Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Πανελλήνια Σχολική Ημέρα κατά της βίας στο σχολείο. Με αφορμή αυτή τη μέρα, αφιερώσαμε τρεις διδακτικές ώρες την Παρασκευή 9 Μαρτίου σε δράσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών του σχολείου στο θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Συγκεκριμένα, έγινε μια διαδραστική παρουσίαση που αποτέλεσε το έναυσμα για την ανταλλαγή σκέψεων και προτάσεων για την πρόληψη και αντιμετώπιση των φαινομένων σχολικής βίας.
Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας υλοποιήθηκε project στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, με στόχο την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης μέσω της δραματοποίησης και της βιωματικής ταύτισης. Οι μαθητές των τμημάτων Α1 και Α3 διάβασαν ιστορίες, στις οποίες περιγράφονται περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού http://www.moec.gov.cy/edu_psychology/pdf/didaskontas_mesa_apo_istories.pdf και μέσα από τις δραστηριότητες που ακολούθησαν, αφού κατανόησαν το νόημα των ιστοριών, έδωσαν το δικό τους τέλος σε κάθε ιστορία. Στη συνέχεια, τους ζητήθηκε «να μπουν στη θέση του θύματος, του θύτη και του παρατηρητή» και να γράψουν δικές τους ιστορίες σχολικού εκφοβισμού.
Για τις παραπάνω δράσεις αξιοποιήθηκε υλικό από τις ακόλουθες ιστοσελίδες φορέων:
http://www.antibullying.eu/
http://antibullying.gr/
http://stop-bullying.sch.gr/
http://www.e-abc.eu/gr/
http://epsype.blogspot.gr/
http://www.moec.gov.cy/edu_psychology/pdf/dafni_teachers.pdf
http://www.moec.gov.cy/edu_psychology/pdf/didaskontas_mesa_apo_istories.pdf
http://www.0-18.gr/
ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΘΗΤΩΝ
1η Δραστηριότητα: «ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…»
1η ιστορία: «Μοναξιά μου όλα» http://www.moec.gov.cy/edu_psychology/pdf/didaskontas_mesa_apo_istories.pdf
Ρ.Κ., Α3
Ο κύριος Νίκος κράτησε την υπόσχεσή του και δεν μίλησε στους γονείς της Χριστίνας. Επισκέφτηκε όμως το σχολείο της Χριστίνας και μίλησε με τους καθηγητές. Ζήτησε να μην μιλήσουν στα παιδιά γιατί πίστευε ότι το πρόβλημα θα γινόταν μεγαλύτερο. Έτσι κι έγινε. Η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν και η καθημερινότητα της Χριστίνας στο σχολείο γινόταν ανυπόφορη. Και οι μέρες περνούσαν…
Ήταν Παρασκευή μεσημέρι, μετά από μία εβδομάδα πολύ πιεστική, γεμάτη διαγωνίσματα για την Χριστίνα και με πολλά δυσάρεστα περιστατικά από τους συμμαθητές της. Περίμενε πως και πώς να χτυπήσει το κουδούνι για να λήξει, έστω για λίγο, αυτό το μαρτύριο. Ξαφνικά, η καθηγήτρια Μουσικής διέκοψε το μάθημα. Είχε μία έκπληξη για τα παιδιά. Ένας καθηγητής μουσικής, κιθάρας συγκεκριμένα, τους είχε επισκεφτεί για να τους μιλήσει για τη σημασία που έχει η μουσική στην ζωή μας και για το πως μαρτυρούν οι μουσικές μας επιλογές την ψυχολογία μας. Ζήτησε από όλα τα παιδιά να αναφέρουν κάποια από τα αγαπημένα τους τραγούδια. Όλα ήταν εύθυμα, με έντονα ρυθμό και χαρούμενους στίχους, και για μισή ώρα περίπου, όλη η τάξη τραγουδούσε συνοδεύοντας τον δάσκαλο. Όλοι εκτός από την Χριστίνα. Ήταν αγχωμένη που ο κύριος Νίκος ήταν εκεί. Ο κύριος Νίκος άφησε τελευταία την Χριστίνα. Της ζήτησε να ανέβει στην έδρα και να παίξει το αγαπημένο της τραγούδι. Η Χριστίνα επέλεξε το ¨ Μοναξιά μου όλα¨ και το ερμήνευσε εννοώντας την κάθε λέξη. Μόλις τελείωσε, οι συμμαθητές τις ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και η Χριστίνα, ξέσπασε σε λυγμούς. Τότε μόνο κατάλαβαν πόσο άσχημα της φέρονταν. Η Δήμητρα έτρεξε κοντά της, την αγκάλιασε και της ζήτησε συγγνώμη. Είχε μετανιώσει πραγματικά. Ακολούθησαν το παράδειγμά της κι άλλα παιδιά και σιγά σιγά έφυγαν τα δάκρυα από τα μάτια της Χριστίνας.
Εκείνη η Παρασκευή ήταν η πιο έντονη Παρασκευή της ζωής της. Και η Κυριακή που ακολούθησε, δεν ήταν μελαγχολική, γιατί η Χριστίνα είχε στο σπίτι της τους νέους της φίλους κι έπαιξαν κιθάρα όλοι μαζί. Όχι το ¨Μοναξιά μου όλα¨ αυτή τη φορά.
