Το άγχος δεν είναι σύμμαχος

Της Ράνιας Δραγώγια*

Ξεκινά μια δύσκολη  περίοδος για την εκπαιδευτική κοινότητα της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εξετάσεις, αυτός ο τρομοκράτης. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί ανακατεύονται σ’ αυτή τη δίνη και μαζί με αυτούς και εκείνος ο εχθρός ο ένας, το άγχος. Οι μαθητές, που τυχαίνει να είναι και οι πρωταγωνιστές της παράστασης, έχουν άγχος για το πως θα βγει η ύλη, άγχος για το πως θα γράψουν, άγχος για τα αποτελέσματα, άγχος για τη διαδικασία. Από την άλλη πλευρά, οι πρώτοι σύμμαχοί τους, οι γονείς διακατέχονται κι εκείνοι από άγχος για το πως θα γράψουν τα παιδιά τους, άγχος για να μην αγχώνονται, άγχος να τα πάνε καλά, άγχος για να μην στεναχωρηθούν με τα αποτελέσματα και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι εκπαιδευτικοί, που μπορεί να μην τους φαίνεται αλλά έχουν κι εκείνοι τα δικά τους άγχη, θέλετε να βγάλουν την ύλη, θέλετε να πετύχουν οι μαθητές τους, θέλετε να τους δουν γενικά να προοδεύουν.

Ουφ, άγχος παντού. Τι κάνουμε με αυτό το άγχος και πώς να το διαχειριστούμε; Εδώ θα μιλήσω για τα παιδιά και τους γονείς, εμείς οι εκπαιδευτικοί περισσεύουμε λίγο, αν θέλετε έχουμε τον τρόπο μας να το ελέγχουμε γιατί το περάσαμε πολλές φορές. Νομίζω πως οι μαθητές χωρίζονται σε δύο ομάδες, είναι εκείνοι που διαβάζουν εντατικά όλη τη χρονιά και ενδιαφέρονται και αγχώνονται για τις επιδόσεις και τις επιτυχίες τους και είναι και εκείνοι που ίσως δυσκολεύονται λίγο παραπάνω να μελετήσουν και νιώθουν ανασφάλεια για τις επιδόσεις τους και τα αποτελέσματα τους. Σε κάθε περίπτωση όμως διακατέχονται από τα ίδια συναισθήματα και από το ίδιο άγχος. Και για τους μεν και για τους δε οι συμβουλές είναι ίδιες.

Πρώτον και κυριότερο, το άγχος μόνο εχθρός μπορεί να είναι αν δεν το διαχειριστείς σωστά, μην σκέφτεσαι αρνητικά και να λες πως θα τα καταφέρεις, πάρε και πέντε βαθιές ανάσες και χαλάρωσε.

Μην διαβάζεις ατελείωτα, δούλεψες αρκετά όλη τη χρονιά, κάνε μια συστηματική επανάληψη και άφησε ελεύθερο χρόνο για να χαλαρώσεις, να κάνεις ένα περίπατο, να ακούσεις λίγη μουσική που σου αρέσει, να κάνεις ένα χλιαρό μπανάκι και να μην ξεχνάς την ώρα της χαλάρωσης να μην σκέφτεσαι τίποτα από αυτά που σε αγχώνουν.

Μπορεί και να γελάσεις, αλλά φρόντισε να τρέφεσαι σωστά και υγιεινά, χωρίς καλά καύσιμα δεν δουλεύει τίποτα, άρα ούτε το μυαλό σου θα δουλέψει το ίδιο αν είσαι νηστικός ή τρως βλακειούλες.

Όσο για τους γονείς, φροντίστε να είστε δίπλα στα παιδιά σας, να τα βοηθάτε και να τα αγκαλιάζετε, όχι φωνές, όχι καβγάδες. Βοηθήστε τα να οργανώσουν το χρόνο τους, διακόψτε τα, να τους πάτε ένα φρέσκο χυμό ή ένα φρούτο, θυμίστε τους να κάνουν ένα διάλειμμα. Όσο και να μαλώσετε δεν θα αλλάξει κάτι αν κάποιος έχει διαβάσει λιγότερο μέσα στη χρονιά, με ηρεμία υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν κάτι καλύτερο.

Τελειώνοντας, αξίζει νομίζω να πω, πως οι εξετάσεις είναι μια μικρή μάχη μέσα στο μεγάλο πόλεμο που λέγεται ζωή, πως κάθε προσπάθεια είναι μετρήσιμη και κάπου βοηθάει και πως και στην αποτυχία υπάρχει ένα μάθημα. Τίποτα δεν είναι κακό και τίποτα δεν είναι κατακριτέο, Δώστε τον καλύτερο εαυτό σας, κάντε την προσπάθεια σας και χαμογελάστε γιατί τίποτα δεν τελειώνει με τις εξετάσεις.

