Μέγας θεός του ναυτικού λαού των Ελλήνων ήταν ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας και όλων των υδάτων, που κατοικούσε στα βάθη του ωκαιανού και με την τρίαινά του -δώρο των κυκλώπων ή των τελχίνων-προκαλούσε τις σφορδές τρικυμίες ή γαλήνευε τα κύματα, έσειε τη γη (σεισίχθων), αλλά και τη συγκρατούσε πάνω στα νερά, ενώ δημιουργούσε στενά, πορθμούς, ανέδυε νησιά κι ανέβλυζε πηγές.
Γιος του κρόνου και της Ρέας, θεωρείται από μερικούς συγγραφείς μεγαλύτερος από το Δία, γι’αυτό και δε συγχόρησε τον αδελφό του, για τον οποίο θεωρούσε ότι του άρπαξε την εξουσία. Άλλες όμως μυθικές διηγήσεις, αναφέρουν ότι ήταν νεότερος και σώθηκε απ’ την πατρική βουλιμία, γιατί η μητέρα του τον έκρυψε σ’ ένα κοπάδι πρόβατα, που έβοσκαν κοντά στην πηγή της Άρνης στην Μαντινεία.
Οι μύθοι που σχετίζονται με την ανατροφή του Ποσειδώνα, μοιάζουν με τους στην Κρήτη, έτσι και ο Ποσειδώνας ανατράφηκε από τους Τελχίνες, σε συνεργασία με την Ωκεανίδα Καφίρα, γι’ αυτό και ο Ποσειδώνας ενώθηκε με την αδελφή των Τελχίνων, αντίστοιχους με το μεγάλωμα του Δία. Όπως οι Κουρήτες μεγάλωσαν το Δία Αλία, με την οποία απέκτησε έξι γιους και μια κόρη, τη Ρόδο.
