Είναι πρωί, ο ανατέλλων ήλιος αγκαλιάζει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που λόγω του απαγορευτικού μοιάζει με σεληνιακό τοπίο. Βρίσκομαι σε μία εκ των κλινικών που είχαν την «τύχη» να μην επιταχθούν στο πλαίσιο της πανδημίας από τους αρμόδιους φορείς. Το αξιοπερίεργο είναι ότι παρατηρείται εντός των ιατρείων μια κίνηση –λογικό, βέβαια, αν σκεφθεί κανείς την αδυναμία των κρατικών νοσοκομείων, που σηκώνουν το βάρος των ΜΕΘ, να ανταπεξέλθουν. Μια κυρία ανά πέντε λεπτά καθαρίζει επιφάνειες σε κοινόχρηστους χώρους. Όλοι φορούν μάσκες και τηρούν ευλαβικά τα μέτρα, ακόμη και στους χώρους διαμονής των ασθενών.
Ελλάδα, Δεκέμβριος, 2020. Το θέμα που μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων είναι η πανδημία, καθημερινά ανακοινώσεις για νέα κρούσματα, νέους θανάτους και εισαγωγή διασωληνωμένων σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Ορθώς αποτελούν το πρώτο θέμα, ωστόσο έχει αναρωτηθεί κανείς για το πώς νοσηλεύονται ασθενείς με άλλα νοσήματα; Η αλήθεια είναι ότι δόθηκε βάρος στον κορωνοϊό με τέτοιο τρόπο, ώστε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν κι άλλες ασθένειες. Πράγματι δύσκολο για έναν πάσχοντα από χρόνιο νόσημα να διαχειριστεί μια αλλαγή μικρή μεν με μεγάλη βαρύτητα δε. Προσφάτως βρέθηκα στον «τόπο του εγκλήματος» και αντιλήφθηκα τις επιπρόσθετες δυσκολίες που αυτή η κατάσταση έχει φέρει.
Η ψυχολογική κατάσταση των ασθενών πνέει τα λοίσθια, τα λόγια περιττεύουν. Κάποτε φάνταζε αδιανόητο να μην μπορεί κάποιος να αγκαλιασθεί από τους αγαπημένους του, να ανταλλάξει ένα χαμόγελο. Σήμερα αυτό φαντάζει επικίνδυνο! Μόνο τα μάτια φαίνεται να βοηθούν στην αλληλεπίδραση ασθενών και νοσηλευτών, ένα νοητό νεύμα είναι η μόνη στήριξη, αλλά η αγάπη πάντοτε υπερτερεί όσα εμπόδια κι αν η ζωή θέτει.
Το φαγητό σερβίρεται αποστειρωμένο και με πολλή προσοχή. Σερβίτσια μιας χρήσεως και συσκευασμένα βρώσιμα προϊόντα καταλαμβάνουν τη θέση της άλλοτε ζεστής σούπας. Η τροφή, ορθώς θα μου πείτε, είναι το τελευταίο που απασχολεί κανέναν σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο. Αποστειρωμένο από τη ζωντάνια, τη φροντίδα, την ανθρώπινη επαφή, από την ίδια τη ζωή. Οι διαδικασίες νοσηλείας λόγω της τήρησης των πρωτοκόλλων έχουν επιβραδυνθεί, όπως επιβραδύνεται και η δική μας ζωή στη δίνη ενός εγκλεισμού.
Υποθέτω ότι εξίσου δύσκολο είναι και για το υγειονομικό προσωπικό, το οποίο εδώ και μήνες έχει κληθεί να αλλάξει τον τρόπο συμπεριφοράς του κατά την εργασία του. Συγκλονίζει, ωστόσο, η μαχητικότητά του, η οποία στέκει ως διηνεκής εχθρός στο έρεβος των ασθενειών. Γι’ αυτό και οφείλεται να εκφράζεται το «ευχαριστώ» σε αυτούς τους ανθρώπους με κάθε μέσο.
Ουδείς πρέπει να υποτιμά την πανδημία και την επικινδυνότητα του εν λόγω ιού και πρέπει άπαντες να τηρούμε τα μέτρα. Για να βγούμε όσο το δυνατόν περισσότεροι αλώβητοι από αυτό που περνούμε. Αυτό κάποτε φάνταζε εξωπραγματικό και άγγιζε τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα προσωρινή που κάποτε θα λάβει τέλος.
Η αισιοδοξία σε τέτοιες περιόδους είναι το παν. Το εμβόλιο θα αλλάξει επιτέλους τη ζωή μας και θα δώσει την ευκαιρία στην ανθρωπότητα να αναγεννηθεί από τις στάχτες μιας πυρκαγιάς που την ισοπέδωσε, ήταν η πυρκαγιά της νόσου Covid-19 και βρήκε τον κόσμο απροετοίμαστο κατά το απερχόμενο έτος. Ας έχουμε, λοιπόν, ελπίδα για το επερχόμενο έτος, ας επαναπροσδιορίσουμε τη στάση ζωής μας και ας ενωθούμε όλοι για την επίτευξη του καλυτέρου. Χριστούγεννα έρχονται, η γιορτή της αγάπης και του εναγκαλισμού, που φέτος μάλλον θα πραγματοποιηθεί νοητά. Δίνουμε τη μεγαλύτερη μάχη του 21ου αιώνος έως τώρα, όμως το πώς θα λήξει το ορίζουμε εμείς. Άλλωστε, η μεγαλύτερη μάχη είναι αυτή που δίνουμε κάθε μέρα.
