 |
| Απόσπασμα ποιήματος |
Ο Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης γεννιέται το 1922 και εντάσσεται στην Α’ Μεταπολεμική γενιά, εν ολίγοις. Οι ποιητές αυτής της γενιάς γράφουν κυρίως ποίηση με κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς. Ακόμη και τα δείγματα της ερωτικής τους ποίησης έχουν κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Δε θυμάμαι να γνώρισα τον Λειβαδίτη στα σχολικά μου χρόνια αφού υπήρχε μια προτίμηση για τον Αναγνωστάκη ως βασικό εκπρόσωπο της συγκεκριμένης γενιάς. Η γνωριμία μας επιτεύχθηκε στο πλαίσιο των Νεοελληνικών Σπουδών του Τμήματος με ένα μάθημα που αφορούσε την εκμάθηση του τρόπου διδασκαλίας της Λογοτεχνίας. Ο καθηγητής μας είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλά τον ίδιο τον ποιητή, να επιχειρήσει μαζί του αρκετές συζητήσεις και σύμφωνα με τα λεγόμενά του να συνάψει φιλία μαζί του όσο εκείνος ζούσε. Εκτός λοιπόν από τα προσωπικά βιώματα και τις εμπειρίες που είχε αποκομίσει ο καθηγητής από αυτή τη σχέση αρχίσαμε επιτέλους να μαθαίνουμε και για την ποίηση του Λειβαδίτη. Μας ενθουσίασε η γραφή του! Κάπου εκεί ξεκίνησα να διαβάζω Λειβαδίτη και εκτός μαθήματος, όπως άρχισαν να πράττουν κι άλλοι συμφοιτητές και φίλοι της λογοτεχνίας.
Τον τελευταίο καιρό στα κοινωνικά δίκτυα θα παρατηρήσεις μια γρήγορη διάδοση αποσπασμάτων, στίχων ή ολόκληρων ποιημάτων του Λειβαδίτη. Δεν αμφιβάλλω πως η διάδοση της ποίησης είναι κάτι επιθυμητό και χρήσιμο αλλά υπό προϋποθέσεις. Στα κοινωνικά δίκτυα αντικρίζεις πολλές φορές σπαράγματα στίχων που παρατίθενται δίχως το όνομα του δημιουργού, χωρίς καμία αναφορά στο ποίημα από το οποίο έχουν ξεριζωθεί, δίχως να τηρείται πάντα η στίξη κλπ. Υπάρχουν μάλιστα φορές που στίχοι άλλων ποιητών αποδίδονται σε άλλους και αυτή η παραφιλολογία εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς από το ένα κοινωνικό δίκτυο στο άλλο, από τη μία σελίδα στην άλλη.
Επιπλέον, σε αυτή την παράλογη διάδοση οποιασδήποτε μασημένης τροφής που μας προσφέρεται βασικοί υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είναι αντιληπτό ότι καλό θα ήταν να προσπαθούμε να ελέγχουμε ό,τι διαβάζουμε. Εξάλλου δεν είναι καθόλου δύσκολο να «γκουγκλάρουμε» έναν στίχο και να βρούμε σε ποιον ανήκει, ψάχνοντας φυσικά σε έναν έγκυρο ιστότοπο.
Κλείνοντας, να πω ότι είναι ωραίο που ακόμη κι έτσι υπάρχει μια κάποια τάση για διάδοση της ποίησης. Τους τελευταίους μήνες “στη μόδα” είναι ο Λειβαδίτης, λίγο πιο πίσω βρίσκεται ο Καβάφης, αυτές τις μέρες “παίζει” πολύ Ελύτης, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Η αλήθεια είναι όμως πως θλίβομαι που η διάδοση αυτή είναι επιδερμική, που η ποίηση καταλήγει να διαβάζεται επιπόλαια. Υποθέτω όμως πως ακόμη κι ένας στίχος αν καταφέρει να διαβαστεί διαφορετικά από κάποιον εκ των χιλιάδων που μπορεί να τον δουν στο διαδίκτυο, αποτελεί μία καλή αρχή για να κατανοήσουμε τη σημασία της ποίησης στη ζωή μας.