…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

XΡIΣTIANIKH ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Και φιλεύαν ο ένας τον άλλο τους ψωμί και αλάτι,

βγαλμένο από τις αλυκές που σχημάτιζε ο λαός με το δάκρυ του.

Και τα δισκοπότηρα που μεταλαβαίναν,

αντί κρασί είχαν μέσα τους το πόνο του Έθνους.

(Ν. Βρεττάκος)

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

«Η εκπαίδευση πρέπει να είναι χαρά και η διδασκαλία πανηγύρι» συμφωνούν τα παιδαγωγικά συγγράμματα. Όμως χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη για να στηθεί ένα τέτοιο πανηγύρι ειδικά σήμερα εξαιτίας του φόβου και της θλίψης που έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία, ως άμεση συνέπεια της κοινωνικοοικονομικής κρίσης.

Η πατρίδα μας έγινε το θέατρο ενός ακήρυκτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Ολόκληρα κράτη καταστρέφονται, ο οικονομικός και κοινωνικός τους ιστός διαλύεται ενώ υπονομεύονται ή αναστέλλονται οι θεσμοί που συγκροτούν μια ελεύθερη πολιτεία όπως η δημοκρατία, η ισονομία, τα εργατικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στη χώρα μας κάθε μέρα οι ξένοι τοποτηρητές με τους ντόπιους συνεργάτες τους χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Προκρούστη,   περικόπτουν κατακτήσεις των εργαζομένων   και αναγορεύουν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις   σε «σωτήρια» μέτρα. Με διαγγέλματα που σπέρνουν το φόβο, καλλιεργούν την απαισιοδοξία και θυματοποιούν ψυχικά και σωματικά το λαό μας.

Όμως τα διαφαινόμενα σχέδια τους να καταστήσουν δούλους τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους, στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, θα πρέπει να απαντηθούν από το λαό μας.  Από την απελπισία και τη μαζική αυτοκτονία εμείς, οι πολίτες αυτού του τόπου, ας επιλέξουμε την ενεργό αντίσταση, την επ-Ανάσταση.  Ο Χριστός τούτες τις μέρες στο τόπο μας αδιάκοπα σταυρώνεται στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας. Ας γνωρίζουν όμως οι «καλοί» μας εταίροι, ότι όσο και να μας προσφέρουν ασταμάτητα τη χολή της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός μας αδιάκοπα Ανασταίνεται!

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Μέσα στη γενικότερη αυτή κατάσταση είναι πλέον φανερό ότι πλήττεται με σφοδρότητα και ο πολύπαθος χώρος της Παιδείας στη χώρα μας.  Οι χρόνιες στρεβλώσεις στα  εκπαιδευτικά μας πράγματα τώρα στην εποχή των μνημονίων αναδύονται με ιδιαίτερη ένταση και επιμονή.

Η  δημόσια παιδεία μας λοιπόν έχει χάσει το μορφωτικό και διαμορφωτικό – παιδαγωγικό της χαρακτήρα και υπηρετεί τυφλά μια χρησιμοθηρική, γνωσιοθηρική λειτουργιστική λογική που υπακούει στο αίτημα σύνδεσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος με τις ανάγκες της παραγωγής και της αγοράς. Η ύστερη νεωτερικότητα ή πρώιμη μετανεωτερικότητα κατ΄ άλλους, απαιτεί το τέλος των «μεγάλων αφηγήσεων», των διαφωτιστικών οραμάτων, το «θάνατο» των κάθε λογής «ηρώων» και αντ’ αυτών προβάλλει και προωθεί ως πρότυπα αναλώσιμες «διασημότητες», ευτελείς και εφήμερες, ως προϊόντα μιας χρήσης.

