Πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου (εργασία)

        

                                                                                                                                                              Παγκόσμια Ημέρα για τη Μητέρα
Οι μαθητές τη Στ΄τάξης με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στη μητέρα στις 12 του Μάη έκαναν εργασία με θέμα τη μητέρα στη μυθολογία, τη θρησκευτική παράδοση, τη λογοτεχνία, την ποίηση , τη ζωγραφική. Για να δείτε την εργασία κάντε κλικ εδώ Η ΜΗΤΕΡΑ

 

Αφίσες μαθητών του Στ1 τμήματος με θέμα τον αντικαπνιστικό αγώνα και την εθελοντική αιμοδοσία. Κάντε κλικ  ΑΦΙΣΕΣ

 

 

 

  Εργασία στη Ιστορία 13/3/2013

Επιμέλεια οι μαθητές:
Αποστολοπούλου Μαίρη, Νταλιάνης Αντώνιος

Ο Μάρκος Μπότσαρης,Γεννήθηκε στο Σούλι και ήταν ο δεύτερος γιος του Κίτσου Μπότσαρη, μιας από τις επιφανέστερες μορφές του Αγώνα.  Το 1814 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας.  Σε μικρή ηλικία κατατάχτηκε στα Ηπειρωτικά τάγματα της Κέρκυρας όπου είχαν καταφύγει πολλοί Σουλιώτες .  Αρχικά μαζί με τον θείο του Νότη, αγωνιζόταν στο πλευρό των σουλτανικών δυνάμεων εναντίον του τυράννου της Ηπείρου, του Αλή Πασά, επειδή είχαν πάρει την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρνούσαν στην πατρίδα τους. Βλέποντας ότι οι Τούρκοι αθετούσαν την υπόσχεση τους, όταν ο Αλή Πασάς πολιορκήθηκε από τα σουλτανικά στρατεύματα στα τέλη του 1820, ο Μπότσαρης ήρθε σε συνεννόηση μαζί του και ζήτησε τον επαναπατρισμό των Σουλιωτών, με αντάλλαγμα να βοηθήσουν τον Αλή στον αγώνα εναντίον των στρατευμάτων του Σουλτάνου, πράγμα που έγινε.

 

Πρώτη του επιτυχία ήταν η νίκη στους Καμψάδες και στα Πέντε Πηγάδια και η κατάληψη των φρουρίων της Ρηγιάσας και της Ρινιάσσας. Ακολούθησαν οι νικηφόρες μάχες στο Κομπότι της Άρτας (3 Ιουλίου 1821) και στην Πλάκα, που του έδωσαν τον τίτλο του αρχιστράτηγου της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Μάλιστα το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντιζηλία των άλλων οπλαρχηγών κάτι το οποίο εξόργισε τον Μπότσαρη, ο οποίος μπροστά τους έσκισε το χαρτί του διορισμού του λέγοντας: “Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα αύριο μπροστά στον Εχθρό”. Αυτή η μεγαλοπρεπής πράξη του αποδεικνύει την ανιδιοτέλειά του και την αγάπη του για την πατρίδα. Επίσης έλαβε μέρος στη μάχη του Πέτα που κατέληξε σε καταστροφή, ενώ βρέθηκε μεταξύ των υπερασπιστών του Μεσολογγίου στην πρώτη του πολιορκία στα τέλη του 1822, όπου παρασύροντας τους Τούρκους σε πλαστές συνομιλίες έδωσε χρόνο στους πολιορκημένους να ενισχύσουν τις οχυρώσεις.

 

Το καλοκαίρι του 1823 προσπάθησε να ανακόψει το δρόμο στα τούρκικα στρατεύματα που επέδρασαν προς την δυτική Ρούμελη. Τη νύχτα της 21ης Αυγούστου, επικεφαλής 350 Σουλιωτών, επιτέθηκε κατά των 4.000 Τούρκων του Μουσταή Πασά, που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, στη μάχη που έμεινε γνωστή ως Μάχη του Κεφαλόβρυσου. Παρά τον αρχικά ελαφρύ τραυματισμό, συνέχισε να πολεμάει και κατάφερε να νικήσει τον Μουσταφά Πασά. Όμως μια τουρκική σφαίρα τον άφησε νεκρό. Τότε οι Σουλιώτες, αν και νίκησαν, διέκοψαν τον αγώνα για να παραλάβουν τον αρχηγό τους και τα λάφυρα. Μεταφέροντας τον νεκρό προς το Μεσολόγγι όπου τελικά τον ενταφίασαν, σταμάτησαν για λίγο στον νάρθηκα της Μονής Προυσού όπου ευρισκόταν ο Καραϊσκάκης κατάκοιτος. Αυτός τον ασπάστηκε λέγοντας “Άμποτε ήρωα Μάρκο, κι’ εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω.