Καλή Επιτυχία σε όλους!!!!!

*Η Ράνια Δραγώγια είναι φιλόλογος, απόφοιτος Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών

Πηγή:www.filologikos-istotopos.gr

Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

 Παρόλο που η αξία της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητη και πανθομολογούμενη, το σχολείο ελάχιστα συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της και στην καλλιέργεια των καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων. Τα μαθήματα μουσικής και καλλιτεχνικών, που προβλέπονται από το αναλυτικό πρόγραμμα, θεωρούνται δευτερεύοντα και ήσσονος σημασίας. Η οργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, εκθέσεων ζωγραφικής, συναυλιών, χορού και θεατρικών παραστάσεων, ακόμη και όταν πρέπει να γίνονται στα πλαίσια κάποιων προγραμματισμένων εκδηλώσεων ή επετείων, αντιμετωπίζονται σαν αγγαρεία ή απώλεια χρόνου. Ακόμη και η διδασκαλία της λογοτεχνίας εγκλωβίζεται στις απαιτήσεις κάποιων εξετάσεων που ακυρώνουν στην πράξη την αισθητική καλλιέργεια που θα μπορούσε να προσφέρει.
Απουσιάζει η τέχνη από το αναλυτικό πρόγραμμα των μαθημάτων κυρίως διότι το κριτήριο με το οποίο επιλέγονται τα αντικείμενα των γνώσεων δεν είναι τόσο η καλλιέργεια του πνευματικού και ψυχικού κόσμου των μαθητών αλλά η χρησιμότητά τους στην επαγγελματική αποκατάσταση. Οι απαιτήσεις της εξειδικευμένης εργασίας, ο αμείλικτος ανταγωνισμός που επικρατεί στην αγορά εργασίας, έχουν επιβάλλει τους όρους τους και στη μάθηση. Η τέχνη σ’ έναν τέτοιο κόσμο είναι ανώφελη αφού η διανοητική ή συναισθηματική καλλιέργεια που μπορεί να προσφέρει, δεν μετράνε στην επιστημονική ή επαγγελματική κατάρτιση. Όσο θα είναι κυρίαρχη μια παρόμοια χρησιμοθηρική αντίληψη για την εκπαίδευση με κύριο στόχο την επιτυχία σε εξετάσεις, τόσο η τέχνη θα βρίσκεται στο περιθώριο της σχολικής ζωής. Γιατί τέχνη σημαίνει ελεύθερη έκφραση, δημιουργία, φαντασία, παιχνίδι, ελεύθερο χρόνο, αγάπη για τη ζωή και τις ομορφιές της.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα:ta4mx.blogspot.gr και αποτελεί μια πρόκληση για περαιτέρω σκέψεις, για τον τρόπο που προσεγγίζουμε την εκπαίδευση των μαθητών.

Καλό Σαββατοκύριακο, με χαμογελαστά πρόσωπα και αγάπη. Άλλωστε Love is written on your face, όπως λέει και το τραγούδι  I Wanna Hear You Say It, που είναι το δικό μας special offer προς όλους σας.

 Gimme back my breath, gimme back my senses
Gimme back my life, all my second chances
If I’m gonna give my all, never be without you
Tell me will you catch my fall, cause I’m about to

Love is written on your face
Do you believe in what you’ve found
I’ll be lost in time and space, until I hear that sound

I wanna hear you say it
Doesn’t get any better than this
If this ain’t really love then tell me baby what it is
Without you I can’t breathe, what do you promise me
I wanna hear you say it, I wanna hear you say it

Gimme back my pride, take away this silence
Gimme back my faith, show me where this road ends
Take away my choice, deliver me forever
You can free me with your voice
Even if you whisper

I wanna hear you say it
Doesn’t get any better than this
If this ain’t really love then tell me baby what it is
Without you I can’t breathe, what do you promise me
I wanna hear you say it, I wanna hear you say it

Without you I can’t breathe, what do you promise me
I wanna hear you say it, I wanna hear you say it

Don’t make me wait for it, you know I ache for it
Don’t make me break down and walk away
Your eyes have said to me, walk to the ledge with me
We’re on the edge baby, tell me what I need to know.

I wanna hear you say it
Doesn’t get any better than this
If this ain’t really love then tell me baby what it is

I wanna hear you say it
Doesn’t get any better than this
If this ain’t really love then tell me baby what it is
Without you I can’t breathe, what do you promise me
I wanna hear you say it, I wanna hear you say it
I wanna hear you say
Doesn’t get any better than this
If this ain’t really love then tell me baby what it is
Without you I can’t breathe, what do you promise me
I wanna hear you say it, I wanna hear you say it

,

Γιατί η «συνταγή» της μάθησης είναι στο μολύβι και όχι στο πληκτρολόγιο .

