Αλμπέρ Καμύ:Το καλοκαίρι

[…] Και μόνοι με τον ορίζοντα. Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ… Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει. Έτσι θα ‘πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα. Σμίγω με τη θάλασσα.

[…] Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα. Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα! Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς. Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια. Τι λέει το κύμα; Αν θα ‘πρεπε να πεθάνω περιστοιχισμένος από κρύα βουνά, αγνοημένος από τον κόσμο, δίχως την αγάπη των δικών μου, εξουθενωμένος τέλος, η θάλασσα, την ύστατη στιγμή, θα γέμιζε το κελί μου, θα ερχόταν να με συγκρατήσει πάνω από το είναι μου και να με βοηθήσει να πεθάνω χωρίς μίσος.

[…] Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα  μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ’ ακαταμάχητα θέλγητρα. Γλυκιά υπαρξιακή αγωνία, εξαίσιο άγγιγμα ενός κινδύνου που δεν ξέρουμε τ’ όνομά του, το ότι ζω σημαίνει άραγε πως τρέχω προς το χαμό μου; Ας τρέξουμε πάλι χωρίς ανάπαυλα προς το χαμό μας. Είχα πάντα την αίσθηση πως ζούσα στο πέλαγος, σε κίνδυνο, στην καρδιά μιας μεγαλόπρεπης ευτυχίας.

_______________________

  ~ Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) Φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935)

   Πηγή: trickmetreatme.tumblr.com

Το είδαμε: http://antikleidi.com

Ακολουθεί  δροσερό μουσικό μας … δωράκι  μόνο για σας!!! (με κλικ στον σύνδεσμο):

www.youtube.com/watch?v=K8uIlD-gkx8

Ελύτης: όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Στην ερμηνεία η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα…

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι…

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ:ΟΤΑΝ Ο ΦΥΛΑΞ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ (1900)

Χειμώνα, καλοκαίρι κάθονταν στην στέγη

των Ατρειδών κ’ έβλεπ’ ο Φύλαξ. Τώρα λέγει

ευχάριστα. Μακριά είδε φωτιά ν’ ανάβει.

Και χαίρεται· κι ο κόπος του επίσης παύει.

Είναι επίπονον και νύκτα και ημέρα,

στην ζέστη και στο κρύο να κοιτάζεις πέρα

το Αραχναίον για φωτιά. Τώρα εφάνη

το επιθυμητόν σημείον. Όταν φθάνει

η ευτυχία δίδει πιο μικρή χαρά

απ’ ό,τι προσδοκά κανείς. Πλην καθαρά

τούτο κερδήθηκε: γλιτώσαμ’ απ’ ελπίδας

και προσδοκίας. Πράγματα εις τους Ατρείδας

πολλά θα γίνουνε. Χωρίς να ‘ναι σοφός

κανείς εικάζει τούτο τώρα που το φως

είδεν ο φύλαξ. Όθεν μη υπερβολή.

Καλό το φως· κι αυτοί που έρχονται καλοί·

τα λόγια και τα έργα των κι αυτά καλά.

Και όλα ίσια να ευχόμεθα. Αλλά

το Άργος ημπορεί χωρίς Ατρείδας να

κάμει. Τα σπίτια  δεν είναι παντοτινά.

Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά.

Ημείς ν’ ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά

το Απαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος.

Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος

αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος.

από τα «Κρυμμένα ποιήματα» (1877;-1923) εκδ. «Ίκαρος» 1993

Φιλολογική επιμέλεια : Γ.Π.Σαββίδης

Σχόλια από την έκδοση: Γραμμένο το 1900. Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από τον πρόλογο του Αγαμέμνονος  του Αισχύλου. Ο Φύλαξ, από τη σκοπιά της στέγης του ανακτόρου των Μυκηνών, είδε επιτέλους να ανάβει στο Αραχναίον η συνθηματική φωτιά που βεβαίωνε την άλωση της Τροίας.

Αραχναίον: δικόρυφο βουνό της Αργολίδας. Στην ψηλότερη κορυφή του (σημ. Προφήτης Ηλίας) υπήρχαν αρχαίοι βωμοί· εκεί θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός πρωτόγονου τηλοπτικού συστήματος. (Σημείωση δική μου: πρόκειται για το σύστημα των φρυκτωριών,σύστημα από διαδοχικές φωτιές που άναβαν οι προγονοί μας στις πιο ψηλές κορυφές των βουνών της πατρίδας μας για να μεταδώσουν ειδήσεις από μακρινά πολεμικά μέτωπα στα οποία είχαν εμπλακεί πριν από πολύ καιρό, όπως πχ τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου).

