Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι ότι ο πατέρας μου δε με άφηνε να διαβάζω τα εικονογραφημένα της Disney, γιατί τα θεωρούσε ακατάλληλα. Ήθελε να διαβάζουμε βιβλία. Ίσως βέβαια να μην είχε και πολύ άδικο για τα συγκεκριμένα. Έλα όμως που το απαγορευμένο είναι πάντα πιο γλυκό! Κι εγώ σαν παιδί έπαιρνα από τους φίλους μου και διάβαζα κρυφά. Ε, τώρα που μεγάλωσα είπα να μην κάνω κι εγώ τα ίδια. Έτσι φέτος που είχα δ΄τάξη, είδα ότι μια ενότητα της γλώσσας ασχολούνταν με κόμικ και μια που κι σύμβουλός μας στα πλαίσια της δημιουργικής γραφής που ξεκινήσαμε από πέρσι μας πρότεινε να ασχοληθούμε, όσοι θέλαμε, και με κόμικ, είπα στα παιδιά: “Παιδιά, τι λέτε; Φτιάχνουμε κόμικ;” Φυσικά την απάντηση θα την μαντεύετε… Έτσι…
Στην αρχή ζήτησα από τα παιδιά να φέρουν στην τάξη ό,τι κόμικ είχαν στο σπίτι. Αφού τα συγκεντρώσαμε κάθε παιδί διάλεξε κάποιο για να το διαβάσει. Στη συνέχεια και σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος συνέχισαν να διαβάζουν Αστερίξ από τη βιβλιοθήκη του σχολείου, όπου υπάρχει όλη η σειρά του και άλλα εικονογραφημένα.
Στο μεταξύ μιλήσαμε για την τεχνική του κόμικ, πώς είναι χωρισμένη η ιστορία σε καρέ, τη γλώσσα τους, δηλ. πώς εκφράζονται τα διάφορα συναισθήματα είτε στις φιγούρες είτε στα συννεφάκια, επίσης πώς αναγνωρίζουμε τους ήχους, τι σημαίνουν τα διάφορα εφέ και όλα αυτά τα εντοπίζαμε στα κόμικ που είχαμε.(είχα επιλέξει κάποιες χαρακτηριστικές σελίδες από τον Αστερίξ, τις είχα φωτοτυπήσει και τις είχα μοιράσει στα παιδιά)
Κατόπιν ζήτησα να γράψει η κάθε ομάδα τη δική της ιστορία, να φτιάξει το δικό της κόμικ χωρίς να βάλει συννεφάκια και να το δώσει σε μια άλλη ομάδα ή οποία θα έβαζε τα συννεφάκια με τα λόγια. Αυτή η δραστηριότητα έγινε μάλλον λίγο νωρίς, αλλά μας βγήκε σε καλό κι αυτό γιατί; Όταν ανταλλάξανε τα κόμικ τους δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να φανταστούν μια ιστορία επειδή οι ήρωες των καρέ δεν έδειχναν τα συναισθήματά τους και η κίνηση ήταν σχεδόν απούσα. Βέβαια δεν είναι εύκολο να φτιάξεις εικόνες που να «μιλάνε»! Έτσι συνειδητοποίησαν πόσο σημαντική είναι η έκφραση στην εικόνα.
Στη συνέχεια επέλεξα ένα μύθο του Αισώπου, τον οποίο θα δουλεύαμε ομαδικά με το πρόγραμμα Pixton. Διαβάσαμε το κείμενο στην τάξη και το χωρίσαμε σε καρέ. Είπαμε πώς θα εικονογραφούσαμε κάθε καρέ κι ετοίμασα την εικονογράφηση στο Pixton επειδή ο χειρισμός του είναι δύσκολος από μικρά παιδιά. Άφησα όμως να προσθέσουν τα παιδιά τα συννεφάκια και τα λόγια. Αυτά τα κάναμε όλοι μαζί στην τάξη. Αφού τους έδειξα πώς προσθέτουν τα συννεφάκια και πώς γράφουν, κάθε παιδί ερχόταν στον υπολογιστή και συμπλήρωνε στο κόμικ αυτά που έλεγε.
Όταν ολοκληρώσαμε κι αυτή τη δραστηριότητα διαβάσαμε κι άλλους μύθους του Αισώπου. Κατόπιν διάλεξε κάθε ομάδα έναν για να τον κάνει κόμικ. Αφού διάβασε κάθε ομάδα το μύθο της, χώρισε το κείμενο σε καρέ και άρχισε να τον εικονογραφεί. Όταν ολοκλήρωσαν τις δουλειές τους, τις παρουσιάσαμε στην τάξη και μετά τις πήρα, τις σκάναρα, έφτιαξα μια παρουσίαση (ppt) και ηχογραφήσαμε τα κείμενα για να την έχουν ενθύμιο.
Μέχρι εδώ ήταν η πρώτη φάση του προγράμματος. Στη δεύτερη φάση κάθε συνάδελφος θα συνεργαζόταν με κάποιον άλλον και θα συνδημιουργούσαν οι τάξεις τους μια ιστορία που θα γινόταν κόμικ. Στο σχολείο μου συμμετείχαμε όλοι οι συνάδελφοι στο πρόγραμμα. Έτσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε μεταξύ μας. Η δική μας ομάδα αποτελούνταν από τις τάξεις γ΄, δ΄ και στ΄. Συμφωνήσαμε να γράψει η στ΄ την ιστορία και στη συνέχεια να χωρίσουμε την ιστορία στα τρία και κάθε τάξη να δουλέψει το κομμάτι της. Η γ΄τάξη πρότεινε η ιστορία που θα φτιάχναμε σε κόμικ να ήταν η συνέχεια από ένα κείμενο που υπάρχει στο ανθολόγιο της γ΄και δ΄τάξης, τον “Άντζελμαν”. Συμφωνήσαμε και οι υπόλοιποι και ξεκινήσαμε. Όταν ολοκλήρωσε η στ΄ την ιστορία, μας την διάβασε και τη χωρίσαμε στα τρία. Στη συνέχεια κάθε τάξη έβγαλε τα καρέ που αντιστοιχούσαν στο κομμάτι της και την εικονογράφησε. Ξεκίνησε πρώτα η γ΄τάξη και οι άλλες κρατήσαμε την εικονογράφηση των ηρώων ίδια ώστε να αναγνωρίζονται. Στα υπόλοιπα κάθε παιδί έβαλε την προσωπική του σφραγίδα.
Αυτό που έχω να πω είναι ότι πράγματι τα παιδιά δουλεύουν και αποδίδουν πολύ καλύτερα όταν υπάρχει ένα πραγματικό ερέθισμα και κίνητρο. Τόσο πολύ τους άρεσε που σε ότι έγραφαν πετούσαν και κάποια σκηνή κόμικ, ένα κεφαλάκι με ένα συννεφάκι με λόγια.