Παιδεία είναι η συσσώρευση πνευματικών αγαθών προσανατολισμένων σ’ ένα σχέδιο ζωής για την ολόπλευρη καλλιέργεια του ανθρώπινου προσώπου και απαιτεί χρόνο και μόχθο, παιδαγωγού και παιδαγωγούμενου. Σήμερα όμως αντί η μάθηση να είναι η αναζήτηση του νοήματος του κόσμου και της ζωής, ο μαθητής εκπαιδεύεται για να συμμετέχει απλά στα παιχνίδι του εφήμερου της ζωής, της καθημερινής πράξης, της καταναλωτικής χρησιμοθηρίας και σταδιακά μετατρέπεται σε εχθρό της σοφίας και του στοχασμού.  Η εκπαιδευτική διαδικασία παραδίδεται σταδιακά στην αλαζονική υπερτροφία της διδακτικής μέσω των φαντασμαγορικών Νέων Τεχνολογιών. Ως άμεση συνέπεια έρχεται η μετεξέλιξη του παιδαγωγού σε τεχνικό της διδακτικής πράξης, όπου το πάθος του, ο ιδρώτας του, ο πόνος για το μαθητή, το παιδαγωγικό του χάδι και η αμεσότητα της επικοινωνίας των προσώπων να θεωρούνται γραφικά ή ρομαντικά καθώς τα αντικαθιστούν άψυχες εικόνες που σαν άλλες σειρήνες σαγηνεύουν από την οθόνη του Η/Υ, των DVD και των mp 3&4.

Το πολυδιαφημισμένο Νέο Σχολείο με προσδιοριστικά τους όρους  «πρόοδος», «αξιολόγηση», «νέα δεδομένα», «εξορθολογισμός», «αναπόφευκτες αλλαγές», «συγχρονισμός με Ευρώπη και Αμερική», δεν φαίνεται να δείχνει ιδιαίτερη ανησυχία για τη διδασκαλία των ιδεολογιών, των θρησκειών, των επιστημονικών ρευμάτων, γιατί με περίτεχνο τρόπο αναγάγει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα τη νεοφιλελεύθερη οικονομία ως την ύστατη θρησκευτικότητα του ανεπτυγμένου κόσμου όπως φαίνεται και από μια ανάγνωση της λεγόμενης Λευκής Βίβλου για την εκπαίδευση. Τελικά η υιοθέτηση της ίδιας της ιδεολογίας που διέπει τις παγκοσμιοποιημένες αγορές, είναι η αρχή της πλήρους αποδόμησης του δημόσιου σχολείου.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν δεν πρέπει να αγνοούμε ότι μερίδιο ευθύνης, έστω και σε ποσοστό ενός κλάσματος, αναλογεί σε όλους μας.

Έχουμε σκεφτεί τι πραγματικά συμβαίνει στα σχολεία μας;

• Συνάδελφοι απομακρύνονται από τη μαχόμενη εκπαίδευση αφού οι  επιμορφώσεις, τα μεταπτυχιακά και οι εξειδικεύσεις αποτελούν πρόκριμα για τη διεκδίκηση θέσεων έξω από την τάξη.
• Εκπονούνται προγράμματα στην τάξη με στόχο την εξωτερική τους παρουσίαση, για το φαίνεσθαι,  χωρίς πιθανότατα να απηχούν τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών μας που είναι η συμμετοχή, η δημιουργία, η χαρά, η αυτενέργεια και η μάθηση με εναλλακτικό τρόπο.
• Εκκολάπτονται σχέδια για την αξιολόγηση από το Υπουργείο Παιδείας, όπου ο διευθυντής, ο προϊστάμενος, ο σύμβουλος μετατρέπονται σε όργανα ενός συστήματος που λειτουργεί μάλλον με τους νόμους της αγοράς παρά με έγκυρες και κατοχυρωμένες παιδαγωγικές αρχές, με αποτέλεσμα να διακυβεύεται  η παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο και η εκπαιδευτική αυτενέργεια να αντικατασταθεί τελικά μόνο με τη διοικητική υποταγή σε καθορισμένα πλαίσια.
• Στοχοποιούνται εκπαιδευτικοί από το Υπουργείο Παιδείας που αγωνίζονται μέσα και έξω από την τάξη και επιβραβεύονται εκπαιδευτικοί ανταγωνιστικοί, πειθήνιοι και διαχειρίσιμοι, χωρίς αίσθημα συλλογικότητας καθώς στοχεύουν συνήθως στην αναρρίχησή τους σε θώκους και έδρες.
• Κυριαρχεί η νοοτροπία σε όλο και περισσότερους εκπαιδευτικούς της συλλήβδην καταδίκης του συνδικαλισμού που τελικά οδηγεί στην ήττα και την ιδιώτευση.

« Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από

παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι

πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.»

Οδ. Ελύτης «Μικρά έψιλον»

Ας αναλογιστούμε πόσα μπορούμε να επιτύχουμε, ως εκπαιδευτική κοινότητα, αν απαξιώσουμε στην πράξη όλες αυτές τις στρεβλώσεις.

Πρώτα-πρώτα αν σε πείσμα της κρίσης και του βάρους που αισθανόμαστε ασήκωτο ως εκπαιδευτικοί για τις επαναλαμβανόμενες αδικίες που βιώνουμε (μισθολογικά, φορολογικά, ασφαλιστικά κ. ά.), συνεχίσουμε να υπηρετούμε τις πολλαπλές ανάγκες των μαθητών μας κοιτώντας τους ίσια στα μάτια και με ψηλά το κεφάλι δίνοντάς τους έτσι έμπρακτα πρότυπο στάσης ζωής αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης και όχι φοβίας και ανασφάλειας που οδηγεί στη «γοητεία» του νεοναζισμού, αυτή τη ντροπή για το λαό μας.

Αν διεκδικήσουμε αποζημίωση, ηθική και υλική, τέτοια που δεν θα χρειάζεται κάποιος να επιζητεί ανώτερες θέσεις αλλά να παραμείνει στην τάξη.

Αν ο μαχόμενος εκπαιδευτικός της τάξης γίνει το Α και το Ω στην σχολική μας πραγματικότητα.

Αν όλα τα σχολεία έχουν ουσιαστική γραμματειακή υποστήριξη για την απαλλαγή τους από τα δεσμά της γραφειοκρατίας.

Αν όλα τα στελέχη της εκπαίδευσης έχουν δικαίωμα δύο θητειών το πολύ στις θέσεις ευθύνης και μετά, υποχρεωτικά, επιστρέφουν στην τάξη. Έτσι θα υπάρχει η δυνατότητα, με την εναλλαγή προσώπων, να δοκιμάζονται και άλλοι εξίσου ικανοί συνάδελφοι.

Αν ο διευθυντής, στην εκλογή του οποίου να έχουν λόγο και οι συνάδελφοι του σχολείου, τεθεί επικεφαλής της σχολικής μονάδας με παιδαγωγικά καθήκοντα απαλλαγμένος δηλαδή από γραφειοκρατικές υποχρεώσεις.

Αν τα μέλη κάθε Συλλόγου Διδασκόντων αντιληφθούν τη δυνατότητα που έχουν να διαδραματίσουν αληθινό ρόλο στη λειτουργία του σχολείου, σε σύνδεση και αλληλοϋποστήριξη με την τοπική κοινωνία αλλά όχι με διορισμό και μισθοδοσία του από αυτήν (τοπική αυτοδιοίκηση) που παραπέμπει στις παλαιότερες εποχές, όπου κυριαρχούσε η υποτέλεια και η συναλλαγή.

Αν τα σχολεία  ή έστω ομάδες σχολείων έχουν την υποστήριξη σχολικών ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, για την αντιμετώπιση τόσο των προβληματικών περιπτώσεων που εμφανίζονται με αυξανόμενη συχνότητα όσο και γενικότερα τη  διευκόλυνση του εκπαιδευτικού έργου.

Αν η Ειδική Αγωγή δεν «φυτοζωεί»,  παραπεταμένη για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Εμείς στη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση πιστεύουμε ότι υπάρχουν ιδέες και προτάσεις που οφείλουμε να τις θέσουμε στη συζήτηση για την αποτελμάτωση της κατάστασης στον εκπαιδευτικό αλλά και στον  κοινωνικό χώρο.

