Ο Ερυθρός Σταυρός, αποτελεί ένα ανθρωπιστικό κίνημα που ιδρύθηκε το 1863 ως μια ιδιωτική ανθρωπιστική οργάνωση από πέντε επιφανείς πολίτες της Γενεύης με επικεφαλής τον Ερρίκο Ντυνάν. Η αρχική της ονομασία ήταν «Διεθνής Επιτροπή για την ανακούφιση των τραυματιών». Το σημερινό της όνομα το οποίο κατέχει από το 1876 είναι “Διεθνές Κίνημα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου” και περιλαμβάνει σήμερα ένα πλήθος οργανώσεων με κοινούς σκοπούς, όπως τη βελτίωση της τύχης των τραυματιών και των αιχμαλώτων του πολέμου, την υποχρέωση βοήθειας και θεραπείας προς τους τραυματίες και αρρώστους οποιασδήποτε εθνικότητας, την ουδετερότητα των στρατιωτικών νοσοκομείων, ασθενοφόρων και υγειονομικού προσωπικού, τη βοήθεια σε πρόσφυγες, αλλά επίσης και σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών. Το απαρτίζουν η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, η Διεθνής Ομοσπονδία Συλλόγων Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου και 175 Εθνικοί Σύλλογοι Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου του 1877 με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας και πρώτο πρόεδρο τον Μάρκο Ρενιέρη.
Ένα πραγματικά όμορφο λογοτεχνικό κείμενο που αφορά τον μεγάλο αυτό ανθρωπιστή, τον Ερρίκο Ντυνάν, ο οποίος υπήρξε εμπνευστής και ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού είναι το παρακάτω και το οποίο προέρχεται από ένα παλιό Αναγνωστικό της Ε’ τάξης Δημοτικού, του έτους 1966. Το κείμενο παρατίθεται όπως ακριβώς ήταν δημοσιευμένο στο βιβλίο και με τις ίδιες εικόνες.
71. ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ: Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Τὸ 1862 κυκλοφόρησε στὴν Εὐρώπη ἕνα βιβλίο μὲ τὸν τίτλο «Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴ μάχη του Σολφερίνο». ῾Ο ἄνθρωπος, ποὺ ἔγραψε τὸ βιβλίο ὁ Ερρίκος Ντυνὰν δὲν ἦταν στρατιωτικός, ὅπως θὰ μποροῦσε νὰ φαντασθῆ κανείς. ῏Ἦταν ἁπλούστατα ἄνθρωπος, μὲ τὴν πιὸ μεγάλη σημασία τῆς λέξης.
Δὲν ἱστοροῦσε τὸ βιβλίο αὐτὸ τὶς στρατιωτικὲς λεπτομέρειες τῆς μάχης, ἀλλὰ τὸν πόνο, τὴν κακουχία καὶ τὸ μαρτύριο τῶν στρατιωτῶν, ποὺ εἶχαν τραυματιστῆ στὴ μάχη κι ἔμεναν ξαπλωμένοι στὴ γῆ ἀβοήθητοι, ἀπροστάτευτοι κι ἐγκαταλελειμμένοι. Καὶ μολονότι οἱ στρατιῶτες αὐτοὶ ἀνῆκαν σὲ δύο ἀντίθετες καὶ ἐχθρικὲς παρατάξεις – τῶν Γάλλων καὶ τῶν ᾽Ιταλῶν ἀπὸ τὴ μιὰ καὶ τῶν Αὐστριακῶν ἀπὸ τὴν ἄλλη – τὸ βιβλίο δὲν τοὺς ξεχώριζε, δὲν τοὺς ἔβλεπε σὰν ἀντιπάλους καὶ ἐχθροὺς μεταξύ τους, ἀλλὰ τοὺς ἀντίκριζε ὅλους μὲ τὴν ἴδια συμπόνια κι ἀγάπη.
῎Ετσι τοὺς εἶχε δεῖ καὶ ὁ ᾽Ερρίκος Ντυνὰν τὴν τραγικὴ ἐκείνη ἐπαύριο τῆς μάχης. Κι ἐνῶ εἶχε φτάσει ἐκεῖ σὰν ἔμπορος, κι ἐνῶ ὁ σκοπὸς τοῦ ταξιδιοῦ του ἦταν ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν ἐμπορικῶν του συμφερόντων, ἡ γεμάτη ἀπὸ συγκίνηση καρδιά του τὰ παραμέρισε ὅλα καὶ πλημμύρισε ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο. «῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδερφοί. Γιατὶ νὰ προξενοῦν τόσο πόνο ὁ ἔνας στὸν ἄλλο; Δὲν μπορεῖ νὰ γίνη τίποτε;».