 

Ο νεκρός μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι με θριαμβική πομπή που περιγράφει ο Πουκεβίλ. Του θριάμβου προηγούνταν Τούρκοι αιχμάλωτοι, ακολουθούσαν οι αιχμαλωτισμένοι ίπποι των αξιωματικών με πολύτιμα επισάγματα και πενήντα τέσσερεις σημαίες των εχθρών. Ο νεκρός Μάρκος ήταν καλυμμένος με κυανή χλαμύδα. Ακολουθούσαν τα λάφυρα που ήταν ζώα, όπλα, σκηνές, πολεμοφόδια και άλλα στρατιωτικά εφόδια και το ταμείο των εχθρών. Η επικήδεια τελετή έγινε στον ναό Αγίου Νικολάου των προμαχώνων.
Για τον θάνατο του Μπότσαρη γράφηκαν πολλά έντεχνα ποιήματα και δημοτικά τραγούδια.

Μεταξύ των άλλων ο Δ. Σολωμός έγραψε ποίημα όπου παρομοιάζει την συρροή των Ελλήνων στην κηδεία του Μπότσαρη με τη συρροή των Τρώων στην ταφή του Έκτορα.

Διονύσιου Σολωμού, «Εις Μάρκο Μπότσαρη»

Ἡ Δόξα δεξιὰ συντροφεύει
τὸν ἄντρα, ποὺ τρέχει μὲ κόπους
τῆς Φήμης τοὺς δύσβατους τόπους,
καὶ ὁ Φθόνος τοῦ στέκει ζερβά,
μὲ μάτια, μὲ χείλη πικρά.

Ἀλλ᾿ ὅποτε ἡ μοίρα τοῦ γράψει
τὸν δρόμον τοῦ κόσμου νὰ πάψει,
ἡ Δόξα καθίζει μονάχη
στὴν πλάκα τοῦ τάφου λαμπρή,
καὶ ὁ Φθόνος ἀλλοῦ περπατεῖ.
Στὴν πλάκα τοῦ Μάρκου καθίζει
ἡ Δόξα λαμπράδες γιομάτη.
Κλεισμένο γιὰ πάντα τὸ μάτι,
ὁποῦχε πολέμου φωτιά. –
Ἐλᾶτε ν᾿ ἀκοῦστε, παιδιά!

 

Σοφοὶ λεξιθῆρες μακρύα,
μὴ λάχῃ σᾶς βλάψω τ᾿ αὐτία.
Τρεχάτε στὰ μνήματα μέσα,
καὶ ψάλτε μὲ λόγια τρελλὰ –
ἐλᾶτε ν᾿ ἀκοῦστε, παιδιά!
Τὸ λείψανο, ποῦχε γλυτώσει
ὁ Πρίαμος μὲ θρήνους, μὲ δῶρα,
ἐγύριζε ὀπίσω τὴν ὥρα
ποὺ πέφτει στὴν ὄψι τῆς γῆς
τὸ φῶς τὸ γλυκὸ τῆς αὐγῆς.

 

Ἐβγῆκαν μαζὶ τῆς θλιμμένης
Τρωάδας ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη
γυναῖκες, παιδάκια καὶ γέροι,
θρηνώντας, νὰ ἰδοῦν τὸ κορμὶ
ποὺ χάνει γι᾿ αὐτοὺς τὴν ψυχή.
Κλεισμένο δὲν ἔμεινε στόμα
ἀπάνου στοῦ Μάρκου τὸ σῶμα.
Ἀπέθαν᾿ ἀπέθαν᾿ ὁ Μάρκος.
Μία θλίψη, μία ἄκρα βοή,
καὶ θρῆνος καὶ κλάψα πολλή.