Ευαγγελία Θαλαλαίου, Α1
Λίγη ώρα αργότερα η Χριστίνα κατάλαβε τι είχε κάνει και ένιωσε να φεύγει ένα βάρος. Από την μια αγχωνόταν μήπως ο δάσκαλος της πει τίποτε και από την άλλη ήξερε πως τώρα δεν είναι μόνη, γιατί της συμπαραστέκεται ο δάσκαλος της .
Όλο το βράδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί το μυαλό της ήταν στο τι θα της έκαναν τα κορίτσια αύριο και σιγόκλαιγε, καθώς θυμόταν αυτά που της είχαν κάνει. Είχε στην αγκαλιά της το σκυλάκι που μόνο αυτό την καταλάβαινε.
Όταν ξημέρωσε η Χριστίνα ξύπνησε, ετοιμάστηκε και πήγε για ακόμη μια φορά τρομαγμένη στο σχολειό. Αυτή την φορά τα κορίτσια σπάσανε τα γυαλιά της μα ευτυχώς στο σπίτι είχε άλλο ένα ζευγάρι. Το απόγευμα πήγε στο μάθημα κιθάρας μα εκεί συνάντησε ένα από τα κορίτσια . Πάγωσε μόλις την είδε . Ο κύριος που, μετά από όσα είχε ακούσει, είδε την Χριστίνα έτσι, την φώναξε και της είπε.
-Μα τι έπαθες;
-Τίποτε! του απάντησε εκείνη.
-Καλά, αλλά μην ξεχνάς ότι στο τέλος θα σε περιμένω, για να συνεχίσουμε την συζήτηση μας.
-Εντάξει, του απάντησε και έφυγε. Έτσι και έγινε . Ο δάσκαλος έμεινε έκπληκτος μετά από αυτά που άκουσε.
Οι μέρες περνούσαν, μα τα πράγματα άλλαξαν. Κι όμως τα κορίτσια άρχισαν να κάνουν παρέα την Χριστίνα. Η Χριστίνα δεν κατάλαβε ποτέ γιατί άλλαξαν, όμως τώρα δεν την ένοιαζε τίποτε παρά μόνο το ότι είχε φίλες.
2ηιστορία: «Μάτια κλειστά» http://www.moec.gov.cy/edu_psychology/pdf/didaskontas_mesa_apo_istories.pdf
Βαλασία Ζώτου, Α1
Την άλλη μέρα, η Μελίνα πήγε μαζί με την Νατάσα στο σχολείο. Ο Γιώργος με τον Σταύρο, καθόντουσαν σε μια γωνία και τις κοίταξαν με ένα ειρωνικό βλέμμα. Τα δύο κορίτσια μπήκαν στην τάξη για να παρακολουθήσουν το μάθημα. Χτύπησε το κουδούνι για το διάλειμμα, αλλά η Μελίνα με την Νατάσα, δεν ετοιμάστηκαν να βγουν έξω. Καθώς τα υπόλοιπα παιδιά έβγαιναν έξω, ο Γιώργος με τον Σταύρο, περίμεναν στην πόρτα. Όταν <<άδειασε>> η τάξη, πλησίασαν απειλητικά στα δύο κορίτσια, άρπαξαν τις τσάντες τους και τις άδειασαν κάτω. Η Μελίνα τρέχει τότε και πετάει την τσάντα του Γιώργου κάτω, από το παράθυρο. Εκνευρισμένος, ορμάει να την πιάσει από τα μαλλιά. Όμως, εκείνη την ώρα την ώρα ανοίγει η πόρτα της αίθουσας και μπαίνει η διευθύντρια.
-Τι συμβαίνει εδώ μέσα;
Τα αγόρια δεν μίλησαν. Ούτε και τα κορίτσια.
-Υποτίθεται ότι πρέπει να είστε όλοι κάτω. Βγείτε γρήγορα!
Χτύπησε το κουδούνι!
-Σταθήκατε τυχεροί αυτή την φορά, όχι όμως και την επόμενη…
-Θα μου το πληρώσετε…ψιθύρισε ο Γιώργος στην Μελίνα και στην Νατάσα. Αλλά δεν έδωσαν σημασία.
‘Οταν ξαναχτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, ο καθηγητής δεν άφησε κανένα να μπει μέσα. Έτσι τα κορίτσια έφυγαν. Από πίσω τους και ο Σταύρος με τον Γιώργο. Τα κορίτσια είχαν καταλάβει πως ήταν από πίσω τους. Και όμως, δεν αντέδρασαν. Ώσπου ο Σταύρος έβαλε τρικλοποδιά ”κατά λάθος” στην Μελίνα. Τότε η Νατάσα, αγανακτισμένη, πήρε φόρα και τον έσπρωξε κάτω. Μαζεύτηκαν, ξαφνικά, πολλά παιδιά και άρχισαν να την χειροκροτούν! Πήρε θάρρος και τους είπε:
-Τώρα ευχαριστηθήκατε; Λοιπόν, έτσι νιώθω όλο αυτό τον καιρό.