Η συνεισφορά μας στην κατεύθυνση αυτή αντλεί από την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη και την εμπειρία της Εκκλησίας μας για την Παιδεία, την Οικονομία και ό,τι αφορά το ανθρώπινο πρόσωπο. Ό,τι αυτονομείται και δεν υπηρετεί τον άνθρωπο τελικά τον καταδυναστεύει και λειτουργεί εναντίον του. Έτσι η Οικονομία που είναι η διαχείριση με αυτάρκεια και δικαιοσύνη των πλουτοπαραγωγικών αγαθών μιας χώρας για όλους τους πολίτες της μετατρέπεται σε απρόσωπες αγορές του χρήματος που οδηγούν σε κρίση ολόκληρους λαούς για να ευδοκιμήσουν οι τράπεζες και το κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Η Παιδεία αντί να λειτουργεί ως δρόμος για σχέση, προσωπική άσκηση,  κοινός αγώνας και πάλη του ανθρώπου ενάντια σε κάθε αδικία και κακό από όπου κι αν προέρχεται προσωπικό ή κοινωνικό μετατρέπεται σε άχρωμο υπηρέτη του απρόσωπου συστήματος της καταναλωτικής κοινωνίας, του εύκολου πλουτισμού, της ισοπέδωσης των αξιών και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης. Η διατήρηση της ιδιοπροσωπίας κάθε τοπικής κοινότητας αλλά και η δυνατότητα ένταξής της στο παγκόσμιο ιδεολογικό γίγνεσθαι είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η δημόσια παιδεία μας.

Σε ό,τι αφορά τις εκλογές αιρετών για τη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση πάγια θέση αποτελεί όχι μόνο η εναλλαγή θητείας αλλά και η ανανέωση με πρόσωπα που δεν έχουν θητεύσει ξανά σε όλες τις αιρετές θέσεις των κλάδων(ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ – ΑΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΔΕ – ΚΥΣΠΕ, ΚΥΣΔΕ), καθώς και τις αντίστοιχες της Ειδικής Αγωγής (ΥΣΕΕΠ – ΠΥΣΕΕΠ), ώστε όσον είναι δυνατόν να αποφεύγονται οι προσωποληψίες και οι «πονηρές» διασυνδέσεις μεταξύ των αιρετών μας και των προϊσταμένων διοικητικών αρχών αλλά και να δοκιμάζονται νέοι συνάδελφοι που διεκδικούν με αίσθημα ευθύνης την διακονία των προβλημάτων του χώρου μας και των προσώπων που υπηρετούν σ’αυτόν.

Επειδή οι μέρες που έρχονται είναι ακόμα πιο «δύσκολες» για την πολύπαθη Παιδεία στον τόπο

μας, ΚΑΛΟΥΜΕ τους εκπαιδευτικούς  όλης της χώρας να ενισχύσουν τους συνδυασμούς μας

στις εκλογές για το ΚΥΣΠΕ και το ΚΥΣΔΕ, ώστε να κάνουμε εντονότερα διακριτή την παρουσία

μας στο χώρο της εκπαίδευσης και να αρθρώσουμε το λόγο που απουσιάζει πολύ σήμερα από το

χώρο του Σχολείου. Ενάντια στην ιδιώτευση, τον τεχνοκρατισμό, την έλλειψη αξιών και την

ισοπέδωση που προσπαθούν να κυριαρχήσουν στα σχολεία μας σήμερα, προτείνουμε το λόγο του

προσωπικού και κοινωνικού ήθους, της αξιοπρέπειας και της συλλογικής ευθύνης στη διαχείριση

της σχολικής μας κοινότητας.

Υποψήφιοι αιρετοί εκπρόσωποι

για το ΚΥΣΔΕ

1. Ανανιάδης Παναγιώτης
2. Αποστολίδης Πρόδρομος
3. Γιαννέλος Αθανάσιος
4. Δασκαλάκης Μάρκος
5. Καπετανάκης Γεώργιος
6. Κουσινίδης Χαρίλαος
7. Μελισσίδης Ιωάννης
8. Μηλίγγος Χρήστος
9. Μοράτος Ανδρέας
10. Μουστάκας Πέτρος
11. Παπαδόπουλος Γεώργιος
12. Χατζής Γεώργιος

Κάτω από : πολιτικη θεολογία, Χ.Ε.Κ.