Σύμμαχος κατά του φόβου
Κι άρα στο σημείο αυτό πώς απαντάμε στο ερώτημα εάν πρέπει να ανατροφοδοτούμε τελικά τους φόβους των παιδιών, διαβάζοντας ιστορίες, που προκαλούν το φόβο; Όπως είδαμε παραπάνω, η εμπειρία δείχνει πως αυτές οι ιστορίες συνήθως μετατρέπονται σε ευκαιρίες για να ξεπεράσουμε τους φόβους. Από ψυχολογική σκοπιά, όταν ο φόβος και η αγωνία εξωτερικεύεται και «μιλιέται», απομυθοποιείται αυτόματα και λυτρώνει το παιδί. Τα παραμύθια δηλαδή καθίστανται κάτι περισσότερο από αληθινά, γιατί μας λένε όχι ότι οι δράκοι υπάρχουν, αλλά ότι μπορούμε να τους νικήσουμε.
Αλλά δεν αρκεί αυτό. Σημαντική καθίσταται και η μέθοδος αφήγησης των παραμυθιών. Πρέπει να αποφεύγουμε την υπερβολική συναισθηματική φόρτιση και να αντιλαμβανόμαστε τις αντιδράσεις του παιδιού μας, προκειμένου να αποφύγουμε ακραίες ταυτίσεις και μεγάλες «δόσεις» φόβου. Η παρουσία μας, ως γονείς, αποτελεί την ξεκάθαρη εγγύηση ασφάλειας για το παιδί και ρυθμίζει τη συναισθηματική ένταση μέσω της εγγύτητας. Αυτό άλλωστε αποτελεί το πιο σημαντικό πλεονέκτημα ενός βιβλίου, που προκαλεί στο παιδί αγωνία και φόβο, σε σχέση με μια αντίστοιχη ταινία.
Ωστόσο κλείνοντας δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Η Ελλάδα σήμερα φοβάται. Ο φόβος διαδίδεται, καλλιεργείται και χρησιμοποιείται. Τα παραμύθια μπορούν άραγε να προτείνουν λύσεις; Ίσως. Με τον ανώδυνο, εξωπραγματικό, παραβολικό τους λόγο απαντούν ότι η ζωή προχωράει με ανατροπές και ότι κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι κάποτε δε θα βρεθεί ξαφνικά μετέωρος ανάμεσα σε δύο κόσμους, αυτόν που χάθηκε και έναν καινούργιο που δε λέει να φανεί. Κι όσο οι άνθρωποι σήμερα γινόμαστε όλο και συχνότερα σκιάχτρα του άλλου εαυτού μας, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε το σκιάχτρο του παραμυθιού, που ζωντάνεψε κι έγινε άνθρωπος.
Πηγή: in2life.gr
