Κεν Ρόμπινσον: Πώς να δραπετεύσουμε απ’ την κοιλάδα του θανάτου της εκπαίδευσης

O Sir Ken Robinson είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως ένας πρωτοπόρος στον τομέα ανάπτυξης της εκπαίδευσης, της δημιουργικότητας και της καινοτομίας. Είναι επίσης ένας από τους σημαντικότερους ομιλητές παγκοσμίως, καθώς οι ομιλίες του ασκούν βαθιά επιρροή σε κάθε ακροατήριο οπουδήποτε στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι πάνω από 240 εκατομμύρια θεατές σε περισσότερες από 150 χώρες έχουν δει τα διάσημα πλέον βίντεο των ομιλιών του στα περίφημα TED Conferences, του 2006 και του 2010. Συνεργάζεται με κυβερνήσεις στην Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ, με διεθνείς φορείς, με τις “500 επιχειρήσεις του Fortune” και με κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτιστικούς οργανισμούς του κόσμου.

Το 2005 ανακηρύχθηκε ως μία από τις “Κεντρικές Φωνές” του Time/Fortune/CNN.

Το 2003 χρίστηκε ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας, για τις υπηρεσίες του στις τέχνες.

Στην ομιλία του, τον Απρίλιο του 2013, παρουσιάζει 3 αρχές, σημαντικές για την πρόοδο του ανθρώπινου μυαλού, και περιγράφει πώς η τρέχουσα εκπαίδευση δουλεύει εναντίον τους. Σε μια αστεία, ανατρεπτική ομιλία, μας λέει πώς να βγούμε από την εκπαιδευτική Κοιλάδα του Θανάτου που τώρα αντιμετωπίζουμε και πώς να γαλουχήσουμε τις νεότερες γενιές μέσα σ’ ένα κλίμα δυνατοτήτων.

Διαβάστε τον επίλογο της ομιλίας.

” Κοντά στον τόπο κατοικίας μου, βρίσκεται η Κοιλάδα του Θανάτου. Πρόκειται για τη θερμότερη, πιο άνυδρη περιοχή της Αμερικής, και τίποτα δε φυτρώνει εκεί. Δε φυτρώνει τίποτα επειδή ποτέ δε βρέχει. Εξ’ ου και η ονομασία, Κοιλάδα του Θανάτου. Το χειμώνα του 2004, έβρεξε στην Κοιλάδα του Θανάτου. 18 εκατοστά βροχής, έπεσαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Την άνοιξη του 2005, υπήρξε ένα φαινόμενο. Το έδαφος της Κοιλάδας του Θανάτου, καλύφθηκε με λουλούδια για ένα διάστημα. Αυτό που αποδείχθηκε είναι το εξής: Η Κοιλάδα του Θανάτου δεν είναι νεκρή. Είναι κοιμισμένη. Ακριβώς κάτω από την επιφάνεια, υπάρχουν σπόροι δυνατοτήτων που περιμένουν τις σωστές συνθήκες για ν’ αναπτυχθούν, και με τα οργανικά συστήματα, αν οι συνθήκες είναι σωστές, η ζωή είναι αναπόφευκτη. Συμβαίνει όλη την ώρα. Παίρνεις μια περιοχή, ένα σχολείο, μια περιφέρεια, αλλάζεις τις συνθήκες, δίνεις στους ανθρώπους μια διαφορετική αίσθηση των δυνατοτήτων τους, ένα διαφορετικό σύνολο προσδοκιών, ένα ευρύτερο φάσμα ευκαιριών, τιμάς και σέβεσαι τις σχέσεις μεταξύ των διδασκόντων και των διδασκομένων, δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να είναι δημιουργικοί και να καινοτομήσουν σ’ αυτό που κάνουν, και τα σχολεία που ήταν κάποτε στερημένα, ανθίζουν.

Οι μεγάλοι ηγέτες το γνωρίζουν αυτό. Ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας στην εκπαίδευση –και νομίζω ισχύει σε εθνικό επίπεδο, σε κρατικό επίπεδο, και σε σχολικό επίπεδο– δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι διοικητικός και ελεγκτικός. Ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας είναι ο έλεγχος του κλίματος, η δημιουργία ενός κλίματος δυνατοτήτων. Αν το κάνετε αυτό, οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν στην πρόκληση και θα επιτύχουν πράγματα που δεν μπορούσατε να προβλέψετε και δεν περιμένατε.

Υπάρχει μια θαυμάσια ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου. «Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι στον κόσμο: Αυτοί που είναι αμετακίνητοι, άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν, δε θέλουν να καταλάβουν, και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε γι’ αυτό. Υπάρχουν αυτοί που είναι ευμετάβλητοι, που βλέπουν την ανάγκη γι’ αλλαγή και είναι προετοιμασμένοι να την αφουγκραστούν. Και είναι κι εκείνοι που κινούνται, αυτοί που κάνουν τα πράγματα να συμβούν». Αν ενθαρρύνουμε περισσότερους ανθρώπους, αυτό θα γίνει ένα κίνημα. Κι αν το κίνημα είναι αρκετά ισχυρό, αυτό, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, θα είναι μια επανάσταση. Κι αυτό είναι που χρειαζόμαστε. “

 Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε στο βίντεο που ακολουθεί ολόκληρη την ομιλία  του (διάρκεια 19 λεπτά) με ελληνικούς υπότιτλους.

Αν κουραστείτε, κάντε ένα διάλειμμα  και ακούστε ένα ελληνικό τραγούδι από τους Beatles που μας θύμισε χθες ένα νέο μέλος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, αφού τα παιδιά του εγγράφηκαν στην Α’ Γυμνασίου, ο κ.Μιχάλης Μπάκουλης :