Ο Χάρης Τσιρκινίδης κατάγεται από τη Λεκάνη Καβάλας και είναι συγγραφέας πολλών λογοτεχνικών και ιστορικών βιβλίων μεταξύ των οποίων είναι και το «Κόκκινο Ποτάμι». Μέσα από το βιβλίο του καταφέρνει να περιγράψει με ρεαλιστικό και ανατριχιαστικό τρόπο την τραγωδία των Ελλήνων της Ανατολής από το 1908 μέχρι το 1923. Εκτός από συγγραφέας, είναι υποστράτηγος ε.α., νομικός, ιστορικός. Τον συναντήσαμε στον Άγιο Αθανάσιο με τον φίλο του κ. Ανδρέα Ζαφειριάδη και με πολλή χαρά δέχτηκαν να επισκεφθούν το σχολείο μας. Ενδιαφέροντα και συγκινητικά όσα μας διηγήθηκε, χρήσιμα όσα μας παρότρυνε να κάνουμε! Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για τον χρόνο που μας αφιέρωσε!
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας για τη συγγραφή του βιβλίου;
Όταν ήμουν μικρός απέναντι από το σπίτι μου ζούσε ένας αρχιμανδρίτης ο Γρηγόριος Σιδηρουργόπουλος, ο οποίος, όταν ήταν νέος δίδασκε τη χριστιανική πίστη, έκανε εράνους και έχτιζε εκκλησίες στη Ρωσία. Εκεί τον έπιασαν οι Μπολσεβίκοι, τον βασάνισαν και τον έκλεισαν σε ένα εργοστάσιο όπλων μέσα στο οποίο ήταν και ο ήρωας του βιβλίου μου, ο Μίλτος. Λόγω των δύσκολων καταστάσεων που βίωσε, διαταράχτηκε η ψυχική υγεία του Αρχιμανδρίτη και γι’ αυτό κανένας στο χωριό μου δεν τον πλησίαζε. Εγώ παρόλα αυτά ήμουν ο μόνος που είχε επαφές μαζί του. Έτσι μια μέρα μου εμπιστεύτηκε την ιστορία του Μίλτου κι εγώ του υποσχέθηκα ότι θα την γράψω, όχι γιατί ήξερα τι έλεγα αλλά περισσότερο από φόβο.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να συλλέξετε όλες αυτές τις πληροφορίες;
Από την ημέρα που έδωσα την υπόσχεση στον Σιδηρουργόπουλο, άρχισα να ψάχνω. Ρωτούσα συγγενείς και γνωστούς προκειμένου να μου δώσουν πληροφορίες. Περισσότερα στοιχεία, όμως, ανακάλυψα, όταν έλεγξα τα ξένα διπλωματικά αρχεία στο Παρίσι.
Από τους γονείς σας πήρατε πληροφορίες;
Οι γονείς μου ήταν πολύ πονεμένοι. Δεν ήθελαν να μιλούν για αυτά που πέρασαν. Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν αυτά τα τραγικά γεγονότα απέφευγαν να λένε για όσα έγιναν ακόμα και στα παιδιά τους. Έτσι εγώ ό,τι έμαθα, το έμαθα από την έρευνα που έκανα.
Γιατί επιλέξατε τη λογοτεχνία; Γιατί όχι ένα ακόμη ιστορικό βιβλίο;
Έχω γράψει έξι ιστορικά βιβλία, δηλαδή έρευνες μέσα από διπλωματικά αρχεία. Δεν ήταν επιλογή μου να γράψω μυθιστόρημα, αυτό βγήκε στην πορεία. Όταν θέλεις να μεταδώσεις κάτι τόσο σημαντικό για την πατρίδα σου, ψάχνεις να βρεις ποια μέσα θα προσεγγίσουν περισσότερο τον κόσμο. Πιστεύω πως το μυθιστόρημα έκανε το κοινό να ενδιαφερθεί περισσότερο για την ιστορία.
Πώς αποφασίσατε να μεταφέρετε το «Κόκκινο Ποτάμι» στη μεγάλη οθόνη;
Δεν το αποφάσισα εγώ, το αποφάσισε η τύχη. Το βιβλίο έχει εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Μια μέρα λοιπόν έφτασε και στα αυτιά του Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος είχε παλαιότερα υποσχεθεί στον απόδημο ελληνισμό ότι θα κάνει κινηματογραφική ταινία την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, και έτσι μου πρότεινε να δημιουργηθεί μία σειρά βασισμένη στο βιβλίο μου.
Πλέον το βιβλίο σας έχει γίνει σειρά και δέχεται πολύ μεγάλη επιτυχία, επηρεάζοντας ακόμα και τις νεότερες γενιές. Πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό;
Αισθάνομαι ότι ένα μέρος της υπόσχεσής μου, των εθνικών μου ονείρων, το να καταστήσω γνωστή δηλαδή τη γενοκτονία σε διεθνές επίπεδο, έγινε πραγματικότητα. Η νεολαία μέσω της σειράς επηρεάστηκε και αυτό δείχνει πόσο μεγάλη δύναμη έχει η εικόνα. Όμως, το βιβλίο είναι αυτό που παραθέτει με ακρίβεια όλα τα ιστορικά γεγονότα.