 

Παρόμοια ἠχὼ θὰ λαλήσει,
τοῦ κόσμου τὴν ὕστερη μέρα,
παντοῦ στὸν καινούργιον ἀέρα.
Παρόμοια στοὺς τάφους θὰ ἐμβεῖ
νὰ κάμει καθένας νὰ ἐβγεῖ.

---

Μετά την Έξοδο και τη κατάληψη του Μεσολογγίου από τους Οθωμανούς, οι τουρκαλβανοί άνοιξαν τον τάφο του Μπότσαρη αναζητώντας τα πολύτιμα όπλα  του .

 

Ο Μάρκος Μπότσαρης έμεινε στην ιστορία για την ανδρεία του και τη σημαντική συμβολή του στον Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων και δίκαια θεωρείται εθνικός ήρωας.

 

Πολλοί Φιλέλληνες που επισκέφθηκαν την Ελλάδα, θαύμασαν την ανδρεία του Μπότσαρη, ενώ πολλοί ποιητές έγραψαν ποιήματα γι’ αυτόν. Ο Fitz-Greene Halleck, Αμερικάνος ποιητής, έγραψε ένα ποίημα με τίτλο MARCO BOZZARIS, ενώ ο Ελβετός ποιητής Juste Olivier έγραψε επίσης ένα ποίημα-έπαινο προς τιμήν του, το 1825. Επίσης ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας, ο Διονύσιος Σολωμός, αφιέρωσε μία από τις ωδές του στο Μάρκο Μπότσαρη. Ένας σταθμός του μετρό του Παρισιού (σταθμός Botzaris) έχει ονομαστεί προς τιμήν του. Αναφέρεται ότι ήδη το 1825 υπήρχε λαϊκό-σχολικό δράμα για τον Μάρκο Μπότσαρη γραμμένο από την Ευανθία Καΐρη, το οποίο διαρκούσης της Επανάστασης διδασκόταν σε όποια σχολεία το επέτρεπαν οι συνθήκες (αναφέρεται η Τήνος) για να τονώνεται το αίσθημα υπέρ της ελευθερίας.

 

Η Ιστορική μάχη της Κλείσοβας

Toν Δεκέμβριο του 1825, oι Τούρκοι με αρχηγό  τον Κιουταχή συνεργάστηκαν με τους Αιγύπτιους για την κατάκτηση του Μεσολογγίου, αφού η πρώτη προσπάθεια του Κιουταχή απέτυχε. Ο αρχηγός των Αιγυπτίων ο Ιμπραήμ έφτασε στο Μεσολόγγι και ανέλαβε μόνος του την επιχείρηση χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, οι Τουρκοαιγύπτιοι δεν τα παράτησαν. Αυτή τη φορά πολιόρκησαν και οι δύο μαζί το Μεσολόγγι.

Προκειμένου να γίνει ευκολότερη η κατάκτηση του Μεσολογγίου, έπρεπε η Κλείσοβα, ένα μικρό νησάκι απέναντι από το Μεσολόγγι, να καταστραφεί για να κοπεί ο ανεφοδιασμός της πόλης. Οι άνδρες της Κλείσοβας οχυρώθηκαν κατά του εχθρού. Ύψωσαν οχύρωμα, έσκαψαν τάφρο και τοποθέτησαν πασσάλους σε θάλασσα και στεριά για να δυσκολεύουν τα εχθρικά πλοία. Το νησί φρουρούνταν από 131 άνδρες, μεταξύ των οποίων ήταν και Μεσολογγίτες.

Ο Κιουταχής, στις 25 Μαρτίου 1821,για να αιφνιδιάσει την Κλείσοβα ώστε να μπορέσει να την κυριεύσει ευκολότερα, αποφάσισε να κάνει έναν αντιπερισπασμό. Προσποιήθηκε ότι θα επιτεθεί στο Μεσολόγγι, όμως άλλαξε απότομα πορεία και στράφηκε προς την Κλείσοβα. Ο Κιουταχής, γενναίος και πείσμων, επιχειρεί ανεπιτυχώς μέχρι το μεσημέρι έξη (6) αλλεπάλληλες επιθέσεις, στη δε τελευταία, μπαίνει επικεφαλής ο ίδιος. Πληγώνεται όμως σοβαρά στο μηρό κι αναγκάζεται ν’ αποσυρθεί, γεγονός που διαδίδεται αμέσως και συμπαρασύρει σε άτακτη φυγή και τα στρατεύματά του.

