Ο στόχος μας δεν ήταν να αναδείξουμε ποιήτριες — τουλάχιστον όχι με την αυστηρή έννοια του όρου. Όταν ζητήσαμε από τις μαθήτριές μας να γράψουν μια στροφή εμπνευσμένη από το σύντομο αφήγημα “Μανιτάρια στην πόλη”, σκοπός μας ήταν να πειραματιστούν με τις λέξεις, να παίξουν με τον ήχο, να δοκιμάσουν ρυθμούς και ομοιοκαταληξίες. Μ’ άλλα λόγια, να κατανοήσουν στην πράξη τι σημαίνει μοντέρνο και τι κλασικό ποίημα, τι σημαίνει μέτρο, ροή, μελωδία.
Η διαδικασία είχε περισσότερο παιχνίδι παρά “λύση ασκήσεων”. Κι όμως, μέσα από αυτό το παιχνίδι προέκυψε μάθηση — και κάτι παραπάνω: προέκυψαν μικρά, λαμπερά ποιητικά διαμαντάκια. Στίχοι που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, να σκεφτούμε, να σταθούμε για λίγο. Κάποιες στροφές είχαν χιούμορ, άλλες ευαισθησία, άλλες έναν αναπάντεχο σουρεαλισμό. Όλες, όμως, είχαν μια φρέσκια ματιά.
Κι αν δεν έγιναν όλες ποιήτριες, έγιναν σίγουρα μαθήτριες της τέχνης των λέξεων — και αυτός ήταν ο πραγματικός μας στόχος.
Αφήστε μια απάντηση