Κατά πόσο η σχολική εκπαίδευση παρέχει στο μαθητή τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν σήμερα εγγράμματο;

Αυτό το ερώτημα, χρόνια τώρα, εγείρει προβληματισμό και θέσεις και αντιθέσεις και πολλές αντιπαραθέσεις, αλλά απάντηση δεν δίνεται παρά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Το θέμα είναι ιδεολογικό και πολιτικό και ξεπερνά τις παιδαγωγικές πρακτικές και τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Οι παιδαγωγικές πρακτικές τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια αναμορφώνονται ακολουθώντας τα «προοδευτικά» πρότυπα, όπως αυτά αντιγράφονται από τους νεωτερισμούς της Δυτικής Εκπαίδευσης,  μέσα από  τα οποία δίνεται χώρος έκφρασης στον μαθητή.  Αυτός ο χώρος έκφρασης, βέβαια, λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουμε την τελευταία πενταετία στη χώρα μας τελεί υπό αμφισβήτηση.

Οι  εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναρωτιούνται όλοι πλέον, γιατί γίνονται και σε τι αποσκοπούν…  Κάποιοι μιλούν για όραμα, κάποιοι για μνημονιακές προδιαγραφές και άλλοι απλά ζυγίζουν την κοινή γνώμη και καθαιρούν τον υπουργό, που τολμά να σταθεί απέναντι στους κατεστημένους. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η σχολική εκπαίδευση σήμερα παρέχει στο μαθητή τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν εγγράμματο… [αποσπάσματα από άρθρο της Κατερίνας Καλφοπούλου με σκέψεις για τα αναλυτικά προγράμματα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που σχεδιάζονται για τους λίγους που οδεύουν στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι και αφήνουν συστηματικά «λειτουργικά αναλφάβητους» τους πολλούς)

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ;

Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία οι δάσκαλοι της τάξης και της πράξης, μπαίνουν στις αίθουσες με τα σχολικά εγχειρίδια και με τις οδηγίες διδασκαλίας υπό μάλης, για να διδάξουν σε όλους τους μαθητές την ίδια ύλη, με τις ίδιες μεθόδους, με το ίδιο ενδεικτικό χρονοδιάγραμμα και με τους ίδιους στόχους:

«Οι μαθητές να μπορούν να εφαρμόσουν τις αλγεβρικές ταυτότητες…»

«Οι μαθητές να μπορούν να λύσουν τη δευτεροβάθμια εξίσωση…» 

Ποιοι μαθητές;  Πόσοι μαθητές; Το ερώτημα στο οποίο απαντούν οι αριθμοί!  «Πόσοι; … Τόσοι!”

Ψάχνω στα αρχεία της ΕΛΣΤΑΤ:  2014-2015 Σχολικές μονάδες…Ημερήσια Γυμνάσια: 1.749,   Μαθητές: 310.389…

Ημερήσια Γενικά Λύκεια : 1.306,  Μαθητές: 241.905.

Αφαιρώ: 310.389-241.905 = 68.484.  Πού πάνε αυτά τα παιδιά; 68.484! Δεν είναι και λίγα. 

Μάλλον φοιτούν σε ΕΠΑΛ. Ψάχνω πάλι στα αρχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Αλλά τα αρχεία εξαντλούνται στα Γενικά Λύκεια, ημερήσια και εσπερινά.  Δεν υπάρχει πίνακας για τα επαγγελματικά. Συνεχίζω να ψάχνω και να διαβάζω νούμερα και από άλλες πηγές:

2016-2017 εισακτέοι σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι συνολικά 69.985!
Κι εδώ εντοπίζω το λάθος. Μέγιστο λάθος. Όχι αριθμητικό, αλλά εκπαιδευτικό. Το λάθος μιας «εκπαίδευσης» που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι διαρθρωμένη με βασική στόχευση τις εισαγωγικές εξετάσεις, που παραπλανητικά όλα αυτά τα χρόνια λέγονται εξετάσεις, αφού διαγωνισμός είναι και καθόλου δεν εξετάζουν τον νέο άνθρωπο ως προς τον γραμματισμό του και τις δεξιότητες επιβίωσής του σε μια κοινωνία ολοένα και πιο απαιτητική, ολοένα και  πιο πιεστική.
Προφανώς και δεν πρωτοτυπώ ούτε λέγοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σαθρό ούτε υπενθυμίζοντας ότι πρόκειται για διαγωνισμό και όχι για εξετάσεις. Όμως δεν μπορώ να μην επαναλάβω, ειδικά μετά την ομιλία της Παρασκευής, ότι τα έξι χρόνια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν μπορούν να προγραμματίζονται με στόχο τα Α.Ε.Ι και τα Τ.Ε.Ι. που λίγους μόνο αφορούν, ενώ αφήνουν συστηματικά «λειτουργικά αναλφάβητους» τους πολλούς.