Ο Γιώργος έτρεξε προς τα πάνω της να την χτυπήσει! Μόνο που αυτή την φορά δεν μπόρεσε. Όλα τα παιδιά είχαν μαζευτεί γύρω τις και τον εμπόδιζαν. Η Μελίνα σηκώθηκε και δεν πίστευε στα μάτια της. Από τότε όλοι έκαναν παρέα με την Μελίνα και την Νατάσα και δεν τις ξανά ενόχλησαν ο Γιώργος και ο Σταύρος.
Ρ.Κ., Α1
Η Νατάσα αποφάσισε εκείνο το απόγευμα πως δεν θα επιτρέψει ποτέ ξανά σε κανέναν να της κλέψει το χαμόγελο. Πού είχε πάει το γέλιο της, η χαρά της; Συνειδητοποίησε πόσο είχε αλλάξει τον τελευταίο καιρό απέναντι σε όλους και κυρίως, πόσο άδικη ήταν απέναντι στον μικρό της αδερφό. Οι υπόλοιποι καταλάβαιναν, η αθώα παιδική ψυχούλα του Κωνσταντίνου θα είχε πληγωθεί, σκέφτηκε. Η ζωή δεν σταματά, ακόμη και στο αναπηρική καρέκλα, και η Νατάσα το ήξερε πιο καλά από τον καθένα. Με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκε, πως αύριο θα ήταν μια νέα μέρα.
Ξύπνησε νωρίς, φόρεσε όμορφα ρούχα, το πιο γλυκό της χαμόγελο και πήγε να ξυπνήσει με ένα φιλί τον αδερφό της. Καλημέρισε με χαρά τους γονείς της και έφυγε για το σχολείο. Όλοι παρατήρησαν την θετική αλλαγή της Νατάσας, οι καθηγητές, οι συμμαθητές, και κυρίως η Μελίνα, το στήριγμα της. Όλοι εκτός από τον Γιώργο. Ήταν κατσούφης σήμερα, γιατί ο φίλος του ο Σταύρος έλειπε, και δεν είχε διάθεση για παιχνίδια. Την επόμενη μέρα στο σχολείο, τους περίμενε όλους μια απρόσμενη έκπληξη. Άνοιξε την πόρτα της αίθουσας και μπήκε η μητέρα του Σταύρου ,με τον Σταύρο, ο οποίος καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο Σταύρος είχε ένα ατύχημα στο ποδόσφαιρο, τραυματίστηκε βαριά στα δυο του πόδια, χειρουργήθηκε και έπρεπε να μείνει στην καρέκλα για ένα μήνα. Στη θέα του Σταύρου όλοι πάγωσαν. Εκείνος με κλαμένα μάτια, δεν κατάφερε να παρακολουθήσει το μάθημα εκείνη την μέρα, ούτε και πολλές από τις μέρες που ακολούθησαν. Άρχισε να χάνει την δημοφιλία του καθώς δεν συμμετείχε πια σε πλάκες και αθλήματα. Έπρεπε μάλλον με αυτόν τον σκληρό τρόπο να αντιληφθεί πόσο άδικα, πόσο άσχημα είχε συμπεριφερθεί στην Νατάσα. Εκείνη όμως τον ένιωθε πιο πολύ από τον καθένα.
Μετά από δύο μήνες, ο Σταύρος περπάτησε ξανά και με την βοήθεια του Γιώργου, οργάνωσαν ένα πάρτι για να της ζητήσουν συγγνώμη. Ήταν από τις πιο όμορφες εκπλήξεις της ζωής της. Η Νατάσα δεν ξαναέκλαψε, γιατί είχε αποκτήσει με έναν αρκετά περίεργο τρόπο νέους φίλους που την συντρόφευαν μια ζωή.
2η δραστηριότητα: «ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ»
Α. «Μπαίνω στη θέση του θύτη…».
- Μυρόπη, Α1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ΚΥΡΙΑΚΗ
εδώ και μια εβδομάδα έχει έρθει ένα καινούριο κορίτσι στην τάξη μου. Είναι αρκετά ψηλή ,με γαλάζια μάτια και μακριά ξανθά μαλλιά. .Όμως τώρα που έχει έρθει όλα τα παιδία ασχολούνται με αυτή. Τα περισσότερα αγόρια από το σχολείο, από α΄ γυμνασίου μέχρι γ΄ γυμνασίου, τρέχουν από πίσω της . Οι φίλες μου δεν είναι πια δίπλα μου να τους πω πράγματα τα οποία τα λέγαμε και γελούσαμε ή πράγματα που με στεναχωρούσαν και τα συζητούσαμε .
Για αυτό λοιπόν αποφάσισα να της κάνω την ζωή δύσκολη, να θέλει να φύγει από εδώ, να βλέπει το πρόσωπο της στον καθρέφτη και να θέλει να τον σπάσει .Θα της κάνω πράγματα που μετά θα μετανιώσει πολύ που πάτησε εδώ !
