Καλησπέρα 
Η ώρα είναι 8:15. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο διάδρομο του σχολείου.
Ποιός είμαι; Νικολάου Ιωάννης, είμαι 54 χρόνων, είμαι από την ηρωική πόλη της Νάουσας και ο λόγος που ήρθα στο σχολείο ήταν γιατί μου χρειάζεται και το απολυτήριο γυμνασίου για την εργασία μου. Σήμερα, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, εάν δεν έχεις απολυτήριο γυμνασίου το λιγότερο δεν πιάνεις εύκολα εργασία. Έκανα ένα μεγάλο λάθος όταν ήμουν παιδί, άφησα το σχολείο στη μέση της χρονιάς και είχα αγοράσει μηχανή και νόμιζα ότι τα είχα όλα. Έλεγα αφού είχα βρει δουλειά, θα το βγάλω αργότερα και το αργότερα έγινε μετά από 39 χρόνια. Μεγάλο το λάθος μου αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Η απόφαση δεν ήταν εύκολη για να έρθω στο Εσπερινό σχολείο. Λόγω ηλικίας δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ένα βράδυ τυχαία παίρνω τηλέφωνο στο σχολείο. Ήταν η τελευταία μέρα, μιλούσα με τον διευθυντή του σχολείου και μου λέει έλα μωρέ να γραφτείς. Με λίγα λόγια πήγα στο γραφείο των καθηγητών και πολλοί καθηγητές και όλοι τους με πολλή ευγένεια μου λέγανε ότι είναι ευκαιρία να γραφτείς. Γράφτηκα. Στον αγιασμό την άλλη μέρα, παρόλο που το πρόγραμμά μου κάθε μέρα είναι δύσκολο, γιατί πιάνω εργασία στις 7 το πρωί και σχολάω στις 5:00 το απόγευμα. Για να πάω στην εργασία μου πρέπει να ξεκινήσω μία ώρα πιο μπροστά, οπότε πρέπει να καταλαβαίνετε ότι το πρόγραμμά μου είναι δύσκολο. Το σχολείο άρχισε να μου αρέσει, έκανα φίλους ανταλλάσσαμε γνώμες, ιδέες για τα μαθήματα, συμμετείχαμε στα μαθήματα. Με τους καθηγητές τα πηγαίνω πολύ καλά και έτσι λοιπόν σιγά σιγά ξύπνησε ο μικρός Γιάννης, αυτός ο 54 χρόνων έγινε παιδί, μάθαινα πράγματα πολλά τα οποία δεν γνώριζα και αυτό άρχισε να μου αρέσει. Στα διαλείμματα συναντιόμαστε στο προαύλιο συζητάμε με τους συμμαθητές μου, ανταλλάσουμε απόψεις και παράλληλα έχουμε και το χτυποκάρδι μόλις χτυπήσει το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη.Μόλις τελειώσω την τρίτη γυμνασίου σκέφτομαι να συνεχίσω και να πάω στο λύκειο. Απευθύνομαι στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν “ποτέ ποτέ ποτέ δεν είναι αργά για να πάτε σχολείο, εάν δεν το έχετε τελειώσει”.
