Λήψη αρχείου

Το εικονιζόμενο παπί είναι η πρώτη γεύση ελευθερίας που είχα αποκτήσει , όταν ήμουν 12
ετών, το οποίο με έβγαλε από την ταλαιπωρία των ΜΜΜ, τα οποία μισούσα με πάθος,
διότι δεν μπορούσα να καθορίσω το πρόγραμμά μου.
Μετά από δύο χρόνια ελευθερίας με το αγαπημένο μου παπί , ήρθε το τέλος του , διότι ένα
πολύ σοβαρό ατύχημα το κατέστρεψε ολοσχερώς και με άφησε σε κακιά κατάσταση με
τραυματισμούς και από τότε δεν μπορούσα ποτέ ξανά να εμπιστευτώ ένα δίκυκλο.Ποτέξανά.
Αλλά τα δυο αυτά χρόνια ήταν τα καλύτερα της εφηβείας μου και θα ήθελα πολύ να τα
ξαναζήσω κάποια στιγμή πάλι στο μέλλον με μια μηχανή μεγάλου κυβισμού πια.

Λουί Νόρφολκ

Μια όμορφη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, που τη μνημονεύω μέχρι σήμερα, είναι
η μέρα εορτασμού της Αγίας Παρασκευής, που όλοι οι κάτοικοι του χωριού
συγκεντρωνόμαστε στο ομώνυμο ξωκκλήσι, για να γιορτάσουμε τη μέρα αυτή.
Πιο συγκεκριμένα αποβραδίς μαζευόμασταν τα παιδιά με τις γιαγιάδες ώστε να
ξενυχτήσουμε στην εκκλησία και το επόμενο πρωί να σηκωθούμε νωρίς να ετοιμάσουμε
διάφορα εδέσματα, τα οποία θα απολάμβαναν όλοι οι κάτοικοι . Μετά τη Θεία Λειτουργία
κάθε οικογένεια καθόταν , όπως κάθε χρόνο στο δικό της σημείο του προαύλιου χώρου της
εκκλησίας , όπου όλοι μαζί γελούσαν με ιστορίες από τα παλιά.

Κωναταντοπούλου Ντίνα

Λοιπόν το αυτοκίνητο που μου αρέσει είναι το Golf 4 GTI 2000 κυβικά, 300 άλογα. Ήθελε ο
αδερφός μου να αγοράσει ένα αυτοκίνητο και είχαμε πάει Θεσσαλονίκη σε μια μάνδρα. Με
το που το βλέπω τον λέω «πάρτο, είναι πολύ ωραίο, δες πώς πάει» . Το πήρε τελικά . Ήμουν
πολύ χαρούμενος. Φώναξα τους φίλους , να το δούνε, πήγαμε με τον αδερφό μου πολλές
βόλτες μακρινές. Μετά από λόγο καιρό περάσαμε ένα τέλειο ηχοσύστημα με οθόνη πάνω
και έναν «τεμπέλη». Ώσπου το έδωσε μια μέρα στον ξάδερφό μου και το τράκαρε. Μετά ο
αδερφός μου είχε απογοητευτεί και δεν είχε καμιά όρεξη να το επισκευάσει. Του έλεγα
«άστο σε μένα, θα το κάνω εγώ» δεν ήθελε. Έλεγε εσύ θα πάρεις καλύτερο. Τέλος πάντων
το πούλησε σε έναν φίλο του στη Νάουσα. Εκείνος το έφτιαξε και ευτυχώς που τον ξέρω και
πάω μέχρι σήμερα και κάνω βόλτες με το αμάξι και υπάρχει μια ελπίδα να το πάρω πίσω ,
αλλιώς μπορεί να πάρω άλλο.

Αντώνης

Γεια σας,  να σας πω για το σκύλο μου.

Είμαι μία μέρα με το φίλο μου τον Χρήστο στο πάρκο, εκεί είδαμε ένα αδέσποτο σκυλί με ένα σκοινί στο λαιμό, το βοηθήσαμε και είπα να το υιοθετήσω. Τον πήρα και τον ονόμασαν Βίκτωρ. Στην αρχή δεν τον είχα σπίτι μου, το φρόντιζα αλλού,  γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν ζώα. Μετά από πολλή
προσπάθεια τους έπεισα να τον πάρουμε, τον πήρα σπίτι μου.

Στην αρχή τον εκπαίδευσα να μην ορμάει στον κόσμο, να παίζει ποδόσφαιρο κα,ι όταν μου
επιτεθούν ,τότε μόνο να ορμάει. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και τον φρόντιζα, τον
πήρα με τη μαμά μου στον κτηνίατρο και του κάναμε όλα τα εμβόλια, του πήραμε
χαπάκια για το σκουλήκι, για την καρδιά κτλ.

Ένα απόγευμα που παίζαμε στην αυλή του σχολείου άκουσα ένα αμάξι να φρενάρει και άκουσα ένα σκυλί να κλαίει. Στην αρχή δεν το κατάλαβα ότι ήταν το σκυλί μου αλλά μετά, όταν δεν τον έβρισκα, το
κατάλαβα. Τον έψαχνα δύο μέρες, μετά έμαθα από κάποιον πού ήταν το σκυλί. Τον
είχε ένας γείτονας μου και τον φρόντιζε. Ευχαρίστησα το γείτονα που το φρόντισε
επειδή ήταν χτυπημένος και τον πήρα σπίτι. Ακόμη τον έχω στην αυλή μου και κάθε
απόγευμα περνάω μαζί του ένα δίωρο παίζοντας. Ο Βίκτωρ χαίρεται πολύ όταν
παίζουμε και πάντα όταν φεύγω με περιμένει σπίτι. Ακόμη και τώρα που γυρίζω
αργά από το σχολείο μόλις με ακούσει να ανοίγω την πόρτα τρέχει να με
καληνυχτίσει.