Νεφέλη
ΔΕΥΤΕΡΑ
Σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα , τώρα ποια δεν θα τρέχουν όλοι από πίσω της και το καλύτερο είναι ότι τώρα θα είναι ντροπιασμένη . Το μόνο που με ενόχλησε είναι ότι η Μαρία πήρε το μέρος της .Το σχέδιο μου ήταν να πάρω το τετράδιο μου και να το βάλω στην τσάντα της και να νομίζουν όλοι ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται, άλλα ένα κλεφτρόνι . Η μισή τάξη ήταν με το μέρος της και έλεγαν ότι το έβαλε καταλάθος και ότι μπορεί να το μπέρδεψε με το δικό της . Ενώ η άλλη μισή τάξη την έλεγε κλέφτρα. Όσο την έβλεπα να μην μιλάει και να είναι καθισμένη και να κλαίει, τόσο πιο καημένη το έπαιζα. Και αυτό είναι μόνο η αρχή!
Νεφέλη
ΤΡΙΤΗ
Όσο πάει και καλυτερεύει το πράγμα ! Όταν έφτασα στο σχολείο είδα σε όλους τους τοίχους με μπογιά ”η Ευθυμία η κλέφτρα”. Όμως δεν το έκανα εγώ, αλλά θα ήθελα πολύ να το κάνω και ακόμα πιο πολύ να δω την φάτσα της! Η Ευθυμία μόλις το είδε, πήγε κλαμένη στην τάξη και όλα τα παιδιά την κοιτούσαν λες και ήταν σκουπίδι .Στο μάθημα δεν είπε τίποτα και όταν χτύπησε το κουδούνι πήγε στην τουαλέτα. Εμείς τότε πήγαμε και σπάσαμε το πόμολο της πόρτας, αυτή το άκουσε και προσπάθησε να την ανοίξει αλλά δεν μπόρεσε. Τα κορίτσια άρχισαν να γελάνε και αυτή να τσιρίζει. Εγώ έτρεξα στην τάξη σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Την υπόλοιπη μέρα μας κοιτούσε με ένα βλέμμα σαν να μας λέει ”γιατί;”. Νεφέλη ΤΕΤΑΡΤΗ
Σήμερα άρχισαν τα πράγματα να αγριεύουν! Την τέταρτη ώρα που είχαμε γυμναστική ένα παιδί από την τάξη μου άνοιξε το παράθυρο και πέταξε ένα φυλλάδιο. Εγώ τότε πήγα τρέχοντας να το πάρω και να δω τι γράφει .Είχε μια φωτογραφία της και έγραφε ”Είσαι ένα χοντρό πλάσμα που το μόνο που ξέρει είναι να καταστρέφει φιλίες ‘. Εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό κοιτώντας την Ευθυμία. Τότε η Ευθυμία άρπαξε το χαρτί από τα χέρια μου το διάβασε και άρχισε να κλαίει .Λίγο πιο μετά χτύπησε το κουδούνι , βγήκαν τα παιδιά έξω και είδαν τα χαρτιά, όλοι απομακρύνθηκαν από αυτήν κοιτώντας την άγρια και κοροϊδεύοντας την. Η χαρά που πήρα δεν περιγράφεται!
Νεφέλη
ΠΕΜΠΤΗ
Τα πράγματα χειροτερεύουν με αυτή την κατάσταση. Πρέπει να με σταματήσω πια! Σήμερα ήρθε μια παρέα στο σχολείο και μας πρότειναν να είμαστε μέλη, Το μόνο πράγμα που θα κάνουμε, είπαν, είναι να ρεζιλεύουμε την Ευθυμία .Εγώ και η φίλη μου χωρίς να το σκεφτούμε είπαμε ”ναι”. Μας είπαν ότι, για να μπούμε στην ομάδα, θα πρέπει να την σπρώξουμε πάνω στον Στέλιο, στον όμορφο της τάξης και αυτοί να τους βγάζουν φωτογραφίες και να το ανεβάσουν στα social media. Εμείς προχωρούσαμε, μας έκαναν σήμα ”τώρα ” και εγώ την έσπρωξα πάνω του. Έπεσαν και οι δύο αγκαλιά αρχίσαμε να γελάμε και τα παιδιά να είναι από πάνω τους και να βγάζουν φωτογραφίες. Η Ευθυμία σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει. Εγώ φοβόμουν να μην το πει στους καθηγητές. Μόνο αυτό, τίποτα άλλο!
Νεφέλη
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Σήμερα ήρθαν οι γονείς της και έκαναν φασαρία ! Τώρα δεν θα τη λέμε μόνο «κλέφτρα» ή «χοντρό πλάσμα», θα την λέμε και «μαμάκια». Άλλα εγώ πιστεύω ότι δεν το είπε αυτή, θα το είδαν από fb. Γιατί, αν το έλεγε αυτή, θα έλεγε και ποιοί την πειράζουν!
Μας είπαν ότι η Ευθυμία θα φύγει από το σχολείο για προσωπικούς λόγους, μας είπαν να της ζητήσουμε συγνώμη και ας μην της έχουμε κάνει κάτι, απλώς για να αισθανθεί καλύτερα. Εγώ είπα συγγνώμη, αλλά δεν το εννοούσα. Επίσης λένε ότι κάποια παιδία της έκαναν bulling, δεν θα το έλεγα πότε και για κανένα λόγο ότι αυτό που της κάναμε θεωρείται bullying. Ή μπορεί τελικά και να ήταν bullying!!!
