Circé
de Louis Ménard
Douce comme un rayon de lune, un son de lyre,
Pour dompter les plus forts, elle n’a qu’à sourire.
Les magiques lueurs de ses yeux caressants
Versent l’ardente extase à tout ce qui respire.
Les grands ours, les lions fauves et rugissants
Lèchent ses pieds d’ivoire ; un nuage d’encens
L’enveloppe ; elle chante, elle enchaîne, elle attire,
La Volupté sinistre, aux philtres tout-puissants.
Sous le joug du désir, elle traîne à sa suite
L’innombrable troupeau des êtres, les charmant
Par son regard de vierge et sa bouche qui ment,
Tranquille, irrésistible. Ah ! maudite, maudite !
Puisque tu changes l’homme en bête, au moins endors
Dans nos cœurs pleins de toi la honte et le remords.
Η Κίρκη
Του Λουί Μενάρ
Γλυκιά σαν μία αχτίδα σελήνης, έναν ήχο λύρας,
Για να δαμάσει τους πιο δυνατούς, αρκεί να χαμογελάσει.
Οι μαγικές λάμψεις των χαδιάρικων ματιών της
Ρίχνουν τη φλογερή έκσταση σε ό,τι αναπνέει.
Οι μεγάλες αρκούδες, τα άγρια λιοντάρια που βρυχώνται
Γλείφουν τα φιλντισένια πόδια της· ένα νέφος από λιβάνι
Την καλύπτει· τραγουδάει, αλυσοδένει, προσελκύει,
Η απαίσια Ηδονή, με τα πανίσχυρα φίλτρα.
Κάτω από το ζυγό της επιθυμίας, παρασύρει στην ακολουθία της
Το αναρίθμητο κοπάδι των όντων, γητεύοντας τα
Με το βλέμμα της παρθένας και το στόμα της που ψεύδεται,
Γαλήνια, ακαταμάχητη. Α! καταραμένη, καταραμένη!
Αφού αλλάζεις τον άνθρωπο σε κτήνος, τουλάχιστον αποκοίμισε
Στις γεμάτες με εσένα καρδιές μας τη ντροπή και την ενοχή.