Οι ηττημένες φάλαγγές του, ντροπιασμένες και έχοντας εγκαταλείψει στο πεδίο της μάχης πάνω από 1.500 νεκρούς και τραυματίες, συμπτύσσονται με σπουδή κυρίως προς το κείμενο ανατολικότερα νησάκι της Μολόχας.

Κατά τη διάρκεια της άνισης αυτής πάλης, η φρουρά του Μεσολογγίου, παρακολουθώντας με αγωνία από την παραλία την εξέλιξη του αγώνα και ανταποκρινόμενη σε έκκληση των υπερασπιστών του νησιού, που διαβιβάσθηκε από ένα ατρόμητο Μεσολογγιτόπουλο, το οποίο οδήγησε ριψοκίνδυνα μια γαΐτα μέχρι την ακτή, προσπάθησε να στείλει ενισχύσεις και εφόδια

Στο μεταξύ, ο Ιμπραήμ, βλέποντας με χαιρεκακία την αποτυχία του Κιουταχή, τον οποίο ενέπαιξε θεώρησε πρόσφορη την περίσταση ν’ αναλάβει αυτός τη συνέχιση του αγώνα, επωφελούμενος από τον κάματο και τις απώλειες της φρουράς, που μέχρι τότε είχε χάσει περίπου το 1/3 της δύναμής της. Διαλέγει λοιπόν ως επικεφαλής το γαμπρό του, τον τολμηρό Χουσεΐν Μπέη, πορθητή της Κρήτης, της Κάσσου, της Σφακτηρίας, και μόλις προ ολίγου του Βασιλαδιού και Ντολμά και ετοιμάζει 3.000 περίπου Αιγυπτίους, οι οποίοι επιβιβασθέντες σε πλοιάρια αλλά και «θαλασσοβα-τούντες», περικυκλώνουν την Κλείσοβα και ορμούν να την καταλάβουν.

Ήταν σίγουρος ότι θα την κυριεύσει εύκολα. Επιχειρούν πέντε αλλεπάλληλες εφόδους, αλλά και τις 5 φορές υποχωρούν μπρος στην ακατανίκητη ανδρεία και την ανεξάντλητη καρτερία των μαχητών της Κλείσοβας, οι οποίοι, καθοδηγούμενοι κατάλληλα, πυροβολούν με αξιοσημείωτη επιτυχία, κυρίως εναντίον των αξιωματικών των Αιγυπτίων -ιδίως Γάλλων- που διακρίνονταν από τις χρυσοποίκιλτες στολές τους.

Γύρω στη δύση του ηλίου, οι ηρωικοί υπερασπιστές αναμένοντας νέα σφοδρότερη έφοδο, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το πρόχωμα και να καταφύγουν στην εκκλησία. Πράγματι σε λίγο οι εχθροί εφορμούν για έκτη φορά, αποφασισμένοι τώρα με κάθε θυσία να καταλάβουν το νησί. Ο Αν. Γούδαςμας δίνει την ακόλουθη ωραία περιγραφή:  Ότε δε οι εχθροί υπερπλεόνασαν,