 Σχολιάζω: Από τα «ιστορικά», αλλά και πολιτικο-φιλοσοφικά ποιήματα του Καβάφη. Για το ρόλο της ηγετικής προσωπικότητας στον γενικό ρουν της Ιστορίας. Ο ποιητής εδώ μάλλον προκρίνει την πεπερασμένη επιρροή του Ηγέτη μέσα στον ιστορικό χρόνο. Αντίθετα οι πολιτείες αντέχουν περισσότερο από τις δυναστείες («το Άργος ημπορεί  χωρίς Ατρείδας να κάμει») και οι λαοί («ημείς», στο ποίημα) ας μη γελαστούν από τους πρόθυμους υπηρέτες της προσωπολατρίας των ηγετών. Άλλους «απαραίτητους», «μόνους» και «μεγάλους» θα αναδείξουν οι καιροί. Ή μήπως θα τους βρουν και θα τους αναδείξουν οι λαοί από μόνοι τους;…

Πηγή:theatrodromionennafplio.blogspot.gr

Γιορτή του Πατέρα(2): Ο Πατέρας στην πεζογραφία και τη ζωγραφική.

 Lewis A. Ramsey -father and son

Διδώ Σωτηρίου, Ματωμένα χώματα – απόσπασμα

   Jana Goode -Father and son

Γιορτή του Πατέρα(1): Ο Πατέρας στην ποίηση και τη ζωγραφική.

 giovanni battista moroni – father and son

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ Το παιδί στον πατέρα του

Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις

κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές

δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις

κι εσύ αρχίζεις να μου λες γιατί

δε νοιώθω και τόσο ωραία.

Ποδοπατείς τα αισθήματα μου.

Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις

και νοιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις κάτι

για να λύσεις τα προβλήματα μου,

δεν με κατάλαβες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

Ίσως γι’ αυτό η προσευχή

αποδίδει σε μερικούς ανθρώπους

επειδή ο Θεός είναι βουβός και δεν προσφέρει συμβουλές

και δεν προσπαθεί να τακτοποιήσει πράγματα.

Ο Θεός ακούει μόνο κι εμπιστεύεται εσένα

να τα βγάλεις πέρα με τον εαυτό σου.

Γι’ αυτό, σε παρακαλώ,

πρόσεξέ με κι άκουσέ με.

Κι αν θέλεις να μιλήσεις

περίμενε μια στιγμή,

θα ‘ρθει η σειρά σου.

Σου υπόσχομαι να σ’ ακούσω κι εγώ προσεκτικά

Lutz Baar -Father and Son

Γκαμπριέλ Αρέστι  -ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου

Ενάντια στους λύκους,

ενάντια στην ξηρασία,

ενάντια στην τοκογλυφία,

ενάντια στη δικαιοσύνη,

θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου.

Θα χάσω

τα ζωντανά,

τα περιβόλια,

τα πευκοδάση·

θα χάσω

τους τόκους,

τα εισοδήματα,

τα μερίσματα,

αλλά θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου.

Τα όπλα θα μου αφαιρέσουν,

και με γυμνά τα χέρια

θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου·

τα χέρια θα μου κόψουν,

και με τα μπράτσα μου

θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου·

χωρίς μπράτσα,

χωρίς ώμους,

χωρίς στήθος

θα με αφήσουν,

και με την ψυχή μου

 θα υπερασπιστώ το σπίτι του πατέρα μου.

Θα πεθάνω,

η ψυχή μου θα χαθεί,

η φάρα μου θα χαθεί,

αλλά το σπίτι του πατέρα μου θα μείνει όρθιο.

Πατέρας και Γιος. Σκηνές από τον Όμηρο. Προεόρτιο γιορτής του πατέρα

 ΕΚΤΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΣ ΟΜΙΛIA (Δ.Ν. Μαρωνίτης)

ΟΜΗΡΟΥ  ΙΛΙΑΔΑ

Eτσι μιλώντας ο γενναίος Έκτωρ το χέρι του άπλωσε να πάρει το παιδί,

μα το παιδί τραβήχτηκε στον κόλπο της καλλίζωνής του βάγιας,

τσιρίζοντας, γιατί φοβήθηκε την όψη του πατέρα του –

το τρόμαξε ο χαλκός, η αλογίσια φούντα,

που φοβερή την είδε να σαλεύει στην κορυφή του κράνους.470

Γέλασε τότε ο πατέρας του, γέλασε κι η σεμνή του μάνα,

κι ευθύς από την κεφαλή του βγάζει την περικεφαλαία ο γενναίος Έκτωρ,

την άφησε κάτω στη γη, κι αυτή λαμποκοπούσε.