Και αυτό το πρόβλημα δεν το συναντά κανείς μόνο στην Ελλάδα και μόνο στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα. Το συναντά σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, με εξαίρεση μερικές αναπτυγμένες χώρες της Ασίας. Και ενώ έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια αναβάθμισης και βελτίωσης του μαθηματικού γραμματισμού (mathematical literacy) ή αλλιώς του αριθμητικού γραμματισμού ( numeracy), μένω με την αίσθηση πως εμείς εδώ – εν όψει του ορθολογισμού της διδακτέας ύλης – μαλώνουμε μεταξύ μας για το αν πρέπει ή όχι να διδάσκεται η συνάρτηση ολοκλήρωμα και οι μιγαδικοί αριθμοί, σαν να είναι αυτά που θα λύσουν τα προβλήματα των λειτουργικά αναλφάβητων μαθητών που παράγει το σχολείο μας…

Ε ναι, λοιπόν! Δεν είναι όλοι προορισμένοι για αυτά τα Μαθηματικά που διδάσκουμε στη Δευτεροβάθμια. Αντιθέτως είναι όλοι προορισμένοι για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά τους και η ζωή αυτή απαιτεί πολλά!
Απαιτεί εφόδια που δεν αποκτούν τα παιδιά διδασκόμενα μια μεγάλη και θεωρητική ύλη! Απαιτεί δεξιότητες  που δεν καλλιεργούν στα παιδιά οι παρωχημένες μέθοδοι με τις οποίες διδάσκονται τα Μαθηματικά!

Κι αυτό  πρέπει να το λάβουμε υπόψη σοβαρά,  επειδή είναι ήδη… αργά!

[ΠΗΓΗ: Κατερίνα Καλφοπούλου, αποσπάσματα από ομιλία της στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού με θέμα «Μαθηματικός Γραμματισμός και Καθημερινότητα» όπως αναρτήθηκε στο ιστολόγιο της ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ + ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ]

Το είδαμε:http://ta4mx.blogspot.gr/

Επιχειρησιακή και διευθυντική συμπεριφορά: Η ιστορία με τους πέντε πίθηκους και την μπανάνα

Μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες “επιχειρησιακής συμπεριφοράς” είναι αυτή με τους 5 πιθήκους και την μπανάνα. Θα μας διασκεδάσει, αλλά ταυτόχρονα θα μας προβληματίσει κιόλας.

Σημείωση: Η ιστοσελίδα μας αφιερώνει το άρθρο σε όσους θέλουν απλά να λέγονται στελέχη εκπαίδευσης.

Η ιστορία (πραγματική)

Μια ομάδα από επιστήμονες τοποθέτησαν πέντε πιθήκους σε ένα κλουβί και στην μέση του κλουβιού, μια σκάλα με μπανάνες στην κορυφή.
Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε την σκάλα για να πάρει μια μπάνανα, οι επιστήμονες ρίχναν στους υπόλοιπους πίθηκους κρύο νερό.

Μετά από λίγο, κάθε φορά που ένας πίθηκος πήγαινε να ανέβει την σκάλα, οι υπόλοιποι πίθηκοι τον τραβούσαν κάτω και τον χτυπούσαν.

Στην συνέχεια κανένας πίθηκος δεν τολμούσε να προσπαθήσει να ανέβει την σκάλα, λόγω του καταβρέγματος, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός στην κορυφή.

Οι επιστήμονες στη συνέχεια αποφάσισαν να αντικαταστήσουν έναν από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο νέος πίθηκος ήταν να αρχίσει να ανεβαίνει την σκάλα. Αμέσως, οι άλλοι τον τράβηξαν προς τα κάτω και τον χτύπησαν.

Μετά από αρκετούς ξυλοδαρμούς, ο νέος πίθηκος έμαθε να μην ανεβαίνει την σκάλα, χωρίς να έχει έναν εμφανή λόγο, εκτός από τους ξυλοδαρμούς.

Δεύτερος πίθηκος αντικαταστάθηκε και συνέβη το ίδιο. Ο πρώτος αντικαταστάτης πίθηκος συμμετείχε στον ξυλοδαρμό του δεύτερου πιθήκου. Ένας τρίτο πίθηκος αντικαταστάθηκε και επαναλήφθηκε το ίδιο. Και μέχρι την αντικατάσταση του πέμπτου πιθήκου συνέβαινε το ίδιο ακριβώς.
Ό, τι απέμεινε ήταν μια ομάδα από πέντε πιθήκους που – χωρίς ποτέ να έχουν βραχεί – συνέχισαν να χτυπάνε όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει την σκάλα.

