Γεια σας, να σας πω για το σκύλο μου.
Είμαι μία μέρα με το φίλο μου τον Χρήστο στο πάρκο, εκεί είδαμε ένα αδέσποτο σκυλί με ένα σκοινί στο λαιμό, το βοηθήσαμε και είπα να το υιοθετήσω. Τον πήρα και τον ονόμασαν Βίκτωρ. Στην αρχή δεν τον είχα σπίτι μου, το φρόντιζα αλλού, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν ζώα. Μετά από πολλή
προσπάθεια τους έπεισα να τον πάρουμε, τον πήρα σπίτι μου.
Στην αρχή τον εκπαίδευσα να μην ορμάει στον κόσμο, να παίζει ποδόσφαιρο κα,ι όταν μου
επιτεθούν ,τότε μόνο να ορμάει. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και τον φρόντιζα, τον
πήρα με τη μαμά μου στον κτηνίατρο και του κάναμε όλα τα εμβόλια, του πήραμε
χαπάκια για το σκουλήκι, για την καρδιά κτλ.
Ένα απόγευμα που παίζαμε στην αυλή του σχολείου άκουσα ένα αμάξι να φρενάρει και άκουσα ένα σκυλί να κλαίει. Στην αρχή δεν το κατάλαβα ότι ήταν το σκυλί μου αλλά μετά, όταν δεν τον έβρισκα, το
κατάλαβα. Τον έψαχνα δύο μέρες, μετά έμαθα από κάποιον πού ήταν το σκυλί. Τον
είχε ένας γείτονας μου και τον φρόντιζε. Ευχαρίστησα το γείτονα που το φρόντισε
επειδή ήταν χτυπημένος και τον πήρα σπίτι. Ακόμη τον έχω στην αυλή μου και κάθε
απόγευμα περνάω μαζί του ένα δίωρο παίζοντας. Ο Βίκτωρ χαίρεται πολύ όταν
παίζουμε και πάντα όταν φεύγω με περιμένει σπίτι. Ακόμη και τώρα που γυρίζω
αργά από το σχολείο μόλις με ακούσει να ανοίγω την πόρτα τρέχει να με
καληνυχτίσει.
Κωνσταντίνος