Ύστερα σήκωσε στα χέρια του τον γιο του, τον φίλησε, τον χόρεψε,

και τέλος ύψωσε στον Δία και στους ολύμπιους θεούς ευχή:475

«Δία κι εσείς άλλοι θεοί, στέρξετε ο γιος μου

να γίνει κάποτε, όπως κι εγώ, επιφανής ανάμεσα στους Τρώες,

γενναίος κι ατρόμητος, στο Ίλιο να βασιλεύει με τη δύναμή του.

Και κάποιος τότε να το πει: “απ᾽ τον πατέρα του πολύ καλύτερος ο γιος”,

όταν γυρίζει από τον πόλεμο και φέρει ματοβαμμένα τα όπλα480

εχθρού πολεμιστή που σκότωσε· τότε κι η μάνα του θα νιώσει

μέσα της καμάρι και χαρά».

Τέλειωσε την ευχή του κι έδωσε τον γιο του στα χέρια

της ακριβής γυναίκας του· τον υποδέχτηκεν εκείνη

στον μυρωμένο κόρφο της, και χαμογέλασε, με δακρυσμένο γέλιο·

όπως την είδε ο άντρας της, την ευσπλαχνίστηκε· το χέρι του

άπλωσε, την χάιδεψε, της μίλησε και την προσφώνησε:485

«Παράξενη, και μην αφήνεις τον καημό να τυραννάει τον νου σου·

κανείς δεν πρόκειται, πριν απ᾽ την ώρα μου,

στον Άδη να με στείλει·

έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω και κανέναν να ξέφυγε ποτέ το ριζικό του,

γραμμένο από τη μέρα που γεννήθηκε,

μήτε ο δειλός μήτε ο γενναίος.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ – ΟΔΥΣΣΕΑ (Δ. Ν. Μαρωνίτη )

ΟΜΗΡΟΥ  ΟΔΥΣΣΕΙΑ

 

“Ἀλλιώτικος μοῦ φάνηκες, ὦ ξένε, ἀπό τά πρῶτα·
ἄλλα φορεῖς κι ἡ ὄψη σου κι αὐτή ἀλλαγμένη τώρα.
Ἕνας θένα ‘σαι ἀπ’ τούς θεούς πού κατοικοῦν τά οὐράνια.
Ἐλέησέ μας, σοῦ τάζουμε καλόδεχτες θυσίες,
καί δῶρα χρυσοδούλευτα· προσπέφτω σου, λυπήσου”.
Τότες τοῦ ἀπάντησε ὁ τρανός, πολύπαθος Δυσσέας·
“Θεός δέν εἶμ’ ἐγώ· γιατί μέ θεούς μέ παρομοιάζεις;
παρά εἶμ’ ἐγώ πατέρας σου, πού ἐσύ γι’ αὐτόν πονώντας
τόσα τραβᾶς ἀπό κακούς καί δύστροπους ἀνθρώπους.
” Μ’ αὐτά τά λόγια φίλησε τό γιό του, καί τά δάκρυα
τοῦ τρέξαν ἀπ’ τά μάγουλα, πού ὡς τότες τά κρατοῦσε.

…………………………………………………………………………….
Εἶπε, καί κάθισε· κι ὁ γιός στήν ἀγκαλιά του πῆρε
τό δοξαστό πατέρα του μέ θρήνους καί  μέ δάκρυα.
Τότες κι οἱ δυό ξεβούρκωσαν, καί δυνατά στριγγλίζαν,
κι ἀπ’ ὄρνια ξεφωνίζοντας πιό ἁψά κι ἀπό σπαράχτες
ἀγιοῦπες ἢ θαλασσαϊτούς, πού πῆραν τά μικρά τους,
ἀκόμα πρί φτερώσουνε, τῆς ἐξοχῆς οἱ ἀργάτες·
τόσο πικρά ἀπ’ τά βλέφαρα τά δάκρυα τους χυνόνταν.

Πάουλο Κοέλο:Ακολούθησε την καρδιά σου.

-Η καρδιά μου με προδίδει, είπε το αγόρι στον αλχημιστή, όταν έκαναν στάση για να ξεκουραστούν τα άλογα. Δε θέλει να συνεχίσω.

-Αυτό είναι καλό. Αποδεικνύει ότι η καρδιά σου είναι ζωντανή. Είναι φυσικό να φοβάσαι να ανταλλάξεις μ’ένα όνειρο όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.

