PARTY ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ

Ένα μήνα πριν επιστρέφοντας από το σχολείο η μικρή μου ανακοίνωσε ότι η τάξη της αποφάσισε να διοργανώσει party γενεθλίων “έκπληξη” στη δασκάλα τους.

Συμφώνησαν, ότι θα έφερνε ο καθένας ό,τι μπορούσε, αλλά είχαν ψιλοκανόνισει και ποιός θα έφερνε τί.

(Image by Nicole Hanusek)

Συνεννοήθηκαν με τη μαμά μιας συμμαθήτριάς τους, για να παραγγείλει και να φέρει την τούρτα με τη special αφιέρωση και μάζεψαν χρήματα, για να την πληρώσουν.

Στη συνωμοσία είχαν βάλει και τη δασκάλα των εικαστικών,που τους βοήθησε να ετοιμάσουν ένα τεράστιο πανό με ευχές. 

Για τον μπουφέ η κόρη μου ανέλαβε τα ποπ κορν.

Για την ακρίβεια, ανέλαβε να πάει τα ποπ κορν, που θα έφτιαχνε ο μπαμπάς στην ειδική μηχανή που έχουμε στο σπίτι.

Από την πρώτη στιγμή που μου το ανακοίνωσε, συζητήσαμε, εάν θα έπαιρνε και κάποιο προσωπικό δώρο στη δασκάλα της.

“Μαμά, νομίζω ότι δεν χρειάζεται. Τα παιδιά είπαν ότι το δώρο της θα είναι η έκπληξη που της ετοιμάζουμε. Αφού δεν θα πάρουν άλλοι, δεν θα πάρω κι εγώ.”

Δεν επέμεινα. Είχε δίκιο.

Στο μεταξύ απολάμβανα τη χαρά της, την ανυπομονησία της, τα σχόλια του τύπου “Το Δ2 απειλεί ότι θα το μαρτυρήσει, αλλά θα δουν τί θα πάθουν.” (η αιώνια κόντρα που έχουν μεταξύ τους…) κλπ

Πήγαμε στο super market, αγοράσαμε πολλά σακκουλάκια ποπ κορν και μεγάλα λεκανάκια μιας χρήσης για να τα βάλουμε και είχε δεσμεύσει τον μπαμπά της για την παρασκευή τους.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο την ξαναρώτησα:

“Σίγουρα δεν θέλεις να της πάρουμε κάποιο δώρο; Θέλεις να της πας μια γλάστρα με κυκλάμινα που μου είπες ότι της αρέσουν;”

“Μαμά, ρώτησα και την Π. και μου είπε ότι η συμφωνία είναι ότι δεν θα πάρει κανένας δώρο.”

Οk, λοιπόν!

Το προηγούμενο βράδυ κλείστηκε με τον μπαμπά της στην κουζίνα και για 45′ έφτιαχναν ποπ κορν.

Ούτε το bar στα Village Cinemas τόση παραγωγή.

Τα συσκευάσαμε, τα ετοιμάσαμε και την ημέρα του party τη βοήθησα να τα πάμε στο σχολείο.

Το μεσημέρι μετά το party μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε πόσο χάρηκε η δασκάλα τους και πόσο εκτίμησε όλα όσα έκαναν.

Τί φαγητά, τί χυμοί, τί snack, τί υπέροχη τούρτα!

Που η κυρία τους συγκινήθηκε, τους πήρε αγκαλιά, τους κέρασε.. Όλοι χαρούμενοι και εννοείται χορτάτοι (και γι’αυτό δεν έφαγε μεσημερινό).

Γυρίζοντας από τη δουλειά, καθίσαμε να τα πούμε πιο ήρεμα κι άρχισε να μου λέει λεπτομέρειες και πόσο πολύ το απόλαυσε.

Όταν τη ρώτησα, τί είχε ο μπουφές και τί είχαν φέρει και οι άλλοι φίλοι της, μου είπε μεταξύ άλλων ότι η συμμαθήτριά της η Π., που της είχε πει ότι κανείς δεν θα πάει δώρο στη δασκάλα, τελικά της είχε πάρει δώρο, κάτι που είχαν κάνει και 3-4 άλλοι συμμαθητές.

Ένιωσε πολύ άσχημα, γιατί έδωσαν τα δώρα μπροστά της και αισθάνθηκε την ανάγκη να δικαιολογηθεί, λέγοντας στη δασκάλα της, ότι δεν πρόλαβε να της πάρει δώρο. Φυσικά, η δασκάλα της την πήρε αγκαλιά και της είπε ότι το καλύτερο δώρο ήταν η έκπληξη που της έκαναν και δεν ήθελε κάτι άλλο.

Απογοητεύτηκε.

Την πήρε το παράπονο, όταν μου το έλεγε.

“Χτες το πρωί η Π. μου είπε ότι δεν θα πάρει κανείς δώρο και σήμερα εκείνη έφερε.”

Το συζητήσαμε πολύ.

Της είπα, ότι η γνώμη μου είναι, ότι εφόσον είχαν συμφωνήσει όλοι να μην πάρουν προσωπικό δώρο (κάτι που ακολουθήθηκε από την πλειοψηφία), εκείνη έκανε αυτό που έπρεπε.

Το κατάλαβε, αλλά την πείραξε, γιατί η συμμαθήτριά της άλλο είπε κι άλλο έκανε και μάλιστα μπροστά της.

Ένιωσα πόσο άσχημα αισθάνθηκε.

Σκέφτηκα, πόσα έχει να ζήσει… Όσο μεγαλώνει, θα παίρνει μαθήματα.

Έχει να γνωρίσει διαφορετικούς ανθρώπους…

Θα χαρεί, θα δώσει και θα πάρει,  θα δοθεί και θα χάσει, θα προδοθεί, θα απογοητευτεί, θα κερδίσει….

Έτσι είναι η ζωή.

Θα μάθει, όπως έμαθα κι εγώ και όλοι μας.

Ακόμη μαθαίνω.

Από μικρή πίστευα εύκολα (σ)τους ανθρώπους.

Όταν κάποιος μου έδινε κομματάκι, του έδινα τον εαυτό μου.

Και έτσι και απογοητευόμουν και πληγωνόμουν….

Θυμάμαι, λοιπόν, τον μπαμπά μου να με παρηγορεί τις φορές που έκλαιγα (μέχρι και έφηβη….) και μου έλεγε,

“Αχ, αγάπη μου! Θα μεγαλώνεις και θα κάνεις παρέες, θα απογοητεύεσαι, θα αλλάζεις φίλους. Έτσι είναι η ζωή.

Εγώ που είμαι μεγάλος και ακόμη απογοητεύομαι.

Κι όμως δεν χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους.

Γιατί έτσι είναι η ζωή. Αν αφήνεσαι και εμπιστευεσαι, μπορεί και να πληγώνεσαι. Όμως έτσι θα έχεις και την ευκαιρία να κάνεις φίλους που θα αγαπάς και θα σε αγαπούν.”

Τόσα χρόνια μετά και ακόμη ακούω αυτά τα λόγια σαν χτες.

Κι έχω απογοητευθεί. Κι έχω προδοθεί. Κι έχω πληγωθεί.

Αλλά επειδή έχω πίστη στους ανθρώπους και επειδή αφήνομαι εις γνώσην μου πια, έχω αγαπήσει, έχω αγαπηθεί, έχω φτιάξει τη δική μου οικογένεια.

Αυτή που έχω επιλέξει εγώ.

Τους φίλους μου, που είναι οι συγγενείς της καρδιάς μου.

 Μαμά Μαμαδοπούλου

Το είδαμε στο www.kidscloud.gr