Το φύσημα του Θεού……
Η πραγματική χριστιανική παράδοση δεν αναζητεί αλλού τη ζωή, αλλά εδώ και τώρα. Η βασιλεία του Θεού δεν είναι ένας χώρος στον οποίο πάμε, αλλά μια πραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε τώρα και που αν δεν την βιώσουμε τώρα δεν θα τη βρούμε πουθενά. Υποσχόμεθα τη μετά θάνατον ζωή, όταν δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα τώρα. Αλλιώς πως θα εξασφαλίσουμε τον πελάτη; Όταν δεν έχουμε να του προσφέρουμε τίποτα, του δίνουμε μια μελλοντικη υπόσχεση, όπως οι πολιτικάντηδες. π.Φιλόθεος Φάρος
Ζωή και Θάνατος…..
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’.
Σε ρωτάω τι κάνεις. Όχι από συνήθεια. Ούτε τυπικά. Αλήθεια θέλω να μάθω. Αλήθεια θέλω να είσαι καλά. Και κάθε φορά η ίδια ιστορία…
‘’…Χάλια είμαι. Όλα μαύρα. Αφού ξέρεις ότι δεν τραβάει το πράμα. Δεν μπορώ άλλο. Έχω σκάσει. Κουράστηκα. Θέλω να τα παρατήσω και να φύγω. Δεν με καταλαβαίνει κανείς ρε. Δεν με καταλαβαίνει. Μόνο εγώ τρέχω. Μόνο εγώ για όλους τους. Για μένα κανείς. Προβλήματα στη δουλειά, προβλήματα στο σπίτι, προβλήματα με τα παιδιά, προβλήματα με συγγενείς, προβλήματα στη σχέση. Ζωή είναι αυτό; Δε θέλω. Δε θέλω άλλο. Ντάξει από υγεία καλά είμαστε… Αλλά όλα τα άλλα. Άστο. Δεν υπάρχει σωτηρία…’’
Ρε συ…
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’. Έτσι. Μέσα από τη ψυχή σου.
Δε λέω. Έχεις δίκιο. Είναι πολλά. Αλλά πάρ’ το και λίγο αλλιώς ρε συ. Δε βγαίνει έτσι. Δε μου αρέσει καθόλου να σου λέω πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι, που σηκώνουνε σταυρούς, όχι αστεία, και τους βλέπεις με χαμόγελο ρε συ…
Τι να πω. Ίσως και να κάνω λάθος.
Αλλά πραγματικά. Το έχω καημό…
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’.
Και ας μην το νιώθεις εκατό τοις εκατό. Και ας παλεύεις από αυτό το ‘’δόξα τω Θεώ’’ και εσύ δύναμη να πάρεις…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
«Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι χριστιανικές κοινότητες, οι εκκλησίες στη Δύση και την Ανατολή, ελάχιστα έπραξαν, αν δεν συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους χιτλερικούς δολοφόνους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, δυστυχώς, δεν ξέφυγε κατά πολύ από αυτό τον κανόνα. Οι φωτεινές μορφές του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού, του μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου, του μητροπολίτη Χαλκίδας Γρηγορίου και του προκατόχου μας μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ φωτίζουν τα σκότη εκείνα και μας γεμίζουν ελπίδα».
πρωτοπρεσβύτερος στη Βαυαρία της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Γερμανίας, Απόστολος Μαλαμούσης
ο Επίκτητος συμβουλεύει: «Μη ζητάς να γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλεις εσύ, αλλά να τα δέχεσαι όπως έρχονται και τότε θα είσαι ευτυχισμένος».
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κοινωνήσεις κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι ἡ ἀσπλαχνία καί ἡ κατάκριση τῶν ἄλλων .
Μπορεῖ νὰ νηστεύεις καί νὰ ἐκκλησιάζεσαι .
Νὰ τηρεῖς τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ κάνεις πολλὰ ποὺ μυρίζουν λιβάνι . Γι’ αὐτὸ καί ἀπατοῦν – ξεγελοῦν καί σὲ κάνουν νὰ χάνεις τὸ δρόμο .
Ἐσύ βέβαια , κάνεις πολλά . Νὰ τὸ ποῦμε αὐτό . Τὸ ξέρω . Εὖγε . Μὰ ἂν δὲν τηρεῖς καὶ τὴν πρώτη ἐντολὴ τὴς ἀγάπης πῶς θὰ ἑνωθεῖς μ’ αὐτὸν πού εἶναι η αγάπη ;
Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ χωνέψεις τὴν πεθερά σου , νὰ μιλήσεις στὰ παιδιά σου , νὰ συγχωρέσεις τὴ μάνα σου , νὰ κατανοήσεις τὸν πατέρα σου , νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὴ σύζυγό σου , νὰ τηλεφωνήσεις στὸν ἄδερφό σου γιὰ νὰ πεῖς μία κουβέντα γλυκιά τί νὰ τὰ κάνω ὅλα τ’ ἄλλα όπως π.χ πρόσφορα , κόλλυβα , λάδια , θυμιάματα , ἀρτοκλασίες κι ἀλάδωτες νηστεῖες ;
Ὁμιλίες καί κηρύγματα ποὺ μένουν μόνο λόγια , λόγια , λόγια …
Ὅλα κούφια .
Ὀνόματα γραμμένα στὰ χαρτιὰ “ὑπὲρ ὑγείας” καί ξεγραμμένα ἀπ’ τὴν καρδιὰ μετ’ ἀσπλαχνίας . Πάρ’ το ἀπόφαση καί κατάλαβέ το . Δὲν εἶναι πίστη αὐτὸ ποὺ ἔχεις .
Κι ἅμα σὲ πόνεσα συγχώρα μὲ ποὺ θὰ στὸ πῶ μὰ κι ἐγὼ αὐτὸ ἤθελα .
Νὰ πονέσεις .
Γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα σου τὸ πύον ποὺ περνᾶς γι’ ἁγιασμό …
+Αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
-Γέροντα, ζούμε σε μια περίοδο κρίσης. Προβλήματα παντού, οικονομικά, εθνικά, ηθικά… Γιατί επιμένεις να μας μιλάς πνευματικά και δεν μας δίνεις κατευθύνσεις για κάθε ζήτημα ξεχωριστά, πώς να κινηθούμε, πώς να το αντιμετωπίσουμε; Σε τέτοιες, κρίσιμες στιγμές όλοι ζητούν κατεύθυνση από τους πνευματικούς πατέρες.
-Παιδί μου, είναι όντως κρίσιμες και πονηρές οι στιγμές που βιώνουμε. Χρειάζεται εγρήγορση και αγώνας για να τις ξεπεράσουμε. Πώς θα σε στείλω σε αγώνα, αν δεν μάθεις πρώτα να αγωνίζεσαι; Πώς θα σε στείλω ακόμη και να θυσιαστείς, αν χρειαστεί, αν δεν αντέχεις καν τον πόνο;
Ο προπονητής προετοιμάζει τον αθλητή του για τον αγώνα. Η προετοιμασία περιλαμβάνει τρία στάδια:
Πρώτον, άσκηση του σώματος για καλή φυσική κατάσταση,
δεύτερον, εκμάθηση τακτικής, για να ξέρει πώς να αγωνιστεί
και, τρίτον, ανάπαυση πριν τον αγώνα.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην ζωή μας, η οποία είναι ένας διαρκής αγώνας. Για να είσαι έτοιμος να αγωνιστείς, πρέπει να έχεις ψυχική και σωματική υγεία, πρώτα, για να αντέξεις εσύ και, έπειτα, για να στηρίξεις τον αδελφό σου όποτε σε χρειαστεί. Μέσω της προσευχής είσαι ήρεμος και γαλήνιος, «ξεκούραστος». Αυτήν την υγεία θα αποκτήσεις έχοντας, πρώτα, εσύ την ανάλογη θέληση και την διάθεση και, κατόπιν, ακολουθώντας τις συμβουλές του πνευματικού σου.
Συνεπώς, για να σου πω να αγωνιστείς, πρέπει να σε μάθω να αγωνίζεσαι. Ο πρώτος αγώνας είναι με τον εαυτό σου. Όταν καταφέρεις να αγωνιστείς και να ελέγξεις τον εαυτό σου, αποκτάς αγωνιστική εμπειρία και είσαι έτοιμος για μεγαλύτερους αγώνες. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι η χαλαρή πίστη σου θα σε προδώσει την ώρα της «μάχης», θα δειλιάσεις, όταν θα χρειάζεσαι βοήθεια για να αντέξεις την δυσκολία και να την ξεπεράσεις.
Όντως, όλοι περιμένουν από τους πνευματικούς πατέρες να κατευθύνουν τον κόσμο αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Ο πνευματικός λόγος είναι η μόνη λύση για να ξεφύγουμε από την δυσκολία. Είναι το «πρώτο μάθημα», που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε την προσπάθεια. Δεν πηγαίνεις πανεπιστήμιο, αν δεν περάσεις από το δημοτικό.
Έχουμε «ξεχαστεί». Δεν γνωρίζουμε τα στοιχειώδη της πίστης μας. Ντρεπόμαστε να κάνουμε και τον σταυρό μας ακόμη. Δεν γνωρίζουμε τα ιδανικά μας για τα οποία -υποτίθεται- θέλουμε να αγωνιστούμε. Χρειαζόμαστε επανευαγγελισμό, επανεκκίνηση στον εαυτό μας. Ο πνευματικός λόγος θα μας ενισχύσει, θα μας στηρίξει και θα μας ενθαρρύνει να δώσουμε τον αγώνα μας, με μόνο σκοπό την νίκη!+Αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
ο καθηγητής Ευάγγελος Χρυσός -στο πρώτο πανεπιστημιακό μάθημα – είχε πει «στην ιστορία μη βάζετε ποτέ τη λέξη ‘αν’: αν δεν είχε συμβεί το ένα, θα είχε συμβεί το άλλο κ.λπ. Είναι ό, τι πιο αντεπιστημονικό μπορείτε ως ιστορικοί να πράξετε».
“Το σκισμένο αυτό χαρτί είναι το παρελθόν της Μπουένα, αλλά και το παρελθόν της πόλης μας: ένα παρελθόν που μας καταδιώκει και μας στοιχειώνει. Είναι ένα παρελθόν σιωπηλό, αόρατο, αλλά παρόν. Είναι το μαρμαρόστρωτο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου, φτιαγμένο από εκατοντάδες ταφόπλακες από το κατεστραμμένο από Γερμανούς και Έλληνες χριστιανούς υπαλλήλους του Δήμου εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης, υλικό «άνευ αξίας» κατά τον επιβλέποντα της αναστύλωσης αρχαιολόγο Στυλιανό Πελεκανίδη. Είναι το Νοσοκομείο Αχέπα και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που οικοδομήθηκαν πάνω σε μια από τις σημαντικότερες νεκροπόλεις της Ευρώπης. Είναι οι εβραϊκές ταφόπλακες που στρώθηκαν μπροστά στο Στρατηγείο και πέριξ του Βασιλικού Θεάτρου, εκείνες που χρησιμοποίησε ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 1948 για την κατασκευή οδών και πεζοδρομίων παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της ισραηλιτικής κοινότητας. Είναι εκείνες οι ταφόπλακες που στοιβάζονταν σε δημόσια θέα μπροστά στο Λευκό Πύργο και στον περίβολο της Διεθνούς Έκθεσης ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβρη του 1948. Είναι η ασημένια τσάντα, οικογενειακό κειμήλιο, που το 1946 η Μπουένα Σαρφατή είδε έκπληκτη να κρατά με στυλ μια χριστιανή οικογενειακή φίλη. Είναι το οικογενειακό χαλί που μια άλλη έκπληκτη Εβραία επιζήσασα αντίκρισε σε σπίτι χριστιανών οικογενειακών φίλων. Είναι το βιβλίο που βρέθηκε τυχαία, μόλις μια δεκαετία πριν, στη βιβλιοθήκη της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης προτού επιστραφεί στο Εβραϊκό Μουσείο, μια πράξη που τιμά την Αδελφότητα.
Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; απόσπασμα από ομιλία Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη
Αυτή την Πέμπτη, χιλιάδες Εβραίοι διαμαρτυρήθηκαν εναντίον του Ισραήλ και των εγκλημάτων του μπροστά από τα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στις Ηνωμένες Πολιτείες! 
❤
Ce jeudi, des milliers de Juifs ont protesté contre Israël et ses crimes devant le siège de l’ONU aux États-Unis ! ❤
????????
????????
Συγκέντρωση ακροδεξιών στη Γερμανία.
Γύρω τους, συγκέντρωση αντιφασιστών.
Από τις ωραιότερες φωτογραφίες της χρονιάς και παράδειγμα για όλους
Η φωτεινή εξαίρεση….(Δίστομο..)
Ένας Γερμανός με αυτόματο ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού, βλέπει έντρομους καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους να περιμένουν το τέλος.Τους γνέφει να σωπάσουν,λέει τη λέξη “καπούτ”και πυροβολεί πάνω από τα κεφάλια τους.Τους φάνηκε δακρυσμένος.Βγαίνει χτυπώντας δυνατά την πόρτα,κατεβαίνοντας σκοτώνει ένα σκυλί και λέει σε μια ομάδα που ερχόταν “καπούτ”.Η ομάδα έφυγε, οι χωριανοί σώθηκαν..
Το Μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής….
Όταν τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα,δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα,αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες στην περιοχή του Διστόμου….Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού,μας συνάντησε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση.Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών,με πλήρη εξάρτυση.Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τα τρόφιμα.Μετά πρόσθεσε:”Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι,τόσο εμείς όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι.Τώρα εάν εμείς λιμοκτονούμε,είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας.Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο το πόλεμο,είναι μακριά και από τη πατρίδα τους.Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας,έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους.. “(Από το βιβλίο:Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης)
Ιερωμένοι και ιερωμένοι
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 23.03.2018
Την επομένη της φετινής «πορείας μνήμης στη Θεσσαλονίκη», με αφορμή τη συμπλήρωση 75 χρόνων από την αναχώρηση του πρώτου από τους δεκατρείς συρμούς που μετέφεραν Εβραίους της πόλης προς εξόντωση στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου, έλαβα ένα email: «Αγαπητέ κ. Τζίμα. Εμεινα έκπληκτος όταν είδα στις ειδήσεις ότι στην εκδήλωση στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης έλειπαν εκπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τι μπορούμε να κάνουμε για να διορθώσουμε αυτή την απαράδεκτη, για μένα, συμπεριφορά; Ως εκπρόσωπος της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας στα Βαυαρικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και ως αρμόδιος ορθόδοξος κληρικός για το Στρατόπεδο Νταχάου, αισθάνομαι λύπη και οργή. Πατήρ Απόστολος».
Τον αποστολέα, πρωτοπρεσβύτερο στη Βαυαρία της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Γερμανίας, Απόστολο Μαλαμούση, τον είχα γνωρίσει στο Μόναχο και είχα εκπλαγεί από την ακάματη δράση του για τον συνάνθρωπο. Πρώτος στο πλευρό των εχόντων ανάγκη, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας. Οταν έφταναν οι πρόσφυγες από τη Συρία στην ιστορική «γραμμή 11», στον σταθμό του Μονάχου –όπου κατά τη δεκαετία του ’60 αποβιβάζονταν οι αποστολές με τους Ελληνες gastarbeiter–, αυτός ήταν εκεί, για να μοιράσει τρόφιμα και να εμψυχώσει τους κατατρεγμένους.
Σπεύδει με κάθε ευκαιρία στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τελέσει τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών που εξοντώθηκαν εκεί. Μαζί με τον μουφτή και τον ραββίνο του Μονάχου οργανώνουν εκδηλώσεις, διαλέξεις και πορείες εναντίον του ρατσισμού. Φαίνεται όμως ότι αλλιώς «διαβάζει» η Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γερμανία το Ευαγγέλιο και αλλιώς στην Ελλάδα.
Ο ίδιος φρόντισε να μου υπενθυμίσει την «γκρίζα» στάση της Εκκλησίας στο θέμα των Εβραίων, αποστέλλοντας απόσπασμα από πρόσφατη ομιλία του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου.
«Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι χριστιανικές κοινότητες, οι εκκλησίες στη Δύση και την Ανατολή, ελάχιστα έπραξαν, αν δεν συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους χιτλερικούς δολοφόνους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, δυστυχώς, δεν ξέφυγε κατά πολύ από αυτό τον κανόνα. Οι φωτεινές μορφές του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού, του μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου, του μητροπολίτη Χαλκίδας Γρηγορίου και του προκατόχου μας μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ φωτίζουν τα σκότη εκείνα και μας γεμίζουν ελπίδα». Και του π. Απόστολου, θα προσθέταμε εμείς, αναφερόμενοι στο σήμερα.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=330&v=GOgetJjKCEc
O Π. Ανδρέας Κονάνος διάλεξε 20 από τις 50 λέξεις μας και μοιράζεται τα συναισθήματά του μαζί μας
Ακούω με χαρά νέες απόψεις, φρέσκες ιδέες, καινούργια πράγματα, που με πάνε μπροστά και με βγάζουν απ’ το βόλεμά μου. Πιστεύω ότι γι’ αυτό ζω: για να προχωρώ και να πλουτίζω. Κι όλο αυτό, θέλει να είσαι έτοιμος και να αντέχεις το ξεβόλεμα.