-Τότε γιατί πρέπει ν’ακούω την καρδιά μου?

-Γιατί ποτέ δε θα καταφέρεις να την κάνεις να βουβαθεί. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι δεν ακούς τι σου λέει, αυτή θα είναι μέσα στο στήθος σου, επαναλαμβάνοντας πάντα αυτό που σκέφτεται για τη ζωή και τον κόσμο.

– Ακόμη κι αν με προδώσει?

-Προδοσία είναι το απροσδόκητο χτύπημα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δε θα σε αιφνιδιάσει ποτέ. Γιατί θα γνωρίζεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και θα ξέρεις πώς ν’αντιδράσεις. Κανείς δεν μπορεί ν’αγνοήσει την καρδιά του. Επομένως, είναι καλύτερα ν’ακούς τι σου λέει. Για να μην καταφέρει ποτέ να σε αιφνιδιάσει.

Το αγόρι εξακολουθούσε ν’ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται κι έπαψε και η επιθυμία του να γυρίσει πίσω, γιατί κάποιο απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη.

“Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές”, έλεγε η καρδιά του , “επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ’ όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ.”

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι

-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.”

Απόσπασμα από το βιβλίο του  Πάουλο Κοέλο : Ο Αλχιμιστής

Αντιβίωση στην παρακμή… ο Καζαντζάκης!

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω».

«Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».

«Η φυγή δεν είναι νίκη, τ’ όνειρο είναι τεμπελιά και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο».

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».

«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάνεις θάματα κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία. Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις, το μαθαίνεις μόνο την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά».

Ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας λογοτέχνης που μεταφράστηκε όσο κανένας άλλος παγκοσμίως, ασχολήθηκε με κάθε είδος λόγου και δεν άφησε ημέρα της ζωής του κατά την οποία να μην έγραψε έστω μία αράδα. Το πιο σημαντικό; Αγαπήθηκε και αγαπιέται όσο κανένας άλλος για το πλούσιο έργο ψυχής που φρόντισε να αφήσει πίσω του, αγγίζοντας την καρδιά και επηρεάζοντας την αντίληψη όλων. Το 2017, ως επίσημα ανακηρυγμένο έτος Νίκου Καζαντζάκη, συμπληρώνονται 60 χρόνια από το θάνατό του κι όμως… ζει και βασιλεύει στη συνείδηση όλων ανεξαιρέτως και ιδίως εκείνων που λυτρώνουν και ελευθερώνουν τη σκέψη και την υπόστασή τους… μέσα από το έργο του. Ποιος είναι εξάλλου ο ουσιαστικά καλλιεργημένος και μορφωμένος άνθρωπος; Αυτός που διαβάζει με το ζόρι για τους βαθμούς των εκάστοτε εξετάσεων; Ή αυτός που διευρύνει και ξεδιψά τη σκέψη και την αντίληψή του με την κατ’ επιλογήν μελέτη;

Προσωπική μου άποψη είναι πως όποιος θέλει να γίνει Άνθρωπος σωστός και σημαντικός, καλύτερα να μελετήσει Καζαντζάκη, παρά να κοπιάσει να αποσπάσει μια ντουζίνα πτυχία που στις κορνίζες της ελληνικής πραγματικότητας θα καταλήξουν, περιφερόμενος στην αγορά της κοινωνίας ως άψητη και άψυχη προβληματική ύπαρξη. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι έχουμε φροντίσει να αποκτήσουμε πτυχία, δεν ξεχωρίζουμε όμως όλοι για την κοινωνική μας μόρφωση και την ευεργετική μας παιδεία, κατά την καθημερινή συναναστροφή με τον εαυτό μας πρωτίστως και με τους άλλους δευτερευόντως. Πόσο ομορφότερη θα ήταν τελικά αυτή η μοναδική μας ζωή, αν άπαντες κοπιάζαμε εμπράκτως για την καλλιέργεια της ψυχής, του μυαλού και του χαρακτήρα μας; Πόσο ευεργετικό είναι διαχρονικά το έργο αυτού του ΑΝΘΡΩΠΟΥ για την ουσιαστική απελευθέρωση όλων των Ελλήνων, που πρωτίστως είναι δέσμιοι της ίδιας τους της νοοτροπίας και κατόπιν εκείνων των άλλων που πάντα ευθύνονται και τάχα μας ζηλεύουν;