Αὐτὴ ἡ κραυγὴ τοῦ πόνου ἀναπήδησε ἀπὸ τὴ ζεστὴ καὶ τρυφερὴ καρδιά του κι ἀπευθύνθηκε στοὺς γύρω του ἀνθρώπους. Κι αὐτοί, ἁπλοὶ καὶ ἁγνοὶ ἄνθρωποι τῆς ὑπαίθρου, τὴν ἄκουσαν καὶ τὴν ἔνιωσαν. Καὶ τρέχοντας δίπλα του ἐργάστηκαν μαζί του ὁλόκληρα μερόνυχτα, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουν ν’ ἀνακουφίσουν καὶ νὰ ἐνθαρρύνουν τοὺς τραυματισμένους στρατιῶτες.
᾽Εκείνη τὴ μεγάλη καὶ ἱερὴ στιγμή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε τὸ καθῆκον του ἀπέναντι στὸν ἀδερφό του, μπῆκε τὸ πρῶτο θεμέλιο γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ ᾽Ερυθροῦ Σταυροῦ. Πάνω στὸ αἱματοβαμμένο ἐκεῖνο πεδίο τῆς μάχης εἶχε πνεύσει τὴν εὐλογημένη ἐκείνη ὥρα τὸ θεῖο πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ εἶχε ἐμπνεύσει τρία χρόνια ἀργότερα τὸ βιβλίο τοῦ ᾽Ερρίκου Ντυνὰν «Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴ μάχη τοῦ Σολφερίνο », τὸ ἴδιο πνεῦμα ποὺ ὁδηγοῦσε ἔπειτα ὅλες τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές του, ὅλα τὰ βήματα τῆς ζωῆς του. ῎Εδωσε μὲ ἀπέραντη ἀφοσίωση καὶ πίστη, μὲ ἀνεξάντλητη αὐταπάρνηση καὶ αὐτοθυσία ὅλες τὶς πνευματικὲς καὶ ψυχικὲς δυνάμεις του, ἀκόμη καὶ ὅλη τὴν περιουσία του, γιὰ νὰ κηρύξη τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἀνθρώπινης ἀλληλεγγύης.
Οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀγνοοῦσαν, τὸν παρεξηγοῦσαν, τὸν περιγελοῦσαν. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔμεινε πιστὰ προσηλωμένος στὸ μεγάλο ἀνθρωπιστικὸ καθῆκον του. Κι οὔτε ἡ κακουχία οὔτε ἡ φτώχεια οὔτε ἡ πείνα μπόρεσαν νὰ τοῦ μαράνουν τὸ ζῆλο καὶ τὴν πίστη στὴν ὑψηλὴ ἀποστολή του.
Κι ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὸ ἔργο του. Καὶ στὸ τέλος εἶχε τὴ μεγάλη ἱκανοποίηση νὰ τὸ δῆ νὰ πραγματοποιῆται καὶ νὰ καρποφορῆ.
῾Η πρώτη ἐκείνη πρόχειρη, ἀλλὰ καὶ τόσο αὐθόρμητη καὶ συγκινητικὴ ἐκδήλωση τῆς ἀνθρώπινης συμπόνιας, ποὺ εἶχε παρουσιαστῆ τότε κοντὰ στὸ Σολφερίνο, πῆρε ἀργότερα, τὸ 1864, τὴ συγκεκριμένη μορφὴ τῆς συνθήκης τῆς Γενεύης γιὰ τὴν προστασία καὶ τὴν περίθαλψη τῶν τραυματιῶν καὶ τῶν ἀσθενῶν τοῦ πολέμου. Κι ἔπειτα ἀπὸ χρόνια ἔγινε ἡ πολύπλευρη ὀργάνωση τοῦ ᾽Ερυθροῦ Σταυροῦ, ποὺ ἀγκαλιάζοντας ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀγωνίζεται μὲ θαυμαστὴ ἀποτελεσματικότητα ἐναντίον κάθε ἀνθρώπινης δυστυχίας καὶ ἀνάγκης.
Τὸ 1901, ὅταν πιὰ ὁ μεγάλος ῾Ερρίκος Ντυνὰν ζοῦσε ἀποτραβηγμένος στὸ ἥσυχο χωριὸ Χάυδεν, τιμήθηκε μὲ τὸ παγκόσμιο βραβεῖο Νόμπελ. Ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπότητα τοῦ εἶχε δώσει κάτι πολὺ μεγαλύτερο καὶ πολυτιμότερο ἀπὸ τὸ βοαβείο· τοῦ εἶχε δώσει τὴν ἀναγνώριση, τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη της καὶ τὸν εἶχε ἀνακηρύξει ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους εὐεργέτες της.
Μελῆς Νικολαΐδης