τότε ο Τζαβέλλας και ο Σωτηρόπουλος απεσύρθησαν εις το εν τω μέσω του νησιδίου ναΐδριον της Αγίας Τριάδος. Ανέβησαν οι υπ’ αυτούς άπαντες εις την οροφήν, ένθα ο Σωτηρόπουλος είχε σχηματίσει ενωρίτερον είδος τι προμαχώνος εκ λίθων, ευρεθέντων πέριξ του ναού, εκ κεράμων και αλιευτικών κοφίνων, εμπλέων χώματος. Ωχυρώθησαν όπως κάλλιον εδύναντο όπισθεν αυτών και τόσον ευστόχως και αδιαλείπτως επυροβόλουν, ώστε εφόνευον άπαντας σχεδόν τους προσεγγίζοντας…»Ο ίδιος ο Χουσεΐν, λαμποκοπώντας μέσα στην πλουμιστή στολή του, «αστράπτων» -κατά τον Στασινόπουλο «από τον χρυσόν και τους πολυτίμους λίθους», σηκώνεται όρθιος στην πρασινοχρωματισμένη λέμβο του και παροτρύνει τους άνδρες του. Κατά κακή του όμως τύχη, τον επισημαίνουν οι καταφυγόντες στην εκκλησία, απ’ όπου κατά την επικρατέστερη εκδοχή (διότι υπάρχει και ή έγκυρη άποψη, την οποία καταγράφει ο Κασομούλης, ότι τον σκότωσε ο Σφήκας, ψυχογιός του Αξ/κού Αποστόλη Καρατζογιάννη, Νιχωρίτου), ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος – «άριστος σκοπευτής ών», όπως γράφει στην ιστορία του ο Στρατηγός Νικόλαος Μακρής – τον πυροβολεί και τον σωριάζει νεκρόν. Η λέμβος αποσύρεται και δίδει έτσι το σύνθημα της γενικής υποχώρησης στις εχθρικές γραμμές.

Η φρουρά τους καταπυροβολεί και με επικεφαλής τον Κίτσο Τζαβέλλα ξιφήρης, εξορμά και τους καταδιώκει, σφάζοντας οσους είχαν βγει στο πρόχωμα και κυνηγώντας τους άλλους μέσα στη λιμνοθάλασσα, οι οποίοι πανικόβλητοι διασκορπίζονται.

Στο σημείο αυτό, συμπληρώνει ο Δημήτρης Φωτιάδης, μεταφέροντας την αφήγηση του Κασομούλη:«Μόλις είδαμε από το Μεσολόγγι πως οι δικοί μας στην Κλείσοβα πήδησαν όξω από τα ταμπούρια τους, όρμησε τότες η «βοήθεια», όπου είχε μπει στα πλοιάρια και περίμενε. Λάμνοντας μ’ όλη τη βία τράβηξαν γραμμή κατά το νησάκι το πιο κοντινό στην Κλείσοβα. Σκιάζονται οι Αρβανίτες κι οι Αραπάδες που είτανε μαζεμένοι γύρω απ’ αυτό, τους πιάνει χαροτρομάρα και τρέχουν άλλοι από δω και άλλοι από εκεί». Ευτυχώς γι’ αυτούς, η νύχτα που άρχισε να πέφτει, διακόπτει την απηνή καταδίωξή τους

Έτσι έληξε με την βοήθεια της Θεομήτωρος η «πανήμερος», όπως ονομάσθηκε, μάχη της Κλείσοβας, επειδή κράτησε από τα χαράματα μέχρι το σούρουπο της 25ηςΜαρτίου 1826. Στη μάχη της Κλείσοβας, οι απώλειές μας έφθασαν γύρω στους 60 ηρωικούς νεκρούς και τραυματίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και αρκετοί Μεσολογγίτες. Οι απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων ανήλθαν, σύμφωνα με τους παρόντες τότε στο Μεσολόγγι απομνημονευματογράφους, κατά μεν τον Ν. Κασομούλη (Όπ.π.σελ. 237) σε 2.500 νεκρούς, «εκτός των όσων εσυνελάμβανον οι πλοιαροκονταρισταί ζώντας την αυγήν, ζητώντας την συμπάθειάν των (τους οποίους εφόνευον)», κατά δε τον Αρτέμιο Μίχο (Όπ.π.σελ. 54) σε 3.500 φονευθέντες και πληγωθέντες. Τέλος, ο Σπυρο-Μήλιος (Όπ.π.σελ. 221), κατά μαρτυρίαν του Παπαλουκά, μνημονεύει 3.500 νεκρούς, εκτός των πληγωμένων.

Γιάννης Παπαγεωργίου

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ

 

 

1.Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης. Και σαν τύχει και θυμώσει μες το χιόνι θα μας χώσει.

2.Μάρτης βροχερός, θεριστής κουραστικός.

3.Το Μάρτη κι αν τον αγαπάς φίλο να μην τον κάνεις.

4.Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.

5.Αν κάνει ο Μάρτης  τρία νερά, κι ο Απρίλης άλλα δύο, να δεις του Μάρτη τα κουκιά, του Απρίλη τα σταράκια  να δεις γέρο-Κρίθαρο πώς τρέφει την μουστάκα.