Ήγγικεν η ώρα της κορύφωσης της παρακμής στα δικά μου μάτια και η οικονομική εξαθλίωση είναι αναμφίβολα απόρροια της ηθικής και πνευματικής φτώχειας των πολλών που διαχρονικά ορίζουν το μέλλον όλων. Δε νοείται ΝΕΟΙ και ΥΓΙΕΙΣ άνθρωποι να αρρωσταίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κατρακυλώντας σε λακκούβες κι όχι κοπιάζοντας με στόχο την κορυφή για εξέλιξη και δημιουργία. Δεν ευθύνονται αυτοί οι άλλοι οι κακοί μονίμως ανθρωπάκο, ευθύνεσαι ΕΣΥ που συμβάλεις στη διαιώνιση του κακού, είτε με την αδιαφορία σου, είτε με την ασυνειδησία σου. Τέτοιας ποιότητας νοοτροπία θα αποκομίσει όποιος επιθυμεί να γίνει ΚΑΤΙ και να αποτινάξει τα δεσμά του ΤΙΠΟΤΑ και της μιζέριας, μελετώντας κατ’ επιλογήν το παράδειγμα και πρότυπο Καζαντζάκη. Με αυτή τη μελέτη θα αποκτήσει πρωτίστως την πίστη που τελικά καθορίζει τα πάντα πως: «το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται». Γίνε το καλύτερο που θέλεις να βλέπεις στον κόσμο και φτάσε όπου δεν μπορείς… αυτό είναι το μυστικό κάθε καθαρής επιτυχίας που δεν έχει να φοβάται τίποτα και κανέναν.

Το άρθρο έγραψε η Μάρω  Μπελτερτζή που είνα πτυχιούχος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και κάτοχος άδειας διδασκαλίας φιλολόγου. Από το 2006: διδάσκει σε μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, διορθώνει και επιμελείται εφημερίδες και περιοδικά και αρθρογραφεί στον Φιλολογικό Ιστότοπο (Όνομα στήλης: «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ»).

Πηγή:anthologio.wordpress.com

Νίκος Καζαντζάκης:Ανθρώπινη αδυναμία και δύναμη

 Μικρό απόσπασμα απο το μυθιστόρημα “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ”

-Εδώ, ανατολικά, είπε, θα χτίσουμε τη μια πόρτα του χωριού, την πόρτα του Χριστού!

Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό:

-Τούτη είναι η πόρτα σου, Κύριε. Από δω θα μπαίνεις, όταν θα καταδέχεσαι ν’ακούσεις τη φωνή μας στον κίντυνο και να πατήσεις το χώμα.Γιατί είμαστε, μαθές, ανθρώποι, έχουμε ψυχή, έχουμε φωνή, θα φωνάζουμε! κι αν κάποτε πούμε κ’ένα λόγο περίσσιο, μην αγριεύεις΄ανθρώποι είμαστε, βασανισμένα πλάσματα, έχουμε πολλές σκουτούρες, έρχεται ώρα που η καρδιά δεν βαστάει, θα σκάσει,και πετάει τον περίσσιο λόγο κι αλαφρώνει.Βαριά ναι η ζωή, κι αν δεν υπήρχες εσύ, Κύριε, θα πιάναμε όλοι, γυναίκες κι άντρες, χέρι χέρι, να γκρεμιστούμε, να γλιτώσουμε. Μα υπάρχεις εσύ, χαρά, παρηγοριά,εγδίκηση μεγάλη, Θεέ μου! Τούτη είναι η πόρτα σου, έμπα!

………………………………………………………………………………………………………………..

-Εδώ, είπε, θα χτίσουμε την πόρτα της Παναγιάς, της Προστάτισσας του γένους των ανθρώπων! Βάλτε σημάδι!

Άπλωσε τα χέρια στη γης:

-Παρθένα Μάνα,φώναξε, Ρόδο Αμάραντο. Αγράμπελη ανθισμένη που αγκαλιάζεις τον άγριο Δρυ, το Θεό, καλοί ανθρώποι είμαστε, κατατρεμένοι, άκουσε τη φωνή μας! Κάθεσαι εσύ εδώ στη γης, κοντά μας, και είναι η ποδιά σου μια ζεστή φωλιά γεμάτη ανθρώπους. Είσαι μάνα, και κατέχεις τι θα πει στεναγμός και πείνα και θάνατος΄ είσαι γυναίκα και κατέχεις τι θα πει υπομονή κι αγάπη. Σκύψε, Κυρά μου, απάνω από το χωριό μας τούτο, δώσε υπομονή κι αγάπη στις γυναίκες, ν’αντέχουν στον καθημερινό αγώνα και να παλεύουν, χωρίς να βαρυγκομούν, τον άντρα και το παιδί και τις έγνοιες του σπιτιού! Δώσε δύναμη στους άντρες να δουλεύουν και να μην απελπίζουνται΄ να πεθαίνουν και ν΄αφήνουν πίσω τους την αυλή τους γεμάτη παιδιά κι αγγόνια! Δώσε, Κυρά μου, καλά, χριστιανικά τέλη και στους γερόντους και τις γερόντισσες!

