να εξηγήσει ό,τι δεν δύναται να εξηγηθεί. Επειδή είναι ριζωμένος στην αλήθεια, θα πρέπει να περατωθεί στο ανεξήγητο’ – έτσι περιέγραψε ο Κάφκα τη μεταμόρφωση του μύθου του Προμηθέα. Πιστεύω ακράδαντα ότι με τα ίδια λόγια θα πρέπει να περιγράψουμε το θέατρο. Και είναι αυτό το είδος θεάτρου, το ριζωμένο στην αλήθεια και το οποίο περατώνεται στο ανεξήγητο που εύχομαι σε όλους τους εργάτες του, εκείνους επάνω στη σκηνή και εκείνους κάτω στην πλατεία, και το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου».