Με τον όρο αυτό ορίζεται ένα σύνολο αντιδράσεων στο καρδιαγγειακό και αναπνευστικό σύστημα, σε όλα τα θηλαστικά, από τη στιγμή που το σώμα τους, αλλά κυρίως το πρόσωπό τους βυθίζεται στο νερό, με σκοπό τη μείωση κατανάλωσης οξυγόνου.

Οι αντιδράσεις είναι:

1. Μείωση της καρδιακής συχνότητας (Βραδυκαρδία)
2. Περιφερική αγγειοσυστολή και συγκέντρωση του αίματος σε ορισμένα όργανα
3. Μικρή αύξηση της αρτηριακής πίεσης

Οι επιστήμονες μέχρι το 1950, υποστήριζαν ότι κανένας δεν μπορούσε να αντέξει μια κατάδυση βαθύτερη των 50 μ.  ΓΙΑΤΙ??????

Ένας καλός απνεϊστής μας έχει μια μέγιστη εισπνοή των 6 L και αρχίζει να καταδύεται.
Ο νόμος του Boylle μας λέει: Σε σταθερή θερμοκρασία, ο όγκος ενός αερίου είναι αντιστρόφως ανάλογος με την πίεση.

• Όταν λοιπόν ο αθλητής αυτός φτάσει στα -10 m (2 atm απόλυτης πίεσης), ο όγκος του αέρα στους πνεύμονές του θα είναι ο μισός, δηλ. 3 L.
• Όταν θα φτάσει στα -20 m (3 atm), ο όγκος θα είναι στα 2 L κ.λ.π.
• Όταν θα φτάσει στα -50 m, η πίεση θα είναι 6 atm, ο όγκος του αέρα θα είναι το 1/6 του αρχικού δηλ. 1 L. Ο αθλητής πλέον θα βρίσκεται σε κατάσταση ακριβώς όπως εκείνης της μέγιστης εκπνοής και η θωρακική κοιλότητα δεν συμπιέζεται άλλο, δεν είναι δυνατή πλέον μια περαιτέρω μείωση του όγκου του αέρα των πνευμόνων, ως εκ τούτου δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 50 μ. γιατί οι πνεύμονες θα εκραγούν και ο αθλητής θα συνθλιβεί.

;Όμως αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα αφού ο όγκος αίματος στην μεγάλη κυκλοφορία ελαττώνεται και αυξάνει ο αιματικός όγκος στην μικρή κυκλοφορία  με αποτέλεσμα να αυξηθεί και η ενδοθωρακική πίεση.

Πράγματι, στον θώρακά του θα υπάρχει μεγαλύτερη ποσότητα αίματος απ΄ την κανονική, οπότε ο αέρας είναι δυνατόν να ελαττώνει τον όγκο του, δίχως αυτό να οδηγεί τον θώρακα και το διάφραγμα σε οριακές καταστάσεις και να συνθλιβούν. Μπορούμε να πούμε ότι το αίμα αντικατέστησε τον αέρα, υπό την προϋπόθεση ότι ο αέρας παραμένει στις κυψελίδες και το αίμα στα αιμοφόρα αγγεία.

Αυτό είναι το φαινόμενο  της αιματικής πνευμονικής υπερφόρτισης ή blood shift δηλ. η μετατόπιση αιματικής ποσότητας απ΄ την μεγάλη  κυκλοφορία στην μικρή κυρίως δε απ΄ τα άκρα  προς τον θώρακα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οργανισμός εξοικονομεί περισσότερη ποσότητα αίματος για τις ανάγκες του, σε στιγμές υποξίας, κυρίως για τα ευγενή όργανα ( καρδιά, πνεύμονες, εγκέφαλο) και προστατεύει με τους π

ιο πάνω μηχανισμούς τον θώρακα από τυχόν υπερσυμπίεση και σύνθλιψη.