..δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω…
Γεωργίου Ακροπολίτου, Στιχηρὸν ψαλλόμενον τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ σαββάτῳ
..δωσ’ μου τούτον τον ξένο που από βρέφος σαν ξένος μες στον κόσμο εξενώθη·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο που οι ομόφυλοί του σαν ξένον θανατώνουν μισώντας·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο που παράξενο μού είναι, σ’ αυτόν, του θανάτου το ξένο να βλέπω·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο που είναι αυτός όπου ξέρει τους φτωχούς και τους ξένους στοργικά να φιλεύει·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο που οι Εβραίοι, από φθόνο, απ’ τον κόσμο αποδιώξαν·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο, να τον κρύψω σε τάφο, μιας κι ο ίδιος, σαν ξένος, δεν έχει πού το κεφάλι να γείρει·
δωσ’ μου τούτον τον ξένο που η Μάνα σαν τον είδε πεθαμένο θρηνούσε:
Αχ! Γιέ και Θεέ μου, σωθικά λαβωμένα
και καρδιά σπαραγμένη σε μένα, σαν σε βλέπω νεκρό.
Κι όμως, προσδοκώντας τη δικιά σου ανάσταση, πιο πολύ σε δοξάζω…
(Μεταγραφή: Βασίλης Αλεξίου)
Μουσική /τραγούδι: Χρίστος Δάλκος
Περιπλανώμενο:
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Στάμος Σέμσης
Πρώτη εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη & Στάμος Σέμσης ( Ντουέτο )
Χαθήκανε και το νερό
τους έφερε ως εδώ
Αδέσποτα χωρίς χαρτιά
με πρόσωπα στεγνά
“Εγώ που χρόνια τώρα τριγυρνώ
σαν πουλί περιπλανώμενο
μες στη μοναξιά,μες στην ξενιτιά
που δεν την αντέχω άλλο πια…”
Ξένος ήμουνα κι εγώ
πριν γίνω αφεντικό
πριν χτίσω και φτιαχτώ
πριν μάθω να ξεχνώ
Ξένος ήμουνα αλλά
εσύ είσαι ο ξένος πια
και δίπλα μου όπως ζεις
τη μέρα μου ενοχλείς
Χαθήκαμε μες στην κοιλιά
μιας μάνας που ξεχνά
Κι απ΄το εμείς το ξένο εγώ
μου λέει να μισώ
Κάτω από : Χωρίς κατηγορία | Με ετικέτα: βιντεο
Μόνο πόνο και θλίψη μπορεί να νοιώθει κανείς όταν βλέπει τους ανθρώπους, τα μικρά παιδιά που έχουν χάσει πατρίδα, οικογένεια, που έχουν χάσει τα παντα…
Σε μια εποχή ευημερίας τα παιδιά βρίσκονται πνιγμένα στις ακτές, στην προσπάθεια των γονιών τους να τα σώσουν και να τα πάρουν μακριά από τον όλεθρο του πολέμου.
Όλοι μαζί ας θυμηθούμε τις γενιές των Ελλήνων προσφύγων των οποίων είμαστε απόγονοι. Ας θυμηθούμε το ανθρώπινο γένος στο οποίο ανήκουμε και ας απλώσουμε το χέρι σ’αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη.
Ίσως έτσι από τις πράξεις μας παραδειγματιστούν και οι δυνατοί του κόσμου και σταματήσουν να σπέρνουν την συμφορά!