Ενεργώ με αφέλεια και παιδικότητα, γι’ αυτό κι οι γκάφες μου ως τώρα είναι πολλές. Το μόνο καλό, ότι προσπαθώ να βάζω μυαλό απ’ τα πολλά μου λάθη, που μοιάζουν με αλυσίδα τελικά.
Προσφέρω την αλήθεια του είναι μου, τουλάχιστον στην παρέα μου, χωρίς προσποίηση, θέατρο ή υποκρισία. Δεν μπορώ να το κάνω σ’ όλους. Μα όπου το ζω έτσι, το χαιρόμαστε όλοι. Στους άλλους είμαι κυρίως ο ρόλος μου. Κι είναι δύσκολο, διότι αφήνει κομμάτια στη σκιά μονίμως.
Ζηλεύω όσους ζουν με τρέλα, με ρίσκο και τόλμη, κάνοντας ακόμα και λάθη. Αξίζει να κάνεις βήματα μπροστά, έστω και λαθεύοντας. Το άλλο, λέγεται βάλτος, στασιμότητα, και μούχλα.
Διαβάζω βιβλία που με κάνουν να ζωντανεύω, να αγαπώ τη ζωή, να ονειρεύομαι, να ερωτεύομαι, να κλαίω, να γελάω, να κοιμάμαι σαν παιδί. Διαβάζω τα πάντα, όχι μόνο θρησκευτικά βιβλία. Αυτά τα διάβαζα συνέχεια παλιά. Τώρα ήρθε η ώρα και για νέα πράγματα, κι είναι μεγάλη τέχνη να βρίσκω το Θεό παντού. Κι είναι υπέροχο.
Νοσταλγώ τις μέρες που όλα ήταν σαν καινούργια, και έβλεπα τον κόσμο σαν μια έκπληξη, με έκσταση και χαρά και δεν είχα μάθει τι θα πει ρουτίνα, συνήθεια, κρυσταλλωμένη σκέψη, παγιωμένος λογισμός. Παιδική ηλικία ήτανε.
Μεθώ με σόδα ή ανθρακούχο, αρκεί να έχω δίπλα μου ωραίους ανθρώπους που θα πούμε αλήθειες και μόνο αλήθειες, κυρίως ψιθυρίζοντας. Πράγματα που ανοίγουν τις καρδιές και βγαίνουν μόνο αλήθειες, χωρίς τυπικότητες, και δήθεν φέρσιμο.
Σκέφτομαι τρόπους να σταματήσω τη σκέψη μου να δουλεύει τρελά, ώστε να φτάσω σ’ ένα σημείο ησυχίας, ηρεμίας και γαλήνης. Στο βάθος του είναι μου, που οι λέξεις δεν χρειάζονται. Η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος, η σιωπή. (αββάς Ισαάκ ο Σύρος)
Πληγώνομαι όταν νιώσω ότι δεν μ’ αγαπάς γι’ αυτό που είμαι, μα για όσα έχω, χαρίσματα, ικανότητες, λεφτά κλπ. Και δε με θες για μένα, μα για σένα, μόνο για να κάνεις τη δουλειά σου.
Βασανίζομαι από ανεκπλήρωτες επιθυμίες που ζητούν επιτακτικά κάτι να κάνω, κι όταν τις ταΐζω, πάλι δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία, μα όλο μου λένε «θέλω κι άλλο» και ποτέ δεν νιώθουν κορεσμό. Ένα κενό, που δεν γεμίζει.
Φοβάμαι που μερικές φορές δεν σκέφτομαι πριν μιλήσω, πριν ενεργήσω, πριν προχωρήσω. Και κάνω λάθη, λέω βλακείες, χαλάω σχέσεις. Λόγω παρορμητισμού. Με φοβίζει αυτή η επανάληψη.
Εμπνέομαι από τα πάντα. Ένα σύνθημα στον τοίχο, μια φράση ενός παιδιού, το χαμόγελο μιας γιαγιάς στο δρόμο, η συμβουλή ενός ταξιτζή, ένα ζευγάρι που φιλιέται, ένας περίπατος στην Αρεοπαγίτου, η μονότονη διαδρομή του μετρό στα έγκατα της γης, που μου θυμίζει τη ζωή μου.
Κουράζομαι όταν δεν είμαι ο εαυτός μου, όταν με πιέζουν να γελώ χωρίς να θέλω, όταν κάνω παρέα με άτομα που πρέπει να φέρομαι τυπικά, όταν κάνω αγγαρείες, όταν κατεβαίνω στο κέντρο για δουλειές βαρετές, κι όχι για βιβλιοπωλεία και χαλαρά ψώνια.
Προτείνω σ ‘όλους να ζούνε το Θεό με το δικό τους τρόπο, χωρίς να μπαίνουν σε καλούπια, χωρίς να αντιγράφουν, χωρίς να πνίγονται. Και στους νέους, μετά τα 26 τους, να φεύγουν απ’ το σπίτι και να μένουν μόνοι, για να αρχίζουν να στρώνουν μόνοι το κρεβάτι τους, και να πατούν στα πόδια τους. Και να πηγαίνουν Εκκλησία και … γυμναστήριο.
Αμφιβάλλω αν υπάρχει ο Θεός με τον τρόπο που Τον πιστεύω, διότι συνήθως δεν πιστεύω στο Θεό της Αγάπης και της Αλήθειας, μα σε δικές μου προβολές και είδωλα που φτιάχνω γι’ Αυτόν. Ένα Θεό φοβικό, ενοχικό, απειλητικό, τιμωρό κι ηθικιστή. Καμία σχέση.
Απογοητεύομαι όταν βλέπω στην Εκκλησία άτομα που αντί να γίνονται καλά απ’ το Χριστό, γεμίζουν εμμονές, ενοχές, νοσηρή πνευματικότητα που δεν βγάζει οξυγόνο, μα κάτι που απωθεί, τρομάζει και σε γερνάει πριν την ώρα σου.
Σοκάρομαι όταν με προδίδει ένας φίλος. Όταν μου φέρεται μ’ αχαριστία κάποιος που ευεργέτησα, όταν δεν μ’ ακούει ο Θεός. Το ξέρω, παιδικά όλα αυτά και αφέλειες. Ο ώριμος τα περιμένει όλα αυτά, με ψυχραιμία, χωρίς να ταράζεται.
Ευγνωμονώ τη ζωή για όλα, το Θεό που μου δίνει το σήμερα με τις τόσες ευκαιρίες, ευγνωμονώ τα λάθη που μου έμαθαν πολλά, όσους με πόνεσαν και μ’ έκαναν να προχωρήσω, έστω με το ζόρι. Η ευγνωμοσύνη αυτή βέβαια, δεν αναβλύζει την ώρα του πόνου, μα αρκετά πιο μετά. Όταν πονώ, δεν ευγνωμονώ, μα νευριάζω και τρελαίνομαι.
Νιώθω πολύ όμορφα όταν κάθε μία ώρα, σταματώ για 3 λεπτά και κάνω μια μικρή προσευχή για όλους και για όλα. Και μπολιάζω το χρόνο μου με αγάπη, δύναμη, ελπίδα και φως απ’ το Χριστό. Κάθε μια ώρα, τρία λεπτά προσευχή. Είναι μια τέλεια αίσθηση. Κι είναι εύκολο.
Ανυπομονώ να δω πιο καθαρά το μυστήριο της ζωής, να έρθει η ώρα που η χαρά μου θα κρατά πιο πολύ απ’ τη λύπη, που δεν θα με νοιάζει τι λένε οι άλλοι για μένα, που δεν θα φοβάμαι τίποτα, που θα δω το θάνατο και θα του σκάσω ένα χαμόγελο, που θα κάνω μόνο αυτά που θέλω, μόνο από ευχαρίστηση και χαρά. Μάλλον θέλω να πάω στον Παράδεισο.
π. Ανδρέας Κονάνος: «Κάνουμε το παιδί μας σκουπίδι και μετά…»
π. Ανδρέας Κονάνος: Ιστορίες καθημερινής τρέλας, αδιαφορίας, σκληροκαρδίας και ασυνεννοησίας από τον π.Ανδρέα Κονάνο, ιστορίες που αφορούν όλους μας και έχουμε πολλά να διδαχθούμε ακούγοντάς τις.
Μπαίνει ο άντρας στο σπίτι.
«Η γυναίκα μου, πάτερ, είτε μπήκα είτε δεν μπήκα, καμία σημασία. Γυρισμένη πλάτη στην κουζίνα, καθάριζε χόρτα, μπαίνω κι ακούω μια φωνή:
“Γύρισες πάλι; Σχολάσατε κιόλας; Δεν έχεις πουθενά αλλού να πας; Έπρεπε να έρθεις κατευθείαν σπίτι;”
Είτε μπήκα είτε δεν μπήκα σπίτι, για τη γυναίκα μου είναι σαν να μην υπάρχω. Δεν αξίζω τίποτε στα μάτια της».
Το ίδιο κι ο άντρας στη γυναίκα. Της δίνεις αξία και σημασία;
Όλοι το ζητάμε. Όλοι έχουμε ανάγκη να μας δίνουν αξία και προσοχή. Όταν σου λέει ο άλλος ένα «μπράβο», νιώθεις ενθάρρυνση, καταλαβαίνεις ότι βαδίζεις καλά και συνεχίζεις με όρεξη. Δεν είναι εγωισμός αυτό.
Είναι ο καλός λόγος που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις.
Πάει η γυναίκα στο κομμωτήριο. Φτιάχνει το μαλλί της. Το βάφει, το περιποιείται. Γυρίζει στο σπίτι.
«Ο άντρας μου, πάτερ, είτε με είδε είτε δεν με είδε, ένα και το αυτό. Την άλλη ημέρα πάω στη δουλειά. Με βλέπει ο κύριος στο απέναντι γραφείο και μου λέει:
“Ωραίο look, πολύ ωραίο το χτένισμά σου, πολύ μου αρέσει η αλλαγή που έκανες!”
Ο άντρας μου δεν το πρόσεξε. Ο ξένος όμως το πρόσεξε». Γιατί, κύριε, δεν το πρόσεξες;… Για ποιον το έκανε αυτό η γυναίκα σου;
Για ποιον άλλαξε κι ομόρφυνε;
Για σένα. Μα εσύ δεν πιάνεις το μήνυμα.
Έλεγε μια γυναίκα: «Όταν ο άντρας μου βλέπει αθλητικά, πάτερ, τα πάντα σβήνουν και χάνονται. Την ώρα εκείνη δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο γι’ αυτόν. Ακόμα κι αν έμπαινα στο σαλόνι καβάλα σε άλογο, με ξέπλεκα μαλλιά που είχαν πάρει φωτιά, δεν θα με πρόσεχε. Όταν βλέπει αθλητικά, δεν γυρίζει να με κοιτάξει ούτε δευτερόλεπτο Εκείνη την ώρα δεν υπάρχει τίποτε γι’ αυτόν. Είμαι ανύπαρκτη».
Η τροφοδοσία της αξίας της ψυχής. Πολύ αναγκαία.
Το ίδιο όμως θέλουν και τα παιδιά.
Πες μια καλή κουβέντα στο παιδί σου.
Αναρωτιέσαι γιατί βγαίνει συνέχεια έξω.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί έξω τον βλέπουν οι φίλοι του και του λένε: «Γεια σου, ρε μεγάλε». Γι’ αυτό.
Ενώ εσύ δεν του λες: «Γεια σου, μεγάλε». Εσύ του λες: «Είσαι άχρηστος. Θα μείνεις στουρνάρι. Πίσω θα πας στη ζωή. Ανεπρόκοπος.
