ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ ” Χαρισμένο με αγάπη! “

Όλη μας την αγάπη στους ανθρώπους φάρους, που κρατούν τα φώτα της ζωής μας ανοιχτά. Στον γιατρό ακρίτα και στον δάσκαλο στο διθέσιο σχολείο σε ένα ορεινό χωριό. Στους ξεχωριστούς, δικούς μας Αγιοβασίληδες που με ή χωρίς κόκκινο σκούφο μας γεμίζουν δώρα όλο το χρόνο. Στο σπίτι των γονιών μας, που, όταν πάμε εκεί είμαστε για πάντα έφηβοι. Σε όσους ξενυχτούν πάνω από το προσκεφάλι άρρωστου παιδιού ή ανήμπορου ηλικιωμένου. Στον γείτονα που υποφέρει από μοναξιά. Στους παππούδες που δεν φτάνει η σύνταξη για τα κάλαντα των εγγονών τους και σφίγγουν τη ροζιασμένη από τη δουλειά γροθιά.

Στα ψέματα που λέμε, για να χρυσώσουμε το χάπι. Στη σιγουριά που μας διέψευσε δυσάρεστα, αλλά και στο φόβο που μας εξέπληξε ευχάριστα. Στον έρωτα που κάνει τους πιο τρυφερούς συνδυασμούς καρδιάς. Και στις σχέσεις σκαλοπατάκια. Που μπορεί να μην κράτησαν, όμως ήταν καθοριστικές, για να φτάσουμε κάπου κοντά στην ευτυχία. Στα διψασμένα μάτια και στην ψυχή έρημο.

Στο αφεντικό που θα βάλει τις φωνές αύριο. Και σε σένα που θα χάσεις τη δουλειά σου και νιώθεις ότι η πατρίδα σε διώχνει και σε περιφρονεί. Στα ψιλά που μαζεύεις από τα βάζα μέσα στο σπίτι. Όμως τα ψιλά και τα λίγα δεν αρκούν πάντα, για να καλύψουν τα μεγάλα και κάνεις την ψυχή πολλούς κόμπους, για να κάνεις καθημερινά τον χαρούμενο και τον δυνατό, γιατί όλοι νομίζουν πως τα δικά σου υλικά δε σπάνε, είναι ανθεκτικά σε κάθε εξωτερική ή εσωτερική δόνηση. Έτσι βάφεσαι με χαρά και χαμογελάς, γιατί καλές οι θεωρίες και η προπαίδεια, καλές οι αναζητήσεις και τα ‘γιατί’ , αλλά η πραγματικότητα είναι εδώ και δε χωρά κανενός είδους σκηνοθεσία: δεν είσαι μόνος πια και κάποιοι άνθρωποι εξαρτώνται από σένα!

Στα λίγα που γίνονται πολλά με την αγάπη και στα πολλά που χάνονται με τη μιζέρια. Στις ματαιώσεις μας, αλλά και στα νέα ξεκινήματα. Σε όσους χάσαμε και σε όσους μας έχασαν. Στο ”δεν πειράζει” και στο ”σε συγχωρώ”. Στα χαμόγελα και στο ”χαμογέλα, σου πάει πολύ!…”.

Στις κόκκινες κηλίδες από παιδιά στη θάλασσα, στους άστεγους, αλλά και στην ανοιχτή αγκαλιά και στα δάκρυα από ανθρωπιά. Στην ελπίδα και στο μαζί. Στον χιονάνθρωπο που λιώνει και στα ταλαντούχα παιδιά που θα τον σώσουν και μαζί θα σώσουν τα όνειρα. Στο πείσμα μας, στην πατρίδα μας και στον αγώνα με το κεφάλι ψηλά. Σε σένα, σε μένα…σε μας!…

Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Αγάπη που χαϊδεύει τις πληγές και λέει ιστορίες στα όνειρα τις νύχτες. Αγάπη με αφορμή και θέμα τη νέα χρονιά που έρχεται, αλλά και αγάπη πάντα, απλά και χωρίς αφορμή. Με θέμα εμάς και την ψυχή μας. Γιατί τελικά το θέμα είναι να νιώθουμε. Όλα θα πάνε καλά, είναι μονόδρομος. Γιατί; Γιατί…η ζωή ξέρει!