Καινούργιο διδακτήριο και αύλειος χώρος
Μάρτιος 2019 και πλήρης απεικόνιση της πρόσοψης του σχολείου
Aναμνηστικόν
ΑΥΤΙΣΜΟΣ
Επιμορφωτική συνάντηση
Η κ. Νικολαΐδου Νάνσυ ενημέρωσε σήμερα τους εκπαιδευτικούς του σχολείου σχετικά με τη χρήση της εφαρμογής Class Dojo ως εργαλείο διαχείρισης της σχολικής τάξης και επικοινωνίας. Την ευχαριστούμε πολύ, που συμβάλλει στη λειτουργία της σχολικής μας μονάδας ως κοινότητα μάθησης. Και λίγα λόγια για το ClassDojo… Είναι μια παγκόσμια κοινότητα με περισσότερους από 50 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς και οικογένειες που ενώνονται για να μοιραστούν τις πιο σημαντικές μαθησιακές στιγμές των παιδιών, στο σχολείο και στο σπίτι—μέσα από φωτογραφίες, βίντεο, μηνύματα και πολλά άλλα.
Γιορτάζοντας την Επέτειο του Πολυτεχνείου
Σήμερα, στην τάξη μας, με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοέμβρη, ταξιδέψαμε στον κόσμο της τέχνης και της ελευθερίας μέσα από τον πίνακα «Αμνηστία» του Πάμπλο Πικάσο. Παρατηρήσαμε τα δυνατά του σύμβολα, τα χρώματα και τις μορφές που μιλούν για αγώνα, αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Συζητήσαμε για το πώς η τέχνη μπορεί να γίνει φωνή, να αφυπνίζει και να ενώνει τους ανθρώπους απέναντι σε κάθε μορφή ανελευθερίας. Εμπνευσμένοι από το μήνυμα του πίνακα, δημιουργήσαμε τις δικές μας κατασκευές, θέλοντας να υψώσουμε κι εμείς τη φωνή μας μέσα από τον στίχο του Μάνου Λοΐζου: «Ήταν μια λέξη μοναχά… ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Δ’ τάξη, κ. Νικολαΐδου Νάνσυ
Επέτειος Πολυτεχνείου
Σήμερα στην τάξη μας γνωρίσαμε την τέχνη μέσα από τον δρόμο. Μιλήσαμε για τον Banksy, τον ανώνυμο καλλιτέχνη που, με το χιούμορ, την ειρωνεία και το θάρρος των έργων του, σχολιάζει την κοινωνία, τη βία, την καταπίεση και την ανάγκη για ελευθερία. Δείξαμε στα παιδιά πως η τέχνη μπορεί να γίνει μια πράξη αντίστασης, χωρίς να φωνάξει, χωρίς να χτυπήσει, αλλά μιλώντας. Εμπνευστήκαμε από το έργο του The Flower Thrower και δημιουργήσαμε τη δική μας εκδοχή.
Σε αυτήν, ο «ρίπτης» δεν πετάει πέτρες.
Πετάει κόκκινα γαρύφαλλα.
Πετάει λουλούδια.
Διαδηλώνει ειρηνικά αλλά αποφασιστικά.
Διεκδικεί δικαιοσύνη, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα,ό,τι διεκδίκησαν και οι φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Μιλήσαμε για το πώς ακόμη και η ειρωνεία μπορεί να γίνει μορφή αγώνα,για το πώς η τέχνη αντιστέκεται με τρόπο απλό αλλά ισχυρό,και για το πώς η μνήμη μάς κρατάει σε εγρήγορση ώστε να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά τα σκοτεινά χρόνια της καταπίεσης. Πάνω στο έργο μας γράψαμε τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:
«Να θυμάσαι…
η μνήμη είναι καθήκον…
κι ο αγώνας, τρόπος ν’ αγαπάς
όλους τους ανθρώπους…»
Οι στίχοι αυτοί έγιναν η καρδιά της δράσης μας. Συζητήσαμε με τα παιδιά το πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε και να μη σιωπούμε. Γιατί δεν μας χωρίζουν πολλά χρόνια από το Πολυτεχνείο, κι αν η μνήμη χαθεί, τότε κινδυνεύουμε να ξαναζήσουμε τα ίδια.
Στο τέλος, τα παιδιά κατανόησαν ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Κι ότι η μνήμη, η γνώση και η ευαισθησία είναι τα πιο δυνατά «λουλούδια» που μπορούμε να ρίξουμε απέναντι στην αδικία. Στ’ τάξη, κ. Χρυσανθίδου Μ., Μπόσκου Π.