Ξανά Δευτέρα τάξη!
Την θυμάμαι σαν χθες, μία από τις πιο περίεργες μέρες της ζωής μου, ήταν αυτή που πήρα την απόφαση πως πρέπει να τελειώσω το σχολείο.
Ήξερα τι θα συναντήσω, γνώριζα τους καθηγητές, τους χώρους και μερικά παιδιά Παρ’όλα αυτά όλα μου φαινόντουσαν άγνωστα Ένιωθα ένα τρακ, μια απογοήτευση, τα πόδια μου δεν σταματούσαν να τρέμουν και στο μυαλό μου η μόνη λέξη που ερχότανε ήταν το «φύγε».
Όσο περίμενα να χτυπήσει το κουδούνι, γνώρισα μια κυρία, η οποία θα συνέχιζε το σχολείο από την πρώτη τάξη. Την είδα πολύ αγχωμένη και αμέσως κατάλαβα το γιατί. Δεν ήθελα να της δείξω ότι έχουμε τα ίδια συναισθήματα , γι’ αυτό της χαμογέλασα και της παρουσίασα το σχολείο όσο πιο καλά μπορούσα.
Οι μέρες περνούσαν και άρχιζα να συνηθίζω το ωράριο και το σχολείο, παρ’ όλο που ακόμη και τώρα που κοντεύουμε στο Πάσχα μου είναι λίγο περίεργο το ότι εγώ πάω σχολείο.
Το σχολείο χρειάζεται, σου προσφέρει γνώσεις, φιλίες αλλά πάνω απ΄ όλα σε κάνει «άνθρωπο»
Ραφαήλ
