ΠΟΙΗΣΗ
Σεπτέμβρης 2016. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
Τον καλωσορίζουμε με φθινοπωρινή διάθεση,νοσταλγία και αισιόδοξη μελαγχολία.
Α)Ένα τραγούδι λοιπόν,από τα παιδικά μας χρόνια
https://www.youtube.com/watch?v=yXA5ZWE-kRs
Β)Ένα λυρικό ποίημα(απόσπασμα) του Τάσου Λειβαδίτη: Εγώ σε περίμενα.
Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου
άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου.( Επιλογή:www.anapnoes.gr)
Γ) Επιλεγμένες παροιμίες για τον Σεπτέμβριο
(από el.wikiquote.org)
- Αν ίσως βρέξει ο Τρυγητής, χαρά στον τυροκόμο.
- Βοηθάει ο Άη- Γιάννης και ο Σταυρός, γιομίζει το αμπάρι κι ο ληνός.
- Θέρος, τρύγος, πόλεμος.
- Μάρτη και Σεπτέμβρη ίσια τα μεσάνυχτα. [:ισημερία]
- Στον Τρυγητή σιτάρι σπείρε και στο πανηγύρι σύρε.
- Τον Σεπτέμβρη τα σταφύλια, τον Οκτώβρη τα κουδούνια.
- Τον Τρυγητή τ’ αμπελουργού πάνε χαλάλι οι κόποι.
- Του Σεπτέμβρη οι βροχές, πολλά καλά μας φέρνουν.
- Του Σταυρού αρμένιζε και του Σταυρού δένε.
- Του Σταυρού κοίτα και τ’ Άη Γιωργιού ξεκίνα.
- Του Σταυρού σταύρωνε και δένε.
- Του Σταυρού σταύρωνε και σπέρνε.
Όλα σε θυμίζουν
Κάθε μέρα είναι μέρα για την μητέρα. Μνημόσυνο στην υπέροχη μητέρα που έφυγε πριν 5 χρόνια το παρακάτω ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Προσμονή
Τις βαριές τις ώρες που είμαι μόνος,
και δεν είναι γύρω μου κανείς,
που δεν είμαι παρά μόνο πόνος,
–περιμένω, Μάνα, να φανείς!
Κι όπως ήξερα όλες σου τις πράξεις,
πριν, σα ρόδο, σπάσεις και σαπείς,
σχεδόν ξέρω πώς θα με κοιτάξεις,
και τα λόγια ακόμα, που θα πεις…
Ξέρω, ακόμα, πώς θα με χαϊδέψεις,
μ’ έναν τρόπο τόσο τρυφερό,
που θα σβήσεις όλες μου τις σκέψεις,
που με βάραιναν, τόσον καιρό…
Κι άμα νιώσεις όλο μου τον πόνο,
τι μεγάλος είναι και βαθύς,
φτάνει τη ματιά μου να δεις μόνο,
–δε θα φύγεις… θα με λυπηθείς!
Δημοσιεύτηκε στις 15.10.1939 στη Νέα Εστία. Ωστόσο, ο Δικταίος υποθέτει μάλλον εύλογα ότι πρέπει να γράφτηκε στα τέλη 1937 με αρχές 1938 –η μητέρα του ποιητή, που την υπεραγαπούσε, πέθανε το 1937. Το ποίημα το πήρα από το ιστολόγιο vakxikon.blogspot.com και έκανα αντιπαραβολή με την έκδοση του Ζήτρου.
Πηγή:www.sarantakos.com/
Κάτω από ΠΟΙΗΣΗ | 0 Σχόλια
Ρίσκο – Αλκυόνη Παπαδάκη
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ’αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Αλκυόνη Παπαδάκη
Το παραπάνω άρθρο είδαμε στο: www.mikreskathimerinesstories.wordpress.com. Εμείς το συμπληρώνουμε με το παρακάτω τραγούδι σε στοίχους του δικού μας Άλκη Αλκαίου:
Μη φοβάσαι -Αλκυόνη Παπαδάκη
Καλό Σαββατοκύριακο. Απολαύστε το παρακάτω τραγούδι:
LYRICS:
Your love is like no other
I want when we’re together
Our love to be forever
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel stronger
Your love is like no other
I want no other lover
Our love will be forever
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel ( you make me feel )
You make me feel stronger
Κωνσταντίνος Καβάφης «Θάλασσα του πρωϊού»
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη∙ όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)∙
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Κάτω από ΕΥΖΗΝ, ΠΟΙΗΣΗ | 0 Σχόλια
Οδυσσέας Ελύτης — ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ XIV
 |
| Detail, Henri Matisse, Large Composition with Masks 1953, National Gallery of Art, Washington. |
Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:
1. Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομέ-
νουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
2. Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάν-
τοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.
3. Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα)
και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να
κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.
4. Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βου-
νό απ’ τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.
5. Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε το-
σο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.
6. Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντι-
στρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθ-
μός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.
7. Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους
άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ (1985)
ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν΄ η αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.
Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ρω του Έρωτα
Κάτω από ΕΥΖΗΝ, ΠΟΙΗΣΗ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ | 0 Σχόλια-Γιώργος Σαραντάρης, «Άλλοτε η θάλασσα»
«Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα
Τις μέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές
και τα χρώματα
Τα βραδιά ξαπλώναμε κάτω απ’ τα δέντρα και τα σύννεφα
Τις νύκτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε
Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου
Και μονάχα ύστερα ησυχία
Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς
Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά
Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε
ο Γαλαξίας
Και όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο θεός»
Οδυσσέας Ελύτης – Το ελληνικό καλοκαίρι κατά τον Ε. Teriade*
“Στάλα στάλα συνάζει μέσα της η καρυδιά τη σκοτεινή δροσιά. Το κυπαρίσσι ερημώνει γύρω του τα πάντα κι απομένει δασύ, κυρίαρχο.
Ίδια και ο πλάτανος. Προστάτες φασματικοί των κάμπων της Αργολίδας και της Αρκαδίας.
Η συκιά σταυρώνει τα χλωμά της μέλη, τεντώνεται μες στο πετσί της το γυαλιστερό και χνουδάτο, τέλος, κάποτε, στρογγυλοκάθεται μέσα στην ίδια της την ευωδιά.
Οι ροδιές ανάβουνε σαν κοκόρια. Η ελιά, δίχως να το πολυσκεφτεί, δίνεται στον ήλιο, στον άνεμο, σ’ όλα τα στοιχεία που ρημάζουνε το κορμί της.
Οι ροδοδάφνες, που μοσκοβολούνε πικραμύγδαλο, σαλεύουνε, όμοια νερό, βαθιά στις κοίτες των ξεροπόταμων.
Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες, αχρηστεύει τους ουρανούς. Μήτε που βλέπεις πια βουνά, μήτε δέντρα, μήτε πολιτείες, μήτε χώμα και νερό. Άφαντα όλα.
Πιωμένος φως – μονάχα μια σκιά μαύρη – ο άνθρωπος. Μια σκιά που μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη από την ίδια του τη θυσία.
Η αντίσταση σ’ ένα τέτοιο φως: να ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ελληνικής αρχιτεκτονικής.
Μέσα στη διαφάνεια, ποιο διάφανος ακόμη, πιο λευκός, ο Παρθενώνας δικαιώνει μυστηριακά την ύπαρξή του την ώρα που το μεσημέρι το αττικό φτάνει στη μεγαλύτερή του ένταση κι όπου μονάχα νεράιδες τριγυρνάν μες στο θαμπωτικό διάστημα.
Η Ελλάδα στους χάρτες ανύπαρχτη.
Λες και βρήκε ο κόσμος το μακαρισμένο τέλος του σ’ αυτή την απόλυτη ισότητα.
Κι όμως, το ίδιο αυτό φως, το αστραφταβόλο, το καταιγιστικό, που αναιρεί την Ελλάδα μες στα μεσημέρια, την αποκαθιστά πάλι το ηλιοβασίλεμα κάτω από τα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του δειλινού και αργότερα κάτω από την τρυφερή παρουσία της Σελήνης.
Τότε ξαναβρίσκει τον εαυτό της η Ελλάδα. Ξαναγίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Ξαναπαίρνει στους χάρτες τη θέση που της αξίζει. Θέλω να πω τη θέση των ονείρων.”