Κωνσταντίνος

Ξανά Δευτέρα τάξη!

Την θυμάμαι σαν χθες,  μία από τις πιο περίεργες μέρες της ζωής μου, ήταν αυτή που πήρα την απόφαση πως πρέπει να τελειώσω το σχολείο.

Ήξερα τι θα συναντήσω, γνώριζα τους καθηγητές, τους χώρους και μερικά παιδιά Παρ’όλα αυτά όλα μου φαινόντουσαν άγνωστα Ένιωθα ένα τρακ, μια απογοήτευση, τα πόδια μου δεν σταματούσαν να τρέμουν και στο μυαλό μου η μόνη λέξη που ερχότανε ήταν το «φύγε».

Όσο περίμενα να χτυπήσει το κουδούνι, γνώρισα μια κυρία, η οποία θα συνέχιζε το σχολείο από την πρώτη τάξη. Την είδα πολύ αγχωμένη και αμέσως κατάλαβα το γιατί. Δεν ήθελα να της δείξω ότι έχουμε τα ίδια συναισθήματα , γι’ αυτό της χαμογέλασα και της παρουσίασα το σχολείο όσο πιο καλά μπορούσα.

Οι μέρες περνούσαν και άρχιζα να συνηθίζω το ωράριο και το σχολείο, παρ’ όλο που ακόμη και τώρα που κοντεύουμε στο Πάσχα μου είναι λίγο περίεργο το ότι εγώ πάω σχολείο.

Το σχολείο χρειάζεται, σου προσφέρει γνώσεις, φιλίες αλλά πάνω απ΄ όλα σε κάνει «άνθρωπο»

Ραφαήλ

Καλησπέρα 

Η ώρα είναι 8:15. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο διάδρομο του σχολείου.

Ποιός είμαι; Νικολάου Ιωάννης, είμαι 54 χρόνων, είμαι από την ηρωική πόλη της Νάουσας και ο λόγος που ήρθα στο σχολείο ήταν γιατί μου χρειάζεται και το απολυτήριο γυμνασίου για την εργασία μου. Σήμερα, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, εάν δεν έχεις απολυτήριο γυμνασίου το λιγότερο δεν πιάνεις εύκολα εργασία. Έκανα ένα μεγάλο λάθος όταν ήμουν παιδί, άφησα το σχολείο στη μέση της χρονιάς και είχα αγοράσει μηχανή και νόμιζα ότι τα είχα όλα. Έλεγα αφού είχα βρει δουλειά, θα το βγάλω αργότερα και το αργότερα έγινε μετά από 39 χρόνια. Μεγάλο το λάθος μου αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Η απόφαση δεν ήταν εύκολη για να έρθω στο Εσπερινό σχολείο. Λόγω ηλικίας δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ένα βράδυ τυχαία παίρνω τηλέφωνο στο σχολείο. Ήταν η τελευταία μέρα, μιλούσα με τον διευθυντή του σχολείου και μου λέει έλα μωρέ να γραφτείς. Με λίγα λόγια πήγα στο γραφείο των καθηγητών και πολλοί καθηγητές και όλοι τους με πολλή ευγένεια μου λέγανε ότι είναι ευκαιρία να γραφτείς. Γράφτηκα. Στον αγιασμό την άλλη μέρα, παρόλο που το πρόγραμμά μου κάθε μέρα είναι δύσκολο, γιατί πιάνω εργασία στις 7 το πρωί  και σχολάω στις 5:00 το απόγευμα. Για να πάω στην εργασία μου πρέπει να ξεκινήσω μία ώρα πιο μπροστά, οπότε πρέπει να καταλαβαίνετε ότι το πρόγραμμά μου είναι δύσκολο. Το σχολείο άρχισε να μου αρέσει, έκανα φίλους ανταλλάσσαμε γνώμες, ιδέες για τα μαθήματα, συμμετείχαμε στα μαθήματα. Με τους καθηγητές τα πηγαίνω πολύ καλά και έτσι λοιπόν σιγά σιγά ξύπνησε ο μικρός Γιάννης, αυτός ο 54 χρόνων έγινε παιδί, μάθαινα πράγματα πολλά τα οποία δεν γνώριζα και αυτό άρχισε να μου αρέσει. Στα διαλείμματα συναντιόμαστε στο προαύλιο συζητάμε με τους συμμαθητές μου, ανταλλάσουμε απόψεις και παράλληλα έχουμε και το χτυποκάρδι μόλις χτυπήσει το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη.Μόλις τελειώσω την τρίτη γυμνασίου σκέφτομαι να συνεχίσω και να πάω στο λύκειο. Απευθύνομαι στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν “ποτέ ποτέ ποτέ δεν είναι αργά  για να πάτε σχολείο, εάν δεν το έχετε τελειώσει”.