Μαθηματικός (Εκ)παιδευόμενη

Η ταινία των μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ και 1ου Ε.Κ. Άργους με τίτλο “Το Χρέος”.
Ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στους πρόσφυγες και στους απλούς ανώνυμους εθελοντές, που βοήθησαν και βοηθούν όλους αυτούς τους ξεριζωμένους συνανθρώπους μας.
Η ιδέα για τη δημιουργία της ταινίας, στηρίχθηκε σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Σαμαρά.
Η διασκευή του σεναρίου έγινε από την Βίκυ Σωτηροπούλου και η μουσική επένδυση έγινε (με τη σειρά όπως ακούγονται) με τα υπέροχα τραγούδια του Λευτέρη Μέρου, (ενορχήστρωση Νίκου Παπαδόπουλου), τα μοναδικά τραγουδια του Δημήτρη Ζερβουδάκη και την θεϊκή μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
Αφήγηση: Ιουλία Παναγοπούλου
Ηχογράφηση: Νίκος Ανδριώτης, Βάλτσο Βάλεφ, Βασίλης Καρατζιάς

“Ονειροπόλος”: Η συγκλονιστική μικρή ταινία μαθητών για την αποξένωση και την προσφυγιά

«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να αγαπούν» λέει ο Μικρός Πρίγκιπας στον Μπαρίς

Ο μικρός πρίγκιπας αντιμέτωπος με τα προβλήματα της αποξένωσης και της προσφυγιάς, μέσα από τα μάτια των μαθητών του Μειονοτικού Γυμνασίου Κομοτηνής.

Η ταινία κινουμένων σχεδίων “Ο Ονειροπόλος” των μαθητών του Μειονοτικού Γυμνασίου – Λυκείου Κομοτηνής κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους.

Tο Μειονοτικό Γυμνάσιο-Λύκειο Κομοτηνής, αριθμεί σήμερα περισσότερους από 800 μουσουλμάνους μαθητές και μαθήτριες και εγκαινιάστηκε το 1952 από τον τότε Βασιλιά Παύλο και τον πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ, στο όνομα της ελληνοτουρκικής φιλίας.

Φετινό θέμα του διαγωνισμού που διοργανώθηκε από το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας & Θρησκευμάτων, τη Δ/νση Π.Ε. Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, την ΕΡΤ Α.Ε. και την Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα και απευθύνεται σε μαθητές Δημοτικών Σχολείων (τάξεις Δ’- Ε’-ΣΤ’), Γυμνασίων και Λυκείων της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ομογένειας, ήταν «Ένας πλανήτης μια ευκαιρία», με στόχο οι μικροί μαθητές να γίνουν κριτές, μελετητές και ερευνητές του περιβάλλοντός τους και να ευαισθητοποιηθούν ως προς την ανάγκη εξασφάλισης όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους τους κατοίκους του πλανήτη.

Πρωταγωνιστής της συγκλονιστικής ταινίας των μαθητών του Μειονοτικού Γυμνασίου – Λυκείου Κομοτηνής, ο Μπαρίς, ο οποίος αποκοιμιέται διαβάζοντας τον «Μικρό Πρίγκιπα», το διαχρονικό και αγαπημένο βιβλίο μικρών και μεγάλων του Γάλλου συγγραφέα Antoine de Saint Exupery.

Στο σενάριο των μαθητών που υπογράφουν οι Κουρτ Χουσείν Ερέν, Μολλά Αμέτ Αλή Εμπρού, Μολλά Μουσταφά Εμίρ, Μουσταφά Σελήν, Μποϊκλού Χασάν Χαρούν, Παντήρ Ρετζεπέ Γκιζέμ και Ραήφ Ορτσούν, ο «Μικρός Πρίγκιπας» γίνεται πρωταγωνιστής των ονείρων του Μπαρίς, ταξιδεύοντας τον σε όλη την γη, αναζητώντας για ακόμα μία φορά φίλους.