Νεφέλη
- Νίκη Ευκολίδου, Α1
Τρίτη 29 Απριλίου 2018
Έλα Γρηγόρη,
Τι κάνεις; Εγώ τη στιγμή που σου γράφω το mail, είμαι πολύ εκνευρισμένος. Μόλις γύρισα από το σχολείο και αυτό το ηλίθιο το ρουμανάκι όλο έκλαιγε, γιατί λέει ότι πέθανε η γιαγιά της. Σήμερα δεν την ενόχλησα αλλά αύριο… θα δει αυτή. Θα φάει όσο ξύλο δεν έφαγε σήμερα!
Οι φίλοι μου μού λένε ότι έχω αρχίσει να το παρατραβάω και ότι φαίνομαι ρατσιστής. Εγώ τους λέω ότι αφού δεν αντιδρά γιατί να σταματήσω και αφού διασκεδάζω με αυτό. Δεν σταματάω! Της αξίζει! Ήρθε στη χώρα μας και θα το υποστεί . Άλλωστε δεν της είπα εγώ να έρθει στο σχολείο μας και στην τάξη μας να τη βρωμήσει με την παρουσία της.
Και αν την δεις πως είναι , κοντή, ξερακιανή, με μακριά ξανθά μαλλιά. Και είναι και φυτό! Κάθεται και διαβάζει ακόμα και στο διάλλειμα η βλαμμένη. Όλοι οι καθηγητές την συμπαθούν και δεν καταλαβαίνω και το λόγο. Δεν την βλέπουν πως είναι; Τέλος πάντων, τώρα σταματάω γιατί αν συνεχίσω….
Γράψε μου κι εσύ,
Μάριος
- Παναγιώτα Καραθανάση, Α1
Στην πέμπτη δημοτικού ήρθε μια καινούρια μαθήτρια στην τάξη. Η δασκάλα μας ανακοίνωσε πως δεν ήταν από την Ελλάδα, αλλά από την Αλβανία. Στο διάλλειμα δεν την κάναμε παρέα και αναγκαζόταν να είναι μόνη της. Μια μέρα ήμουν με μια φίλη μου και πήγαμε και κάτσαμε σχεδόν δίπλα της και την σχολιάζαμε, αλλά δεν άκουγε τί λέγαμε, γιατί άκουγε μουσική πολύ δυνατά από το κινητό της. Τότε, εγώ με την φίλη μου πήγαμε από πάνω της και της είπαμε να χαμηλώσει αλλιώς θα πούμε στον διευθυντή ότι μας πέταξε τα βιβλία κάτω στην αυλή και θα την τιμωρούσε. Αυτή εξακολουθούσε να έχει δυνατά την μουσική και εμείς δεν αντέξαμε άλλο και τις πήραμε το κινητό και το πετάξαμε κάτω. Αρχίσαμε να το τσαλαπατάμε μέχρι που διαλύθηκε εντελώς. Το κορίτσι μας κοιτούσε χωρίς να αντιδρά και δάκρυα σκέπασαν το πρόσωπό της. Τις επόμενες μέρες συνεχίσαμε να την κοροϊδεύουμε και να την ενοχλούμε επειδή δεν αντιδρούσε.
Φαινόταν στο πρόσωπό της όμως ότι πονούσε, ότι ήθελε να αντιδράσει αλλά δεν μπορούσε. Την κοιτούσα για ώρες και έβαλα τον εαυτό μου στην θέση της. Θεέ μου!!!!! Πόσο άσχημα είχα φερθεί!!!!! Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκανα. Εγώ δεν ήμουν αυτή που, όταν με κορόιδευαν για τα γυαλιά μου, έλεγα στους άλλους ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και πρέπει να τον σεβόμαστε; Της ζήτησα συγγνώμη και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως ποτέ ξανά δεν θα κοροϊδέψω κανέναν άλλο ποτέ ξανά.
Β. «Μπαίνω στη θέση του θύματος…»
- Αλεξάνδρα Κοντού, Α3
Αγαπημένο μου ημερολόγιο Λίζα,
Συγχώρεσε με που δεν σου έγραφα τόσο καιρό, αλλά είχα πολλές υποχρεώσεις στο σχολείο. Γι’ αυτό σήμερα θα σου γράψω τί έγινε τον τελευταίο μήνα που μας πέρασε. Αυτόν τον καιρό, Λίζα, είμαι πολύ στενοχωρημένη και πιεσμένη, γιατί μου συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο. Κάθε μέρα στο σχολείο κάποια παιδιά και συγκεκριμένα ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Τάσος και η Δήμητρα με χτυπάνε και με κοροϊδεύουν στα διαλείμματα και μάλιστα όταν οι καθηγητές δεν είναι μπροστά. Δεν έχω όρεξη να παρακολουθήσω στο μάθημα και συνεχώς βάζω τα κλάματα. Στο τέλος κάθε ώρας, με πλησιάζουν μερικές φορές οι καθηγητές ή οι καθηγήτριες και με ρωτάνε αν συνέβη τίποτα και εγώ τότε σκύβω διστακτικά το κεφάλι και δεν μιλάω έως ότου βρω μία δικαιολογία.
Ακόμη και στο σπίτι που με βλέπουν έτσι, οι γονείς μου με ρωτάνε αν έπαθα κάτι, αλλά εγώ δεν τους λέω τι γίνεται στο σχολείο, επειδή δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, και πάω τρέχοντας στο δωμάτιό μου και κλαίω κρυφά.