Μια ζωή πληρώνουμε για σένα και τίποτε δεν κάνεις. Τσάμπα τα φροντιστήρια Μας αρρώστησες. Μας καταξόδεψες».
Άκου λόγια! Δες ενθάρρυνση. Κάνουμε το παιδί σκουπίδι και μετά λέμε: «Γιατί δεν μ’ αγαπάει το παιδί; Γιατί το παιδί με βλέπει και τρέχει μακριά μου; Και τρέχει σε πλατείες κι άλλα στέκια, και πάει με τους φίλους του, και πάει σε ξένα σπίτια;» Γιατί; Γιατί εκεί το αγαπούν με τον τρόπο που μπορούν. Κι εσύ σίγουρα αγαπάς το παιδί σου. Μα δεν το δείχνεις. Το θέμα δεν είναι να αγαπάς μόνο, αλλά να το δείχνεις κιόλας. Όλοι αγαπάμε. Μα καταλήγουμε να το δείχνουμε στους τάφους μόνο, στους νεκρούς. Εκεί, όλο συναίσθημα, ποίηση, μελό και κλάμα. Όσο ο άνθρωπός σου ζει τον «ψήνεις» κανονικότατα. Μετά δάκρυα και πόνος. Μα είναι αργά.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Όλα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Άθως.
Ἐγώ φταίω γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Ἐγώ εἶμαι τό πρότυπο, ἡ μακέτα γιά ὅ,τι γίνεται. Μέσα μου εἶναι ἡ σμίκρυνση τοῦ κόσμου, τοῦ κακοῦ, τοῦ καλοῦ, τῆς πάλης,τῆς ἔκβασης. Στό χέρι μου εἶναι ἡ ἔκβαση. Μέσα μου εἶναι ἡ αἰχμαλωσία καί μέσα μου ἡ βασιλεία. Ἐγώ φταίω γιά τίς ἁμαρτίες σας.
Ἄντε νά πείσεις ἕναν ἡθικιστή πουριτανό καί ἀπό τήν ἄλλη ἕναν εὐσεβιστή χριστιανό γι’αύτό τό ἦθος, αὐτό τό ἦθος πού κοινωνεῖται τόσο ἀπό τήν κοινωνούμενη ἐμπειρία τῆς ἐγνωσμένης πεπτωκυίας φύσης καί τό εὐόλισθον αὐτῆς, ὅσο καί ἀπό τήν ἐγνωσμένη κατάντια μας, διότι μόνο ὅταν βάλουμε στό τραπέζι τήν κατάντια μας μποροῦμε νά ἔχουμε ἀληθινή κοινωνία, εἰδάλλως παλεύουμε με σκιές…
Ἡ σημερινή μεταξύ μας κοινωνία ἀτόμων καί οὐχί προσώπων, (ἐννοώντας χριαστιανούς καί κοσμικούς) εἶναι τύπου:πῶς εἶσαι, τί κάνεις, ὅλα καλά; στό πόδι ἡ ἐρώτηση αὐτή καί φέυγουμε.
Ἡ ἡ λέξη ἔγνοια δέν ὑπάρχει, ἡ ζωοῦλα μου, τό ἐγώ μου να ἐξασφαλίσω, καί αὐτό συμβαίνει γιατί δέν τολμοῦμε γιά κάτι βαθύτερο, τότε πιά ξεγυμνωνόμαστε, μόνο μέσα στίς σχέσεις γνωρίζεις καί γνωρίζεσαι, καί κατά τό Ἀριστοτελικόν: κατά μετοχήν γινόμαστε λογικοί.
Ρωτάει ένας προφήτης το Θεό, πόσοι δίκαιοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν σε μια πόλη για να μην καταστραφεί; «10» απαντά εκείνος. Αυτοί οι δέκα συντελούν εκείνη τη μικρή μαγιά ανθρώπων που έχουν υιοθετήσει αυτή την ισορροπία μεταξύ ατομικού και κοινού συμφέροντος και μεταξύ πνευματικών και υλικών αξιών. Και δέκα τέτοιοι άνθρωποι είναι αρκετοί για να μην καταστραφεί μια κοινωνία. π. Φιλόθεος Φάρος
- Ποτέ μην πεις ποτέ!
- Καλό και κακό δεν υπάρχουν διότι συνυπάρχουν συνεχώς, ταυτόχρονα, παντού και πάντοτε!
- Το άδικο φοβάται ο αδικημένος, προτού συμβεί, και ο αδικητής του το φοβάται μετά, γιατί η ζωή είναι κύκλος, σφαίρα και τροχός σαν μπούμερανγκ!
https://www.youtube.com/watch?v=KEkdIJLLVJM
Σφαγείς γίνανε άγιοι, διώκτες γίναν απόστολοι, πόρνες γίνανε οσίες, φονιάδες γίνανε αρνιά.
Αλλάζει ο άνθρωπος…
Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο. Αλλά ο άνθρωπος αλλάζει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου:
«Ψυχιατρικοποιούμε αυτό που άλλοτε θα λύναμε με τη συμβίωση στην κοινότητα»
Δε χαπακωνόμαστε μόνοι μας. Μας χαπακώνουν. Το σύστημα που φροντίζει την ψυχική μας οδύνη περνάει κι αυτό κρίση και έχει επιβληθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια διεθνώς η λεγόμενη βιολογική ψυχιατρική, η οποία βιολογικοποιεί τον ψυχικό πόνο, τον θεωρεί μια χημική ανισορροπία του εγκεφάλου η οποία διορθώνεται με μία χημική ουσία.
Επομένως, αντί να πάμε στην πηγή των προβλημάτων και να δώσουμε λύσεις, εμείς δίνουμε χάπια. ……………… απέναντι στην ψυχολογία της απελπισίας και της απομόνωσης, εμείς πρέπει να δούμε την ψυχολογία της αντίστασης. Τα νευρωτικά συμπτώματα, το άγχος, η κατάθλιψη και οι αϋπνίες φεύγουν μόνο με την αντίσταση μέσα από συλλογικότητες απέναντι στις συνθήκες που μας καταπιέζουν και αυτό έχει αποδειχθεί στην πράξη από την Κατοχή κιόλας.