Αν ήταν δυνατόν να ρωτήσεις τους πιθήκους γιατί έδερναν όποιον πήγαινε να ανέβει την σκάλα, πιθανότατα η απάντησή τους θα ήταν “Δεν ξέρω. Εμείς εδώ έτσι το κάνουμε.”

Και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα: Μήπως μέσα στην επιχείρηση μας ζούμε και εμείς οι ίδιοι σε ένα τέτοιο δωμάτιο; Και πολλές φορές κάνουμε πράγματα που δεν ξέρουμε γιατί τα κάνουμε, αλλά τα κάνουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει ή έτσι συνηθίζεται;
GET OUT OF THE BOX. Καλλιεργείστε έναν τρόπο σκέψης «έξω από το κουτί». Μεταδώστε πνεύμα συζήτησης και συνεργασίας μέσα στην επιχείρηση.

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν με τρομερή ταχύτητα. Δεν μπορούμε να μένουνε κολλημένοι σε παλιότερες αντιλήψεις και συμπεριφορές χωρίς να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Ρωτείστε, ψάξτε και κυρίως μην αφήνετε τα πράγματα στην τύχη τους. Το σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον δεν δικαιολογεί κανέναν “πίθηκο”.

Πηγή:www.epixeirein.gr

Δείτε την ιστορία σε video:

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΛΜΕ ΠΡΕΒΕΖΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ

 Την ενημερωτική και πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση μπορούν ελεύθερα να παρακολουθήσουν συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, γονείς και κηδεμόνες, μαθητές και κάθε ενδιαφερόμενος.

Άλκης Αλκαίος: Αργώ

Τον Άλκη Αλκαίο, τιμά  το 1 Γ.Ε.Λ Φιλιππιάδας. Συγχαίρουμε τους συναδέλφους για την πρωτοβουλία, ευχόμαστε  καλή επιτυχία στην εκδήλωση…..

…και τους αφιερώνουμε την Αργώ:

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Όλα τα βλέπω ρόδινα απόψε,
μέσα στου πυρετού μου την αχλή.
Γείρε στο πλάι μου παλιέ μου πόθε
και μέχρι να ρθει η ανατολή,
λύσε τα φρένα τα σχοινιά μου κόψε.

Μες το μυαλό μου έγιναν κουβάρι,
όσα έζησα κι όσα έχω ονειρευτεί.
Του χρόνου όλα τα σβήνει το σφουγγάρι
κι εσύ Αργώ με χάρτινο πανί,
σε σκοτεινά νερά έχεις σαλπάρει.

Φεύγει η αγάπη φεύγει σαν αέρας,
στου δρόμου την πολύβουη ερημιά.
Μην ψάχνεις το χρυσόμαλλο το δέρας
Κολχίδα δεν υπάρχει τώρα πια ,
παιχνίδια είμαστε της κάθε μέρας.

Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι,
μ ένα παλιό τραγούδι χαρωπό.
Το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι
και λέει στο γλυκό του τον σκοπό,
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει.

Τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή..

Του Μανώλη  Αναστόπουλου

Και μπαίνεις λοιπόν το πρωί στην τάξη με την καλημέρα σου (που δεν επιστρέφετε πάντα από όλους τους παρευρισκόμενους) για να συνυπάρξεις με 20 διαφορετικά άτομα “ανακαλύπτοντας” ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Και αρχίζουν λοιπόν τα ΠΡΕΠΕΙ:

Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν:

Να μεταφέρεις γνώση, να εμπνεύσεις και να εμπιστευτείς.
Να δημιουργήσεις σκέψη ικανή να απαντήσει σε ερωτήματα όταν η πλειοψηφία έχει την αίσθηση ότι Googl-αρωντας βρίσκει όλες τις απαντήσεις που θέλει.
Να κρατήσεις ισορροπίες με παιδιά, γονείς και διοίκηση. Α, υπάρχει και ο εαυτός σου βέβαια..
Να έχεις υπομονή και ανεκτικότητα.
Να αποδεχτείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς.
Να αναφέρεσαι στην έννοια του συνειδητού σεβασμού προς άλλους όταν  “έξω” επικρατεί η συνειδητή περιφρόνηση του εμείς.
Να τονίσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης κανόνων στην ομαδική συμβίωση όταν η “ατμόσφαιρα” επιμένει να τους αγνοεί.
Να υμνείς την δημοκρατία όταν στην καθημερινότητα (πράξη) όλο και πιο σπάνια συναντάται.
Να πείσεις για την ανάγκη παιδείας όταν το περιβάλλον την αγνοεί προωθώντας άλλες μεθόδους “ανάπτυξης και ευημερίας”. . .
Να υπερθεματίζεις για το απαραίτητο της απόκτησης “εφοδίων” στη ζωή όταν η λέξη αξιοκρατία μοιάζει παρωχημένη.
Να ελέγξεις, επιβληθείς και ανταποκριθείς με μόνο όπλο στη φαρέτρα σου την προσωπικότητά σου.
Να είσαι αυτός γενικά που ΠΡΕΠΕΙ στο χώρο, λες και δεν υπάρχει ο προσωπικός σου χώρος..

