…για το Μάθημα των Θρησκευτικών



Κίνητρα και κριτήρια του χριστιανισμού

Ορισμός κινήτρων: Κίνητρα είναι οι δυνάμεις που ωθούν τον άνθρωπο

σε κάποια δραστηριότητα. Αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις του οργανισμού.

Πράξεις: Η φυσική κατάληξη των κινήτρων

Πηγή των κινήτρων είναι συνήθως το ασυνείδητο.

Τα κίνητρα (όπως η πείνα, η σεξουαλική ορμή κ.α.)μόνο όταν

εκδηλώνονται μπορούν να γίνουν συνειδητές δυνάμεις και να δεχθούν

συγκεκριμένο προσανατολισμό.

Για το χριστιανισμό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η πράξη, όσο ο λόγος

(πρόθεση – προαίρεση) για τον οποίο κάνει κανείς κάτι.

Κριτήρια πράξεων

Αγάπη –  Ελευθερία

Προσανατολισμός μας : η Συνάντηση με τον άλλον.

Η ηθικότητα των πράξεων κρίνεται (ατομισμός , εγωισμός):

Από την ατομικότητα

Από την συνάντηση

(αλτρουισμός , ανιδιοτέλεια)

Κίνητρα

Φόβος (δούλος – φόβος τιμωρίας)

Μισθός (μισθωτός – υπαλληλική σχέση με το

Θεό «ταμία»).

Αγάπη (ελεύθερος ή υιός ,- άνοιγμα προς το

Θεό φίλο ή πατέρα).

« δούλος Θεού = υιός του Θεού».

“Ο Αββάς Δωρόθεος δίνει μεγάλη σημασία στο να τονίσει την ανάγκη ύπαρξης της ηθικής συνείδησης ακόμα και στις μικρές καθημερινές μας πράξεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, αν κανείς πράττει ανεξέλεγκτα αποκτώντας σταδιακά κακή και διεστραμμένη διάθεση, τελικά καταλήγει να γίνει εντελώς αναίσθητος. Σε αυτή την περίπτωση δε θα διστάσει να πράξει και κάτι πολύ κακό που θα έχει αρνητικές συνέπειες στη ζωή του και ενδεχομένως στη ζωή κάποιου συνανθρώπου του.
Στην καθημερινή μας ζωή, ως επί το πλείστον, πράττουμε ασυνείδητα στα μικρά καθημερινά μας ζητήματα. Γι’ αυτό και η ηθική συνείδηση ορισμένων ανθρώπων ατροφεί και προβαίνουν ακόμη και σε εγκληματικές πράξεις. Συμπερασματικά, αν τα λόγια του Αββά Δωρόθεου γίνονταν πράξη από όλους μας, σίγουρα οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας θα ήταν καλύτερη και δε θα εμποδιζόταν η εύρυθμη λειτουργία των κοινωνιών.

Α λβανού Παναγιώτα από το Γ1

Με βάση την ιστορία του Παλλαδίου,αποδεικνύεται ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει έτοιμα συνταγολόγια.

Σύμφωνα με την ιστορία του Παλλαδίου γίνεται φανερό ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει έτοιμους κανόνες ηθικής συμπεριφοράς.Ο αγιότατος Μακάριος προκειμένου να νουθετήσει τη φιλάργυρη γυναίκα δε βασίστηκε στην ηθική και απλά στο λόγο.Αποφάσισε να δράσει,αφήνοντας τη θεωρία κατά μέρος,αφού γνώριζε πως οι απλές συμβουλές δεν θα ήταν καρποφόρες.Επέλεξε να ξεγελάσει τη γυναίκα,κρίνοντας πως ήταν ο μόνος τρόπος  που θα είχε κάποιο αποτέλεσμα.Αποφάσισε να ρισκάρει,διότι γνώριζε το μέγεθος της αλαζωνίας της γυναίκας και τη θεωρούσε ικανή να πάρει πίσω τα χρήματά της μόλις μάθαινε την αλήθεια.Όμως τελικά η γυναίκα κατανόησε το λάθος της μέσα από τον ίδιο και γνώριμο τρόπο που είχε συνηθίσει να ζεί τόσο καιρό,την ανηθικότητα.

Δέσποινα Σπυρέλη, Γ4

ομαδοσυνεργατική διδασκαλία

Κάτω από : Διδ. Πράξη Θρησκευτικά Γ΄Λυκείου, ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