Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού ( 20 Νοεμβρίου ) αλλά και τη διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της εμφυλης βίας (25 Νοεμβρίου ) άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση στην Ε’τάξη του σχολείου μας για τα δικαιώματα. Αρχικά διαβάσαμε το “Μαγικό μολύβι της Μαλάλα ” , της Μαλάλα Γιουσαφζάι, μιας νεαρής Πακιστανής ακτιβίστριας βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης, που αγωνίζεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. Τα παιδιά γνώρισαν την αληθινή ιστορία ενός παιδιού που ζει σε μια διαφορετική κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Μιλήσαμε για την μπούργκα που υποχρεωτικά φοράει η Μαλάλα και όλα τα κορίτσια στον τόπο της καθώς και για το πώς οι Ταλιμπάν επιχείρησαν να την κάνουν να σιωπήσει. Η συγκλονιστική της ιστορία και το θαρρος της να διεκδικεί το δικαίωμα όλων μας σε μια Ζωή που μας Αξίζει, μάγεψε τα παιδιά! Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν ” Εσύ τι θα έκανες με το μαγικό σου μολύβι;” Πήραμε λοιπόν το δικό μας μολύβι στα χέρια και γράψαμε τι θα εξαφανιζαμε ή τι θα ζωγραφίζαμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο ..εξάλλου ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο κι ένα μολύβι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, όπως λέει και το κεντρικό σύνθημα του βιβλίου!






Επιπλέον , παρακολουθήσαμε με τα παιδιά μερικά ταινιάκια μικρού μήκους από το σάιτ της χρωματιστής τάξης και προσπαθήσαμε να μπούμε για λίγο στη θέση των παιδιών που τα δικαιώματα τους καταπατούνται καθημερινά, παιδιών που ζουν σε καθεστώς πολέμου, παιδιών που δεν έχουν να φάνε, παιδιών που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες για να συντηρησουν τα ίδια και τις οικογένειές τους. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν δικαιώματα; Βεβαίως και έχουν! Δεν έχουν όμως τίποτα δεδομένο στη ζωή τους, ούτε το φαγητό, ούτε το νερό, ούτε το σπίτι, ούτε την υγεία, ούτε την ασφάλεια. Πώς είναι λοιπόν ο κόσμος για ένα παιδί που απολαμβάνει τα δικαιώματά του και πώς είναι για κάποιο που τα στερείται; Τα δικαιώματα δεν έχουν ισχύ συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Οι παγκόσμιες ημέρες δεν είναι για μια φορά τον χρόνο. Σημασία έχει η διαχρονικότητα και η εφαρμογή τους για όλες τις ημέρες του χρόνου. Τι είναι λοιπόν τα δικαιώματα χωρίς τις υποχρεώσεις; Το βιβλίο “έχω δικαίωμα; έχω δικαίωμα!” των Πάνου Χριστοδούλου και Στέλλας Στεργίου, μας βοήθησε να πούμε πολλά για τα δικαιώματα που έχουμε όλοι ως άνθρωποι, πώς τα προστατεύουμε, πώς τα σεβόμαστε και πώς τα διεκδικούμε. Είπαμε για τις υποχρεώσεις της κοινωνίας και του κράτους να τα σεβαστεί αλλά και για τις δικές μας υποχρεώσεις. Για κάθε ένα δικαίωμα μας να σκεφτόμαστε και τον αντίκτυπο του. Δικαιώματα και υποχρεώσεις συνδέονται άρρηκτα σαν τα κομμάτια του παζλ. Έχω δικαίωμα το φαγητό αλλά έχω την υποχρέωση να το σέβομαι. Έχω δικαίωμα στην αγκαλιά αλλά έχω την υποχρέωση να ρωτάω αν θέλει ο άλλος την αγκαλιά μου. Έχω δικαίωμα στο νερό αλλά να μην το σπαταλαω. Έχω δικαίωμα να με ακούν αλλά οφείλω να ακούω κι εγώ τους άλλους όταν μου μιλάνε. Μόνο ακούγοντας ο ένας τον άλλον μπορούμε να βρούμε τα κοινά μας και να προχωρήσουμε. Η συζήτηση ήταν πολύ γόνιμη, βρήκαμε τον κατάλογο με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας από τη διεθνή αμνηστία και φτιάξαμε το παζλ Δικαίωμα- Υποχρέωση της παγκόσμιας ημέρας δικαιωμάτων του παιδιού.






ΠΗΓΗ: Ελένη Μπαϊρακτάρη