Οι αρνητικές επιδράσεις της τηλεόρασης στα παιδιά έχουν μελετηθεί σε βάθος και είναι γνωστές στους συναφείς επιστημονικούς κύκλους. Τα συμπεράσματα των σχετικών ερευνών δημοσιεύονται τόσο σε επιστημονικά όσο και λαϊκά περιοδικά που ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, η πολύτιμη αυτή γνώση δεν φαίνεται να επηρεάζει σημαντικά τις διαθέσεις και τις πρακτικές των γονιών στο ζήτημα της παιδικής τηλεθέασης. Αυτό συμβαίνει επειδή η τηλεόραση είναι ένας φτηνός και, αρκετές φορές, αποτελεσματικός baby-sitter που βοηθάει τους γονείς να απαλλαγούν από την «ενοχλητική» παρουσία των παιδιών ή την υποχρέωση να ξοδεύουν πολύ χρόνο σε επικοινωνία μαζί τους και διαπαιδαγώγηση, ενέργειες που στη σύγχρονη εγωκεντρική κουλτούρα θεωρούνται, από πολλούς, βαρετές και κουραστικές. Όμως, στην πραγματικότητα, οι ενέργειες αυτές είναι οι πιο σημαντικές επενδύσεις για την υγιή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών.
Οι έρευνες φανερώνουν ότι, στα αναπτυγμένα κράτη, η τηλεόραση είναι το πρώτο ΜΜΕ με το οποίο το παιδί έρχεται σε επαφή, συνήθως πριν συμπληρώσει το δεύτερο έτος της ζωής του. Στις ΗΠΑ, από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες έρευνες, τα παιδιά, κατά μέσον όρο, ξοδεύουν καθημερινά 4 ώρες σε παρακολούθηση τηλεόρασης, DVD και βίντεο, ενώ η αντίστοιχη ουσιαστική επικοινωνία με τον πατέρα ελάχιστα ξεπερνάει τα 3,5 λεπτά.