Είναι όμως αυτό που επέλεξες (κανείς δεν σε ανάγκασε να το ακολουθήσεις), αυτό που σου αρέσει, σε εκφράζει, αυτό που δεν θα άλλαζες, και είναι αυτό που πάλι θα διάλεγες αν τώρα ξεκινούσες τη  καριέρα σου.

Παλεύεις (όπως και πολλοί άλλοι στους δικούς τους εργασιακούς χώρους) για να ανταπεξέλθεις στα παραπάνω ΠΡΕΠΕΙ. Πιστεύεις ότι έτσι συμβάλλεις σε ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός όμως και από άλλα ΠΡΕΠΕΙ που το “περιβάλλον” σου προσθέτει, περιμένεις και κάτι που θυμίζει ΜΠΡΑΒΟ.

Όχι με τη “στενή” έννοια της λέξης, αλλά με αυτή της αναγνώρισης του (όχι και τόσο εύκολου) έργου σου.

Και αυτό, όχι επειδή μέσα σου δεν ξέρεις ότι το δικαιούσαι, αλλά για να συνεχίσεις να είσαι καλός δάσκαλος..

Πηγή:www.esos.gr

Ένας στους πέντε μαθητές επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο χωρίς κανένας να τους περιμένει

 Έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Περίπου ένας στους πέντε μαθητές Δημοτικού εντάσσεται στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί», ένα νέο φαινόμενο που δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία λόγω της απουσίας των γονέων στην εργασία, της αύξησης των διαζυγίων και των μονογονεϊκών οικογενειών και των δυσκολιών των ολοήμερων σχολείων να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Έτσι πολλά παιδιά επιστρέφουν από το σχολείο το μεσημέρι στο σπίτι, χωρίς κάποιος να τους περιμένει, για να τους ανοίξει.

Αυτό επισημαίνει σε δημοσίευμά του ο Φώτης Σπανός στην εφημερίδα “Θεσσαλία” αξιοποιώντας στοιχεία έρευνας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Έχοντας κρεμασμένο το κλειδί στον λαιμό τους, για να μην το χάσουν, ανοίγουν την πόρτα και μένουν μόνα τους στο σπίτι, ακόμη και τρεις και τέσσερις ώρες, μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς ή ο γονέας από τη δουλειά.

Και ουσιαστικά όλο αυτό το χρονικό διάστημα φροντίζονται μόνοι τους, αντιμετωπίζοντας βέβαια και ουκ ολίγες δυσκολίες, από το πώς θα φάνε, μέχρι και το αν τελικά διαβάζουν ή βλέπουν τηλεόραση.
Το φαινόμενο αυτό ήταν έντονο στο εξωτερικό, έως ότου ο δυτικός τρόπος ζωής επεκτάθηκε δυναμικά και στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και πλέον αποτελεί κοινωνική τάση και στη χώρα μας.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ερεύνησε το φαινόμενο και προχώρησε στην εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων.
Ο αναπληρωτής καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Νίκος Χανιωτάκης, που έχει ασχοληθεί επισταμένως με το ζήτημα, τόνισε πως «τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» είναι οι μαθητές, που επιστρέφοντας το μεσημέρι από το σχολείο στο σπίτι, δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει, επειδή οι γονείς τους δουλεύουν. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, ενώ υπολογίζεται πως στις ΗΠΑ τα παιδιά αυτά αγγίζουν τα 4.000.000».