Είπατε και στην ομιλία σας στον Βοτανικό Κήπο ότι οι φαρμακευτικοί κολοσσοί πρώτα παρήγαγαν τα φάρμακα και μετά εφευρίσκαν τις ασθένειες. Το 2001 στην Αμερική, για παράδειγμα, η εταιρεία που κατασκεύαζε το αντικαταθλιπτικό Πρόζακ, έφερε στην αγορά το Sarafem, το οποίο διέθετε ένα πιο «θηλυπρεπές» αμπαλάζ με ένα λουλούδι και τα χαπάκια ήταν ροζ-μοβ. 
Christos Yiannaras | 18 Dec 2017
Ο πολίτης σήμερα αποδείχνεται «άπολις», που θα πει: αποκλεισμένος από τα της πόλεως και της πολιτικής, τα «κοινά». Δεν το αντιλαμβάνεται, επειδή του έχουν περάσει σαν αυτονόητο ότι μετοχή στα κοινά είναι η πληροφόρηση για τα κοινά, η ενημερότητα. Τον βομβαρδίζουν, ώρες ατέλειωτες κάθε μέρα, με «ειδήσεις» εξόφθαλμης αναξιοπιστίας και μικρονοϊκής προπαγάνδας. Χώρια τα «πάνελ» πολιτικής ανάλυσης, όπου, για να εκπροσωπούνται όλα τα κόμματα της συμπαιγνίας, βιάζεται η νοημοσύνη, η σοβαρότητα, συχνά και η αισθητική του τηλεθεατή.
«Εξαρτημένο» άτομο από την πρέζα της «πληροφόρησης» ο άπολις πολίτης. Ευτελισμένος και ισοπεδωμένος από την ευτέλεια τόσο της κυβερνητικής όσο και της αντιπολιτευτικής προπαγάνδας, εθισμένος στη χυδαιότητα της κομματικής μικρόνοιας και της συνεχώς επιθετικής κομπορρημοσύνης. Διολισθαίνει, χωρίς να το καταλαβαίνει, στην ψευδαίσθηση πως, αφού τον «πληροφορούν» για όλα, τον καθιστούν και μέτοχο (αυτόν τον αμέτοχο) σε όλα, ενεργό συντελεστή στα συμβαίνοντα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί αποδείχνονται στις σημερινές «δημοκρατίες» περισσότερο επιτήδειοι στην εμπορική διάθεση παραισθησιογόνων από τους εμπόρους κοκαΐνης.
Η χειραγώγηση στην εξάρτηση μεθοδεύεται, ώστε να εξασφαλίζεται έμμεσα, από πλάγιους δρόμους: Πόσοι πολίτες έχουν ποτέ διερωτηθεί γιατί αυτό το τόσο πληθωρικό κρατικό ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο; Πόσοι σύγκριναν ποτέ τα σχολικά κτίρια που διαθέτει η χώρα με τα εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά γήπεδα σε πόλεις και κωμοπόλεις; Γιατί, σε όλα τα κανάλια και με κάθε κυβέρνηση, το δελτίο πολιτικών ειδήσεων συνοδεύεται αυτονόητα από δελτίο αθλητικών ειδήσεων (κυρίως ποδοσφαιρικών) με κόστος καθόλου ευκαταφρόνητο;
https://www.youtube.com/watch?v=4iIJY6P-E18
Μάλλον ζούμε μια σύγκρουση πολιτισμού και τρομοκρατίας. Δεν πιστεύω ότι η τρομοκρατία εκφράζει πολιτισμό.
Υπάρχει «καλό» Ισλάμ που αποκηρύσσει την τρομοκρατία και «κακό» Ισλάμ που πυροδοτεί την ένταση;
Υπάρχει πρόβλημα. Το οποίο δεν λύνεται με το να αποφανθούν ορισμένοι διανοούμενοι μουσουλμάνοι ότι το αληθινό Ισλάμ αποκηρύσσει την τρομοκρατία. Γεγονός παραμένει ότι πλήθη μουσουλμάνων έχουν πεισθεί ότι αυτό που κάνουν είναι πόλεμος και μάλιστα ιερός πόλεμος, «τζιχάντ». Σ’ αυτό τους εξυπηρετεί και η πρόσφατη ορολογία των Δυτικών. Και τον «ιερό πόλεμο» όχι μόνο δεν τον καταδικάζει το «αληθινό Ισλάμ», αλλά τον απαιτεί από τους πιστούς μουσουλμάνους. Αυτή την εποχή, λοιπόν, υπάρχει ένα ήπιο Ισλάμ που αποκηρύσσει την τρομοκρατική δράση και ένα άλλο που ανεπιφύλακτα την κηρύσσει. Και το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι οπαδοί της δεύτερης αυτής τάσης έχουν πεισθεί ότι δίνοντας τη ζωή τους για το Ισλάμ εξασφαλίζουν το ύψιστο ζητούμενο από έναν πιστό, μια βέβαιη είσοδο στον παράδεισο. Και οι δύο τάσεις είναι σε θέση να δικαιώσουν την άποψή τους με εδάφια και επιχειρήματα από το Κοράνιο. Ανεξάρτητα από το ποιό και από ποιούς θεωρείται αληθινό Ισλάμ, γεγονός είναι ότι και το άλλο Ισλάμ αποτελεί μια πραγματικότητα. Και στο σημείο αυτό επιβάλλεται ψύχραιμη και νηφάλια αντιμετώπιση. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις έχουν τη δική τους λογική και δυναμική.
Όχι βία στο όνομα της θρησκείας.
.