Τούτη ΄ναι η πόρτα σου, Κυράμου Πορταϊτισσα, έμπα!

«Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω»: Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά

Εννιά χρόνια μετά την τεράστια εκδοτική επιτυχία του βιβλίου «Όλα σού τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη», ο Δημήτρης Μπουραντάς «ξαναχτυπά» με το νέο του μυθιστόρημα (και συνέχεια του προηγούμενου) «Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω». Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα 27 Μαρτίου από τις εκδόσεις Πατάκη.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου

«Είναι ίσως η μόνη αλήθεια ότι η ζωή μας είναι μία και μικρής διάρκειας. Τόσο μικρής που, μόνον όταν φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, κατανοούμε πόσο γρήγορα πέρασε. Τότε κατανοούμε ότι, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε χρόνος που περνά, δεν ξανάρχεται. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε πολλά χρόνια στη ζωή μας. Μπορούμε όμως να δώσουμε πολλή ζωή στα χρόνια μας και στα χρόνια αυτών που αγαπάμε. Μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο, ίσως και δύο ζωές, αν ζήσουμε πλούσια. Αν κάνουμε αυτό το ταξίδι με αυθεντικότητα, με νόημα και με έρωτα για τη ζωή. Μπορούμε να το πετύχουμε. Αρκεί να κάνουμε πράξη το carpe diem (άδραξε τη μέρα) και να ζήσουμε τις περισσότερες στιγμές με αγάπη, με ψυχική ηρεμία και γαλήνη, με αίσθηση δημιουργίας, με χαρά, με γνήσια φιλία και συντροφιά, με αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια, με ελπίδα, αυτοπεποίθηση κι ελευθερία. Αντίθετα, χωρίς αυτά θα ζήσουμε μισή ζωή. Ίσως και καμία, αν αφεθούμε στη φυλακή της ματαιοδοξίας, των αρνητικών συναισθημάτων και του συνεχούς άγχους…»

Λίγα λόγια από τον συγγραφέα

«Όπως και στο πρώτο μου μυθιστόρημα, το Όλα σού τα’ μαθα, μα ξέχασα μια λέξη, έτσι και σε τούτη τη συνέχειά του, το ζητούμενο για μένα είναι να αποτελέσει έναν καθρέφτη για να δούμε πιο ξεκάθαρα τον εαυτό μας και τους θεμελιώδεις κοινωνικούς μας ρόλους ως σύντροφοι, γονείς, εργαζόμενοι και πολίτες. Να μας δώσει ιδέες (έστω και μία ιδέα!) για να κάνουμε σωστές επιλογές, δηλαδή τα σωστά πράγματα σωστά, και να ζήσουμε όσο γίνεται καλύτερα και πιο πλούσια τη μία και μικρής διάρκειας ζωή μας σε μια κοινωνία συνοχής και ευημερίας, σε μια πατρίδα που αξίζει σε μας και στα παιδιά μας. Για να δώσουμε δηλαδή χρόνια στη ζωή μας. Εύχομαι ολόψυχα να συμβεί σε σας και σ’ αυτούς που αγαπάτε».

Είπαν για το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά

• «Ήθος, πάθος και λόγος για μια πατρίδα που αξίζει σε μας και στα παιδιά μας». Νίκος Κουτσιανάς, ιδρυτής APIVITA & APIGEA
• «Ένα συναρπαστικό και μαθησιακό ταξίδι στην υπαρξιακή, συναισθηματική και κοινωνική νοημοσύνη». Δήμητρα Ιορδάνογλου, επίκουρη καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
• «Καθρέφτης και πυξίδα για συντρόφους, γονείς, παιδιά, δασκάλους και πολίτες». Κατερίνα Ζηρίδη, πρόεδρος Εκπαιδευτηρίων Νέας Γενιάς Ζηρίδη
• «Η λέξη που μας δίνει εκφράζει τη ρήση του Αντρέ Μπρετόν: “Μία λέξη και όλα σώζονται, μια λέξη και όλα χάνονται”». Σπυριδούλα Βαρλοκώστα, καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
• «Τα πιο εμπνευσμένα και χρήσιμα μαθήματα που έχω πάρει μέχρι τώρα». Μαριλένα Χρυσανθακοπούλου, φοιτήτρια Νομικής, 1ο βραβείο SKADDEN

Παρουσίαση του βιβλίου

Οι Εκδόσεις Πατάκη και ο ΙΑΝΟS (Σταδίου 24, Αθήνα) σας προσκαλούν τη Δευτέρα 27 Μαρτίου στις 18:30 στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μπουραντά «Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω».