Πρώτος σταθμός, μία σύγχρονη πόλη, στους δρόμους της οποίας οι άνθρωποι προσπερνούν ο ένας τον άλλον και οι φίλοι είναι πολλοί, αλλά μόνο μέσω διαδικτύου.

Απογοητευμένος ο Μικρός Πρίγκιπας αναχωρεί και ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού του είναι μία βομβαρδισμένη πόλη, στην οποία κυριαρχούν οι βόμβες, οι πυροβολισμοί και οι δυνατές φωνές. Στην έρημη αυτή πόλη όπου κυριαρχούν τα συντρίμμια ο Μικρός Πρίγκιπας συναντά ένα κοριτσάκι το οποίο κλαίει και του ζητά να του φέρει πίσω την οικογένειά της.

Λυπημένος γιατί δεν μπορεί να τη βοηθήσει, ο Μικρός Πρίγκιπας αναχωρεί και τρίτος σταθμός του ταξιδιού του, καταλήγει να είναι μία ακτή. Στον φόντο, ένα βυθισμένο σαπιοκάραβο με τις μισές ανθρώπινες μορφές να προσπαθούν να κολυμπήσουν για να σωθούν και τις άλλες μισές να «παραδίδονται» στη θάλασσα.

Ο Μικρός Πρίγκιπας στέκεται ανήμπορος μπροστά στο θέαμα το οποίο παγώνει την ψυχή του και χάνει το χρώμα του και τότε το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, με τον Μικρό Πρίγκιπα να επισκέπτεται τον Μπαρίς.

«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να αγαπούν» λέει ο Μικρός Πρίγκιπας στον Μπαρίς, όταν αυτός τον ρωτά γιατί έχασε το χρώμα του και μαζί αποφασίζουν να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο. «Θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί» είναι η φράση με την οποία πέφτουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας, που σου αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης.

Λύπης, για τη συνειδητοποίηση της σημερινής πραγματικότητας που περιγράφεται με αφοπλιστικό ρεαλισμό μέσα από το σενάριο των μαθητών αλλά και τα σκίτσα των Καραμπεκήρ Ασλή, Μεμέτ Ασλή, Μουσταφά Βολκάν, Νουρή Μελέκ, Ντελή Χουσεϊν Εδά, Ρασήμ Διλέκ και Χασήμ Ετζέμ. Χαράς, για την αισιοδοξία που προσφέρει το πανίσχυρο μήνυμα της ταινίας, για τη δύναμη της συλλογικότητας.

Υπεύθυνες καθηγήτριες που επιμελήθηκαν και συνέδραμαν την όλη προσπάθεια οι Άρτεμις Αρχοντογιώργη, Μαρία Γκουμπίλη και Σοφία Κιόρογλου που εργάστηκαν από κοινού, με την πολύτιμη βοήθεια της φωτογράφου Χαράς Βαρσαμίδου.

Εξωτερικά μοιάζει με μια απλή πήλινη κούπα η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα όπως ένα κανονικό ποτήρι κρασιού.

Η έκπληξη όμως που έρχεται στη συνέχεια είναι μεγάλη και αποτελεί μάλιστα και τουριστική ατραξιόν για τους πωλητές κυρίως του ακριτικού νησιού της Σάμου, από όπου και έλκει την καταγωγή της.

Αν λοιπόν το κρασί ή το υγρό ξεπεράσει το όριο μιας γραμμής που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της , τότε η κούπα αδειάζει, το υγρό χύνεται από τη βάση της και… περιλούζει, αυτόν που την κρατά και που τόλμησε να ξεπεράσει το όριο.

Πρόκειται για την τιμωρία του υβριστή από τη νέμεση καθώς αυτός ξεπέρασε κάθε όριο του μέτρου προκαλώντας θεούς και ανθρώπους…

Η επινόησή της χρονολογείται κάπου στον 6ο π. Χ αιώνα. Εμπνευστής και κατασκευαστής της ήταν ο μεγάλος Σάμιος φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και μουσικός Πυθαγόρας και είναι γνωστή σαν η «κούπα του Πυθαγόρα», η «δίκαιη κούπα» ή- πιο λαϊκά- το έξυπνο ποτήρι.