Το καλοκαίρι στην ποίηση
Το καλοκαίρι, “Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι” για τον Κωστή Παλαμά. Κάποια άλλη χρονιά, στο τέλος αυτής της εποχής, ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε πως τις στιγμές της θερινής ραστώνης,“Όλα τα πήρε το καλοκαίρι”. Από τότε μέχρι σήμερα, οι εικόνες που συνδέονται με ακρογιαλιές και ξενοιασιά έχουν γίνει η αφορμή για αμέτρητες ποιητικές συνθέσεις.
Το καλοκαίρι θεωρείται “η εποχή που στήνονται τα όνειρα”. Κατακτώντας τον τίτλο της πιο δημιουργικής εποχής ανανεώνει, προκαλεί, επιστρατεύει όλες τις αισθήσεις, στέκεται πηγή έμπνευσης για τις συνθέσεις σπουδαίων ποιητών. Ποιήματα μελοποιημένα, που λατρεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έχουν γραφεί ανεξίτηλα στη μνήμη πολλών από εμάς, δημιουργώντας την ανάγκη να βρεθούμε γρήγορα, μία ανάσα πριν το καλοκαίρι.
Οι αναφορές στους στίχους των ποιητών είναι ατέλειωτες. Όλα κινούνται γύρω από την αλμύρα της θάλασσας, τις χρυσές αμμουδιές, τα αστέρια, το σεληνόφως, και φυσικά σε πλήρη αρμονία με εκείνο το “ολόγιομο”, αυγουστιάτικο φεγγάρι. Ας ταξιδέψουμε σε ονειρικά καλοκαίρια μέσα από την ελληνική ποίηση γιατί πολλές φορές, οι σκέψεις μας για κάθε καλοκαίρι που περνάει, εκφράζονται με απόλυτο τρόπο μέσα από έναν μόνο στίχο.
Σε μια στιγμή έμπνευσης, ο Οδυσσέας Ελύτης συμπληρώνει στην “Μαρίνα των Βράχων”, έχοντας προφανώς στο μυαλό του κάποια έντονη εικόνα: “Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα. Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού και τα’ άρωμα των γυακίνθων- Μα πού γύριζες”. Στην δική του “Ιθάκη”, ο Κωνσταντίνος Καβάφης γράφει, “Να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνουν σε λιμένες πρωτοειδωμένους”, ενώ το καλοκαίρι για τον Κωστή Παλαμά είναι κάπως έτσι…
“Φωνούλες, γέλια φέρνει τ’ αγέρι μέσα απ’ τ’ αμπέλια τα καρπερά. Παιδιά αγγελούδια ψέλνουν τραγούδια στο καλοκαίρι. Θεού χαρά”. Είναι που “Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι” για τον Παλαμά. Αλλά και ο Μάνος Ελευθερίου είχε γράψει τις “Παραμονές Δεκαπενταύγουστου”, ο Γιάννης Ρίτσος πέρα από την έμπνευση για την “Σονάτα του Σεληνόφωτος”, στηρίζεται στο “γαλανό τ’ ουρανού και της θάλασσας” για να ολοκληρώσει το “ποίημα- Ποζιτάνο” και η Κική Δημουλά στο ποίημα “Ζούγκλα” αναφέρεται κυρίως, στον Αύγουστο.
Η αναφορά στα ποιήματα, που είναι αφιερωμένα στο ελληνικό καλοκαίρι και τον ήλιο, θα μπορούσε να μην σταματήσει ποτέ. Τα “Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού” του Γιάννη Ρίτσου περιγράφουν ιδανικά το ελληνικό καλοκαίρι. Τα “μύρια ποτήρια του νερού φρεσκοπλυμένα και σκουπισμένα στο περιγιάλι αστράφτουνε. Απ’ όλα πίνω το γαλάζιο κι ακόμη να μεθύσω”.
Εσείς νιώθετε ότι και αυτό το καλοκαίρι θα σας βρει “μεθυσμένους” από έρωτα, από ενθουσιασμό, από την ανάγκη να μην τελειώσει ποτέ ή εύχεστε να μην υπάρχει άλλος χώρος για “ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι”;
Ας απολαύσουμε από την Ελευθερία Αρβανιτάκη το “Όλα τα πήρε το καλοκαίρι” του Οδυσσέα Ελύτη. Ακριβώς, πάνω που μπαίνει καλοκαίρι.
Το είδαμε στο : http://www.pathfinder.gr
Κάτω από ΕΥΖΗΝ, ΠΟΙΗΣΗ, ΣΗΜΕΡΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ | 0 Σχόλια