Έχω αναρωτηθεί Λίζα πάρα πολλές φορές γιατί μου φέρονται έτσι. Εσύ πολυαγαπημένη μου Λίζα, τί πιστεύεις; Με κοροϊδεύουν για την εμφάνισή μου, επειδή είμαι κοντούλα για Α’ Γυμνασίου, χοντρούλα, με μοβ γυαλιά και φακίδες ή επειδή είμαι καλή μαθήτρια; Όπως και να έχει αυτό με πιέζει αφόρητα. Κάθισα –που λες-και σκέφτηκα τί να κάνω, πώς να αντιδράσω ώστε να σταματήσουν και μάλλον πήρα μία απόφαση. Αύριο κιόλας, Λίζα, θα πάω και θα μιλήσω στην διευθύντρια για το τι συμβαίνει όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Νομίζω πως κατάλαβες τί ζω κάθε μέρα και σου υπόσχομαι αύριο να σου πω τί έγινε. Ως τότε καληνύχτα!!!!!!
- Μάνος Νούραγας, Α1
Γεια σας,
είμαι παιδί προσφύγων από τη Συρία. Ήρθα στη χώρα σας πριν ένα χρόνο, γιατί στη χώρα μου γινόταν πόλεμος και το σπίτι γκρεμίστηκε. Μένουμε με την οικογένεια μου στον καταυλισμό προσφύγων. Δεν ξέρω να μιλάω καλά ελληνικά αλλά προσπαθώ. Στο σχολείο τα παιδιά με κοιτούν περίεργα και δεν με πλησιάζουν. Ίσως φοβούνται, νομίζουν πως θα τους κάνω κακό. Κάποιες φορές τους άκουσα να λένε τον <<τον βρωμιάρη, πως είναι έτσι; μην τον πλησιάζετε θα κολλήσουμε καμία αρρώστια. Τον ακούτε πως μιλάει ; Τι δουλειά έχει τώρα αυτός εδώ μαζί μας>>. Φοβάμαι στο σχολείο! Εγώ δεν πειράζω κανέναν. Κάποτε είχα και εγώ το δικό μου σπίτι, πήγαινα στο σχολείο χαρούμενος, είχα τους φίλους μου. Δεν ήμουν όπως είμαι τώρα που πήραν το σπίτι μου, το σχολείο μου, τους φίλους μου. Θέλω να γυρίσω πίσω!!!
- Γεωργία Συμεωνίδου, Α1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα η μέρα μου δεν ήταν καθόλου καλή. Ναι, πάλι αυτά τα παιδιά μου επιτέθηκαν και άρχισαν να με κοροϊδεύουν. Έλεγαν «κοιτάξτε παιδιά, πάλι εδώ είναι το σπασικλάκι! Πώς είναι έτσι με αυτά τα γυαλιά; Κοιτάξτε την! Κοιτάξτε τι άσχημη που είναι!». Χθες πάλι το ίδιο. Οι προσβολές τους δε σταματάνε λεπτό.
Κάθε μέρα στο σχολείο βιώνω το ίδιο. Νιώθω τόσο άσχημη και προσπαθώ να κρυφτώ απ’ αυτά τα αγόρια πηγαίνοντας στις τουαλέτες των κοριτσιών, αλλά δυστυχώς για μένα εκεί είναι μια παρέα κοριτσιών που μου μου λένε «καλύτερα να μην κυκλοφορείς έξω, τρομάζεις τον κόσμο». Πόσο άσχημη και μόνη νιώθω! Σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα, πότε θα σχολάσουμε. «Παρασκευή» λέω από μέσα μου «θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο, για τρεις μέρες τουλάχιστον».
Χθες, όταν σχολάσαμε, έτρεξα προς την πόρτα για να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Καθώς έτρεχα λοιπόν, τα κορίτσια και τα αγόρια συμμάχησαν και μου πετούσαν χιόνια και φώναζαν όλοι μαζί « Σπασικλάκι, άσχημη, κόντη». Τέλος πάντων κατάφερα να ξεφύγω και να πάω στο σπίτι μου. Δεν ένιωθα καλά και αυτό φαινόταν.
Όταν τρώγαμε η μαμά μου με ρώτησε τί έχω και γιατί είμαι βρεγμένη και τότε της απάντησα πως είμαι λίγο κουρασμένη και ότι έπαιζα χιονοπόλεμο με τα παιδιά από το σχολείο. Τους είπα ότι χόρτασα και πήγα στο δωμάτιό μου.
