Μετά τον 8ο μ.Χ. αιώνα αλλά και την εποχή της Τουρκοκρατίας ο ορεινός αυτός τόπος παρέμεινε ουσιαστικά Άγραφος στα χαρτιά των Τούρκων με τη γνωστή συνθήκη Ταμασίου (10/5/1525), η οποία έδινε ουσιαστική ανεξαρτησία στους Αγραφιώτες.

Οι ορεινοί όγκοι των Αγράφων ήταν το μεγάλο φυτώριο του κλεφτοαρματολισμού, που κράτησε αδούλωτη την ελληνική ψυχή και η δημοτική μούσα το τραγούδησε:

«να γίνεις κλέφτης στ’ Άγραφα» και «παντού νονός και τιμημένος και στη Πόλη ξακουσμένος και εις τ’ Άγραφα γραμμένος»,

αλλά και το ορμητήριο κλεφτών και αρματολών που πήραν μέρος σ’ όλα τα πολιτικά κινήματα των Ρώσων και των Ενετών. Ξεφτέρια ονομάζει στο Θούριό του ο Ρήγας Φεραίος τους Αγραφιώτες.

Ξεχωρίζει η μορφή του Κατσαντώνη που είχε γίνει στα προεπαναστατικά Άγραφα

ο εφιάλτης του Αλή-Πασά καθώς και η μορφή του Καραϊσκάκη που μεγάλωσε στα ίδια χώματα.

  Τη γιορτή διοργάνωσε η Παναγιώτα Κολοβού με την πολύτιμη βοήθεια της υποδιεύθυντριας Γιωργίας Διαμαντή, της Έφης της Νασιώκας , αλλά και της Κωνσταντίνας της Ντζιαβού με τις υπέροχες δημιουργίες της.

Πολλά συγχαρητήρια στους μαθητές μας που με τα ποιήματα, τα σκετς και τις μουσικοχορευτικές δημιουργίες λάμπρυναν την παρουσίαση του αφιερώματος.