6.Ο Μάρτης έχει το όνομα  και ο Απρίλης τα λουλούδια.

7.Τσοπάνη μου την κάπα σου το Μάρτη φύλαγε την.

8.Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε μήνες δεν ξεβάφει.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

1.Ο Απρίλης  έχει το όνομα και ο Μάης τα λουλούδια.

2.Του Απρίλη η βροχή κάθε στάλα και φλουρί.

3.Ο  Απρίλης με τα λούλουδα και ο Μάης με τα ρόδα.

4.Απρίλης φέρνει τη δροσιά φέρνει και τα λουλούδια.

5.Ήρθε ο Απρίλης με χαρά και με τα κόκκινα τα αυγά.

6.Αν κάνει ο Απρίλης δύο νερά κι ο Μάης άλλο ένα χαρά στον γεωργό που έχει πολλά σπαρμένα.

7.Απρίλης,Μάης κοντά είναι το θέρος.

ΜΑΙΟΣ 

1.Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι.

2.Μάης άβροχος, μούστος άμετρος.

3. Τον Μάη κρασί μην πίνετε και ύπνο μην αγαπάτε.

4.Όταν έπρεπε, δεν έβρεχε και τον Μάη χιόνιζε.

5.Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά και ο Μάης τα χαλάει.

6.Ο Μάης για τον τρυγητή και ο Απρίλης για το θέρος.

7.Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα.

8.Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι.

Την εργασία επιμελήθηκε η μαθήτρια

 

Κοντογιάννη Μαρία του   ΣΤ΄2.

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΦΡΑΣΕΩΝ

ΣΠΑΩ ΠΛΑΚΑ: Στην παλιά Αθήνα τον καιρό όπου οι νέοι έβγαιναν στα                                                           κέντρα διασκέδασης, συνήθιζαν να ακούνε δίσκους στα Πικ-απ. Τους δίσκους τους έλεγαν αλλιώς και πλάκες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αντί να σπάνε πιάτα έσπαγαν τις πλάκες αυτού που ρύθμιζε τη μουσική. Πολλές φορές μάλιστα του έλεγαν «παίξε την πλάκα ως που να σπάσει». Από τότε λοιπόν βγήκε η φράση «σπάω πλάκα».

ΤΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΔΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙ: Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους γελωτοποιούς για να τους διασκεδάζουν. Τους είχαν φοβερή αδυναμία δεν τους χαλούσαν χατίρι και ήταν σχεδόν παντοδύναμοι. Μόνο όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές τιμωρούνταν και αυτοί με μια περίεργη τιμωρία, τους έβαζαν τα δυο ποδιά στο ίδιο παπούτσι και τους αφήναν να κυκλοφορούν χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κράταγε από 3 έως 6 μήνες!!!

ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ: Όταν ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά.

Επιμέλεια  εργασίας: Αλεξάνδρα Νικολάου

μαθήτρια Στ΄ τάξης

ΓΛΩΣΣΟΔΕΤΕΣ

1) Έφαγα κι εχόρτασα

ζεστά, ξερά, σκαστά κουκιά,

με τη ζεστή, ξερή, σκαστή κουτάλα.

2) Κρασάκι σταφυλόκρασο

ξιδάκι βαρελόξιδο

βαρελοσταφυλοκρασόξιδο.

3) Θαλασσόλυκος στη θάλασσα

θαλλασοπνίγεται,

θαλλασσοπούλι θαλασσί

θαλλασοδέρνεται.

4) Από παλιά πουλά πουλιά πολλά πουλιά

5) Μαύρη, καρακόμαυρη καρακάξα

με τα μαύρα καρακαξόπουλα …

6) Φίλος φίλευε το φίλο

τριαντάφυλλο με φύλλο.

7) Η βάρκα η παλιόβαρκα, η μικρή παλιοβαρκίτσα.

8)   Καλημέρα, καμηλάρη

καμηλάρη, καλημέρα!

9) Πίτα σπανακόπιτα, σπανακολαδόπιτα

10) Της αλεπούς η ουρά, επτά φορές κομπομανικοθιλικώθηκε.

 

Επιμέλεια εργασίας

Μπουκουβάλα Κων/να

Μαθήτρια Στ΄ τάξης