Η περίοδος της καραντίνας λόγω του COVID-19 ήταν μια ιδιαίτερη χρονική συγκυρία που σημάδεψε ανεξίτηλα τις ζωές όλων μας. Σε ό, τι αφορά το σχολείο, η μαθησιακή διαδικασία χρειάστηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αλλάξει ριζικά χαρακτήρα και από δια ζώσης να υλοποιείται ηλεκτρονικά μέσω της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα υπήρξαν -ειδικά στην αρχή- και παρά το γεγονός ότι εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, μαθητές και εκπαιδευτικοί προσπάθησαν τόσο σε γενικό επίπεδο όσο και σε ό,τι αφορά το σχολείο μας να ανταποκριθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να μη χαθεί για τους μαθητές -οι οποίοι βίωσαν εντονότερα τον αποκλεισμό- η στοιχειώδης επαφή τους με το σχολείο.
Στην προσπάθεια αυτή και υπό τις ιδιάζουσες συνθήκες υπό τις οποίες εργάστηκαν μαθητές σε συνεργασία με τους καθηγητές του σχολείου μας, θα ήταν άδικο να μην επιβραβευτούν οι εργασίες των μαθητών, κάποιοι από τους οποίους επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο και συνέπεια. Ειδικότερα ως προς τη Νεοελληνική Λογοτεχνία, η οποία ακολουθεί στις συνειδήσεις των περισσοτέρων ημών ως ουραγός της Νεοελληνικής Γλώσσας και ξέχωρα ως προς την ποίηση, η οποία αντιμετωπίζεται με φόβο ή απαξίωση (“και σε τι χρησιμεύει η ποίηση, άλλωστε;”, θα έλεγαν πολλοί), οι μαθητές/τριές μας αποδεικνύουν ότι η ποίηση είναι ένα βίωμα ξεχωριστό, ένας τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα και μια ενέργεια γεμάτη συναισθήματα που αξίζει, αλλά και χρειάζεται να απελευθερώνονται στο φως.
Στέλλα Σταθουλοπούλου, φιλόλογος
Ιδού, λοιπόν, δια χειρός:
Ν. Λογοτεχνία Β΄ Γυμνασίου: ποιήματα με θέμα την αποδημία και την ξενιτιά
Μια νέα μέρα άρχισε και ο πόνος δεν λέει να καταλαγιάσει.
Μια νέα μέρα άρχισε και η ελπίδα θέλει να με ξεχάσει.
Όμως εγώ κάθομαι και προσμονώ την μέρα που θα σας ξαναδώ.
Μητέρα όμορφη, πατέρα καλλιτέχνη, τον δρόμο δείξτε μου εμένα,
στην αγκαλιά σας να βρεθώ όπως συνήθιζα εγώ.
Σας παρακαλώ πολύ μην πάψετε να με σκέφτεστε στιγμή
Τον λόγο μου τον απαράβατο σας δίνω
ότι σύντομα θα ρθει η στιγμή
που θ΄ ανταμώσουμε ξανά μαζί…
Τσιώτα Ναταλία
————————————————————————-
Όταν με χαιρέταγες και μου λεγες πως σύντομα θα γυρνούσες,
σε πρόδωσε το δάκρυ σου και τη θλίψη μου ξυπνούσες.
Γιατί το ξέρουμε και οι δυο πως όταν κάποιος φύγει,
ο δρόμος της επιστροφής δύσκολα πια ανοίγει.
Μου πες συχνά θα συναντιόμαστε πως δεν θα το καταλάβω,
μα από τότε που έφυγες οι αναμνήσεις με κάνουν να πονάω.
Όταν μου το ανακοίνωσες η θλίψη σου φαινόταν,
όσο κι αν ήθελες αυτό να μη γινόταν.
Έκρυβες τον πόνο σου για να απαλύνεις τον δικό μου,
όμως σαν κοίταγες τον κήπο του σπιτιού σου,
τα μάτια σου τον έδειχναν παρά τη θέλησή σου.
Μελίνα Σπυράκου
———————————————————
Μοναχικός και φοβισμένος,
ανάμεσα στους ξένους,ξένος
αναπολώ τα περασμένα
και επιθυμώ γλυκιά πατρίδα εσένα
Φάνης Στυμφαλιάδης
————————————————————
Εσένα έπρεπε να αποχαιρετώ
μα δεν ήξερα πώς να στο πω
πού προχωρώ σε ξένους δρόμους,
μακριά από δικούς μου ανθρώπους;
Στην πόλη αυτήν την άγνωστη
ποιος θα με περιμένει;
μόνο η θλίψη θα με κυνηγά
καθώς τα μάτια μου απομακρύνονται
από τα δικά σου μάτια
Αναστασία Τσιούβα
———————————————————–
Θέλω να πάω στην ξενιτιά
να ανοίξω τα φτερά μου
την τύχη μου να βρω
να εκπληρώσω τα όνειρά μου.
Διότι η πατρίδα μου είναι φτωχή
και όλοι δεν χωρούμε .
Θέλω να πάω στην ξενιτιά
να αφήσω τους δικού μου
άλλους πολιτισμούς να δω
να μάθω για τον κόσμο.
Γεωργία Φυλακτού
Είσαι τώρα μόνος, ξένε,
μόνος μακριά από εμάς
άρρωστος και φοβισμένος
γερασμένος, λυπημένος.
Λυπημένοι κι εμείς ζούμε
που έχεις φύγει από εδώ
που σε βρήκε η αρρώστια
που σε βρήκε το κακό.
Κωνσταντίνος Χριστοδούλου