Τη ζουν αυτή τη συνύπαρξη οι Αλβανοί. Βλέπουν την πράξη, πίσω από τη θεωρία, την εικόνα του «μοιράζεσθαι». «Η πρώτη μας βοήθεια πήγε στον Βορρά, όπου οι περισσότεροι είναι καθολικοί ή μουσουλμάνοι. Είπαμε, εμείς το ψωμί μας το μοιράζουμε χωρίς να ρωτάμε ποιος είσαι, τι είσαι, είσαι καλός, είσαι κακός, πιστεύεις όπως εγώ ή δεν πιστεύεις… Αυτή είναι η Ορθοδοξία. Το παράδειγμα που έδωσε ο Χριστός, είναι αυτό του Σαμαρείτη. Δεν είναι τυχαίο ότι στην παραβολή, ο Χριστός χρησιμοποιεί ως πρότυπο αγάπης έναν αλλόφυλο κι έναν αλλόθρησκο. Κι εκεί μιλά για μια αγάπη, η οποία δεν ξέρει σύνορα. Αυτή είναι η αγάπη η Χριστιανική».
Το λάδι της θρησκείας είναι για να επουλώνει τις πληγές και να μαλακώνει τις καρδιές. Για να βοηθά τους ανθρώπους να βρουν την ελπίδα».
«Μιλήστε τη γλώσσα της αγάπης, αυτή την καταλαβαίνουν όλοι».
Τέλος νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει εντοπίσει το γεγονός ότι οι λέξεις έχουν εσκεμμένα χάσει το νόημά τους. Ενώ ο ρόλος τους ήταν να προσπαθούν να περιγράψουν την αλήθεια σήμερα χρησιμοποιούνται με σκοπό να μας βυθίσουν στην λήθη:
–…Να σας πω εγώ κάτι πολύ τολμηρό, το οποίο ανέφερα πρόσφατα, όταν μίλησα στην Κρήτη στους φοιτητές. Ήταν ακριβώς το θέμα «Τί είναι πόλεμος, τί είναι τρομοκρατία».
Όταν λοιπόν μία ομάδα τανκ περνάει σε μια φτωχογειτονιά και σκοτώνει τα παιδιά τα οποία κοιμούνται, αυτό είναι πόλεμος. Κι όταν μία φοιτήτρια, στην απόγνωσή της ή στη συνέπειά της, μια νέα κοπέλα που μπορεί να ζήσει όπως θα ήθελε να ζήσει, παίρνει μια βόμβα κι ένα κοράνιο, αυτό είναι τρομοκρατία. Ε, δεν μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα.
…Δηλαδή για κάποιους, όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι, ήταν τρομοκρατία ενός κράτους. Όταν βομβαρδιζόταν η Τσετσενία, παιδιά στην Τσετσενία, υπήρχε σιωπή. Δηλαδή γενικά, είμαστε μονόφθαλμοι στην πολιτική μας, κι όχι μόνο οι της εκκλησίας, ή μόνο της θρησκείας.
… Δεν είναι μόνο οι θρησκευόμενοι άνθρωποι που σ’ αυτό το πράγμα έχουν αυτή την άποψη… βρέθηκαν τόσοι Εβραίοι διανοούμενοι που διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτά, αυτό είναι σημαντικό.
Μακάρι να βρει τρόπο και για αυτές του τις σκέψεις να δράσει. Θα τον παρατηρώ με αγάπη και θαυμασμό και θα προτείνω στα παιδιά μου να του μοιάσουν. Γιατί έτσι νομίζω ότι μπορούν πραγματικά να είναι ελεύθερα.https://www.youtube.com/watch?v=Ho4SjdVH-YU
Οι «νονοί» της πιο διεστραμμένης διαστρέβλωσης της γλώσσας και ο Εδουάρδο Γκαλεάνο
Με αφορμή την επέτειο των τριών χρόνων από το θάνατο του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο ο οποίος στο πολύ επίκαιρο λεξικό εννοιών σημείωνε:
- Ο καπιταλισμός φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.
- Ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση.
- Τα θύματα του ιμπεριαλισμού λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους νάνους παιδιά.
- Ο οπορτουνισμός λέγεται πραγματισμός.
- Η προδοσία λέγεται ρεαλισμός.
- Η φτώχεια λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί, άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους.
- Η απομάκρυνση των φτωχών παιδιών από το εκπαιδευτικό σύστημα είναι γνωστή με το όνομα σχολική λιποταξία.
- Το δικαίωμα του αφεντικού να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς.
- Η επίσημη γλώσσα αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών ως δικαιώματα μειονοτήτων, λες και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της ανθρωπότητας είναι η πλειονότητα.
- Αντί για στρατιωτική δικτατορία, λέμε μεταβατική κυβέρνηση.
- Τα βασανιστήρια λέγονται παράνομος καταναγκασμός ή φυσικές και ψυχολογικές πιέσεις.
- Όταν οι κλέφτες είναι από καλή οικογένεια δεν είναι κλέφτες αλλά κλεπτομανείς.
- Η λεηλασία των δημόσιων αποθεμάτων από διεφθαρμένους πολιτικούς φέρει το όνομα αθέμιτος πλουτισμός.
- Τα εγκλήματα που διαπράττουν τα αυτοκίνητα καλούνται ατυχήματα.
- Όταν θέλουμε να πούμε τυφλοί, λέμε μη διορατικοί.
- Οι μαύροι είναι έγχρωμοι.
- Όπου δεις μακρόχρονη και επάρατο ασθένεια, πρέπει να διαβάζεις καρκίνο ή AIDS.
- Αιφνίδια ασθένεια σημαίνει καρδιακή ανακοπή.
- Ποτέ δεν λέμε θάνατος, λέμε το μοιραίο.
- Ποτέ επίσης δεν είναι νεκροί όσοι εξοντώνονται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις: οι νεκροί της μάχης είναι απώλειες και οι απλοί πολίτες που σκοτώνονται χωρίς να φταίνε σε τίποτε, είναι παράλληλες ζημίες.