Σκεπτόμουν μόνο το «γιατί;». Πολλές αναπάντητες ερωτήσεις ήταν στο μυαλό μου και αμέσως σκέφτηκα «κι αν έχουν δίκιο; Αν όντως είμαι άσχημη και σπασικλάκι;», Τότε ρώτησα τον εαυτό μου «μήπως να το πω σε κάποιον;» Όπως ήρθε αυτή η σκέψη έτσι και έφυγε. Δεν ξέρω τι να κάνω! Νιώθω απελπισμένη και μόνη. Μερικά παιδιά ίσως διαφωνούν μ’ αυτό που γίνεται αλλά δεν κάνουν τίποτα, μάλλον γιατί φοβούνται μήπως δεν τους κάνουν παρέα. Δεν ξέρω…
Καληνύχτα αγαπημένο μου ημερολόγιο…
- Γ. Τ. , Α3
Αγαπητό μου ημερολόγιο, 22/5/2005
σου γράφω για να σου πω πόσο άσχημα περνώ κάθε μέρα στο σχολείο. Συνέχεια αυτός ο Δημήτρης με ενοχλεί και δεν ξέρω τι να κάνω. Πηγαίνει σε όποια δραστηριότητα πηγαίνω και εγώ μόνο και μόνο για να με ενοχλεί. Με βρίζει, με χτυπάει και δεν το κάνει μόνο σ’ έμενα, αλλά και σε άλλα δυο παιδιά τον Γιώργο και την Μαρία. Αναρωτιέμαι τί αισθάνεται όταν συμπεριφέρεται έτσι. Εγώ, όταν έρχεται κοντά μου δεν μπορώ να αντέξω: με την πρώτη λέξη λέει, αρχίζω να δακρύζω, μέχρι να ξεχάσω αυτό που με είπε ή αυτό που έκανε. Τώρα όμως νομίζω πως είναι καλύτερα να το πω στους γονείς μου και στους καθηγητές μου. Το θέμα έχει παραχοντρύνει και για αυτό την επόμενη φορά που θα κάνει κάτι που θα με προσβάλλει, θα δει τι θα πάθει!
Νίκος
Γ. «Μπαίνω στη θέση του παρατηρητή…”
- Ι.Σ., Α3
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα δεν ήταν παρά άλλη μια βαρετή μέρα. Σχολείο, σπίτι, διάβασμα, ύπνος. Όπως και κάθε φορά, έβλεπα έναν από τους «έξυπνους» του σχολείου να βρίζει και να προσβάλει τον Γιάννη, από την τάξη μου όπως σου είχα πει, αν θυμάσαι. Για ο,τιδήποτε κι αν έκανε, εκεί θα ήταν πάντα να πει κάτι. Σήμερα θέλω να σου μιλήσω γι’ αυτό. Δεν έχω κάνει τίποτε έως τώρα, γιατί όποτε περνάει από το μυαλό μου, και μόνο που το σκέφτομαι, κάνω πως δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ασήμαντο αλλά, όταν δει κανείς το βλέμμα και το πρόσωπό του Γιάννη, θα καταλάβει πως δεν είναι αστείο. Σήμερα, κλασσικά, τον είδα να μπαίνει στις τουαλέτες και ούτε που πρόλαβα να φύγω… άρχισε να κλαίει.
Κάποιοι λένε πως η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, αλλά κόκκαλα τσακίζει, ημερολόγιό μου. Όσο κι αν το άκουγα, δεν το πίστευα, όμως μπορώ να το καταλάβω από αυτά που γίνονται. Τις καθημερινές προσβολές που ακούει, είναι αδύνατον να σκεφτώ πώς νοιώθει! Ότι και να σου πω είναι λίγο… Δεν ξέρω αν πήρες μια ιδέα από όλα αυτά, όμως σου υπόσχομαι πως θα σου ξαναγράψω γι’ αυτό. Τα λέμε αύριο, την ίδια ώρα.
- Βασιλική Μόσχου, Α3
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
σήμερα θα σου πω κάτι πολύ σημαντικό. Είδα ένα παιδί της 3ης Γυμνασίου να χτυπάει ένα παιδί της 1ης Γυμνασίου!! Όταν το πρωτοείδα δεν ανέφερα τίποτα, επειδή νόμιζα ότι παίζουν, αλλά αυτό γίνεται εδώ και δύο εβδομάδες. Νομίζω πως δεν αντέχω άλλο πια. Πρέπει να σταματήσει. Δεν αντέχω να βλέπω το παιδί να κλαίει και να βγαίνει διστακτικά για διάλλειμα, με τον φόβο πως θα τον βρουν αυτά τα παιδιά και θα τον χτυπάνε. Μετά από πολύ καιρό σκέψης αποφάσισα να το πω στην διευθύντρια, αλλά όσο πιο διακριτικά μπορώ. Δεν θα ήθελα να με καταλάβουν. Αυτά για σήμερα καληνύχτα ημερολόγιο μου!
- Δημήτρης Τσέπουρας, Α3
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σήμερα αισθάνθηκα πολύ άσχημα, βλέποντας την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο τμήμα μου με τρία παιδιά που φέρονται άσχημα σε ένα συμμαθητή μου. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς ξεκίνησε αυτή η κατάσταση, αφού μεταξύ τους ήταν πολύ καλοί φίλοι. Ξαφνικά, άρχισαν όλοι μαζί να τον πειράζουν και να τον κοροϊδεύουν για πλάκα. Άλλες φορες γι αυτά που έλεγε, άλλες για την εμφάνιση του, και έτσι πολύ γρήγορα αυτό έγινε η διασκέδαση τους.
Στενοχωριέμαι κάθε φορά που το βλέπω αυτό, και σκέφτομαι πως αυτές τις καταστάσεις δεν πρέπει να τις αφήνεις να συνεχίζονται. Είναι φίλος μου και σκέπτομαι να τον βοηθήσω μιλώντας στον υπεύθυνο της τάξης.