Η επίδραση των κοινωνικών αλλαγών

Ο κ. Χανιωτάκης ερμήνευσε την ένταση του φαινομένου από την όλο και πιο δυναμική ένταξη της γυναίκας στην αγορά εργασίας, την αύξηση των διαζυγίων, την ύπαρξη μονογονεϊκών οικογενειών, της απουσίας παππούδων και γιαγιάδων.
Έτσι για να μην μένει μόνο το παιδί στο σπίτι αυτό το κρίσιμο χρονικό διάστημα, δηλαδή από τη λήξη του σχολικού ωραρίου μέχρι την επιστροφή των γονέων στο σπίτι νωρίς το απόγευμα, η λύση για τη φροντίδα του είναι, είτε η εγγραφή του στο ολοήμερο, είτε η πληρωμή κάποιου ατόμου για να το φροντίζει στο σπίτι.
«Αλλά το ολοήμερο σχολείο έχει απαξιωθεί και δεν υποστηρίζεται από την πολιτεία, ενώ οι γονείς βλέπουν ότι ο θεσμός δεν βοηθά το παιδί τους. Και λόγω οικονομικής αδυναμίας να πληρώσουν κάποιο άτομο, επιλέγουν να το αφήνουν μόνο στο σπίτι για κάποιες ώρες», ανέφερε ο κ. Χανιωτάκης, ενώ ερωτηθείς για το πώς βλέπουν τα παιδιά την κατάσταση, απάντησε πως όσο μικρότερα σε ηλικία είναι τα παιδιά, τόσο πιο πολύ ζορίζονται, ενώ όσο μεγαλώνουν και φτάνουν στην εφηβεία, μάλλον τους αρέσει να είναι μόνα τους».

Χαμηλότερες επιδόσεις

Βάσει έρευνας που πραγματοποίησε η προπτυχιακή φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μαρία Τότσα σε 310 φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τα μαθητικά τους χρόνια, διαπιστώθηκε πως ένα 18% εξ’ αυτών εντάσσονταν στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» και έμεναν μόνα για περισσότερο από τρεις ώρες.
Επίσης ένα 30% των παιδιών με το κλειδί στο χέρι πήγαινε και ολοήμερο.
Μάλιστα οι φοιτητές τόνισαν πως όσες ώρες έμεναν σπίτι μόνοι τους, ένιωθαν φόβο, μοναξιά και ότι υπήρχε πολύ ησυχία. Η μοχανικότητα ήταν έντονη, αφού ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα οι γονείς προέτρεπαν στα παιδιά τους, να μένουν στο σπίτι και να μην ανοίγουν σε κανένα.
Επίσης η βασική απασχόληση των παιδιών αυτών στο σπίτι είναι η τηλεόραση.
και ναι μεν διάβαζαν τα μαθήματά τους, αλλά επειδή οι γονείς έρχονταν κουρασμένοι από τη δουλειά και δεν τους επιτηρούσαν τόσο πολύ στα μαθήματα, δεν είχαν τελικά τόσο υψηλές επιδόσεις. Επίσης δεν σιτίζονται καλά, αφού δεν τρώνε ζεστό φαγητό.
Μάλιστα σε έρευνες του εξωτερικού διαπιστώθηκε ότι και τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι είναι και πιο επιρρεπή σε ουσίες.

Και ατυχήματα

Παράλληλα υπήρχαν πολλά ατυχήματα. Ειδικότερα οι φοιτητές ανέφεραν διάφορες καταστάσεις, που δημιουργήθηκαν στο σπίτι, όταν ήταν μόνα τους, όπως «έβαλα φωτιά στο τηγάνι, ενώ προσπαθούσα να φτιάξω πατάτες τηγανιτές», «έπεσα και έσκισα το μάτι μου», «λιποθύμησα, επειδή ήμουν άρρωστη», «είχα καεί με βραστό νερό», «είχα τη λανθασμένη εντύπωση πως κάποιος ξένος ήταν στο σπίτι», «έτυχε να κτυπήσει την πόρτα κάποιος άγνωστος. Τρόμαξα και δεν άνοιξα, όπως πολύ σωστά μου έλεγαν κάθε φορά οι γονείς, πριν πάνε κάπου και με αφήσουν».
«Είναι δεδομένο πως τα μικρότερα παιδιά θα προτιμούσαν κάποιος να τους ανοίξει την πόρτα του σπιτιού κα να μην είναι μόνα τους», ανέφερε ο κ. Χανιωτάκης και πρόσθεσε πως η ονομασία με το κλειδί δόθηκε, επειδή αυτά τα παιδιά έχουν συνήθως κρεμασμένα στον λαιμό τους μια αλυσίδα με το κλειδί, για να μην το χάσουν.
Μάλιστα υπογράμμισε πως κομβικής σημασίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου και την εξυπηρέτηση των οικογενειών θα είναι η ενίσχυση του θεσμού του ολοημέρου.

Πηγή:www.alfavita.gr

Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού

Η 6η Μαρτίου ,όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα www.sansimera.gr, έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.

Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying) χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση, κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.

