Με καθυστέρηση πολλών ημερών καταφέρνω να διαμορφώσω το πρώτο μου άρθρο.Καλησπέρα, λοιπόν, συνάδελφοι! Τα οικογενειακά βάρη -θυγατέρες και ιοί (ναι! με “ι”) έκαναν καλά τη δουλειά τους. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά έχω την ψυχολογία μαθητή του τελευταίου θρανίου, του οποίου το σώμα βρίσκεται στην αίθουσα ενώ το πνεύμα του προσπαθεί απεγνωσμένα να “πιάσει” κάποια σήματα του καθηγητή. Πραγματικά, τώρα καταλαβαίνω την αγωνία αυτών των παιδιών που δυσκολεύονται να κατανοήσουν το μάθημα. Τι να κάνουμε; Κάθε αρχή και δύσκολη. Ο επιμένων όμως νικά καθώς μας δίδαξε κι ο Αίσωπος
πηνελόπη — 16 Μαρτίου 2014 @ 22:22
Μπράβο, Αγγελική μου.Έκανες την αρχή.Ο μαθητής του τελευταίου θρανίου συνήθως έχει ψυχολογία λουφαδόρου,ενώ εσύ έχεις ψυχολογία αγωνιστή!Καλή συνέχεια!