- Αλεξάνδρα Φίλκα, Α1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
φέτος στο σχολείο μας ήρθε ένας νέος μαθητής από άλλη πόλη ένα παιδί πάρα πολύ ήρεμο, ήσυχο, συνεσταλμένο και χαμηλών τόνων.
Μερικά από τα μεγαλύτερα παιδιά εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι δεν αντιδρούσε και στα διαλείμματα του σχολείου τον πειράζουν και τον χτυπούν. Εγώ εδώ και τόσο καιρό βλέπω πως το παιδί δεν αισθανόταν πολύ καλά με τα παιδιά και τους καθηγητές. Αυτό συνεχίζεται κάθε μέρα, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα, αλλά ούτε κι εγώ. Ο λόγος που δεν αντιδρώ είναι ότι φοβάμαι μήπως με πουν «καρφί» και κάνουν τα ίδια και σε μένα. Δεν θέλω πια να πηγαίνω σχολείο…
- Αναστασία Σιναβέλη, Α3
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα έγινε κάτι τρομερό! Είχαμε γυμναστική πρώτη ώρα και πήγαινα στην τάξη για να πιώ νερό όταν είδα την συμμαθήτριά μου την Ελένη. Όμως δεν ήταν μόνη, ήταν μαζί με άλλα τρία κορίτσια. Κρύφτηκα πίσω από τον τοίχο να μην με δουν. Τότε αναγνώρισα τα κορίτσια. Τις λένε Μάγια, Μαρία και Μάνθα. Είναι από τις χειρότερες μαθήτριες και έχω ακούσει ότι όλες έχουν προβλήματα με τις οικογένειές τους. Έλεγαν την Ελένη χοντρή και άσχημη, την έβριζαν χυδαία και την χτυπούσαν. Εκείνη ήταν ανήμπορη απέναντί τους, απλώς καθόταν και έκλαιγε. Δεν είχα ιδέα ότι κάτι τέτοιο γινόταν στο σχολείο μας και με εξέπληξε το γεγονός ότι έμοιαζε λες και το είχε συνηθίσει αυτό, λες και γινόταν καθημερινά. Μα για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό; Η Ελένη είναι λίγο εύσωμη αλλά είναι πανέμορφη και πολύ καλή και ευγενική.
Δεν γινόταν να το ανεχτώ άλλο πια. Πήγα προς το μέρος τους και τις έσπρωξα μακριά της. Τις ρώτησα πως τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο στους άλλους και άρχισαν να γελάνε. Μου είπαν ότι το κάνουνε γιατί έτσι θέλουν. Μα δεν γίνεται κάποιο λόγο θα έχουν! Αλλά δεν απάντησαν. Τότε πήγα στην διευθύντρια και της εξήγησα την κατάσταση. Δεν ξέρω ακόμα τί έγινε με τα κορίτσια αλλά η Ελένη νιώθει πολύ καλύτερα και γίναμε καλές φίλες.
Θα σου γράψω σύντομα,
Δάφνη
- Μαργαρίτα Γεωργιάδου, Α1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Χθες καθώς γύριζα από το σχολείο είδα κάτι παράξενο. Ήταν τρία παιδία που φώναζαν σε κάποιο άλλο. Όταν πλησίασα λίγο για να δω τι γινόταν, είδα ένα παιδί λίγο πιο πέρα να είναι πεσμένο κάτω και οι άλλοι να το κοροϊδεύουν. Δεν έκανα τίποτα και γύρισα στο σπίτι.
Όλο το βράδυ το σκεφτόμουν. Απορούσα για ποιο λόγο να γίνεται κάτι τέτοιο και γιατί δεν έκανα τίποτα. Πήρα την απόφαση να μιλήσω. Στο σχολείο την επόμενη μέρα συνέβη το ίδιο περιστατικό, αλλά πάλι δεν έκανα τίποτα, γιατί φοβόμουν αυτά τα παιδιά. Το μεσημέρι είχα τύψεις. Την άλλη μέρα την ώρα του διαλείμματος αποφάσισα ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν και πως θα μιλήσω σε έναν καθηγητή. Και το έκανα! Τα παιδιά πήραν ένα καλό μάθημα κι εγώ κατάλαβα ότι ΑΥΤΟ έπρεπε να κάνω από την αρχή.
- Νίκος Γεροκώστας, Α1
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ μια άσχημη συμπεριφορά απέναντι σε ένα παιδί του τμήματός μου, τον Παναγιώτη. Δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Το παιδί που βρίζει και χτυπάει τον Παναγιώτη λέγεται Αριστοτέλης και όλοι λεν ότι ο πατέρας του είναι πολύ άγριος. Ο Αριστοτέλης είναι ο <<νταής>> του σχολείου και όλοι φοβούνται να τον αντιμετωπίσουν, διότι είναι πολύ δυνατός και αθλητικός. Αντιθέτως ο Παναγιώτης είναι ένα παιδί ήσυχο και συνεσταλμένο που δεν μπορεί να αντιδράσει στον Αριστοτέλη. Εγώ προσωπικά κάνω τα στραβά μάτια γιατί φοβάμαι μην έρθει εναντίον μου, όπως και όλα τα άλλα παιδιά.
