Στα πλαίσια του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας ατόμων με αναπηρία καλέσαμε τον παραολυμπιονίκη κ. Γεώργιο Τοπούζη μαζί με την κα. Καστρινάκη Ελευθερία, συναθλήτριά του για να μας μιλήσουν για τον αγώνα που δίνει στη ζωή και για τις επιτυχίες του στο παραολυμπιακό άθλημα μπότσια.
Είμαστε διαφορετικοί… Ε και;
Τι επηρεάζει τη στάση των παιδιών απέναντι στα άτομα με αναπηρία; Σε ποια ηλικία διαμορφώνεται; Ποιο μερίδιο έχουμε εμείς ως εκπαιδευτικοί στη διαμόρφωση αυτών των στάσεων; Οι μαθητές και οι μαθήτριές μας γνωρίζουν την έννοια της συμπερίληψης; Αυτά, λοιπόν, ήταν κάποια από τα ερωτήματα που μας ώθησαν στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στο Δημοτικό Σχολείο Ποδοχωρίου Καβάλας.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα Άτομα με Αναπηρία, παρουσιάζονται με ποικίλους στερεοτυπικούς τρόπους, όπως αδύναμα, ανίκανα, θύματα, υπερ-ήρωες,
αντικείμενα οίκτου, εμπαιγμού και συχνά επικίνδυνα. Μια εικόνα, σαφώς εσφαλμένη και ψευδής. Αυτό, λοιπόν, που θέλαμε να αποκομίσουν οι μαθητές και μαθήτριές μας ήταν η δυνατότητα διαμόρφωσης της δικής τους στάσης μέσα από την απομυθοποίηση της αναπηρίας και την απελευθέρωση της σκέψης τους από τα στερεότυπα. Έτσι, αποσαφηνίσαμε τι εννοούμε με τον όρο αναπηρία, ποιες ομάδες εμπερικλείονται και γνωστοποιήσαμε κάποιους κανόνες για τον τρόπο που οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σ’ ένα άτομο με αναπηρία. Συγκεκριμένα, επιδιώξαμε να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες, διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά έχουμε τις ίδιες ανάγκες για αγάπη, φροντίδα, αποδοχή και ίσες ευκαιρίες στη ζωή.
Ως καταλληλότερο τρόπο για να το επιτύχουμε αυτό, θεωρήσαμε αναγκαίο να ενσωματώσουμε και ένα πρακτικό μέρος, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο
βιωματικό χαρακτήρα.
Αρχικά, οι μαθητές/τριες της Β΄ τάξης μας νοημάτισαν το ρεφρέν του τραγουδιού «Ν’ αγαπάς», του Π. Θαλασσινού κι έτσι με έναν όμορφο και βιωματικό τρόπο ήρθαν σε επαφή με τη νοηματική γλώσσα. Η συνεργασία και η χαρά των μαθητών/τριών ήταν ο οδηγός μας, καθώς το τραγούδι εξελίχθηκε σε μια βιωματική εμπειρία που συνδύασε μάθηση και παιχνίδι. Αναδείχθηκε η ομορφιά και η δύναμη της νοηματικής γλώσσας, δίνοντας στους/στις μαθητές/τριες ένα ακόμη εργαλείο έκφρασης και επικοινωνίας.
Στη συνέχεια, συνεχίσαμε τις δράσεις μας παίζοντας οι μαθητές/τριες το παραολομπιακό άθλημα goalball. Προηγήθηκε μια σύντομη παρουσίαση του
αθλήματος και όλοι/ες οι μαθητές/τριες της σχολικής μονάδας φορώντας μάσκες μπήκαν στη θέση είτε τυφλών είτε ατόμων με προβλήματα όρασης δίνοντας τους τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση και το σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Τέλος, ολοκληρώσαμε τις δράσεις μας με την πρόσκληση της κας Καστρινάκη και του κ. Τοπούζη, μέλη της Loud – art & inclusion, μιας Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης Ένταξης που απώτερο στόχο έχει την ισότιμη ένταξη των ατόμων με αναπηρία στην εργασία κι η αυτόνομη διαβίωσή τους, καθώς και του αθλητικού συλλόγου «ΑΕΤΟΙ» Θεσσαλονίκης στο σχολείο μας.
Συγκεκριμένα, η συναθλήτρια και συνοδός, Καστρινάκη Ελευθερία με τον αθλητή, Τοπούζη Γιώργο μας επισκέφτηκαν και μας παρουσίασαν το παραολυμπιακό άθλημα Boccia (Μπότσια). Πρόκειται για ένα από τα τρία αθλήματα που δεν έχει αντίστοιχο Ολυμπιακό άθλημα και έχει σχεδιαστεί ώστε να παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο.
Αρχικά, μας συστήθηκαν και μας μίλησαν τόσο η κα Καστρινάκη όσο και ο κος Τοπούζης για άγνωστες πτυχές τις καθημερινότητας που βιώνει ο ίδιος,
αλλά και γενικότερα τα άτομα με αναπηρία, πώς τις διαχειρίζεται, τι εμπόδια συναντά και απάντησαν σε ερωτήματα που τους έθεσαν οι μαθητές και οι
μαθήτριές μας.
Κατόπιν, μας εξήγησαν πώς παίζεται το μπότσια, ποιος είναι ο σκοπός του και όλα τα παιδιά προσπάθησαν να το παίξουν βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση
ενός ατόμου με κινητική αναπηρία.
Αναμφισβήτητα, τα οφέλη ήταν πολλαπλά, καθότι τα παιδιά γνώρισαν ένα άθλημα που δεν είναι οικείο για τα ίδια, είδαν, άκουσαν βιωματικές μαρτυρίες για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην χώρα μας με την ευχή να ευαισθητοποιηθούν και να βάλουν το λιθαράκι τους
για ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι πολύ σημαντικό, οι μαθητές/τριές μας να γνωρίζουν και να εντοπίζουν τους φραγμούς και τα εμπόδια τόσο στη μάθηση όσο και στην κοινωνική ζωή που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία, έτσι ώστε να εκκινήσει μια σταδιακή αλλαγή στο σχολείο, αλλά και στην κοινωνία, καθότι στον κόσμο που ζούμε δεν περισσεύει κανείς!
