Πριν από μερικούς μήνες, αναφέρθηκα μέσω ενός άρθρου μου στους εκατοντάδες αλλοεθνείς μετανάστες που βρίσκονταν στο περιθώριο, αποκλειστικά και μόνο επειδή βρέθηκαν «εγκλωβισμένοι» στη χώρα και δεν μπόρεσαν να μεταβούν στις χώρες που ήθελαν πραγματικά. Τώρα, όμως, είναι αναγκαίο να αναφερθώ στην κατάσταση που επικρατούσε στα σύνορα της χώρας μας τον προηγούμενο μήνα. Μια κατάσταση που αφορούσε μία παρόμοια μερίδα ατόμων αλλά υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Γιατί, η μαζική συγκέντρωση ενός πλήθους προσφύγων και μεταναστών δεν αποτελούσε μία απλή κίνηση απελπισμένων ανθρώπων οι οποίοι έψαχναν για ένα καλύτερο αύριο…
Τι συνέβη όμως σε όλο αυτό το διάστημα μπροστά στο «αδιαπέραστο τείχος» που χωρίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα; Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονταν καθημερινά συγκεντρωμένοι ακριβώς δίπλα σε αυτό, στήνοντας έναν καταυλισμό, με πρόχειρες σκηνές, προσδοκώντας ότι θα περνούσαν στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ, αφού η ελληνική Πολιτεία ανέλαβε πολύ γρήγορα μέτρα. Η αδιάλειπτη παρουσία των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και ανάλογων δυνάμεων της αστυνομίας κατέστησε τη χώρα απόρθητη. Παρά τους πετροβολισμούς και τα χημικά που ήταν αναγκασμένοι να υπομένουν κάθε μέρα, αυτοί παρέμειναν στη θέση τους, φορώντας σε μόνιμη βάση τις απαραίτητες αντιασφυξιογόνες μάσκες, συνέχιζαν την απαιτητική τους εργασία κρατώντας ασφαλείς όχι μόνο τους κατοίκους της περιοχής των Καστανεών και της ευρύτερης περιοχής- εκεί οπού εκτυλίσσονταν τα γεγονότα- αλλά και όλης της χώρας μας!
Καθημερινά, γεγονότα σχετικά με την κατάσταση γίνονταν γνωστά μέσω των Μ.Μ.Ε (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και αρκετών fake news), με τους πολίτες όλης της χώρας να αγωνιούν για την εξέλιξη της και να στέλνουν- μαζί με την ηθική τους στήριξη- ό,τι υλικά αγαθά θεωρούσαν απαραίτητα για να συνδράμουν, έστω και λίγο, στην τεράστια προσπάθεια των δυνάμεων εκεί. Βέβαια, ανάμεσα σε αυτούς ξεχώρισαν οι κάτοικοι της περιοχής που δε δίστασαν να προσφέρουν τη βοήθειά τους, συμμετέχοντας, εθελοντικά, όπου απαιτούνταν και με την καθοδήγηση των αρμοδίων αρχών. Έτσι, ζούσαν μαζί με τις ελληνικές δυνάμεις τα γεγονότα από «πρώτο χέρι» με τις αναθυμιάσεις των χημικών να φτάνουν ως τα σπίτια τους. Ευτυχώς όμως, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι, αν και όλα αυτά αποτελούσαν κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτούς, η συνεχής παρουσία των ελληνικών αρχών και των δυνάμεων ασφαλείας, ήταν αρκετή, για να τους εφησυχάσει.
Μετά από ένα δύσκολο μήνα, λοιπόν, καθημερινού αγώνα και ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται μία νέα, παγκόσμια αυτή τη φορά απειλή, ο κορωνοϊός, μέσα σε μία μέρα ο καταυλισμός έξω από τα σύνορα έχει ερημώσει, με μόνα κατάλοιπα να είναι κάποιες καμένες σκηνές. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο πραγματικός λόγος όλων αυτών των γεγονότων;
Η απάντηση είναι αρκετά προφανής, αφού και οι ίδιοι οι πραγματικοί διοργανωτές της δε φαίνεται να την αρνούνται. Πριν ξεκινήσει όλη αυτή η «επίθεση», η κυβέρνηση της Τουρκίας βρισκόταν σε μία πολύ «άβολη» θέση. Οι πρόσφατες αποτυχημένες κινήσεις στην εξωτερική της πολιτική, στη Μέση Ανατολή, την οδήγησαν στον εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο τη χρηματοδότησή τους. Βέβαια, όπως αναφέρεται από την τουρκική κυβέρνηση, το πλήθος των μεταναστών και προσφύγων χρειάστηκε να απομακρυνθεί για «ανθρωπιστικούς» λόγους, καθώς η πανδημία του βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Οπότε ακόμη και αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι ο κίνδυνος έχει αποφευχθεί, εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε της προσπάθειες επίλυσης του προσφυγικού ζητήματος έχοντας υπόψη όμως και την προάσπιση των συμφερόντων της χώρας μας.
Ευχαριστώ πολύ τις κυρίες Ιωάννα Μουμτζίδου και Χριστίνα Γκουτσίδου, κατοίκους Καστανεών, για τις ενδιαφέρουσες απόψεις τους καθώς και τις πολύτιμες πληροφορίες που αποδείχθηκαν χρήσιμες για τον εμπλουτισμό του άρθρου μου!
Ο τίτλος του άρθρου μου είναι μια αγγλική παροιμία. Είναι, όμως, και η λύση;
