ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ “Χάσαμε πολλά, δε χάθηκαν όλα”
29 Οκτώβριος 2015
Αυτά έχει η ζωή, λένε, κάθε χρόνος που περνάει έχει αποχωρισμούς και σφιχταγκαλιάσματα. Έχει πληγές που σε αλλάζουν και θα πονάνε σε κάθε αλλαγή του καιρού, αλλά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές. Άλλες φορές μαλώνουμε μαζί τους, άλλες πάλι συμφιλιωνόμαστε και παίζουμε τάβλι, όπως δυο καλοί φίλοι στην παραλία.
Χάσαμε πολλά, όμως δεν έχουν χαθεί όλα, έχουμε ο ένας τον άλλον και μαζί μπορούμε να κάνουμε έναν βράχο να πετάξει, αν του δέσουμε όσα πολύχρωμα μπαλόνια χρειαστούν και να πάμε μαζί εκδρομή την Κυριακή και να γελάμε. Γιατί ευτυχία είναι να γελάς και χωρίς λόγο με τους αγαπημένους σου, να τρως ένα μεγάλο κομμάτι από τη σοκολατίνα που αγαπάς, να κοιτάς ένα παιδί που κοιμάται τη νύχτα…να μεγαλώνεις χωρίς βαρίδια και οτιδήποτε περιττό.
Είναι όμορφο μεγαλώνοντας να έχεις όλο και λιγότερες ανάγκες σε υλικά και περισσότερες σε ουσία και ψυχή. Να νιώθεις τους γονείς, να κοιτάζεις τα ροζιασμένα χέρια μιας γυναίκας, να παίρνεις το φόβο από τα μάτια ενός ανθρώπου και να τον κάνεις να νιώθει ασφάλεια, να μη φοβάται. Έρχεται όμως και η ώρα, καθώς τα χρόνια περνούν, που είναι αναγκαίο να αντιδράς στον κυνισμό, στην κακία και στην κακοπροαίρετη κριτική, στην αλαζονεία και στην αδικία, από όπου και αν αυτή προέρχεται. Συνεχίζουμε…
Φτάνεις σε μια ηλικία που θες να κοιμάσαι λίγο και να ονειρεύεσαι πολύ και μέσα στους εφιάλτες σου να έχεις δυο χέρια να σε αγκαλιάσουν και να σου πάρουν το φόβο. Η ζωή είναι όμορφη, ακόμη και μέσα στην ασχήμια της, το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια, αλλά πάντα μένει το άρωμά του, ακόμη και αν μας ματώσει…Χαμογελάμε…κάπου σε μια γωνιά έχουμε κρύψει καλά ένα σακουλάκι με άμμο, κοχύλια και πέτρες από τις διακοπές που κάναμε παιδιά. Πάντα το ανοίγουμε τη μέρα των γενεθλίων μας με δέος και πάντα μόνοι. Ποιος εξάλλου θέλει να μοιραστεί τις πιο προσωπικές του μνήμες και ποιος θα τις καταλάβει; Έχει μείνει κάτι από το παιδί εκείνο;..
”Έχουμε χάσει πολλά, δεν τα έχουμε χάσει όλα” Η επωδός της σωτηρίας μας! Για αυτά τα λίγα τα πολλά αξίζει να μην ξεχνάμε να θυμόμαστε. Καμιά φορά η ”σωστή” ανάμνηση θα σε κάνει να ξεσπάσεις σε κλάματα, αλλά θα σταθείς στα πόδια σου και θα βρεις το δρόμο σου, ήρεμα και απλά, όπως το ποτάμι που κυλά χωρίς σταματημό…
Να είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ για τις ευχές, για όσα σας κλέβω από αγάπη και δύναμη… Σε σένα, σε κείνη, στα παιδιά που τα θέλουν όλα, στα κακομαθημένα παιδιά, στα ζόρικα, στα φοβισμένα παιδιά…σε όλους μας…Στο ταξίδι μας, στη φλόγα στο βλέμμα μας, στην πεισμωμένη γροθιά…Στη θητεία μας σε ζωή και νοιάξιμο!
Το είδαμε στο http://homouniversalisgr.blogspot.gr