Ο σπίνος είναι γνωστό ωδικό πτηνό, το οποίο είναι κυρίως διαδεδομένο σε όλο το Βόρειο ημισφαίριο και ανήκει στην οικογένεια Σπιζίδες.Τον φωνάζουν και “σπουργίτι του δάσους”, ενώ άλλες ονομασίες του στην Ελλάδα είναι Λιαράς, Τσιώνα, Τσόνος και Χιονίτσι, γιατί λέγεται ότι με το επίμονό του κελάηδημα προαναγγέλλει τον ερχομό του χιονιού.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο δικός μας σπίνος, χτύπησε με μεγάλη ταχύτητα στα τζάμια της Ε΄ τάξης και τραυματίστηκε. Τα παιδιά μαζί με τον κ. Κώστα τον πήραν του πρόσφεραν τη φροντίδα τους και τη ζεστασιά τους αλλά το καημένο δεν κατάφερε να ζήσει!

Θα μας λείψει το ωραίο του κελάηδισμα, εκείνο που σου φέρνει στο νου τη συγκλονιστική  σκηνή  από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Καζαντζάκη: «Μια μέρα ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά… δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια-ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολείου και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής χλωμός, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα δάσκαλε, φώναξε· σώπα δάσκαλε ν’ ακούσουμε το πουλί».