Περι τυφλότητος

Χρησιμοποιώ τα μάτια μου για να βλέπω,να παρατηρώ,να απολαμβάνω την ομορφιά των χρωμάτων,των σχημάτων,των αντικειμένων γύρω μου…Επιλέγω να τα κλείσω ερμητικά όταν θέλω να αποφύγω την αποτύπωση μιας αποκρουστικής εικόνας στη μνήμη μου,τα σφραγίζω αντανακλαστικά όταν πονάω,χαμηλώνω σιγά τα βλέφαρα κατά την αναπόληση μιας στιγμής…
Κι όμως πολλές φορές ενώ τα κρατάμε ορθάνοιχτα,είμαστε ανύμποροι να δούμε την αλήθεια μπροστά μας
Δεν είναι τυχαίο ότι τα μάτια έχουν χαρακτηριστεί ως καθρέφτης της ψυχής.

Δύσκολα μπορεί κάποιος να κρύψει την έκπληξη,τον φόβο,τον πανικό,τη χαρά μέσα σε αυτά…

Το κλάμα πολλές φορές είναι η πρώτη ακούσια αντίδρασή μας σε κάτι δυσάρεστο ή ευχάριστο…

Είναι οι οδηγοί της φαντασίας μας κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου,καθώς οι λέξεις ρέουν από τα μάτια προς τον εγκέφαλο…

Είναι ακόμα οι προάγγελοι του έρωτα όπως αναφέρεται κ στο γνωστό τραγούδι..”από τα μάτια πιάνεται”…
Παρ όλα αυτά πολλές φορές αρνούμαστε αυτή την αφθονη προσφορά των υπηρεσιών αυτών κι επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε.Αρνούμαστε να δούμε τα όσα αληθή συμβαίνουν μπροστά μας,αποποιούμενοι έτσι τις ευθύνες της αλήθειας.Είμαστε τυφλοί μπροστά σε αδυναμίες,σε αγαπημένα πρόσωπα,σε συναισθήματα..Και η τύφλωση αυτή ενώ είναι από μόνη της σφάλμα,μας οδηγεί σε άκριτες αποφάσεις,σε λάθος συμπεράσματα,σε εσφαλμένες κρίσεις.
Αυτός ο σκοτισμός της κρίσης είναι μια από της αιτίες του σκοταδισμού στην εποχή μας.

Επιρρίπτουμε ευθύνες σε έννοιες όπως “το σύστημα”,” η πολιτική”,”τα διαπλεκόμενα” γιατί είναι πολύ ευκολότερο από την παραδοχή της δικής μας συμμετοχής σε αυτό.

Εμείς φταίμε για την έλλειψη παιδείας που δε την ψάχνουμε πρώτα μέσα μας.

Εμείς φταίμε για την απουσία ευγένειας γιατί είμαστε θρυαλλίδες θυμού,εντυπώνοντας τα δικά μας ελαττώματα σε άλλους.

Εμείς φταίμε για την “κρίση” γιατί δεν έχουμε την κριτική ικανότητα να αντιληφθούμε τους πραγματικούς ενόχους.
Είναι αξιοσημείωτο πόσο πρόθυμοι είμαστε να κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα της αδιακρισίας στις ζωές των διπλανών μας ,ώςτε να τους κρίνουμε για πράγματα που δε μας αφορούν,από το να δούμε ρεαλιστικά την απόρροια των δικών μας αντιδράσεων…
Είναι η εθελοτυφλία μια μορφή προσωπικής κάθαρσης.Αφήνουμε τις νεφέλες να εμποδίζουν την ορατότητα φοβούμενη την πτώση από την Νεφελοκοκκυγία μας (Ο όρος νεφελοκοκκυγία έχει επινοηθεί από τον Αριστοφάνη στην κωμωδία Νεφέλες, και αναφέρεται στην πόλη που έφτιαξαν τα πουλιά).Την διατάραξη της ησυχίας μας,την αμφισβήτιση των αποφάσεών μας..Έτσι γινόμαστε θύματα νεποτισμού (οικογενειοκρατίας η οποία εκδηλώνεται με την παραχώρηση θέσεων και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους) αλλά και χειραγώγησης.
Ο πατέρας της γιαγιάς μου ήταν τυφλός.Έζησε πολλά χρόνια στο σκοτάδι.Η κρίση του όμως ήταν διαυγής.
Ίσως ο καιρός της κρίσης επέλθει όταν αρχίσουμε να βλεπουμε καλύτερα.
Οψόμεθα…

Το είδαμε στο chotokoua.wordpress.com