Ακολουθεί το άκρως διαφωτιστικό και πάντα επίκαιρο άρθρο του Άγγελου Τσιγκρή που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα  ΤΟ ΒΗΜΑ στις 06-03-2012 με τίτλο: Νεανική παραβατικότητα και σχολική βία.

Πολυετείς επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι οι οικογένειες, των νεαρών παραβατών έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Το ένα χαρακτηριστικό είναι, ότι συνήθως πρόκειται για φτωχές οικογένειες. Ωστόσο, δεν είναι μόνον η φτώχεια που προκαλεί την εγκληματικότητα. Πολύ συχνά η φτώχεια ωθεί τους νέους να ξεπεράσουν άλλους συνομηλίκους τους από εύπορες οικογένειες και να μεγαλουργήσουν.

Για να υπάρξει η πιθανότητα τέλεσης εγκληματικών πράξεων, πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός φτώχειας, εγκληματικού παρελθόντος της ίδιας της οικογένειας και έλλειψης ελέγχου των γονέων προς το παιδί. Πρέπει, δηλαδή, να συμπέσουν ταυτόχρονα τρεις παράγοντες προκειμένου να υπάρξει σοβαρή πιθανότητα να εκδηλώσει κάποιος ανήλικος παραβατική συμπεριφορά.

Οι ανήλικοι με παραβατικό ιστορικό (π.χ. τέλεση κλοπών, πρόκληση επεισοδίων στα γήπεδα και φθοράς ξένης ιδιοκτησίας), παρουσιάζουν αντίστοιχα προβλήματα στην οικογένεια και το σχολείο, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε παραβατικές ομάδες, προκειμένου να αναπληρώσουν εκεί την ανθρώπινη επικοινωνία και την αναγνώριση που τους λείπει.

Έχει αποδειχθεί ότι ο χαλαρός έλεγχος στο πλαίσιο της οικογένειας και η έλλειψη επικοινωνίας, ανάμεσα στον γονιό και στο παιδί, ευνοούν την παραβατικότητα. Εάν λείπει αυτό το στοιχείο της επικοινωνίας με τους γονείς, αντίστοιχα το παιδί αδιαφορεί για το σχολείο και εμπλέκεται σε ομάδες άλλων νεαρών, που μπορεί να εκδηλώσουν παραβατική συμπεριφορά.

Η εγκληματολογική έρευνα, αναφορικά με τους έφηβους παραβάτες στα σχολεία, έχει αποδείξει ότι πρόκειται κυρίως για αγόρια, μέσης ηλικίας. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους εμφανίζεται γενικά να είναι αρκετά καλή, καθώς εργάζονται συνήθως και οι μητέρες τους, αλλά περιστασιακά και οι ίδιοι.

Οι παραβατικές παρέες των νέων σχολικής ηλικίας είναι σχετικά πολυμελείς και στελεχώνονται κυρίως με άτομα του ιδίου φύλου. Τα μέλη της παρέας προέρχονται κυρίως από το σχολείο, αλλά επίσης από τη γειτονιά, το χώρο εργασίας και τους τόπους νυκτερινής διασκέδασης. Στην παρέα μετέχουν συνήθως για να βρουν φίλους, χωρίς να έχουν συνήθως κάποιον αρχηγό ή ιεραρχική δομή, ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για «συμμορίες ανηλίκων».
Οι έφηβοι παραβάτες επιδίδονται συχνά σε αντισυμβατικές ενέργειες, όπως αγορά, πώληση και χρήση ναρκωτικών ουσιών, πρόκληση ζημιών σε σχολικό χώρο, κλοπές σε κατάστημα, επεισόδια στο γήπεδο, συμπλοκές με τρίτους, φθορές ξένης ιδιοκτησίας, κλοπές χρήσης ή εξαρτημάτων μεταφορικού μέσου, απειλές κατά συνομηλίκων, διαρρήξεις κατοικιών και αυτοκινήτων, πώληση κλοπιμαίων, κλπ.

Για να προληφθεί μια μελλοντική έξαρση της παραβατικότητας των ανηλίκων πρέπει -μεταξύ άλλων- να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, να επαναπροσδιορισθούν οι στόχοι της νέας γενιάς και να διασφαλισθούν τα μέσα για την επίτευξή τους, να μειωθεί η ανεργία, να ενσωματωθούν οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, να στηριχθούν οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου και να οικοδομηθεί μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης. Μια δίκαιη και ανοιχτή κοινωνία για όλους.
____________________
Ο Άγγελος Τσιγκρής έχει διατελέσει εκπρόσωπος της χώρας μας στο Δίκτυο Πρόληψης της Εγκληματικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη Μόνιμη Αντιπροσωπία του ΟΗΕ για την Πρόληψη του Εγκλήματος και την Ποινική Δικαιοσύνη.