Το βιβλίο παρουσιάζουν και συζητούν με τον συγγραφέα οι:

• Σπυριδούλα Βαρλοκώστα, Καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
• Γιάννης Πολίτης, δημοσιογράφος
• Νίκος Κουτσιανάς, ιδρυτής και αντιπρόεδρος APIVITA
• Γιώργος Μουχταρίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός και διευθυντής Pepper 96.6

Τη συζήτηση συντονίζει η δημοσιογράφος Άντζελα Καραγεοργίου

Πηγή:tvxs.gr

Δική μας σημείωση: Τα βιβλία είναι, διαχρονικά, ένα υπέροχο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε σε γνωστούς, φίλους και στον…..εαυτό μας.

8 Μάρτη: Γυναίκα εσύ ζωή

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ

Οι γυναίκες δεν τρέφουν καμιά εκτίμηση στην ωραία εμφάνιση. Τουλάχιστον, οι ευπαρουσίαστες.

Η μόνη γοητεία του παρελθόντος έγκειται στο ότι είναι παρελθόν· ωστόσο οι γυναίκες ποτέ δεν γνωρίζουν πότε πέφτει η αυλαία. Επιζητούν πάντα και μια έκτη πράξη.

Οι γυναίκες είναι χαριτωμένα τεχνητές, ωστόσο δεν έχουν καμιά αίσθηση της τέχνης.

Ο άντρας παντρεύεται από κούραση· η γυναίκα από περιέργεια· και οι δυο απογοητεύονται.

Όταν μια γυναίκα ανακαλύπτει πως ο σύζυγός της είναι απολύτως αδιάφορος προς αυτήν, είτε καταλήγει φοβερά κακοντυμένη, είτε φοράει κομψότατα φορέματα, τα οποία πρέπει να πληρώσει ο σύζυγος μιας άλλης γυναίκας.

Πάντα! Τρομακτική λέξη. Οι γυναίκες τρελαίνονται να την χρησιμοποιούν. Καταστρέφουν κάθε ρομαντικό στοιχείο πασχίζοντας να το κάνουν να κρατήσει για πάντα.

Σε μια σωστή κοινωνία, μια γυναίκα πάντα ξανανιώνει κερδίζοντας τον θαυμαστή κάποιας, όταν μια άλλη χάνει τον δικό της.

Μην εμπιστεύεσαι ποτέ μια γυναίκα που φοράει μωβ ή μια γυναίκα που έχει πατήσει  τα τριανταπέντε και ακόμη τρελαίνεται για ροζ κορδέλες. Σημαίνει πως έχει παρελθόν.

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μια γυναίκα μπορεί να αλλάξει έναν άντρα, είναι να του προκαλέσει τέτοια αφόρητη πλήξη ώστε να χάσει όλο το ενδεχόμενο ενδιαφέρον του για τη ζωή.

Ο ιδανικός σύζυγος

Τίποτα δεν γερνάει τόσο γρήγορα τις γυναίκες όσο ο γάμος τους με τον γενικό κανόνα.

Άπαξ και ένας άντρας έχει αγαπήσει στο παρελθόν μια γυναίκα, είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε γι αυτήν στο μέλλον, εκτός από το να συνεχίσει να την αγαπάει.

Μια γυναίκα που φοράει επτά και τρία τέταρτα νούμερο γάντια δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για οτιδήποτε.

Οι γυναίκες διαθέτουν καταπληκτικό ένστικτο. Μπορούν να ανακαλύψουν τα πάντα εκτός από το καταφανές.

Οι γυναίκες δεν αφοπλίζονται ποτέ με φιλοφρονήσεις, οι άντρες πάντα.

Η επιστήμη δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο πρόβλημα των γυναικών. Δεν μπορεί ποτέ να τα βγάλει πέρα με το παράλογο. Γι αυτό και δεν έχει μέλλον σ αυτόν τον κόσμο.

Το πρώτο χρέος μιας γυναίκας είναι απέναντι στη μοδίστρα της. Το δεύτερο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.

Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ

Οι γυναίκες μας θέλουν πάντα καλούς. Και αν είμαστε καλοί, όταν μας συναντήσουν, δεν μας ερωτεύονται. Προτιμούν να μας βρίσκουν ανεπίδεκτα κακούς και να μας αφήνουν απωθητικά καλούς.

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο σαν την αφοσίωση μιας παντρεμένης γυναίκας. Κάτι για το οποίο κανένας παντρεμένος δεν έχει την παραμικρή ιδέα.

Μπορείς πάντα να αναγνωρίσεις τις γυναίκες που εμπιστεύονται τους συζύγους τους· φαίνονται απολύτως δυστυχισμένες.

Το κλάμα είναι το καταφύγιο των άχαρων γυναικών και η καταστροφή των χαριτωμένων.

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να πέσεις πάνω σε γυναίκα που δείχνει απόλυτη κατανόηση. Τέτοιες συναντήσεις καταλήγουν πάντα σε γάμο.

Οι κακές γυναίκες σε παιδεύουν, οι καλές σε κάνουν να βαριέσαι. Αυτή είναι η μόνη διαφορά τους.

Η σημασία να είσαι σοβαρός

Τα κορίτσια δεν παντρεύονται ποτέ τον άντρα με τον οποίο φλερτάρουν. Δεν το βρίσκουν σωστό.

Όλες οι γυναίκες γίνονται σαν τις μητέρες τους – αυτή είναι η τραγωδία τους. Ο άντρας όχι. Αυτή είναι η δική του.

Μια γυναίκα χωρίς σημασία

Είκοσι χρόνια αισθηματικής περιπέτειας κάνουν μια γυναίκα να μοιάζει με ερείπιο, όμως είκοσι χρόνια γάμου την κάνουν να μοιάζει με δημόσιο κτίριο.

Οι γυναίκες είναι εικόνες· οι άντρες, προβλήματα· θέλεις να μάθεις τι εννοεί πραγματικά μια γυναίκα; παρατήρησέ την, μην την ακούς.

Δεν υπάρχει ειδύλλιο στις μέρες μας· οι γυναίκες έχουν γίνει υπερβολικά πνευματώδεις· τίποτα δεν καταστρέφει τόσο ολοκληρωτικά ένα ειδύλλιο όσο η αίσθηση του χιούμορ στη γυναίκα.

Οι άχαρες γυναίκες ζηλεύουν πάντα τους συζύγους τους, οι όμορφες ποτέ· δεν έχουν χρόνο, είναι πάντα απασχολημένες ζηλεύοντας τους άντρες άλλων γυναικών.

Το γυναικείο φύλο; Σφίγγα δίχως μυστικά.

Ο άντρας πάντα επιθυμεί να είναι ο πρώτος έρωτας μιας γυναίκας· η γυναίκα θέλει να είναι το τελευταίο ειδύλλιό του.

Η ιστορία της γυναίκας είναι η ιστορία της επαχθέστερης μορφής τυραννίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος: η δυναστεία των αδυνάτων επί των ισχυρών. Το μόνο τυραννικό καθεστώς που διαρκεί.

Οι γυναίκες μας αγαπούν για τα ελαττώματά μας· αν έχουμε αρκετά, θα μας συγχωρήσουν τα πάντα, ακόμα και τη γιγάντια νοημοσύνη μας.

Οι γυναίκες περνούν πολύ καλύτερα απ τους άντρες σ αυτόν τον κόσμο· υπάρχουν πολύ περισσότεροι απαγορευμένοι καρποί γι αυτές.

Πως περιμένουμε από μια γυναίκα να είναι ευτυχισμένη με έναν άντρα που επιμένει να της συμπεριφέρεται σαν να  επρόκειτο για ένα τέλεια λογικό ον;

Οι στίχοι του τραγουδιού

Ρούχα από χώμα και νερό προτού φορέσεις
ήμουν μαζί σου σ’ έναν άλλο ουρανό
κι αν ξέχασες τον δρόμο είμαι εδώ
να σου θυμίσω τα παλιά να μην πονέσεις

Γυναίκα είσαι ζωή
απ’ τη φωτιά των άστρων
απ’ του Ήλιου το φιλί
πνοή του ανέμου, ανάσα μου
τραγούδι σε γιορτή

Κατέβηκα μαζί σου μέχρι εδώ
όνειρο φαίνεται παλιό και ξεχασμένο
έκρυψες φως μέσα σε σώμα μυστικό
κράτησα μνήμες που με φέρανε κοντά σου