Ένα ακόμα συμβολικό αντικείμενο που θεωρήθηκε σαν ένα αριστούργημα της υδραυλικής τέχνης των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά και σαν ένα μέσο διδαχής θα είναι ο πρωταγωνιστής μας στις σημερινές ιχνηλασίες!

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, θεωρείται ο θεμελιωτής των ελληνικών μαθηματικών και δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για την επιστήμη των ουρανίων σωμάτων, που κατοχύρωσε με όλες τις σχετικές αριθμητικές και γεωμετρικές αποδείξεις.

Γεννήθηκε σε χρονολογία που δεν μας είναι γνωστή, αλλά που εικάζεται πως είναι μεταξύ των ετών 580 – 572 π.Χ. και ως επικρατέστερος τόπος γεννήσεως παραδίδεται η νήσος Σάμος.

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή αλλιώς δίκαιη κούπα, που κατασκεύασε ο Σάμιος φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής είχε σαν στόχο, την υπόδειξη και την τήρηση του μέτρου, «μέτρον άριστον».

Πέρα από τον περιορισμό της κατανάλωσης κρασιού μέσα από ένα «έξυπνο ποτήρι», ο Πυθαγόρας ήθελε να διδάξει στους μαθητές του την εγκράτεια και την τήρηση του μέτρου.

Έτσι λοιπόν… Στο εσωτερικό της υπάρχει χαραγμένη μία γραμμή, η οποία οριοθετεί την ποσότητα του κρασιού.

Αν ο χρήστης δεν υπερβεί τη γραμμή, τότε μπορεί να απολαύσει το ποτό του.

Ωστόσο, αρκεί μία παραπάνω σταγόνα για να ξεπεράσει τα όριο της γραμμής και τότε η κούπα να… αδειάσει, χύνοντας όλο το κρασί από τη βάση της.

Στο κέντρο της κούπας υπάρχει μία στήλη που είναι τοποθετημένη πάνω από έναν σωλήνα που οδηγεί στο κάτω μέρος της.

Όσο γεμίζει η κούπα, παράλληλα η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης. Από τη στιγμή που το υγρό δεν ξεπερνά την οριοθετημένη γραμμή δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα. Μόλις, όμως το υγρό υπερβεί τη γραμμή, τότε τα μόριά του παρασύρουν το ένα το άλλο, έχοντας ως αποτέλεσμα το άδειασμα της κούπας.

Η κατασκευή του Πυθαγόρα ακολουθεί το νόμο που ανέπτυξε ο Pascal αιώνες αργότερα για τα… συγκοινωνούντα δοχεία.

Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση και συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ».

Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, που τελικά προκαλούσαν την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλαδή την τιμωρία και την καταστροφή του.

Η λέξη ύβρις πέρα από τη λόγια νεοελληνική χρήση της με τις σημασίες «βρισιά» (κυρίως στον πληθυντικό αριθμό «ύβρεις») και συνακόλουθα «κάτι που θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια κάποιου» , αρκετές φορές χρησιμοποιείται και στην εποχή μας, σε πιο προσεγμένο επίπεδο λόγου, με την αρχαιοελληνική σημασία της για να χαρακτηρίσει ανάλογες αλαζονικές συμπεριφορές συνανθρώπων μας».

Η τιμωρία από την κούπα του Πυθαγόρα , άντε να λεκιάσει κανένα παντελόνι με κόκκινο κρασί, όμως, ο συμβολισμός της παραμένει μέχρι και σήμερα ζωντανός για την ύβρη και τη νέμεση που ανά πάσα στιγμή μπορεί να επέλθει, όταν ο ανθρώπινος εγωισμός περάσει τα όριά του…

Διαβάστε περισσότερα: Τί είναι η κούπα του Πυθαγόρα ! – iPaideia.gr

Ένα βιβλίο μας ταξιδεύει και μας ελευθερώνει!

… με κλικ θυμάμαι τις γραφικές παραστάσεις βασικών σναρτήσεων!