Η βράβευση της Πολυξένης

Στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του Πανηπειρωτικού συλλόγου Πάτρας (έτος ίδρυσης 1919) πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση «Μαρτυρικά χωριά-Ζωντανοί θρύλοι της ιστορίας» την Κυριακή 8 – 12 – 2013. Άνθρωποι που συγκλονίστηκαν από τις ιστορίες αφανισμού και τις φασιστικές θηριωδίες μίλησαν για τα χωριά της θλίψης και του θανάτου.

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – ΔΙΣΤΟΜΟ – ΚΟΜΜΕΝΟ – ΛΙΓΚΙΑΔΕΣ – ΜΟΥΣΙΩΤΙΤΣΑ – ΑΣΠΡΑΓΓΕΛΟΙ

Σύγχρονοι λογοτέχνες διάβασαν κείμενα επιφανών ποιητών και πεζογράφων.

Στο τέλος της εκδήλωσης ανακοινώθηκαν επίσημα τα αποτελέσματα του 2^ου μαθητικού διαγωνισμού ποίησης και η Πολυξένη μας πήρε το βραβείο της και διάβασε το ποίημα της που έκανε πολύ μεγάλη αίσθηση στο κοινό.

Βραβείο απονεμήθηκε και στο σχολείο μας.

Στην εκδήλωση παρέστησαν οι γονείς της μαθήτριας, ο θείος της Χαρ. Δημόπουλος και ο Δ/ντής του Γυμνασίου μας.

Ο Δ/ντής του σχολείου μας  στο μικρό χαιρετισμό του ευχαρίστησε το σύλλογο για τη φιλοξενία του, συνεχάρη το Δ.Σ. για τις πρωτοβουλίες  και τις προσπάθειές του να ευαισθητοποιήσει τους νέους  σε θέματα ιστορίας – πολιτισμού  – παιδείας μέσα από τέτοιες συναντήσεις  χρέους και μνήμης. Τέλος τόνισε ότι και οι εκπαιδευτικοί στο δύσκολο και σύνθετο σημερινό κόσμο «φυλάσσουν Θερμοπύλες» μέσα κι έξω από το Σχολείο.

Χαράσσουν πορεία προς τη γνώση με σεβασμό στις αξίες και τα ιδανικά της πατρίδας μας.

Στο τέλος της εκδήλωσης ακολούθησε δεξίωση.

Πολυξένη μας έκανες περήφανους!

Το ποίημα……

Ξεροβόρι χτυπά απόψε τα παράθυρα

κι οι αστραπές λιώνουν στο σκοτάδι.

Η ανάσα του όπλου

ραγίζει το τσακισμένο κατώφλι της αυλής.

Η μάνα τρελή αρπάζει σημαίες

σκίζει τη σάρκα της στα δυο.

Ρανίδες δάκρυα και ψεύτικες ελπίδες.

Στην πόρτα του αύριο, ξύπνησε το χθες

κρυμμένο στο σεντούκι.

Αρβύλες βαριές που σπάζουν τις πόρτες.

Στο Δίστομο…

Παιδιών κατάρες και θεϊκές ψαλμωδίες.

Ο Τύραννος-τιμωρός θερίζει

τα κόκκαλα της νυχτιάς

Κι η Αννούλα…

στα νερά του Αχέροντα.

Πολυβόλο σιωπής

μοιράζει αγγέλων φτερά.

Απάνεμο σκίρτημα της ψυχής

κι ο παράδεισος άνοιξε.

Μάνα! Πληγωμένη κοιτάς

τα παιδιά σου κατάματα!

Σιώπα-σκάσε-φτάνει!

Κατσίκα που θρηνείς την Ανάσταση

βγάλε το αίμα απ’ τα στήθια

για να βυζάξεις τους Τυράννους.

Ελλάδα του πόνου σήκωσε

τα χέρια ψηλά

Για να κρεμάσεις το στεφάνι της νίκης.