Το ζητούμενο δεν ήταν απλώς μια συνταγή. Ζητήσαμε από τους μαθητές μας να αναζητήσουν μια πρωτότυπη συνταγή, καλά φυλαγμένη ανάμεσα σε κουζίνες, γεύσεις και οικογενειακές μνήμες. Να ρωτήσουν τους γονείς, να ανακρίνουν τις γιαγιάδες, να ψάξουν σε παλιά τετράδια ή και να γκουγκλάρουν με φαντασία. Το σημαντικότερο: να φανταστούν τον εαυτό τους στην κουζίνα, να γίνουν για λίγο δημιουργοί.
Μέσα από τη γευστική αυτή αποστολή, καταφέραμε πολλά. Σπάσαμε στερεότυπα —ότι η μαγειρική είναι μόνο “για τις γιαγιάδες”ή “μόνο για τις μαμάδες” — και δώσαμε χώρο για ανακαλύψεις. Η παράδοση μπλέχτηκε με το μοντέρνο, οι συνταγές με την προσωπική ματιά. Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις ένα παιδί να σου λέει με περηφάνια: “Η μαμά μου μου είπε πως δε βάζει ποτέ κρέμα γάλακτος!” Ή να γράφει τη συνταγή της γιαγιάς με τα δικά του λόγια, σαν να την τιμά. Εκεί ακριβώς κρύβεται η ουσία της μάθησης — στη ζωντανή επαφή με τη γλώσσα, την οικογένεια, την καθημερινή ζωή.
Αν όλα αυτά αφήσουν ένα αποτύπωμα που θα φανεί στις επόμενες γενιές, μένει να φανεί. Εμείς, πάντως, θα συνεχίσουμε να ποντάρουμε στις παιγνιώδεις δραστηριότητες — εκεί όπου η γνώση γίνεται εμπειρία και η εμπειρία σπέρνει ρίζες.
Αφήστε μια απάντηση